Wat zegt het aantal avondmaalgangers, van de gemeente.

[medina]

Ben je persoonlijk geraakt Speedy?! Wat een felheid ineens, overigens zonder inhoud.

Ik zeg helemaal niet dat er van alles fout en schandelijk is in de oppervlakkige zin des woords; ik reageer helemaal niet op uiterlijkheden. Mensen mogen van mij geloven wat ze willen op de manier die bij ze past. Al gaan ze op hun hoofd staan, al zingen ze uit Datheen, willen drie keer per dag naar de kerk; dat moeten ze echt zelf weten. Alleen het frappante is steeds maar dat het 'geloof'van de bevindelijken op mij altijd weer overkomt als juist ongeloof, hoe tegenstrijdig ook. Ongeloof en angst, en afwijzing, en dat alles wederom ingepakt in zwarigheid die vaak de indruk wekt van ernst, maar bij nadere beschouwing helemaal niets is.

Ga d'r maar aan staan. Natuurlijk is aan de andere kant van het spectrum absoluut van alles mis, dat geloof ik onmiddellijk. Maar dat gaat niet over dit specifieke onderwerp. Dus: felheid prima maar probeer wel ff te blijven zien en lezen waar het over gaat.

[Gerdien B.]

mogen wij dat??? (zie vet) de bijbel zegt echter "oordeelt niet opdat gij geoordeelt zult worden..."

Ja maar..... wij oordelen niet maar denken toch dat het niet samen kan gaan.

(Dat soort antwoorden krijg je dan )

[Speedy]

Ben je persoonlijk geraakt Speedy?! Wat een felheid ineens, overigens zonder inhoud.

Nee ik ben niet persoonlijk geraakt, maar als je de inhoud t.a.v de tegenstelling met dezelfde woorden enigszins gewijzigd niet ziet dan merk je de inhoud inderdaad niet op.

Ik zeg helemaal niet dat er van alles fout en schandelijk is in de oppervlakkige zin des woords; ik reageer helemaal niet op uiterlijkheden. Mensen mogen van mij geloven wat ze willen op de manier die bij ze past. Al gaan ze op hun hoofd staan, al zingen ze uit Datheen, willen drie keer per dag naar de kerk; dat moeten ze echt zelf weten. Alleen het frappante is steeds maar dat het 'geloof'van de bevindelijken op mij altijd weer overkomt als juist ongeloof, hoe tegenstrijdig ook. Ongeloof en angst, en afwijzing, en dat alles wederom ingepakt in zwarigheid die vaak de indruk wekt van ernst, maar bij nadere beschouwing helemaal niets is.

Je geeft inderdaad niet aan wat er fout is , maar de uiterlijke lijn kan erg makkelijk door getrokken worden. A.d.h.v. uiterlijk en getal wordt geoordeeld, terwijl precies hetzelfde (de kern waar het om hoort te gaan) ook bij de kerken aanwezig is waar de uiterlijkheden (de onderscheiding in het zienlijke) er niet zijn.

Ga d'r maar aan staan. Natuurlijk is aan de andere kant van het spectrum absoluut van alles mis, dat geloof ik onmiddellijk. Maar dat gaat niet over dit specifieke onderwerp. Dus: felheid prima maar probeer wel ff te blijven zien en lezen waar het over gaat.

Het specieke onderwerp "Wat zegt het aantal avondmaalganers, van de gemeente" het meerendeel van de postings geven aan dat in de zware refokerken een weinig aantal avondmaalgangers getuigd van GEEN geloof. Ik probeer aan te geven dat die onderbouwing niet deugd, want een kerk van 2000 leden waar veel activiteiten zijn in de kerk en waar misschien 75 procent avondmaal viert (uiterlijk gezien prachtig) maar dat het net zo leeg is als er GEEN levend geloof is in Christus Jezus. Iedereen kan spreken van Jezus als een toffe vriend, maar als de kennis van verzoening van ieders persoonlijke zonde ontbreekt is het net zo arm.

Elke keer komt het weer terug bij de zware refo kerken omdat het daar in getal zichtbaar is, maar het getal zegt niets.

Een voorbeeld een gemeente met 2000 leden en 15 Avondmaal gangers. De ds preekt en legt uit dat een levende gemeente aan daad en gewaad te herkennen is. Prachtig, de kleur in de gemeente qua kleding verdwijnt en iedereen is tevreden. Bijzonder hoor de prediking. Dit is verschrikkelijk ARM.

Een voorbeeld een gemeente met 2000 leden en 1000 Avondmaalgangers. Ds ds preekt en legt uit dat een levende gemeente te herkennen is aan de daad. Denken aan de armen, aan de eenzamen, klaar staan voor elkaar. Prachtig er worden hulpteams opgezet en gecoordineert, iedereen tevreden. Bijzonder hoor de prediking en moet je de vrucht zien. En ook dit reken ik in de categorie ARM.

