Nou, middag 2 van de voorlichting zit er weer op. Het was op zich best een goede middag: er is weer veel gespreksstof overgebleven! De middag begon met even terugblikken naar vorige week. Iedereen kon even vertellen hoe hij/zij het had ervaren.
Daarbij viel het mij op, dat de 3 stellen die zeker zijn van hun adoptieplannen (waaronder wij dus) het gevoel hadden van 'nu gaat er echt iets gebeuren, kom maar op met al die cursusdagen, het kan niet snel genoeg gaan'. Maar de stellen die nog aan het twijfelen waren en die het er allemaal maar moeilijk mee hebben, die hebben liever 2 weken tussen de cursusdagen zitten, omdat het allemaal zo ingrijpend zou zijn. Ik vond het helemaal vreemd, omdat voor veel stellen de tijd toch echt begint te dringen: ze zijn al in de 40 of ze zijn 38/39, dus hoe langer de cursus duurt, hoe meer tijd deze mensen letterlijk verliezen.
Hierna ging het eerste deel van de middag over de voorgeschiedenis van een adoptiekindje en de overgang die het maakt van het kindertehuis naar een gezinssituatie. We hebben ons verdiept in de levenslijn van een biologisch kindje en dat van een adoptiekindje. En hoe de ervaringen uit het jongste verleden invloed hebben op de rest van het leven van het kindje. En natuurlijk hoe je als ouder hier mee om kunt gaan en zo problemen kunt voorkomen.
We kregen filmpjes te zien van 5 verschillende kindertehuizen in Haiti, Ethiopie, India en China. Gefilmd door mensen van de stichting adoptievoorzieningen zelf. Nou, wat je dan ziet, dat gaat gewoon niet meer van je netvlies. Een ieder die nu nog tegen mij durft te zeggen dat adopteren niet goed is voor het kind, daarvan weet ik nu dat ze zich gewoon nooit verdiept hebben in de leefsituatie van de kinderen. Wat een regelrechte ramp. Kinderen die emotieloos zijn geworden, want huilen heeft geen zin: er komt toch niemand. Kinderen die met hun hoofdje in hun bedje heen en weer zitten te wiegen. Kinderen die met armpjes en beentjes door de spijlen van hun bedje de leegte in staren. In een kindertehuis in Haiti werd gefilmd op een afdeling waar 100 kinderen leefden met 1 verzorgster. Denk je eens 100 kinderen van 1-2 jaar in, op 1 afdeling... wat een herrie moet dat zijn! Maar niets van dat alles. Het was er doodstil. Kinderen zaten apathisch in hun bedje. Het was letterlijk oorverdovend stil.
De cursusleiding benadrukte dat dit simpelweg de realiteit is: uit zulke situaties komen onze kinderen. De filmpjes zijn niet zieliger gemaakt of rooskleuriger. Nee, dit zijn echte kindertehuizen. Sommige zijn wat beter, anderen zijn nog veel slechter. Hun motorische en emotionele ontwikkeling loopt achter, maar dat halen ze na hun adoptie razendsnel in. Maar een kindje van 3 kan dus ineens behoefte hebben aan spelen met een rammelaar. Of om gewiegd te worden als een baby. En dat is allemaal goed en is vaak na 2 weken voorbij en dan komt de volgende fase alweer. Zodra het kind zich veilig voelt thuis, dan wil het onbewust alles inhalen waar het vroeger behoefte aan heeft gehad.
De vraag die dat uiteraard opriep was: waarom zijn de wachtlijsten dan zo lang? En het antwoord heb ik een paar posts terug al gegeven, maar daar komt nog iets bij: veel kindertehuizen zijn helemaal niet bekend met de adoptiekanalen, of ze hebben er geen tijd voor. Want het is een enorm papierwerk en als je in je eentje nog 100 kinderen de fles moet geven en luiers moet verschonen, dan red je dat niet!
Het tweede deel van de middag stond in het teken van praten over adoptie. Mannen en vrouwen werden in kleine groepjes verdeeld en aan de hand van wat stellingen die we kregen konden we met elkaar praten over onze gedachten bij adoptie. Erg leuk, want zo kon je in een groepje van 4 gedachten uitwisselen.
Ik zat met 2 vrouwen van 40 in een groepje, dus het ging aanvankelijk alleen over hun leeftijd en (on)mogelijkheden nog te adopteren. Daarna hebben we het over verdeling werk-zorg gehad: eigenlijk zaken waar elke ouder zich druk om maakt, niet specifiek alleen adoptieouders! Daarna hebben we het over de leeftijden van de kinderen gehad: alledrie mijn groepsleden wilden het liefst een zo jong mogelijk kindje en ik was de uitzondering. Ik heb uitgelegd dat mijn man en ik niet verlangen naar het hele baby-gebeuren. En dat bij alles wat we lezen en bespreken, we echt alleen worden geraakt en ons aangesproken voelen, wanneer het gaat over oudere kindjes die geadopteerd worden. We hebben gewoon veel meer met zo'n wezentje dat beweeglijk is en woorden kan zeggen en al een mensje is... veel meer dan met een baby. Nou, eerst een heel 'maar jullie zijn nog zo jong'-verhaal aangehoord, maar we hebben er over doorgepraat en toen zei 1 van de vrouwen 'jij bent echt zo wijs voor je leeftijd' en een andere zei: 'jullie zijn dan wel jong, maar jullie kunnen oudere kinderen gewoon aan, ga ervoor!'
De middag werd gezamenlijk afgesloten en over het adopteren van oudere kinderen zei de cursusleiding iets heel moois: het adopteren van een ouder kindje is niet moeilijker, maar anders. We kregen allemaal een informatieboekje over het adopteren van een ouder kindje (dus ouder dan 24 maanden). Nou, dat hebben we meteen gelezen toen we thuis waren en het heeft onze gevoelens alleen maar bevestigd!
Helaas pas over 2 weken cursusmiddag 3...
