Onzekerheid is vaak het gevolg van afwijzing

[esli]

Voor problemen rond afwijzing lijkt me een cognitieve gedragstherapie prima en daar is het hele probleem mee op te lossen. Het is iets psychisch dat je dus ook op een psychologische wijze oplost. Hoeft helemaal niks geestelijks aan te zijn. Ik zie daarom ook niet in, waarom je als gelovige niet door een ongelovige therapeut geholpen kan worden. Alleen als het geloof een rol speelt kan het misschien nuttig zijn dat de therapeut ook gelooft zodat er meer begrip is. Maar zelfs in dat geval denk ik dat een goede ongelovige psycholoog ook goed werk kan verrichten.

[Chris7]

Esli,

Wat versta je onder een goede ongelovige therapeut? Deze zal je immers nooit kunnen helpen, wanneer je vragen hebt op het geloofsvlak.

[esli]

Ik denk dat dat wel kan, als de vragen psychologisch van aard zijn. Idd. gaat een psycholoog niet helpen als je een geestelijk probleem (bijv. iets in de relatie tussen jou en God) hebt. Maar als je een psychisch probleem hebt dat ook je geloofsleven raakt (maar het probleem is dus psychisch) dan kan een psycholoog daar wel in helpen. Ik (hopelijk ben ik volgend jaar psycholoog) denk dat ik prima mensen kan helpen met een hele andere geloofsovertuiging dan dat ik heb. Puur omdat je je als psycholoog empathisch opstelt, mee denkt met de cliënt en wat trucjes weet om problemen op te lossen (even heel simpel gezegd). Is dit een beetje een antwoord op je vraag?

[Layna]

Ik denk dat een psycholoog heel veel kan oplossen. Zij leren je met je problemen om te gaan en dat kan een heel leven goed gaan. Echter, de kern wordt hier niet mee genezen, dat kan alleen God.

Je kunt met een eetstoornis/verslaving/trauma om leren gaan, maar het blijft vaak iets waar je tegen moet blijven strijden, bijvoorbeeld op moeilijke momenten in je leven ---> God kan je echt genezen. En wel zo dat je helemaal geen behoefte meer hebt aan bijvoorbeeld de verslaving. Of dat het geen pijn meer doet als je aan het trauma denkt.

[esli]

Wat zie je dan als kern van het probleem? Dat vat ik volgens mij niet helemaal.
Even over de voorbeelden die je aanhaalt: De verslaving (of eten in geval van eetstoornis) blijft vaak het hele leven van iemand een zwakke plek. Dat zal zijn bij christenen en niet-christenen, ik zie daar echt geen verschil in.

[Layna]

Toen ik werkte met verslaafden heb ik daar juist het verschil wél in gezien. Heel veel verslaafden moeten heel hun leven blijven vechten om clean te blijven. Ik geloof, en heb gezien, dat God zo kan genezen dat dat vechten niet meer nodig is.