Zow, nou dat viel alles mee vandaag! Onbewust heb je het gevoel, dat er op je gelet gaat worden tijdens zulke bijeenkomsten, maar alles is vertrouwelijk en er mag geen info doorgegeven worden aan instanties ofzo, dus dat stelde wel weer gerust.
We zitten in een groep met 7 andere stellen. Wat meteen al opviel: we zijn dus de jongsten. Alle stellen zijn 35+ en zelfs drie stellen waarvan er een of beide personen al in de 40 zijn. Met onze 25 en 28 jaar - wat we zelf toch echt niet zo jong vinden - zijn we dus piep! Maar van alle stellen zijn we dan wel weer het langste getrouwd, bijna 7 jaar.
De bijeenkomst begon met een voorstelrondje. We vielen van de ene in de andere verbazing. Zo zijn er behalve ons nog maar 2 andere stellen die zeker weten dat ze willen adopteren. De andere 5 stellen hebben nog twijfels. Bijna allemaal zitten de stellen nog in medische circuits, of zijn ze daar net uit. Veel verdriet. Opvallend is ook dat vooral de mannen er moeite mee hebben, dat een kind dalijk niet hun biologische kind is.
Ondanks de erg hoge leeftijden in onze groep, willen de meeste stellen een zo jong mogelijk kindje (0-24 maanden). We kregen ook te horen, dat dat tegenwoordig erg moeilijk is en het 'aanbod' afneemt. Voor veel stellen een serieuze reden om af te zien van adoptie. Dat vonden wij wel een beetje schokkend.
Om een beetje een indruk te krijgen van de achtergronden van kinderen, kregen we wat simpele foto's te zien van geadopteerde kinderen. Om te kijken wat ons zo, op een eerste indruk, het meeste aanspreekt. Ik vond het leuk hoe de cursusleidsters precies eruit konden pikken bij welke foto's ogen begonnen te stralen... leuk moment. Ieder heeft zo zijn/haar voorkeur voor een Aziatisch of Afrikaans kindje, of een kindje uit Polen... noem maar op. Ik kreeg echt het gevoel, dat het heel normaal en natuurlijk is, om al dromen, een beeld, te hebben over je adoptiekindje. En dat dat ook mag...
Het tweede deel van de bijeenkomst stond in het teken van de biologische ouders, dan vooral de moeder. We kregen stukjes te zien van een reportage over moeders die afstand van hun kind hebben gedaan. Een aangrijpende reportage van een moeder in Zuid-Afrika die haar kind 'weggeeft' aan de adoptieouders. Zo emotioneel. Het riep uiteraard veel discussie op: want was dit een kwestie van geld? Als de moeder geld had om haar kind te verzorgen, zou zij dan haar kind kunnen houden? Een veel gehoorde opmerking, een terecht gevoel! Maar het blijkt allemaal zoveel anders te liggen. Cultureel, sociaal, maatschappelijk: vrouwen hebben vaak geen andere uitweg, worden verstoten, het kind zal nooit geaccepteerd worden (zeker niet als het onstaan is uit een verkrachting), etc. Als je als adoptieouders dat kindje opneemt, dan is het al afgestaan, daar heb je geen enkele invloed op. Voor het kindje zijn er slechts 2 mogelijkheden: opgroeien in het kindertehuis of opgroeien bij nieuwe ouders.
Ik vond de cursusleiding goed. Niks geen negatief beeld van adoptie, maar realistisch: als het niet geadopteerd wordt, is er voor het kind geen ander alternatief dan opgroeien in het kindertehuis. Het beeld van 'dan moeten we maar geld geven zodat het kind bij zijn moeder kan blijven' is dus een onterecht beeld: die kinderen die voor adoptie in aanmerking komen, hebben daar dus niets aan.
Al met al: teveel om op te noemen. We vonden het leuk. We hebben niet echt nieuwe dingen geleerd, maar wel veel bevestiging gekregen van onze gevoelens, ideeen, etc. En het is ook gewoon goed en leuk om met mensen van gedachten te wisselen die dezelfde dingen doordenken als wij elke dag weer.
Volgende week deel 2
