De bekering en de bijbelse onderbouwing

[essieee]

Ik ervaar het niet als aanpraten heren, ik waardeer jullie meedenken!
Op je vraag Elbert, waarom ik niet op God vertrouw?
Ik merk dat het daar juist vaak op spaak loopt, vertrouwen is vanuit mezelf zo moeilijk!
Herken je dat niet?

[Riska]

Essieee, is dat niet een onderdeel van ons tekortkomen, dat wij God niet zomaar kunnen vertrouwen? Ook dat mag je aan Hem zeggen.
Ooit zei iemand tegen me: "als jij de ander - met een kleine letter - niet kunt vertrouwen, hoe kun je dan de Ander - met een hoofdletter - vertrouwen?"
Kortom: wij zijn puur menselijk en hebben - soms - ook de vraag in ons, of we God wel op Zijn woord kunnen vertrouwen. Vooral als dat door mensen is beschaamd. Niet zomaar mensen, maar mensen die zich christen noemen.

[essieee]

Maar als je kijkt naar de definitie van het geloof vanuit de cathechismus
Een waar geloof is niet alleen een stellig weten of kennis, waardoor ik alles voor waarachtig houd, wat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft a, maar ook een vast vertrouwen b, hetwelk de Heilige Geest c door het Evangelie in mijn hart werkt d, dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid e van God geschonken is, uit louter genade, alleen om der verdienste van Christus wil wie kan dan geloven...?

[Ron60]

Essieee zie zondag23 antwoord60 de laatste regel zoverre ik zulke weldaad met een gelovig hart aanneem.Je zou die zondag eens moeten lezen. de heidelbergse cath. is heel helder in hun omschrijving. Wil je hier mee bemoedigen, hier heeft onze ds. pas over gepreekt en heb er zelf ook veel aan gehad.

[elbert]

Ik ervaar het niet als aanpraten heren, ik waardeer jullie meedenken!
Op je vraag Elbert, waarom ik niet op God vertrouw?
Ik merk dat het daar juist vaak op spaak loopt, vertrouwen is vanuit mezelf zo moeilijk!
Herken je dat niet?

Ja, dat herken ik wel hoor. Vertrouwen is vanuit onszelf uit onmogelijk. Daarin kan ik best met Jantjes en jou meekomen.
Het is ook iets dat we allemaal meedragen. Denk aan Adam en Eva in het paradijs: ze vertrouwden de slang meer dan God. Het is ook vrij gemakkelijk om te zeggen dat we op God vertrouwen als ons alles voor de wind gaat, terwijl we bij het eerste zuchtje tegenwind algauw gaan klagen en de moed verliezen. Zo zijn we.

En toch wil God dat we op Hem vertrouwen. Hij wil ook dat we dat gaan zien en ervaren, dat Hij de Betrouwbare is, dat Hij het goed met ons voor heeft en dat we dat in het oog en hart krijgen (en dat doet Hij door Zijn Geest), zodat we gaan roepen: Abba, Vader.

Zo zegt iemand als Calvijn het ook: '... zodra de allerkleinste druppel van het geloof in onze harten ingedruppeld is, beginnen wij terstond het aangezicht Gods in zijn vredigheid, lieflijkheid en goedgunstigheid te aanschouwen,voorwaar uit de verte, maar toch met een zekere blik, dat wij aan de waarheid van het gezicht niet twijfelen, en door gedurige vordering ervan steeds meer God nabij zien.'
Want geloof is kennis van Gods goedgunstigheid, dat Hij gedachten van vrede over ons heeft door Zijn Zoon. Die goedgunstigheid wordt ons verkondigd en dat mogen we geloven: daar staan geen verbodsbordjes bij. Ik heb ook geworsteld met de vraag: mag ik eigenlijk wel geloven? Dat gaat toch niet zomaar? Al dat remonstrantse gedoe van aannemen van wat je aangeboden wordt, dan mag toch helemaal niet? Daar moet toch heel wat voor gebeuren?
Totdat ik er oog voor kreeg dat het niet de vraag is of ik mag geloven, maar of ik eigenlijk wel ongelovig mag zijn. Toen las ik ook in de Bijbel en in de belijdenisgeschriften het woordje aannemen. Dat mag en kan blijkbaar! Toen kreeg ik er ook oog voor dat mijn verzet tegen die vrije gave van God het grootste struikelblok was. Daarachter zit namelijk de gedachte dat je eerst wat moet hebben en eerst wat moet zijn voor Hij je genadig wil zijn. Dat is dus niet zo: Hij redt juist goddelozen, niet opgepoetste zondaars. Daarom Hem alleen de eer.

