Doel is zoek

[Smurffie]

Rond een uur of 4 serveren we Cup-A-Soup

[dorine88]

Gefeliciteerd!!!

Hopen dat je het daar naar je zin krijgt! Heel veel succes met je nieuwe baan!

[ikkie89]

heey bertuz!
dit vind ik echt SUPER tof voor je!
ik hoop dat je het er naar je zin ga krijgen!
GEFELICITEERD
mooi bedrijf ook, dicht bij mij in de buurt
heel veel succes!!!
groetn, ikkie

[Gershwin]

Super man, van harte! En hou je gewoon aan de wekker, ook als je geen zin hebt

[Smurffie]

Super man, van harte! En hou je gewoon aan de wekker, ook als je geen zin hebt

Dat werkt zéér geestverruimend ja. En tijdverruimend sowieso Je hebt dan een hele dag voor je, zodat je (als het moet) heel veel kunt doen.
Wat voor mij ook wel helpt, is een lijstje maken (soort deadlines stellen) aan dingen die je moet doen. Letwel; Maak jezelf van tevoren heel goed wijs dat het niet af hóeft. Doe de belangrijke dingen eerst, daarna de minder belangrijke dingen. Als die niet afkomen is het geen probleem. En streep alles af. Je zult zien, dat iedere ding dat je afstreept, je een voldaan gevoel geeft, zo van; ''Wéér iets gedaan''.

Lang leve die klerewekker

[Knabbel en Babbel]

Hoe gaat het nu eigenlijks met je Bertus? En je nieuwe baan?

Wat doe je hier eigenlijk nog op aarde, waarvoor ben ik geschapen. Om God te eren, ja maar waar moet ik dat dan in doen. Ik vind geen enkel werk leuk, voel me angstig eenzaam. Je gaat erg laat naar bed, heb geen ritme in je leven, voelt je eigenlijk een niksnut. Niet het lef hebben om te solliciteren, want stel je voor dat je afgewezen word. Het hoeft voor mij ook allemaal niet meer, ik wil toch nooit trouwen want ik vertrouw niemand en ook mezelf niet.

- Wie herkent zich hier allemaal in??

- En hoe kun je het oplossen???

Ik herken hier wel dingen in. Soms heb ik het gevoel of me op dit moment alles tegen zit. Verkering is uit (wat wel zelf m'n eigen keuze is geweest maar wat natuurlijk niet betekend dat ik het er niet moeilijk mee heb). Tussenstop moeten maken met de opleiding, ik had zo graag door willen gaan en niet een jaar opnieuw moeten doen. Maar ik moest wel, anders ging het helemaal fout. Thuis loopt alles niet op rolletjes. Het ene moment gaat het beter als het andere moment. Maar het knaagt steeds zo aan me, vooral als het weer iets minder gaat! Of er weer negatieve dingen gebeuren.

Regelmatig denk ik, wat voor zin heeft m'n leven nog? Het hoeft van mij niet meer! Ik doe toch niks goeds. Met me vriend liep ik tegen teveel dingen aan, waardoor ik niet langer met hem verder wou en kon gaan. Maar ik wil zo graag trouwen over een aantal jaren. Me leven samen met iemand delen, een kindje krijgen waar ik nu al naar verlang! Samen ervoor zorgen! Krijg ik wel weer een vriend? Is er wel iemand die bij mij past als persoon? Of ben er daar te apart voor. En kan ik niet met een jongen m'n leven delen? Ben ik daar niet geschikt voor, moet ik me hele leven maar vrijgezel blijven?

Loop ik over een brug, waar onder het treinspoor of water loopt, worden me ogen automatisch richting de zijkant getrokken.

