Berichtdoor Stylus » 18 sep 2007 15:01
Wat is autisme?
Autisme is geen ziekte, maar een aangeboren stoornis. Het is in aanleg aanwezig. Erfelijkheid speelt een grote rol. Als jij het hebt, hebben je broers en zussen er tien maal zoveel kans op. Vaak komt het terug in de verdere familie. Je ziet dan ook in je familie nogal wat autistische trekken.
De stoornis hoort bij jou en je komt er nooit meer af. Hij wordt oa. veroorzaakt door genen- patronen maar zeker niet door de opvoeding. Aan de basis ligt een opbouw van de hersenen die afwijkt van de normale opbouw.
Bepaalde delen van de hersenen zijn minder compact en minder ruimbemeten dan bij niet- autisten. Bepaalde verwerkingseenheden zijn in mindere mate gecentraliseerd, dus meer diffuus opgebouwd. De signalen komen wel goed naar binnen toe, maar worden minder effectief verwerkt. Er is soms zelfs invloed op het geheugen. Het feit dat de bouw van de hersenen zo'n grote rol speelt wordt al duidelijk uit het feit dat vrouwen ongeveer 4 tot 5 maal zo weinig kans hebben op een autistische stoornis.
Hoeveel mensen zijn autistisch?
Hierover lees je verschillende dingen. Bijvoorbeeld:
6 op de duizend
1 op de 200 of
1 op de 400.
Het is in ieder geval die orde van grootte.
Slechts een op de tien autisten kan zelfstandig leven zonder beschermde woon- of werkvorm.
Driekwart heeft een verstandelijke handicap meest voorkomende varianten zijn:
het Asperger- syndroom
het Kanner- syndroom, het syndroom dat ik heb.
PDD- NOS
De eerste versie komt grofweg driemaal zoveel voor als elk van de laatste 2. De eerste twee verschillen onderling zo weinig en de diagnose- interpretatie is zo individueel dat er in de praktijk nauwelijks van een verschil kan worden gesproken, ook al doordat er in verschillende landen verschillend wordt geïnterpreteerd.
Bij de diagnose PDD-NOS ontbreken veel facetten die wel worden waargenomen bij de 2 andere varianten.
Iemand als ik, met een normale of wat hogere begaafdheid hoort bij ca. 3 tot 5 procent van de autisten.
Het denken.
Informatie wordt anders opgeslagen en verwerkt. Het denken van een autist is wat chaotisch. Informatieverwerking verloopt bij autisten gestoord. Het onderscheiden van verbanden in ingewikkelde hoeveelheden gegevens gaat een autist vaak moeilijk af. De wereld bestaat voor mensen met deze stoornis uit losse fragmenten. Het aanbrengen van samenhang is dus ook moeilijk. Autisten kunnen nauwelijks associëren en het vermogen om opgedane kennis op een breder vlak toe te passen is ontoereikend. Hij denkt in protocollen. En er ontstaat onvoldoende inzicht in hetgeen men ervaart. Zij leggen daardoor onvoldoende of vreemde associaties, en het vermogen om opgedane kennis op een breder vlak toe te passen is ontoereikend. Een autist is meestal geen goeie organisator.
Een persoon met een autistische stoornis zoekt in de voor hem onoverzichtelijke wereld zekerheid en veiligheid door zich vast te klampen aan details en vaste gewoontes. Een opvallend beperkt repertoire van interesses en activiteiten. Vaak is een gedachte of bezigheid allesoverheersend en wordt deze steeds herhaald. Het individu heeft slechts oog voor enkele objecten, onderwerpen of activiteiten (bijv. draaiende wieltjes, treinen of het openen en sluiten van deuren). Hij heeft dan een fiep, een gebied waar hij veel van weet en waar hij uitsluitend mee bezig is. Hij kan hier zo door in beslag genomen of geobsedeerd worden dat hij veel te weinig interesse in andere zaken heeft, waardoor de ontwikkeling ernstig wordt belemmerd, en zijn isolement toeneemt.
Maar het geheugen kan vaak hinderlijk perfect zijn. Gebeurtenissen van tientallen jaren geleden kunnen nog exact worden gereproduceerd. Misschien is een autist daardoor gemiddeld vatbaarder is voor depressies.
Flexibiliteit.
Veranderingen kunnen leiden tot grote paniek. Een autist is vaak niet erg flexibel. Veranderingen verwerken valt hem namelijk zwaar. Het maakt hem onzeker en hij voelt zich er ongemakkelijk bij. Hij is namelijk erg gesteld op regelmaat en vertrouwde patronen. Er is vaak een overdreven nadruk op het strikt naleven van regeltjes. Sommigen noemen het zelfs zwaar op de hand.
Vandaar dat een autist vaak erg geschikt is voor routinewerk met herhalingen , waarbij het strikt toepassen van regeltjes bij moet bijdragen aan de accuratesse. Het onregelmatig onderbreken van zo'n klusje brengt een autist gauw in de war. Verbanden die niet passen in de door hem aangemaakte protocollen leiden tot verwarring. Het voorstellingsvermogen is beperkt. Ook is er een gebrek aan fantasie.
Een autist is vaak ook nog erg gevoelig voor geluiden en kleuren om hem heen. Hij kan zich vaak slecht van die geluiden afsluiten. Hij kan het beste functioneren in een vertrouwde groep mensen. Voor de omgeving van een autist kan dit zeer verwarrend en onbegrijpelijk zijn.