Maar als je kijkt naar de definitie van het geloof vanuit de cathechismus
Een waar geloof is niet alleen een stellig weten of kennis, waardoor ik alles voor waarachtig houd, wat ons God in Zijn Woord geopenbaard heeft a, maar ook een vast vertrouwen b, hetwelk de Heilige Geest c door het Evangelie in mijn hart werkt d, dat niet alleen anderen, maar ook mij vergeving der zonden, eeuwige gerechtigheid en zaligheid e van God geschonken is, uit louter genade, alleen om der verdienste van Christus wil
wie kan dan geloven...?

Wat houdt je tegen? Jezelf?
Dan geloof je toch zonder jezelf?
Dat lijkt een kromme vraag, maar daarin zit volgens mij het geheim.
Want we hoeven helemaal niets te kunnen, om te kunnen geloven.
Daarom wijst de catechismus hier niet op een belemmering, maar op een geopende deur.

[Riska]

Essieee, ik ben voortdurend in gedachten bezig met wat je hier zegt en vraagt. Het zal misschien te maken hebben met jouw en mijn achtergrond, dat ik het niet helemaal snap.
Ik bedoel daarmee, dat jij duidelijk uit de reformatorische hoek komt en ik uit wat genoemd wordt de midden-orthodoxie.

Op welk teken wacht je of op welk gevoel, dat je zeker weet dat je bekeerd bent?

Er kwamen vanmorgen, voor ik naar de kerk ging een paar beelden in gedachten van wat 'vertrouwen' is.
Er bestaat een foto van mijn zoon, toen pakweg 13 maanden oud, die languit op de borst van zijn papa lag te slapen. Het heeft me toen diep ontroerd en het beeld, dat op mijn netvlies staat, ontroert me nog steeds. Er spreekt een onvoorwaardelijk vertrouwen uit in die papa, die volwassen mens die hem zeker weten geen kwaad zal doen... Je kunt er volkomen gerust bij in slaap vallen en dus heel, heel kwetsbaar zijn/worden.

Een ander beeld: een klein hummeltje, dat bang wordt - bv. voor een vreemd mens, of een hond. Het verschuilt zich achter mama's rokken of papa's benen. Kijkt daar heel voorzichtig even langs naar 'het gevaar' en schiet weer veilig terug. Wie anders dan papa en mama kun je zo vertrouwen?

Het laatste beeld: een kindje dat vol vertrouwen zijn handje legt in de grote hand van papa, mama (of opa en oma)...
Onbevangen, vol vertrouwen.

Maar gaandeweg in het leven raakt dat kindje een stukje van de onbevangenheid kwijt. Is het er niet zo zeker meer van dat de ouders altijd kunnen beschermen, het kindje nooit kwaad zullen doen.
In de loop van het leven loopt ieder mens bepaalde beschadigingen op en leert de les dat niet altijd iedereen te vertrouwen is.

De grote vraag is - en dat is niet spottend maar zeer serieus bedoeld - of God te vertrouwen is. Als 'de hele wereld' af en toe mij bedriegt, mij laat vallen, waarom zou God dat dan niet doen?
Dat is een puur menselijke gedachte en ik denk dat iedereen daar wel eens zo zijn of haar vraagtekens bij heeft.
Ik ook, kijk maar naar mijn onderschrift...

De HC kan het heel mooi zeggen en aangeven hoe het eigenlijk zou moeten. Maar het werkt niet altijd zoals het zou moeten en wij hebben Goddank (met hoofdletter!) een genadige God, die dat aanvaardt.
Hij zegt niet: je moet mij eerst blindelings vertrouwen, jij moet eerst dit, jij moet eerst dat, nee Hij zegt: "jij bent wie je bent en Ik zal er zijn voor jou". De rest mag je aan Hem overlaten en dan komt het wel goed...
God heeft nog nooit iets gevraagd van ons wat wij niet kunnen volbrengen, omdat het niet met onze aard overeen komt.

