Kinderwens

[Anne 80]

[/quote]
Wij zijn afgelopen september begonnen met alles, dus 2007. We hopen over drie weken voor het panel te staan, en dan is het wachten tot een kind is gevonden. De hele procedure was bij ons dus maar een 5 maanden ofzo, maar ja, het wachten kan langen duren en dan natuurlijk het hele legale gebeuren erachteraan. In ieder geval lijkt het hier sneller te gaan dan in Ned en daar ben ik wel blij om. We hebben al zolang gewacht![/quote]

Zo! dat gaat echt sneller dan in NL!
Mag je ook voorkeur hebben voor een leeftijd?
Welke leeftijd hebben de meeste kinderen als ze ter adoptie gesteld worden?

[LauraC]

Ja, toen wij ons aanmeldden zeiden wij dat het ons helemaal niet uitmaakt welke leeftijd de kleine zou hebben. Er is ons toen al snel verteld dat wij in de jongste categorie zouden vallen omdat wij zelf nog jong zijn. Bijvoorbeeld, als we een kind van 7 zouden adopteren en op school wordt gevraagd hoe oud zijn mama is en hij zegt 23, dan gaan ze even terugrekenen en komen ze op 16 uit (als het mn biologische kind geweest zou zijn). Dat willen ze dus niet hebben. Dat werkt weer in ons voordeel want nu zitten we in de leeftijdsgroep 0-3 jaar.
Leeftijd waarop ze opgegeven worden scheelt een beetje. Hier is adoptie echt de laatste uitweg, dus vaak hebben ze al een verrot leven achter de rug bij hun ouders, heen en weer tussen hen en pleeggezin. Soms worden baby's direct bij de geboorte afgestaan maar dat gebeurt niet zo vaak. Bovendien duurt het papierwerk zo lang dat als het bij de geboorte wordt afgestaan, het nog 3 maanden ofzo in een pleeggezin verblijft totdat alles rond is voor adoptie. Het scheelt dus nogal. Eerlijk waar, hoe leuk het ook is om een ieniemienie baby te krijgen, wij zijn ook blij met een peuter

[Sogra]

Ik ben er ook zo een! We zijn nu twee jaar getrouwd en het was vrij snel raak. Helaas kwamen we er tijdens de eerste echo (met twaalf weken) achter dat het mis was. Daarna zijn we er weer volop voor gegaan. Na goed anderhalf jaar proberen, toch maar een afspraak met de gynaecoloog gemaakt. Inmiddels alle onderzoeken gehad. Grote vraag blijft: hoe nu verder? Dat horen we morgen. Ook wij hebben onze twijfels over IVF.
Ik ben benieuwd hoe andere christelijke vrouwen hiermee omgaan. Aan de ene kant heb ik een rotsvast vertrouwen dat Hij voorziet. Want voor Hem is immers alles mogelijk. Maar misschien heeft Hij wel een ander plan met ons. Dat ik natuurlijk niet weet en dat maakt het gewoon heel moeilijk..... Ik heb gewoon heel sterk het gevoel dat mijn vertrouwen in Hem op de proef wordt gesteld.

[Rebekka1]

Wat een herkenbare stukjes! Al zijn wij nog niet zo lang getrouwd (15 mnd), toch komt het regelmatig op me af: zou ons huwelijk de kinderzegen moeten missen? Dan ga je toch allerlei dingen erover opzoeken. Zo ben ik hier ook gekomen. De drempel naar de huisarts vind ik toch wel erg hoog. Ik kom er sowieso nooit, en ik vind het ook niet gemakkelijk om het over dit onderwerp te hebben. Zelfs met familie niet. Samen kunnen we er wel goed over praten gelukkig. Als dan zaken als IVF of adoptie voorbij komen, gaat onze voorkeur toch uit naar adoptie. Aan de andere kant zitten we wel met de vraag: Als God ons huwelijk niet zegent met kinderen, doen we er dan wel goed aan om zelf maar 'de touwtjes in handen' te nemen?

