Ik heb een beetje het gevoel dat deze discussie gevoerd wordt door 2 kampen. De werkende vrouw en de niet-(fulltime)werkende moeder. (of bijna moeder
)
Ook merk ik dat de eerste groep nog steeds denkt dat een thuiszittende mama haar talenten niet optimaal zou gebruiken.
Mijn idee is dat als je kinderen hebt je een zeer bijzondere taak toebedeelt hebt gekregen van 'boven'. Eentje waar je al je talenten die je hebt in móet stoppen om het zo goed en zo kwaad als het kan te volbrengen. Een moeder is de spil van een gezin. Een moeder zorgt als het goed is gemiddeld zo'n 25 jaar voor opgroeiende kinderen. Elke leeftijdsfase van een kind is er een die enorm veel energie vraagt en waar je al je levenswijsheid en talent in wilt steken om ze op te laten groeien tot een respectabel wezen die zich staande kan houden in de maatschappij.
Vervolgens heb je als moeder ook een man die je met raad/ daad/ liefde wilt verzorgen en bijstaan zodat ook hij optimaal functioneerd en in jouw warme omgeving in alle rust weer kan bijtanken voor de volgende werkdag. (niet dat je zn pantoffeltjes aan hoeft te schuiven natuurlijk
)
En dan last but not least het huishouden. Een huishouden met twee kleine kindjes betekend een scala aan was/ strijk/ schoonmaken (voor de hygiëne hè, niet voor de buitenwereld..) en ga zo maar even door.
_________________________
Zo, dat was dan het pro-moeder praatje
Aan de andere kant begrijp ik heel goed dat de werkende vrouw het leven van een moeder (nog) niet begrijpt. Ze kan het zich niet voorstellen dat ze ooit zo'n leventje zou kunnen leven. Dit is geen duimzuigerij. In tegenstelling tot mijn geliefde zuschter had ik totaal geen romantische ideeën over het thuis zitten en baby's grootbrengen. Natuurlijk wist ik wel dat ik ooit een groot gezin wilde maar op dat moment was ik vooral bezig met mijn 'carriëre' op de psz. Zeker als je een bijzondere studie hebt genoten en een reuzeleuke baan hebt dan moet je er toch niet aan denken opgesloten te zitten tussen een stel muren.
Conclusie van dit hele verhaal is denk dat iedere vrouw het in zich heeft om kinderen groot te brengen maar niet iedere vrouw is er op hetzelfde moment klaar voor. Of het mag helemaal niet zo zijn, als bijvoorbeeld mijn tante. Zij heeft toch ook een waardig leven zo zonder kids en man.
Wat mezelf betreft heb ik het het allerbeste voor elkaar
Ik zit lekker thuis, slaap zo nu en dan uit (kwestie van de juiste opvoeding). Werk 16 uurtjes per week verdeeld over 1,5 dag. Ik heb voldoende tijd voor de kids en mijn man, die helaas zelf weinig tijd heeft maarja. Ik heb nog tijd voor refoweb en voor dromen, dromen over later, als ik als bigmama aan de tafel zit in de bijkeuken.. Mijn kinderen een voor een binnendruppelen en met een opgetrokken neus alle deksels van de pannen lichten.. En dan de telefoon over gaat en een klein stemmetje vraagt: 'oma, mag ik morgen komen logeren?' ... en dan mijn baas belt of ik asjeblieft niet een paar uurtjes kan komen verkopen... En dan mijn schoondochters afruimen en mijn schoonzoons gezellig komen keuvelen over moeilijke beslissingen binnen het bedrijf... en dan mijn man een aai over mijn bol geeft en als we op bed liggen hij aan me vraagt: 'zit de deur wel goed op slot, want hier ligt voor twee miljoen..
dusss