Ik kan alleen maar bidden en hopen dat je jezelf niet te grote eisen oplegt, dat je van alles moet doen om bekeerd te worden, maar dat Hij alleen maar vraagt van je, jouw hand in de Zijne te leggen...

[Marnix]

Ik ervaar het niet als aanpraten heren, ik waardeer jullie meedenken!
Op je vraag Elbert, waarom ik niet op God vertrouw?
Ik merk dat het daar juist vaak op spaak loopt, vertrouwen is vanuit mezelf zo moeilijk!
Herken je dat niet?

Maar waarom is dat vertrouwen vanuit jezelf zo moeilijk? Ik neem aan dat dat niet aan God ligt, dat Hij het moeilijke maakt om op Hem te vertrouwen. Zit die moeite om te vertrouwen niet vooral, wat je zelf aan al zegt, in jezelf?

Ik herken wat je beschrijft, maar als het spaak loopt merk ik ook vooral dat het juist komt omdat ik het niet bij Hem zoek, maar er iets in mezelf is overgebleven dat het zelf wil doen, die dat vertrouwen zelf wil afdwingen. Ik denk dat het belangrijkste van dat vertrouwen is dat je dat ik-gerichte los moet laten. Dat vertrouwen uit jezelf. Alles wat uit jezelf komt is zwak maar wat uit Hem komt is sterk. Vertrouwen leidt tot overgave.

Kijk overigens uit dat je het "stellig weten" niet zo gaat zien dat twijfel en vragen zouden betekenen dat je het ware geloof niet hebt (waar geloof is een stellig weten en vast vertrouwen, als je twijfelt is je geloof niet goed genoeg). Vragen en twijfel zien we in de Bijbel overal terugkomen onder Gods kinderen. Het houdt in dat je daarin moet groeien maar niet dat je geen kind van God bent. Een kind van Hem beseft juist dat hij die groei nodig heeft en verwacht ook dat van Vader.

Ik wens je zijn rijke zegen toe, ga met Hem!

[essieee]

*denkt eerst goed na voor ze wat zegt, reactie volgt*

[Jantjes]

Dordtse Leerregels

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten.

[Race406]

Dordtse Leerregels

1-16. Die het levend geloof in Christus, of het zeker vertrouwen des harten, den vrede der consciëntie, de betrachting van de kinderlijke gehoorzaamheid, den roem in God door Christus, in zich nog niet krachtiglijk gevoelen, en nochtans de middelen gebruiken, door welke God beloofd heeft deze dingen in ons te werken, die moeten niet mismoedig worden, wanneer zij van de verwerping horen gewagen, noch zichzelven onder de verworpenen rekenen, maar in het waarnemen der middelen vlijtig voortgaan, naar den tijd van overvloediger genade vuriglijk verlangen, en dien met eerbiedigheid en ootmoedigheid verwachten.

Hier staat dus duidelijk NIETS over dat de rij E-V-D in een vaste volgorde doorlopen wordt/moet worden...
Niet wachten tot je een bijzondere ervaring krijgt ofzo. Gewoon de middelen gebruiken in het vaste vertrouwen (lees: ZEKER WETEN) dat God doet wat Hij belooft!

[Beautiful]

Ik kom zelf ook uit een vrij streng gereformeerde hoek. En ben dus bekend met de catechismus en de zaken die hier voorbij komen. Hoewel ik me daar tegenwoordig wel van losgemaakt heb worstel ik nog wel met de vraag: wat is bekering nu eigenlijk? In mijn omgeving zijn er mensen die zeggen... 'Als je bekeerd bent lees je zelfs geen roman meer', dit vind ik vreemd maar het andere uiterste 'alleen maar in Jezus geloven' lijkt me zo karig terwijl dit natuurlijk niet zo is. Maar het voelt te 'gemakkelijk'

Vooral als ik kijk naar de discipelen. Het lijkt mij dat deze mensen met al hun fouten, verkeerde eigenschappen enz. toch het dichtst bij Jezus stonden.
Maar wanneer trad het begrip 'bekering' dan in?

Op het moment dat Jezus langs kwam lopen bij de vissers, hen vroeg Hem te volgen en zij hun netten neergooiden en zonder verder te vragen deden wat Hij vroeg?

Op het moment dat Jezus en de gaven schonk om te genezen?

Wat Petrus als 'bekeerd' toen hij Jezus verried?