Sociale vaardigheden
Ik vind zelf het gebrek aan vaardigheden op het gebied van relaties het grootste gemis. Je hebt als niet- autist bepaalde snel verlopende automatismen in je hersenen, waardoor je sommige zaken aanvoelt zonder ze te hoeven beredeneren.
De wetenschap heeft ook een soort grote hersencellen ontdekt die een grote rol spelen bij het opbrengen van genegenheid. Die cellen ontbreken bij autisten.
Het aangaan en instandhouden van relaties is vaak moeilijk. De meeste autisten kunnen goed tegen alleen zijn Een autist is namelijk van aanleg in zichzelf gekeerd, en neemt niet gauw initiatieven om anderen te benaderen. Als kind wil een autist vaak niet met vriendjes of vriendinnetjes spelen. Het doet hem eigenlijk niks.
Vrienden maken of het vinden van een levenspartner gaat later vaak moeilijk. Het makenn van gezellige afspraakjes en opbellen om vriendelijk ergens naar te informeren of om meeleven te tonen werpt al gauw problemen op. De aandrang om het plan op te vatten ontstaat vaak al niet.
Gesprekken.
Bij het openen en in stand houden van gesprekken komen verschillende problemen om de hoek kijken. Dan gaat het om het opvangen en interpreteren maar ook uitzenden van niet- verbale signalen. Om het opvangen en interpreteren maar ook uitzenden van niet- verbale signalen. Dan gaat het om het opvangen en interpreteren maar ook uitzenden van niet- verbale signalen. Om gezichtsuitdrukkingen, algehele uitstraling, intonatie van de stem, etc.
Daar heeft een autist moeite mee.
Vaak heeft hij ook moeite met het aankijken van de ander. Ook is er niet veel gevoel voor afstand en nabijheid. Hij / zij wil ook niet graag aangeraakt of geknuffeld worden.
Een autist blaakt meestal niet van zelfverzekerdheid en het zich aanmeten van een bepaalde flair lukt pas na decennia dank zij het instuderen van houdingen en intro's.
Het is voor een autist moeilijk om zich te verdiepen in de situatie van de ander. Omdat hij in zichzelf is gekeerd. Inlevingsvermogen opbrengen voor een ander en informeren naar zijn wel en wee gaat moeilijk. Het gesprek komt dus meestal terecht op wetenswaardigheden en op voorwerpen in plaats van op relaties en gevoelens. Hij komt dus vaak op zijn eigen geliefde onderwerpen terug en kan daar erg lang over doorgaan zonder dat hij signalen van ergernis of verveling bij de ander opmerkt. Soms wordt het contact daardoor overactief. Hij overdondert dan anderen met ingewikkelde verhalen en claimt daardoor mensen.
Het zgn. “rouleren”op een gezellige avond, dus het spelenderwijs achtereenvolgens aanschieten van telkens weer anderen zonder iemand in het vaarwater te komen gaat een autist vaak slecht af. Zijn hersenen houden hem gevangen in een nogal timide kijk op alles wat binnenkomt. Het kleurt zijn reacties vaak en maakt hem niet direct tot de gezelligste gesprekspartner.
Het interpreteren van wat de ander zegt gaat trager en er is veel kans op verkeerd interpreteren. Iemand met en iemand zonder autisme begrijpen elkaar vaak niet. Een autist heeft vaak het gevoel dat hij anders is dan die anderen. Vandaar de term “wrong planet”.
Grappen worden door een autist vaak niet begrepen omdat hij alles letterlijk oppikt. Tussen de woorden door luisteren is moeilijk voor hem.
Twee dingen tegelijk doen is ook al moeilijk voor hem. Als drie normale mensen een gesprek voeren blijkt het voor een autist al gauw onmogelijk tussen het gesprek te komen. Er zijn nogal wat mislukte pogingen voor nodig. De snellere hersenen van de anderen geven een voorsprong die niet valt in te halen.
Vaak is er een soort spraakstoornis. Een autist vindt het moeilijk zijn eigen stemvolume en de intonatie te regelen. Hij kan aan zijn uitstraling niet het juiste bijbehorende accent meegeven. In plaats daarvan is er een overdreven vormelijke woordkeus en uitspraak die gecombineerd met de vaak te luide stem soms de indruk wekt dat de autist wat ruzieachtig bezig is. Woorden en zinnen die voor de autist ineens een intensieve mentale lading krijgen komen er vertraagd of verkeerd uit of komen door een typische intonatie niet goed in de context te staan.
Volwassen autisten.
Naar mijn mening is er vergeleken met de aandacht voor autistische kinderen nog te weinig aandacht voor autistisch volwassenen. Velen ervan zullen helaas in het ongewisse blijven van de werkelijke achtergrond hun problemen.
En volwassenen die wel een diagnose hebben, konden niet profiteren van de moderne aanpak van autisme op school en thuis, en hebben dus ook een zekere achterstand. Ze lopen vaak vast in de steeds zwaardere flexibiliteits- eisen van het bedrijfsleven. Ze hebben weliswaar onbewust en gedwongen door schade en schande oplossingen moeten vinden, maar kunnen mijnsinziens door deskundige aanvullende educatie naar een betere levenskwaliteit doorgroeien.