Vanaf begin Februari loop ik bij een hulpverlener, alleen ik durf het haar niet te vertellen!! Als ze aan me vraagt hoe het gaat, vaak zegt ik dan wel goed. Ik kan niet zeggen dat het slecht met me gaat, er zijn nog zoveel goeie dingen, maar als ik bijvoorbeeld een aantal dagen daarvoor steeds weer zoiets had van het leven hoeft van mij niet meer (wat steeds vaker weer gebeurd, een 2 jaar geleden had ik het ook, toen is het een tijd weggeweest, of was het er maar heel af en toe maar nu veel vaker. Gebeurd er iets dan denk ik gelijk, nee het hoeft van mij niet meer). Ik durf dat haar niet te vertellen. Aan de andere kant denk ik wel van, ik moet het haar wel vertellen zij is er immers voor. Zij kan mij erbij helpen. Maar het komt niet uit me mond! Met me ex kon ik hier ook heel moeilijk over praten, durfde het hem ook niet te vertellen, tegen vriend(inn)en ook niet!

Gelukkig heb ik nu wel wat afleiding door regelmatig te werken. Kon een maand eerder aan de slag, waar ik toch al vakantiewerk zou gaan doen. Op zo'n moment zie ik het weer zitten, maar ff later val ik weer terug. Als ik weer thuis zit. Op het werk moet ik me gedachten daarbij houden, en lukt het me niet om terug te denken aan de andere dingen.

Hoe verder??

[Mauren]

HOi. knabbel en baabel.

jammer dat je je zo voelt. en dat het zo met je gaat.
Maar je loopt al bij de hulpverlening, waarom bespreek je dan niet hoe het echt met je gaat. weetje als jij niet eerlijk bent, kan ze je ook niet helpen? en mijn ervaring is, hoe opener je bent, hoe betere begeleiding. en je wordt echt niet meteen op de gesloten afdeling geplaatst, als je zegt wat er met je gebeurd als je bij treinspoor bent, of in de buurt van water.

echt mijn beste advies is, bespreek het met je hulpverlener!!

Groetjes mauren.

[*Annette*]

Zoals Knabbel en Babbel al zegt in haar stukje vind ze het erg moeilijk om dit bespreekbaar te maken. Ze weet dat ze het haar hulpverlener moet vertellen, omdat zij er voor haar is, maar het komt haar mond niet uit!! Dusja als het je mond niet uit komt is het natuurlijk wel heel erg moeilijk om iets te kunnen zeggen!

Veel sterkte meid!!!

[Mauren]

ja, dat lees ik ook!!
Maar ik bedoelde het als stimulans!
ik herken ook wat zij schrijft, en daarom mijn advies, want ik heb ook bij mezelf gemerkt als je err echt eerlijk over praat. dan kunnen ze je beter helpen, en heb je er zelf ook meer aan.
en ik weet zekr dat je het echt kunt vertellen.
kom op!
Groetjes mauren

[Bertus87]

Weer eens wat woorden van mij:

Ik werk nu bijna 3 maanden bij van Heugten in Renswoude heb het daar erg naar mn zin, maar het is nog steeds niet wat ik echt wil. Maar wel leuk werk opzich.

Ik ben er achter gekomen dat als ik 's avonds weer thuis zit ik weer terugval naar mn normale patroon. Door veel met een vriendin te praten zit ik binnenkort bij De Schuilplaats in Veenendaal. Omdat ik toch teveel psychische problemen heb.
Het heeft lang geduurt om die trots en schaamte te overwinnen, maar ik voel me er nu al wel beter door. Het feit dat er iemand is die naar je luistert en tegelijkertijd weet hoe ze er mee om moet gaan, werkt verruimend! Daarnaast heb ik ook het boekje over Geestelijke Depressiviteit gekocht waar ik heel erg veel aan heb!


Dit was het weer voor deze keer.

Ik groet u allen ;/

[Smurffie]

Fijn dat je het naar je zin hebt Bertuz! Het is misschien niet wat je wil..maar wellicht komt er nog eens iets op je pad Succes verder!