Werden de discipelen pas echt bekeerd toen zij Hem na zijn dood terugzagen

Of pas bij de Hemelvaart of bij de uitstorting van de Heilige Geest met Pinksteren?

Als ik naar de geschiedenis van de discipelen kijk zie ik hen niet het rijtje e-v-d afwerken. Volgens mij maakten zij met vallen en opstaan een geloofsproces door.

Hoe denken jullie hierover?

[Riska]

Als ik naar de geschiedenis van de discipelen kijk zie ik hen niet het rijtje e-v-d afwerken. Volgens mij maakten zij met vallen en opstaan een geloofsproces door.

Hoe denken jullie hierover?

Helemaal mee eens!
Er zullen best mensen zijn die van de een op de andere dag als een soort blikseminslag gaan geloven in Jezus.
Maar ik denk dat voor verreweg de meesten van ons geldt, dat je al je hele leven gelooft, maar dat je dat als kind totaal anders deed dan als volwassene. En dat is ook goed. Immers, we ontwikkelen ons iedere dag, dus waarom niet in geloofszaken...

Volgen van Christus is niet spectaculaire dingen doen, maar vol vertrouwen achter Christus aangaan.

[The Engineer]

Als ik naar de geschiedenis van de discipelen kijk zie ik hen niet het rijtje e-v-d afwerken. Volgens mij maakten zij met vallen en opstaan een geloofsproces door.

Hoe denken jullie hierover?

Helemaal mee eens!
Er zullen best mensen zijn die van de een op de andere dag als een soort blikseminslag gaan geloven in Jezus.
Maar ik denk dat voor verreweg de meesten van ons geldt, dat je al je hele leven gelooft, maar dat je dat als kind totaal anders deed dan als volwassene. En dat is ook goed. Immers, we ontwikkelen ons iedere dag, dus waarom niet in geloofszaken...

Volgen van Christus is niet spectaculaire dingen doen, maar vol vertrouwen achter Christus aangaan.

Dat je geen roman mag lezen slaat nergens op, getuige de volgende tekst:

Kol 2:20-22 "Als u door uw dood met Christus bevrijd bent van de geestelijke machten van het heelal, waarom leeft u dan alsof u deze wereld nog toebehoort, en laat u zich de wet voorschrijven door uitspraken als: Raak niet aan, Proef niet en Blijf af? Dat betreft allemaal dingen die door het gebruik vergaan. Waarom richt u zich dus naar menselijk voorschriften en leerstellingen?

[Riska]

Dat je geen roman mag lezen slaat nergens op, getuige de volgende tekst: (...)

Ik heb bewust een klein stukje uit de post van Beautiful aangehaald. Ik ben dus niet eens ingegaan op dat lezen van een roman - domweg omdat dat naar mijn mening grote onzin is... Moet je dat ook niet aanhalen, alsof ik dat wél geschreven zou hebben...

[Beautiful]

Als ik naar de geschiedenis van de discipelen kijk zie ik hen niet het rijtje e-v-d afwerken. Volgens mij maakten zij met vallen en opstaan een geloofsproces door.

Hoe denken jullie hierover?

Helemaal mee eens!
Er zullen best mensen zijn die van de een op de andere dag als een soort blikseminslag gaan geloven in Jezus.
Maar ik denk dat voor verreweg de meesten van ons geldt, dat je al je hele leven gelooft, maar dat je dat als kind totaal anders deed dan als volwassene. En dat is ook goed. Immers, we ontwikkelen ons iedere dag, dus waarom niet in geloofszaken...

Volgen van Christus is niet spectaculaire dingen doen, maar vol vertrouwen achter Christus aangaan.

Dat je geen roman mag lezen slaat nergens op, getuige de volgende tekst:

Kol 2:20-22 "Als u door uw dood met Christus bevrijd bent van de geestelijke machten van het heelal, waarom leeft u dan alsof u deze wereld nog toebehoort, en laat u zich de wet voorschrijven door uitspraken als: Raak niet aan, Proef niet en Blijf af? Dat betreft allemaal dingen die door het gebruik vergaan. Waarom richt u zich dus naar menselijk voorschriften en leerstellingen?

Dat was ook niet één van mijn twijfels ofzo hoor, maar ik heb het er even neergezet om aan te geven tussen welke uitersten ik zit. Geen discussie over het wel of niet lezen van een roman graag