Het gaat niet om het getal, het gaat om het levende geloof en inet om het getal van de zichtbare 'vruchten'. Ik hoop dat ik wat duidelijker ben

[rafaell]

Er is natuurlijk wel iets grondig mis met het geestelijk leven als er weinig mensen aan het avondmaal gaan. Calvijn zou zich omdraaien in zijn graf. Daarnaast is het een gebod van Jezus aan zijn volgelingen.

Dat is er zeker. Op zich hou ik nooit van dergelijke uitspraken, als dat iemand zich zou omdraaien, en ik denk dat die ook gevaarlijk zijn. Het is inderdaad een oproep om het Avondmaal te gebruiken, dat wil echter niet zeggen dat iedereen maar aan kan gaan.

Nee maar ik krijg als ik met mensen uit ultra orthodoxe hoek spreek het idee dat men niet aan wil gaan omdat men zich niet waardig voelt (overigens is niemand uit zichzelf waardig of heeft iets verdiend). Calvijn vindt dit echter als een zieke die het medicijn niet gebruikt omdat hij vindt dat hij te ziek is. In de geschiedenis van kerk is het altijd de gewoonte geweest dat vrijwel iedereen aanging. Daarom vraag ik me ook ernstig af of de benadering in ultra orthodoxe hoek wel in lijn is met de bijbelse leer en de traditie van de kerk der eeuwen.

[Speedy]

Er is natuurlijk wel iets grondig mis met het geestelijk leven als er weinig mensen aan het avondmaal gaan. Calvijn zou zich omdraaien in zijn graf. Daarnaast is het een gebod van Jezus aan zijn volgelingen.

Dat is er zeker. Op zich hou ik nooit van dergelijke uitspraken, als dat iemand zich zou omdraaien, en ik denk dat die ook gevaarlijk zijn. Het is inderdaad een oproep om het Avondmaal te gebruiken, dat wil echter niet zeggen dat iedereen maar aan kan gaan.

Nee maar ik krijg als ik met mensen uit ultra orthodoxe hoek spreek het idee dat men niet aan wil gaan omdat men zich niet waardig voelt (overigens is niemand uit zichzelf waardig of heeft iets verdiend). Calvijn vindt dit echter als een zieke die het medicijn niet gebruikt omdat hij vindt dat hij te ziek is. In de geschiedenis van kerk is het altijd de gewoonte geweest dat vrijwel iedereen aanging. Daarom vraag ik me ook ernstig af of de benadering in ultra orthodoxe hoek wel in lijn is met de bijbelse leer en de traditie van de kerk der eeuwen.

Inderdaad dat zegt Calvijn. Maar Calvijn geeft heel duidelijk aan wat de inhoud van de viering van het Avondmaal moet zijn en als je dat op het plaatje legt van de verschillende gemeenten. Zegt dan het getal van de avondmaalgangers wat over de gemeente?

Een leuke vraag komt dan boven over welke gemeente hebben we het dan?

[Wullimpie]

(...)

mogen wij dat??? (zie vet) de bijbel zegt echter "oordeelt niet opdat gij geoordeelt zult worden..."

(...)

Naar mijn mening is dit een veel misbruikte tekst, de kern van deze tekst is volgens mij niet dat wij onze mond maar moeten houden omdat we zelf tenslotte ook verkeerde dingen doen.
Maar dat we bij het in liefde vermanen van onze naaste niet vergeten dat wij onder hetzelfde oordeel vallen, en ons dus niet mogen verheffen.

Je mag je naaste dus best aanspreken op de avondmaal praktijk, maar dan wel naast hem en niet uit de hoogte.

[blaadje]

sorry voor de bijdehandte vraag, maar ik ben nog niet zo lang refo, maar wanneer mag je nou wel aan het avondmaal? En wanneer weet je dat je aan het avondmaal kan? Dit puntje wordt mij niet zo duidelijk tussen de verwijten door.
En waarom verwijt iedereen elkaar zoveel? De een noemt het feit dat in bevindelijke kerken zo weinig mensen aan het avondmaal gaan een teken van ongeloof en de ander noemt het feit dat in niet-bevindelijke kerken zo veel mensen aan het avondmaal gaan een teken van ongeloof omdat deze mensen te werelds zijn.

[rafaell]

Ds. Vreugdenhil over het avondmaal:

De instelling van het avondmaal.

