Je weet best dat je nu veel te kort door de bocht gaat, het gaat in die kerken wel degelijk over God en om God, daar kan ik uit ervaring over spreken.
Dat daar veel menselijke gedachten, soms ronduit kortzichtige gedachten, bij komen kijken ben ik met je eens.
Ik zette het ook een beetje scherp neer, maar wel in vraagvorm. Daarmee bedoelde ik niet te zeggen dat het zo is, anders had ik er geen vraag van gemaakt, maar wel als oproep tot zelfreflectie. Op de houding ten op zichte van traditie en het willen vasthouden van die tradities, en de houding ten opzichte van hen die niet in alles die tradities vast willen houden. Gelukkig is het vaak niet zo als ik wat scherp vraag, maar dat wil niet zeggen dat het (dus niet kerkbreed maar soms wel individueel) zo zou kunnen zijn.
Die kerken zijn geen clubje hobbyisten, althans de overgrote meerderheid is dat niet.
Wat ik wel denk is dat die kerken soms te veel in de angst voor het hellend vlak leven.
Het verleden heeft geleerd dat in sommige kerk verbanden de ene verandering/vernieuwing nog niet doorgevoerd was of de andere diende zich al weer aan, en zo moderniseerde de kerk zich bij het Woord vandaan en naar de mens toe.
Vanuit dat licht snap ik de angst van die kerken ook wel, alleen vind ik het jammer dat men er zo verkrampt mee omgaat, een gesprek lijkt soms al niet mogelijk, want wat zal men wel niet denken.
Er zijn ook tal van voorbeelden daar tegenin te brengen, waar verandering of vernieuwing wel leidde tot groei en zegen. Moderniseren wordt wel heel makkelijk in verband gebracht met vrijzinnigheid, en dat is niet terecht. Bovenal moeten we uitkijken voor individualisme. Je ziet vaak dat er een groep mensen is die bij vernieuwing de hakken in het zand steekt en zegt: Zo zijn wij dat niet gewend, dat vinden wij niet fijn dus alles moet blijven zoals het is. Dat is een ik-gerichte houding. Hetzelfde geldt voor de progressieve groep als die bij het streven naar vernieuwing geen rekening houdt met de groep die dat niet wil en dus zegt: Wij vinden dit niet fijn, wij willen dit veranderen. Zo krijg je vaak een conflict tussen beide groepen.
Wat zou het anders zijn als er meer oog voor elkaar zou zijn, dat men meer gericht en geinteresseerd is in de motivatie van anderen, en rekening met elkaar houdt. Dus niet "ik vind dit fijn dus:" maar "als anderen daar anders in staan houden we daar rekening mee". Mijns inziens zouden vormen in de kerk niet aangepast moeten zijn op wat een meerderheid (of een minderheid die het wel voor het zeggen heeft) wil, maar een mix zijn waarbij met iedereen rekening gehouden wordt. Dat kan prima. En niet iets van: Zo willen we het, zo doen we dat hier, dus daar heb je maar mee te leven en als je je daar niet in kan schikken zoek je het heil maar ergens anders.
Dus niet alleen gericht op traditie zijn, maar in de eerste plaats gericht op elkaar (en samen op God uiteraard)
Ik denk niet dat het zin heeft om nu maar heel hard te gaan roepen dat die kerken ouderwets en bekrompen zijn en dat het ze niet meer om God te doen is, daar bereiken we niets mee.
Biddend het gesprek aangaan is denk de te verkiezen weg, immers God kan nog wegen openen waarvan wij gedacht zouden hebben dat ze nooit geopend zouden worden.
Helemaal mee een, het was geen poging om kerken af te kraken, het is een poging tot bezinning. En natuurlijk gaat het in de kerk om God, maar we moeten uitkijken niet een clubje te worden die daarin teveel op tradities gericht is (en ook daarin te weinig daarop gericht is) en vooral zoeken naar Gods wil en niet daar die van onszelf en niet onze tradities wet te maken. Als we Hem liefhebben met al onze mogelijkheden en onze naaste als onszelf, dan wordt de kerk zo'n fijne plek, omdat we elkaar dan dienen, hoger achten dan onszelf en gericht zijn op elkaar en niet op onszelf. Dan is er onderlinge liefde, ook voor hen die dingen anders zien dan jij.