Rebekka

[Galateia]

Maar wanneer je, zoals jij zegt, 'zelf de touwtjes in handen neemt', dan kan God je toch juist daardoor zegenen? Als jullie een kindje adopteren, zegent God je dan niet oneindig?

[Sogra]

Doordat wij al een keer zwanger zijn geweest, liepen we al bij de gynaecoloog. Ik wist dat je met ongeveer een jaar weer terug mocht en toch stelde ik het heel lang uit. Tot ik uiteindelijk weer over tijd was en toch ongesteld werd. Toen was mijn dieptepunt bereikt en heb ik een afspraak gemaakt. Maar het voelde wel alsof ik het stiekem achter Gods rug om deed. Over IVF zijn we ook nog niet uit. Het idee dat er buiten je baarmoeder embryo's worden gemaakt, staat ons een beetje tegen. Terwijl Hij juist ook deze middelen heeft gemaakt. Moeilijk!

[Galateia]

Ik vind het toch wel moeilijk om het gevoel, dat je stiekem iets achter Gods rug om zou doen wanneer je voor je vruchtbaarheidsprobleem naar een arts gaat, te begrijpen. Natuurlijk moet je er ook vertrouwen in hebben, dat God voor je zal zorgen, maar dat kan Hij ook door middel van artsen. Ik zie het toch echt precies hetzelfde als wanneer je bijvoorbeeld ziek bent, dat ga je ook naar de dokter, zonder dat je je daar schuldig over voelt. Er zijn ook vruchtbaarheidsbehandelingen die heel eenvoudig zijn, zoals het opwekken van een eisprong bijvoorbeeld. Nou, dan is het toch megamooi wanneer God je op die manier toch nog een kindje kan geven?

Moeite hebben met IVF kan ik dan wel weer begrijpen. Volgens mij zijn er tegenwoordig wel afspraken te maken over het niet laten ontstaan van restembryo's gelukkig, dus dat zou dan geen probleem meer hoeven te zijn. Maar het is voor de vrouw ook nogal ingrijpend: allerlei behandelingen en hormonen. Een vriendin van mijn moeder heeft het hele IVF-traject meerdere keren doorlopen, en het was een vreselijke tijd voor haar. Ik zag er 25 kilo aankomen, afvallen, aankomen, huilen, chagerijnig zijn... het heeft haar bijna haar huwelijk gekost. Het heeft ook nooit in een zwangerschap geresulteerd.

Zelf kan ik zonder medisch ingrijpen ook geen kinderen krijgen. Dan zouden we ook aan het hele IVF gebeuren moeten beginnen. Dat doen we heel bewust niet, maar dat heeft niets te maken met een schuldgevoel naar God toe!

[Sogra]

Bedankt voor je uitgebreide reactie. Je hebt namelijk helemaal gelijk. Als ik ziek zou zijn, ga ik ook naar de dokter en heb ik daar helemaal geen schuldgevoel over. Waarom ik dat wel had toen ik naar de gynaecoloog stapte, weet ik niet zo goed. Verstandelijk wist en weet ik dat God inderdaad door artsen heen werkt.
We hebben alle onderzoeken achter de rug en net te horen gekregen dat alles goed is. Dat het een kwestie van vetrouwen is. Als het van de zomer nog niet is gelukt, mogen we terug komen en gaan ze inderdaad van die behandelingen doen waar jij het over hebt. Het zou inderdaad super mooi zijn als hij ons op die manier zegent!

[Galateia]

Fijn om te horen, dat alles goed is. Spannend en moeilijk om het nu op vertrouwen aan te laten komen, maar het is ook fijn dat jullie terug mogen komen, als het deze zomer nog niet gelukt is. En in dat geval mag je God toch vragen jullie via de gynaecoloog te zegenen? Sterkte ermee en succes!!!