Overal waar de kerk van Jezus Christus is, wordt regelmatig het avondmaal gevierd. Waarom? Omdat de Here Jezus dat zelf heeft opgedragen. De instelling van het avondmaal staat beschreven in Luc. 22:14-20.

Eerst hebben de discipelen voorbereidingen getroffen voor de gezamenlijke viering van de paasmaaltijd. Kennelijk waren er mensen in Jeruzalem die daarvoor hun huis beschikbaar hadden gesteld. Later zou ook de jonge, christelijke gemeente op die wijze gaan samenkomen, als huisgemeenschap verenigd rond de maaltijd, om het heil van Christus te vieren.

Een Joodse pesach-viering verloopt in grote lijnen als volgt. De eerste beker die rondgaat, opent de maaltijd. Dan worden er bittere kruiden gegeten, gedoopt in azijn, symbool van de bittere ellende van Israël toen het volk verdrukt werd in Egypte. Vervolgens stelt de jongste van alle aanwezigen de bekende vraag: 'Waarom is deze nacht anders dan alle andere nachten?' Als antwoord daarop vertelt de vader van het gezin of de gastheer van het gezelschap het verhaal van de bevrijding uit de slavernij. Hoe in die eerste paasnacht het lam geslacht werd en het bloed aan de deurposten gestreken. Hoe de verderfengel elk huis, waaraan hij het bloed zag, voorbijging. Dan gaat de tweede beker rond, waarna de ongezuurde broden gegeten worden. De matzes, gebakken zonder gist of rijsmiddel, omdat men met haast wegtrok. Bij het breken van het brood wordt gezegd: 'Dit is het brood der ellende, dat onze vaderen in Egypte hebben gegeten.' Daarna wordt het paaslam genuttigd. De derde beker volgt, ook wel genoemd 'de beker der dankzegging' of 'de beker der lofprijzing.' Daarbij wordt God gedankt en geprezen voor zijn verlossing. Aansluitend zingt men de lofzang (Psalm 113 - 118). De vierde beker sluit ten slotte de maaltijd af.

Zo heeft ook de Here Jezus in de nacht voor zijn gevangenneming de paasmaaltijd gegeten. Tijdens deze maaltijd deed Hij iets heel bijzonders: uit het geheel van die viering stelde Hij als het ware twee dingen apart, die Hij daarbij een totaal nieuwe betekenis gaf. Bij het breken van het brood sprak Hij: 'Dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt; doet dit tot mijn gedachtenis.' En bij de beker der dankzegging sprak hij: 'Deze beker is het nieuwe verbond in mijn bloed.' Zo heeft de Heer twee elementen uit de pesach.viering apart gezet en gemaakt tot tekenen van zijn lichaam en bloed. Daarmee heeft Hij zelf het heilig avondmaal ingesteld.

Waar gaat het om bij de viering van het avondmaal? Dat kan met drie kernwoorden gezegd worden: gedachtenis, gemeenschap, verwachting. Het heeft te maken met de aspecten van verleden, heden en toekomst.


Gedachtenis.

'En Hij nam een brood, sprak de dankzegging uit, brak het en gaf het hun, zeggende: Dit is mijn lichaam, dat voor u gegeven wordt; doet dit tot mijn gedachtenis. Evenzo de beker, na de maaltijd, zeggeode: Deze beker is het nieuwe verbond in mijn bloed, die voor ti uitgegoten wordt' (Luc. 22:19-20). Het brood wordt gebroken en uitgedeeld. Zo werd eens Christus' lichaam gebroken, gedood aan het kruis. De wijn wordt uit de kruik in de beker geschonken. Zo werd het bloed van Christus vergoten, uitgestort, toen Hij leed en stierf. Bij de viering van het avondmaal zien wij terug naar dat unieke en onherhaalbare offer. Hij gaf voor ons zijn leven, tot een volkomen verzoening van al onze zonden.

'Doet dit tot mijn gedachtenis', sprak Jezus tot zijn discipelen. In de viering van het avondmaal gedenken wij het verzoeningswerk, dat Hij voor ons volbracht. 'Gedenken' is meer dan een herinnering. Het wil zeggen dat je er op de een of andere manier zelf bij betrokken bent. Precies zoals de Joden op het Paasfeest de uittocht uit Egypte gedenken. Zij spreken er over alsof ze er bij geweest zijn. Alsof ze zelf tot de verlosten uit de slavernij behoren. Bij 'gedenken' gaat het om dingen die nog steeds brandend actueeL zijn, waar ook vandaag nog ons leven van afhangt. Zo gedenken wij bij de tekenen van brood en wijn de dood en de opstanding van Christus: het is Gods grote verlossingsdaad, de verzoening van onze zonden, de bevrijding van onze schuld, onze redding uit het rijk van duivel en dood.


