pelaap schreef:Soms wil ik haar helpen, zeggen dat ze het veelste moeilijk ziet, dat het helemaal niet zo erg is als dat het lijkt, maar ik voel zo vaak een muur op zo'n moment om haar heen, dat is dan zo moeilijk en lastig. ook het niet geloven van dingen die ik zeg, vind ik zo moeilijk!
Luister…
Wanneer ik je vraag naar me te luisteren en je geeft me goede raad doe je niet wat ik vraag.
Wanneer ik je vraag naar me te luisteren en je zegt dat ik me niet moet voelen zoals ik me voel neem je m’n gevoelens niet serieus.
Wanneer ik je vraag naar me te luisteren en je denkt van alles te moeten doen om mijn probleem op te lossen help je me niet, hoe vreemd het ook lijkt.
Luister!
Alles wat ik wil is dat je naar me luistert!
Niets zeggen, niets doen, alleen luisteren.
Ik kan zelf wel handelen, ik ben niet zonder bronnen.
Misschien wel moedeloos en verward maar niet zonder bronnen.
Wanneer je iets voor me doet, wat ik zelf zou hebben, kunnen en moeten doen, draag je bij aan mijn angst en zwakte.
Maar wanneer je het feit accepteert dat ik me voel zoals ik me voel, hoe vreemd die gevoelens ook lijken, dan kan ik ophouden met mijn pogingen je te overtuigen en kan ik eindelijk proberen te begrijpen wat de achtergrond van mijn gevoelens zijn.
En als dat duidelijk is komen ook antwoorden en heb ik geen raad meer nodig.
Zelfs vreemde gevoelens hebben een zin, wanneer men begrijpt wat er achter steekt.
Misschien helpt het om het Universum om raad te vragen, soms.
Omdat het Universum niet praat, geen goede raad geeft en niet probeert de zaken te regelen.
Het Universum luistert alleen en laat je zelf problemen oplossen.
Daarom vraag ik je, luister naar me.
En als je wilt praten wacht dan op je beurt, dan zal ik naar jou luisteren.