[LauraC]

Moeilijk he dames! Ik wil jullie van harte sterkte wensen op deze weg. Ik weet zo goed hoe het voelt.

[Sogra]

Dank jullie wel. Ik ben zo blij dat ik me heb aangemeld en dat ik hier niet alleen over mijn kinderwens kan 'praten' maar ook over het geloof. Ik heb hele lieve vriendinnen, die helaas niet geloven en dan heb je het ook niet over dit soort dingen..

[Rebekka1]

Met 'de touwtjes in handen nemen' bedoel ik dat je meer zélf een keuze maakt. Natuurlijk moet het wel in biddend opzien gebeuren. Voor mezelf ben ik daar dan ook nog niet uit.
Verder heb je inderdaad wel gelijk dat 'degenen die ziek zijn tot de medicijnmeester moeten gaan'. Daar had ik dit weer niet echt onder laten vallen. Ik ben immers niet ziek?! Al kan dit wel 2 keer zo zwaar zijn als een of andere ziekte...
Ik vind de mogelijkheid tot adoptie verder wel heel mooi. Al denk ik niet dat iedereen die moeilijke taak echt aan kan. Als ik om me heen kijk zie ik zoveel adopties die niet goed gegaan zijn. En dan bedoel ik met 'niet goed gaan': De kinderen gaan overal tegenin totdat ze zelfs in de gevangenis terecht komen. Dat kan natuurlijk in elk gezin voorkomen, maar waarom ken ik dan juist alleen gezinnen met adoptiekinderen die dat mee moeten maken?
Aan de ene kant hoop ik nooit zover hoeven komen, terwijl ik er toch ook naar verlang. Misschien zelf naast 'eigen' kinderen.
Hebben jullie ook dat het de ene dag veel gemakkelijker gaat als de andere? Soms kan ik mezelf nuchter toespreken met: stel je niet zo aan, je bent nog jong en kijk eens om je heen wat anderen allemaal voor verdriet moeten meemaken. De volgende dag zit ik juist weer helemaal gefixeerd op mijn verdriet.

[Sogra]

Dat gevoel had ik ook, dat ik zelf een keuze maakte in plaats van God. Maar ja, als je ziek bent ga je ook naar de dokter. Je verhaal is heel herkenbaar. Het ene moment voel ik me echt goed en het volgende moment kwijn ik weg in zelfmedelijden. Dan kan ik alleen maar huilen, stel ik alle waarom-vragen en vind ik mezelf heeeel erg zielig. Gelukkig kan ik er later ook wel weer om lachen. Maar ik moet mezelf op zo'n moment echt een schop onder mijn kont geven. De laatste tijd valt me vooral zwaar. Zijn nogal wat zwangeren in mijn omgeving. En het lijkt wel dat als ik net weer een beetje ben opgekrabbeld, dat de volgende klap komt. Het is echt zo'n vicieuze cirkel vind ik....

[LauraC]

En ik denk ook niet dat dat weggaat. Wij weten nu al meer dan een jaar dat wij menselijkerwijs geen kinderen kunnen krijgen, zijn nu intensief met adoptie bezig en dat gaat allemaal goed en ik kijk er ook heel erg naar uit. Maar als je dan een zwangere ziet, of iemand maakt bekend dat ze zwanger zijn word ik daar toch nog verdrietig om. Ik had dat ook zo graag gewild!

[Rebekka1]

Heel herkenbaar! Je moet het volgens mij ook niet alléén willen dragen. Ik kan er met mijn man en een paar collega's heel goed over hebben, maar daar heb je ook niet altijd gelegenheid voor.
Zwangeren in je omgeving blijven moeilijk, maar volgens mij gaat dat nooit over. Ik kan niet altijd voorkomen dat ik jaloers word.
Iedere maand lijkt het dal waardoor je heen moet dieper te worden.
Ik ben zó blij dat ik een full-time baan heb, vooral als ik een dag alleen thuis ben komt het verdriet zo op me af. Misschien is het een wegvluchten...?