Gemeenschap.

We zien bij de viering van het avondmaal niet alleen terug naar het verleden. We kijken ook omhoog en om ons heen. Het is de viering in het heden van de gemeenschap met Christus en met elkaar. Dat 1 aspect noemde de Here Jezus zelf in Luc. 22:15: 'Ik heb vurig begeerd dit Pascha met u te eten, eer ik lijd.' Hij verlangde naar deze maaltijd, naar deze gemeenschapsviering met zijn leerlingen. Nog één keer samen met hen het Pascha vieren, en dan zou Hij zelf het Paaslam worden. Dan zou Hij als Lam van God geslacht worden voor de zonden der wereld.

De eigenlijke Gastheer van het avondmaal is dan ook Jezus zelf Niet: alleen op die avond, toen Hij voor het eerst het avondmaal instelde. Ook de Emmaüsgangers vertelden dat Jezus zelf het brood nam, brak en uitdeelde. Maar na de hemelvaart is het ten diepste nog precies zo. Degene die nu het brood breekt en de beker aanreikt, doet dat uit naam van de Here Jezus, die de eigenlijke Gastheer is en blijft. Hijzelf ontvangt ons aan zijn tafel en is ons zo nabij als brood en wijn. Hij maakt die gemeenschap met ons tot een werkelijkheid door de Heilige Geest.

Bovendien vieren wij in het avondmaal de gemeenschap met elkaar. We kijken de kring rond en verheugen ons er in dat we als totaal verschillende mensen toch bij elkaar horen omdat we samen bij Jezus horen. Omdat het één brood is dat wij breken, zegt Paulus, zijn we ook samen één lichaam, het lichaam van Christus (1 Kor. 10:17). Hij het hoofd en wij de leden. Vanuit het Hoofd worden de leden bestuurd. In het Hoofd vinden ze hun onderlinge verbondenheid. Dankzij het Hoofd kunnen de leden samenwerken en op elkaar inspelen.

Daarom is het een vreugde, dat wij in Christus aan elkaar gegeven zijn als broeders en zusters. Om elkaar te helpen, aan te vullen, te corrigeren, te bemoedigen en te verrijken. Dat is één van de mooiste dingen van het gemeente.zijn. Die verbondenheid met elkaar door het geloof in Christus. Samen delen in dezelfde Geest. Dat is de gemeenschap der heiligen, dat is 'de gemeenschap van de Heilige Geest.' Die eenheid gaat uit boven alle verschil in intellect, opvoe· ding, ontwikkeling, leeftijd, ras, huidskleur, sekse, nationaliteit, belangstelling of talent. Deze gemeenschap met Christus en met elkaar vieren wij in het avondmaal.


Verwachting.

Het derde aspect is het vooruitzien naar de komst van Gods Rijk. Daarheen wijzen ook de woorden van Jezus, bij de instelling van het avondmaal: 'Want Ik zeg ti, dat Ik het voorzeker niet meer eten zal, voordat het vervuld is in het Koninkrijk Gods' (Luc. 22:16). En: 'Want Ik zeg u, Ik zal van nu aan voorzeker niet van de vrucht van de wijnstok drinken, voordat het Koninkrijk Gods gekomen is' (vs 18).

Het komende Rijk wordt in de bijbel vaak getekend onder het beeld van een feestmaal, een bruiloftsfeest. Wijn is het symbool van de vreugde. Het is de grote vreugde van het messiaanse Rijk. waarnaar we uitzien bij de viering van het avondmaal. Sterker: het avondmaal 'is al een stukje van die toekomst in het heden. Een voorproefje, om ons verlangen op te wekken en wakker te houden.

De viering van het avondmaal staat daarom nu nog in het teken van de voorlopigheid, de onvoltooidheid. Het zijn nog maar tekenen: een hap brood, een slok wijn. Dat smaakt naar meer. Je gaat bidden om de vervulling van Gods beloften. 'Zo dikwijls gij dit brood eet en de beker drinkt, verkondigt gij de dood des Heren, totdat Hij komt' (1 Kor. 11:26). In de vroeg-christelijke kerk was dan ook juist het avondmaal de plaats waar het maranata-gebed gebeden werd. Kom, Here Jezus, ja kom spoedig!


Avondmaalshuiver.

Het avondmaal is dus een feest. Toch zie je bij sommige christenen een zekere schroom, soms zelfs huiver, om er aan deel te nemen. Als ze er al toe komen, zijn ze vaak zo nerveus dat de viering van het avondmaal hen meer spanning dan vreugde lijkt te bezorgen. Hoe komt dat toch?