[Knabbel en Babbel]

HOi. knabbel en baabel.

jammer dat je je zo voelt. en dat het zo met je gaat.
Maar je loopt al bij de hulpverlening, waarom bespreek je dan niet hoe het echt met je gaat. weetje als jij niet eerlijk bent, kan ze je ook niet helpen? en mijn ervaring is, hoe opener je bent, hoe betere begeleiding. en je wordt echt niet meteen op de gesloten afdeling geplaatst, als je zegt wat er met je gebeurd als je bij treinspoor bent, of in de buurt van water.

echt mijn beste advies is, bespreek het met je hulpverlener!!

Groetjes mauren.

Ik merk dat het gewoon steeds erger allemaal word, maar bespreken met anderen kan ik dit niet. Het wil absoluut niet! Tegen me ouders durf ik het ook niet te vertellen. Zij hebben niet in de gaten, dat het alleen maar erger word. Als het me allemaal te veel word, geef ik wel eens aan dat ik het niet meer aankan. Ze begrijpen dat dan ook, maar ze weten ook niet wat ze dan moeten doen. Met vrienden durf ik er ook niet goed over te praten, tegen sommige zeg ik wel een aantal dingen, maar vertel ik ook niet allemaal wat dr door m'n hoofd vliegt. Ik krop dit alleen maar op!

Ik weet het zij zijn er om mij te helpen. En weet ook dat ik niet gelijk opgenomen zal worden. Maar net wat *Annette* ook zei, het komt me mond niet uit. Het zit in de hoofd, maar het komt er niet uit. Ik had vanmorgen nog een gesprek met haar, me vriendin zei van de week vertel het haar nu gewoon! Maar het lukte niet!

Nu pas over 6 weken weer, ze heeft eerst vakantie en daarna ben ik zelf nog 2 weken weg. Als er wat is kan ik altijd bellen, maar zoiets zal ik dus nooit doen. En hun denken dan maar, het gaat wel weer goed met dr....... maar dat is niet zo...... het word alleen maar erger!!

[Airke]

Hoi, is 't een idee om 't op te schrijven en te laten lezen aan je hulpverlener of andere mensen? Die drempel is minder hoog, denk ik, en hier schrijf je tenslotte ook.
Sterkte!

[Maara]

Hoi Knabbel en Babbel,
ik snap wel een beetje wat je bedoelt.
Elke keer als ik op een station sta heb ik dat gevoel ook. Hoe zou het voelen... Hoe moet je zoiets timen...
Niet dat ik het zou doen. En al helemaal niet voor een trein (arme machinist enzo), maar toch... Zelfs al zou ik de moed hebben (die ik dus volledig mis), dan nog zou ik er geen eind aan maken. Maar toch blijft dat gevoel, omdat de dood ooit wel echt een optie was.

Verder, ik ben het met Airke eens.
Schrijf het eens op, maak er een brief van. Hij hoeft niet in keer goed, sta jezelf toe er wat langer over te doen. Het hoeft niet in een keer perfect. Als ze het niet snapt vraagt ze er maar naar. Neem anders gewoon jouw posts uit dit topic over.
Met eleos kan je trouwens ook mailen, mocht dat de drempel verlagen.

Zelf heb ik het ook gehad. Mijn gevoelens kan ik niet verwoorden. Toen nog deels wel, maar niet tegen iemand.
Ik heb toen gewoon een brief geschreven. Niet gezegd dat hij er kwam en ik had dus ook alle tijd. Elke dag schreef ik dan weer een stukje verder, veranderde wat of haalde wat weg. Tot ik hem goed vond.
Aan het einde van een afspraak heb ik hem toen afgegeven en de volgende keer besproken.

Hopelijk werkt het bij jou ook.
Succes ermee.

[Vonkie]

Fijn dat je het leuk vind. Je moet tenslotte ergens beginnen en dan komt er vast wel een kans om iets te gaan doen wat we wel leuk vind. Ook heel goed dat je hulp hebt gezocht! Knap.

Sterkte verder.