Eén van de belangrijkste oorzaken is, dat men niet goed begrijpt wat Paulus over het avondmaal geschreven heeft in 1 Kor. 11:17-34. In de apostolische tijd werd het avondmaal nog gevierd in combinatie met een gewone maaltijd. Maar in Korinte kwamen de rijkere gemeenteleden gewoonlijk wat vroeger naar de plaats van samenkomst dan hun armere broeders en zusters. Dat gaf hen de gelegenheid er vooraf een gezellig onder-onsje van te maken. Het gebeurde zelfs dat bij aankomst van de arme gemeenteleden het voedsel al op was. Zij vonden de hond in de pot, terwijl de rijken verzadigd waren, en soms zelfs dronken! Dat is natuurlijk een Godgeklaagde situatie, en de apostel gaat er dan ook fel tegen tekeer. Hij zegt dat het avondmaal zo op onwaardige wijze gehouden wordt. Men moet op elkaar wachten, en niet op deze manier een scheur trekken door het lichaam van Christus. 'Wie dus op onwaardige wijze het brood eet of de beker des Heren drinkt, zal zich bezondigen aan het lichaam en bloed des Heren. Maar ieder beproeve zich zelf en ete dan van het brood en drinke uit de beker. Want wie eet en drinkt, eet en drinkt tot zijn eigen oordeel, als hij het lichaam niet onderscheidt' (1 Kor. 11:27-29).

Sommige mensen zijn van die laatste woorden zo geschrokken, dat ze dan maar liever helemaal geen avondmaal meer vieren, om in elk geval niet de kans te lopen zich een oordeel te eten en te drinken. Als ze het woordje 'onwaardig' horen, denken ze dat het avondmaal niet bestemd is voor 'onwaardige mensen,' en bij die laatste categorie delen zij zichzelf in. Maar het gaat helemaal niet om de waardigheid van de persoon die deelneemt aan het avondmaal! Als dat zo was konden we allemaal wel naar huis gaan. We zijn allen onwaardigen en vinden onze vrijmoedigheid alleen in de Here Jezus Christus. In zijn nodiging, in zijn belofte, in zijn opdracht. Paulus spreekt slechts over de manier waarop het avondmaal gevierd wordt. Dat moet op waardige wijze gebeuren, zegt hij.


Zelfbeproeving.

Daarom geeft hij de opdracht: 'Maar ieder beproeve zichzelf, en ete dan van het brood en drinke uit de drinkbeker' (vs. 28). Het gaat er dus om dat het avondmaal gevierd wordt met de goede motivatie. Niet om een club-geest te koesteren, maar om juist de gemeenschap met alle leden van het lichaam van Christus te vieren.

Ook in 2 Kor. 13:5 lezen we over een zelfonderzoek: 'Stelt uzelf op de proef, of gij wel in het geloof zijt, onderzoekt uzelf.' Als het maar geen ziekelijk navelstaren wordt, kan zelfonderzoek dus zijn nut hebben. Het is zelfs geboden. Maar wat houdt het in?

Het klassieke gereformeerde avondmaalsformulier vat dat zelfonderzoek samen in drie vragen, die corresponderen met de drieslag van Ellende, Verlossing en Dankbaarheid, die we in de Catechismus aantreffen. Ze komen hierop neer:

Zijn we het met de Here God eens, dat wij zondaren zijn en enkel door zijn genade kunnen leven?
Stellen wij ons vertrouwen op de vaste belofte van God, dat Hij ons in de Here Jezus Christus vergeving geschonken heeft voor al onze zonden?
Is het ons verlangen en voornemen, uit dankbaarheid tegenover God te leven tot zijn eer, en in oprechte liefde en vergevingsgezindheid om te gaan met onze medemens?


De eerste twee van deze vragen zijn elders in dit boek al uitvoerig aan de orde geweest. De derde vraag heeft betrekking op de levensheiliging. En de vraag is niet of het ons lukt om naar Gods wil te leven, maar of we het graag willen en of we het oprecht van plan zijn. Zo is het avondmaal een steun in de rug bij onze strijd tegen de zonde. We worden in de situatie van de 'volkomen verzoening' gesteld en mo~ gen van daaruit telkens weer opnieuw beginnen.

Bijzonder actueel is deze derde voorbereidingsvraag ook ten aan~ zien van de talloze relatie-problemen van onze tijd. De deugd van de nederigheid scoort niet hoog meer en vergeven wordt door velen beschouwd als een 'softe' houding. Maar het evangelie leert ons vanuit de vergeving die ons door God geschonken is, nu ook zelf anderen tegemoet te treden als verzoeningsgezinde mensen (Mat. 5:23-24; 6:12; 18:21-35). Voor echte verzoening moet ook ruimte zijn bij de ander, dat is waar. Het is mogelijk dat we anderen in ons hart vergeving geschonken hebben, terwijl we die vergeving met onze woorden niet kwijt kunnen; de ander zou ze alleen maar als een verkapte beschuldiging opvatten. Maar dan kunnen we onze verzoeningsgezindheid nog altijd demonstreren in onze houding, en als we daarmee op den duur het ijs breken, hebben we ook zonder woorden ons doel bereikt. Aan de maaltijd die getuigt van Gods onvoorwaardelijke en onbegrensde liefde voor ons, leren we anderen zonder voorwaarden te vergeven, desnoods zeventig maal zeven maal.


Om het geloof te versterken.

God heeft ons het avondmaal gegeven om ons geloof te versterken. Sommige mensen denken dat je bij de viering ervan iets heel speciaals zou moeten voelen. En omdat dat dat meestal niet gebeurt, worden ze nog nerveuzer dan ze al waren. 'Wijst dat er niet op, dat ik hier niet hoor?' denken ze dan. Zo zak je steeds dieper in het moeras. Het avondmaal is gegeven om ons geloof te versterken. Geloof is iets anders dan gevoel. Geloof kan eventueel dwars tegen ons gevoel ingaan. Het is wezenlijk voor het geloof om 'en toch!' te zeggen. We moeten niet geloven in ons eigen gevoel of in onze eigen gelovigheid, maar in Gods beloften! Dwars tegen ons eigen ongelovige hart in richten wij ons geloof op de Here Jezus en op zijn Woord. Zijn goedheid en trouw zijn onwankelbaar. Dat wil de Here God in het avondmaal aan ons bevestigen. Zichtbaar, tastbaar, lichamelijkconcreet.

Het avondmaal wordt daarom wel een 'teken en zegel' van Gods beloften genoemd. Het is een teken, een uitbeelding van Gods genade: brood en wijn wijzen op het lichaam en bloed van Christus. Het is ook een zegel: God verzegelt zijn beloften. Hij zet er zijn handtekening onder. Daarin zegt de Here tot ons: Zo werkelijk als je brood en wijn tot je neemt en je eigen maakt, zo vast en zeker kun je aan op mijn beloftenj


'En al zoudt gij zonder enig gevoel, zonder enige bevindelijke vreugde in uw Heiland, koud en dor van de tafel terugkomen, dan nog zeg ik u in de naam des Heren: Gij zijt gezegend en verkwikt! Denkt gij dat een zieke het dadelijk voelt dat de medicijnen hem goed doen? Geen sprake van! En toch ondersteunen ze hem, en toch voeden en onderhouden ze zijn zwakke krachten. Het geloof, ook het ware avondmaalsgeloof, is niet anders dan gehoorzaamheid. Doen wat Jezus zegt. Niet willen begrijpen, niet willen gevoelen, niet willen zien en tasten, maar - gehoorzaamheid' (J. H. Gunning, Jr.).

[blaadje]

dank u

[Bevlogen]

Het specieke onderwerp "Wat zegt het aantal avondmaalganers, van de gemeente" het meerendeel van de postings geven aan dat in de zware refokerken een weinig aantal avondmaalgangers getuigd van GEEN geloof. Ik probeer aan te geven dat die onderbouwing niet deugd, want een kerk van 2000 leden waar veel activiteiten zijn in de kerk en waar misschien 75 procent avondmaal viert (uiterlijk gezien prachtig) maar dat het net zo leeg is als er GEEN levend geloof is in Christus Jezus. Iedereen kan spreken van Jezus als een toffe vriend, maar als de kennis van verzoening van ieders persoonlijke zonde ontbreekt is het net zo arm.

Elke keer komt het weer terug bij de zware refo kerken omdat het daar in getal zichtbaar is, maar het getal zegt niets.

Een voorbeeld een gemeente met 2000 leden en 15 Avondmaal gangers. De ds preekt en legt uit dat een levende gemeente aan daad en gewaad te herkennen is. Prachtig, de kleur in de gemeente qua kleding verdwijnt en iedereen is tevreden. Bijzonder hoor de prediking. Dit is verschrikkelijk ARM.

Een voorbeeld een gemeente met 2000 leden en 1000 Avondmaalgangers. Ds ds preekt en legt uit dat een levende gemeente te herkennen is aan de daad. Denken aan de armen, aan de eenzamen, klaar staan voor elkaar. Prachtig er worden hulpteams opgezet en gecoordineert, iedereen tevreden. Bijzonder hoor de prediking en moet je de vrucht zien. En ook dit reken ik in de categorie ARM.

Het gaat niet om het getal, het gaat om het levende geloof en inet om het getal van de zichtbare 'vruchten'. Ik hoop dat ik wat duidelijker ben

Vraag me eigenlijk af: wat versta jij precies onder een 'rijk' evangelie?

Heb al vaker zo'n discussie over het avondmaal gehad. Vraag me elke keer weer af waarom er zo weinig mensen in de zware refokerken naar het avondmaal gaan. Ben eigenlijk benieuwd of jij daar een antwoord op hebt.

Moet eerlijk bekennen dat ik vrij fel tegenover die praktijk sta. Als in een kerk met 2000 zielen er slechts twintig aan het avondmaal durven, dan zit daar iets verkeerd. Zeker als de dominee ook nog met zekerheid durft te zeggen dat minstens tien van die twintig eigenlijk niet genoeg bekeerd zijn. Als Jezus iedereen uitnodigd voor het avondmaal, kletst Hij dan uit zijn nek? Als bijna niemand in de refokerk aan het avondmaal durft, dan ligt de prediking toch niet op één lijn met de Bijbel? Wat mij betreft is de cultuur in zo'n kerk dan verkeerd. Ze roept teveel op tot boetedoening en nodigt te weinig tot de redding. (Wat overigens ook een groot probleem onder de zware refo's is: ze kennen de liefde van God niet of nauwelijks).

Aan de andere kant vind ik het ook belangrijk om de hand in eigen boezem te steken. In mijn kerk word je raar aangekeken als je niet aan het avondmaal gaat terwijl je wel belijdenis hebt gedaan. Wat mij betreft mag daar ook wel wat ruimer tegenaan gekeken worden. Tegelijk is het wel een goede aanwijzing: er kan wel eens wat met die broeder of zuster zijn die niet aan durft te gaan. Het kan een opening tot gesprek zijn.

Toch denk ik ook dat veel mensen aangaan omdat het een gewoonte is. Gelukkig waarschuwt het avondmaalsformulier ook daarvoor: 'wij vermanen degenen die niet alleen God willen dienen of de Here op eigenwillige manier dienen...' (zo uit mijn hoofd ff gequote). Zo legt het avondmaalsformulier de keuze bij de kerkleden, in plaats van enkele kerkleiders. Wat mij betreft een juiste keuze.

[Joepie Meloen]

Er is natuurlijk wel iets grondig mis met het geestelijk leven als er weinig mensen aan het avondmaal gaan. Calvijn zou zich omdraaien in zijn graf. Daarnaast is het een gebod van Jezus aan zijn volgelingen.

Dat is er zeker. Op zich hou ik nooit van dergelijke uitspraken, als dat iemand zich zou omdraaien, en ik denk dat die ook gevaarlijk zijn. Het is inderdaad een oproep om het Avondmaal te gebruiken, dat wil echter niet zeggen dat iedereen maar aan kan gaan.

Nee maar ik krijg als ik met mensen uit ultra orthodoxe hoek spreek het idee dat men niet aan wil gaan omdat men zich niet waardig voelt (overigens is niemand uit zichzelf waardig of heeft iets verdiend). Calvijn vindt dit echter als een zieke die het medicijn niet gebruikt omdat hij vindt dat hij te ziek is. In de geschiedenis van kerk is het altijd de gewoonte geweest dat vrijwel iedereen aanging. Daarom vraag ik me ook ernstig af of de benadering in ultra orthodoxe hoek wel in lijn is met de bijbelse leer en de traditie van de kerk der eeuwen.

Dat vermeldde je inderdaad enige postings eerder. Ik denk dat vroeger de kerken ook iets anders waren dan tegenwoordig. Er was toen ook een regering die rekening hield met Gods geboden, waardoor je sowieso meer mensen had die naar de kerk gingen. Trouwens, waar haal je dat vandaan, dat vroeger het de gewoonte was dat vrijwel iedereen aanging?

@Speedy: Ik denk niet dat dat het verschil is, jouw voorbeelden aangaande de verschillen.

[Raido]

Lees de geschiedenis er maar eens op na. Verdiep je bijvoorbeeld eens in de belijdenis van jongeren in die tijd. Men beleed het geloof, met drie vragen en daarna was de avondmaalsviering waar zij ook aangingen.

Als je kijkt naar het piëtisme dat heeft wel wat weg van bevindelijk-gereformeerden (of Nadere Reformatie) daar lag de nadruk heel erg op de persoonlijke omgang met God, en toch ging daar ook (zo goed als) de gehele belijdende gemeente aan het avondmaal. Waarom?

Omdat het avondmaal ter ondersteuning en voeding van het geloof is. Daarnaast is het een 'zichtbare woordverkondiging'. Wanneer iemand belijdenis doet (in de meest letterlijk zin van het woord) geeft je daarmee aan dat je geloofd wat er geleerd wordt in de 'kerk alhier geleerd'. Daarmee zeg je niet automatisch dat je al veel kennis van Christus hebt of wat dan ook..

Ten eerste, bedenke een iegelijk bij zichzelf zijn zonden en vervloeking, opdat hij zichzelf mishage, en zich voor God verootmoedige; aangezien de toorn Gods tegen de zonde zo groot is, dat Hij die (eer dat Hij die ongestraft liet blijven) aan zijn lieven Zoon Jezus Christus, met den bitteren en smadelijken dood des kruises gestraft heeft.

Ten andere, onderzoeke een iegelijk zijn hart, of hij ook deze gewisse belofte van God gelooft, dat hem al zijn zonden, alleen om het lijden en sterven van Jezus Christus, vergeven zijn; en de volkomen gerechtigheid van Christus hem als zijn eigen toegerekend en geschonken is, ja, zo volkomen, alsof hij zelf in eigen persoon, voor al zijn zonden betaald, en alle gerechtigheid volbracht had.

Ten derde, onderzoeke een tegelijk zijn consciëntie, of hij ook gezind is, voortaan met zijn ganse leven, waarachtige dankbaarheid jegens God den Heere te bewijzen, en voor het aangezicht Gods oprechtelijk te wandelen, insgelijks of hij zonder enige geveinsdheid alle vijandschap, haat en nijd van harte afleggende, een ernstig voornemen heeft, om van nu voortaan in waarachtige liefde en enigheid met zijn naasten te leven.

[Joepie Meloen]

Die vragen zijn inderdaad heel bekend! Wat jij beschrijft gebeurde alleen enkele eeuwen terug. In mijn vorige posting heb ik aangegeven dat de tijden toen ook heel anders waren. Er waren toen ook veel meer dominees. Waarom waren die er toen ook veel meer?
Ik denk dat we moeten constateren dat er minder geestelijk leven is dan toen. En dat is erg genoeg.
Het kan goed zijn dat toen alle jongeren die belijdenis deden gelijk aan het Avondmaal gingen. Dat is echter geen bewijs dat de prediking e.d. rechtzinnig was. Mijns inziens zijn zulk soort dingen heel moeilijk te bewijzen, en is het gevaarlijk om zulke gevolgtrekkingen te maken.

[Marnix]

Die vragen zijn inderdaad heel bekend! Wat jij beschrijft gebeurde alleen enkele eeuwen terug. In mijn vorige posting heb ik aangegeven dat de tijden toen ook heel anders waren. Er waren toen ook veel meer dominees. Waarom waren die er toen ook veel meer?
Ik denk dat we moeten constateren dat er minder geestelijk leven is dan toen. En dat is erg genoeg.
Het kan goed zijn dat toen alle jongeren die belijdenis deden gelijk aan het Avondmaal gingen. Dat is echter geen bewijs dat de prediking e.d. rechtzinnig was. Mijns inziens zijn zulk soort dingen heel moeilijk te bewijzen, en is het gevaarlijk om zulke gevolgtrekkingen te maken.

Ik wil dan ook niet direct zuiverheid koppelen aan het aantal avondmaalsgangers. het kan goed zijn dat een kerk met een onzuiveren kerk de tafels vol heeft en een kerk met een zuivere leer weinig avondmaalsgangers. Maar als het in kerkverbanden een tendens is moet je toch gaan kijken naar hoe dat komt. En dan kan het zijn dat de prediking zo is dat velen van het avondmaal worden afgehouden terwijl dat niet goed is. Net zo goed als dat het kan zijn dat iedereen door de prediking maar wordt genodigd, of je nou gelooft of niet.

Het ging mij niet om incidentele gevallen maar om als dit een algehele tendens is. En dan kan er toch gewoon onderzocht worden waar die schaarste aan avondmaalsgangers door komt? Ligt dan aan de prediking of aan de mensen, willen ze wel bekeerd worden of is het meer een hobbyclubje die toevallig dezelfde interesses heeft (spiritualiteit, orgels, psalmen of wat dan ook) maar niet Jezus willen volgen? Het is toch prima om dat te bekijken, te onderzoeken waardoor mensen niet aangaan?

[Joepie Meloen]

Het is zeker goed om dat te onderzoeken. Maar ik denk dat dat minder te maken heeft met uiterlijke aspecten en de prediking dan wat er innerlijk in de mens leeft. Het clichébeeld wat hier getekend wordt door sommigen, dat velen niet durven aangaan doordat ze iets moeten hebben meegemaakt is onjuist. En daar ageerde ik in principe tegen, als voorbeeld dat je daar heel moeilijk gevolgtrekkingen uit kunt opmaken.