Scheiding

[Loucom]

Is bindingsangst eigenlijk een beetje standaard bij kinderen van gescheiden ouders?

Ik denk dat het er wel mee te maken heeft, maar dat het ook aan de leeftijd ligt...

Ik denk ook dat kinderen dat ongeveer krijgen als de ouders vaak ruzie maken omdat hun bang kunnen zijn dat zij dus later ook ruzie zullen krijgen.
Denk vooral dat pubertijd of gewoon het besef van ouders en liefde dat het dan moeilijker allemaal wordt.

[T. Lindeman]

Dat denk ik ook. Je ziet ook dat de kinderen vrij sterk verlatingsangst hebben. Onlangs is mijn broer gescheiden. Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat gebeurd bij anderen en niet bij ons. Het heeft op het hele gezin een vrij grote impact. In de eerste instantie is het eigenlijk woede maar dat gevoel maakt al snel plaats voor verdriet. Zijn vrouw is bij hem weggegaan voor een ander. Best jammer.. want ik mocht haar eigenlijk graag.

Maar zoals eerder gezegd is het bovendien het meest triest voor de kinderen. Je merkt na de scheiding direct al een verandering en je vraagt je af hoe dat moet lopen als ze puber zijn... moeilijk allemaal.

[liisje]

Ik lees hier vaak dat de leeftijd waarop de scheiding plaats vind een hele grote rol speelt.
Zelf denk ik meer aan hoe je opgevangen bent na het nieuws en je verdere (nieuwe) leven.

en hoe je omgeving op je reageert.

zelf wist ik bijna niet beter dan dat het zo hoorde mijn vader woonde ergens anders en mijn moeder woonde samen (later getrouwd) met een andere man..
Pas later kwam je erachter dat jouw gezin anders was (niet per definitie slechter)
en ik kom uit een omgeving die zeer antichristelijk was maar ook daar ben je vreemd wanneer je een kind van gescheiden ouders bent (ze accepteren je wel!)

Erger vond ik het toen ik verkering kreeg met mijn huidige man ,En er achter kwam dat mijn a.s zeer gelovige schoonouders mij niet zagen zitten voor hun zoon 1: Omdat ik een kind van gescheiden ouders was , En ,het algemeen benkend is dat 9 van de 10 kinderen van gescheiden ouders zelf ook gaan scheiden..(en scheiden is net kanker het gaat de hele familie door )

2: Ik van huis uit niet gelovig was opgevoed (En in mijn familie roomse voorkwamen ik maar als Die Roomse bestempelt werd)

Pas toen heb ik de scheiding van mijn ouders als heel erg ervaren omdat ik er op aangesproken werd (dit was overigens de eeste ervaringen buiten mijn vriend(nu man) om met christenen.

[Evelien]

wohw, wat verwarrend zou dat voor je geweest zijn zeg!

Maar heftig zeg dat je schoonouders zo reageerden. Jammer dat ze daarin al gelijk een (voor)oordeel hebben!

[Gershwin]

Mmmm, heftige verhalen allemaal weer...

Mijn ouders zijn ook gescheiden, heb er ook ooit een topic over geopend trouwens. Ik ben er inu heel goed overheen en heb met allebei prima contact, maar het is dan ook al 6 jaar geleden. De eerste paar jaar heb ik mijn pa (midlife-crisis hè ) niet gezien, daarna is het langzaam bijgetrokken, inmiddels kom ik er over de vloer en kan prima met zijn huidige vrouw en haar kinderen opschieten. Maar het duurde lang voor ik kon accepteren dat hij vreemdgegaan was enzo. En in de week van je verjaardag merk je toch weer dat het een beetje raar is dat je het 2x voor je familie moet houden

En eh, bindingsangst? Wat is dat?

Edit: Overigens, wat betreft mijn gescheiden ouders heb ik geloof ik nooit last gehad van vooroordelen, hoewel ik jaren bang geweest ben dat men mij er op af zou rekenen...

[Leej]

Bij ons op de opleiding hebben we een aantal lessen aan dit onderwerp besteed.
Hier ontstond de discussie van: als ouders gaan scheiden, welke leeftijd valt dan het beste voor de kinderen?
Uiteindelijk is geen enkele leeftijd goed. Maar als baby is het beste. Schoolkind gaat ook nog wel (schoolkinderen zijn vrij stabiel). Maar voor peuters/kleuters en pubers is het erg moeilijk. Vooral peuters krijgen een ongelooflijke scheidingsangst. (Misschien pubers ook wel, maar dit komt niet zo naar buiten)

[Harm-J]

Soms vraag ik mij serieus wel is af wat beter is in zo'n situatie: scheiden of bij elkaar blijven. Beide zijn uit eindelijk slecht voor de kinderen, maar welke van de 2 het slechtst?

Dat is wat ik mij soms ook af vraag... Het is wel iets wat niemand nog heeft aan durven roeren( Jnien stipte het even aan). Dit zeker niet als het om gelovige mensen zou gaan, die feitelijk alleen op overspel gronden zouden mogen scheiden...

Wat is beter voor kinderen als ouders in onmin leven, maar al er geen overspel in het huwelijk plaatst, scheiden of getrouwd blijven ?

[Funlover]

Mmmm, heftige verhalen allemaal weer...

Mijn ouders zijn ook gescheiden, heb er ook ooit een topic over geopend trouwens.

Ja hehe dat was ik, en wij gingen het samen beetje leiden, maar ze vonden toen dat wij er te grappig over deden.
Was topic voor kinderen van gescheiden ouders!!

[Ansje]

Ook ik ben een gescheiden ouder (inmiddels sinds 7 maanden weer getrouwd). Ik zal proberen kort iets op te schrijven van mijn ervaringen rondom een scheiding.

3 jaar geleden ben ik gescheiden van mijn toenmalige man. Dit doe je niet van de 1 op de andere dag, maar het liep al maanden niet goed meer en ik had een vermoeden dat er een andere vrouw in het spel was.
Maar goed....je blijft knokken. Ik wilde relatietherapie, maar als beide partijen niet samen die therapie willen heeft het geen zin. Mijn exman wilde niet (voor mij toen nog onbekend waarom niet) dus de therapie ging niet door.
De scheiding hebben we wel doorgezet. (ik was bijna zeker van het feit dat er een ander was, maar hij gaf niet toe). Na de definitieve scheiding heeft het nog een half jaar geduurd eer hij toegaf dat er inderdaad al een jaar een ander was...
Van de scheiding op zich heb ik daarom absoluut geen spijt.
Het nadeel was wel dat er ook een kind is. Een zoontje van (toen) nét 3. Ook dat weeg je mee in je overwegingen. Ik had zoiets van, je kan beter scheiden en alleen een kind opvoeden dan bij elkaar blijven voor het kind met alle problemen van dien, voornamelijk ook binnen je relatie.

Achteraf, nu 3 jaar verder, denk ik dat mijn zoontje zijn leeftijd "mee" heeft gehad. Hij heeft nooit gevraagd waar zijn vader ineens was gebleven. (m'n zoontje zag hem al niet vaak, want hij werkte veel).
Je merkte echt niets aan hem, alleen als hij van mij weleens een standje kreeg, dan was het: Ik wil naar papa toe... Tja...dat doet op dat moment wel behoorlijk zeer. Hij heeft dat een paar keer gedaan, daarna niet meer. Ook op school doet hij het goed. Hij kan goed meekomen en heeft absoluut geen afwijkend gedrag ten opzichte van andere leeftijdsgenootjes.
Nu nog steeds vind hij het een hele normale situatie. Hij is nu 6 en begint wel meer te vragen. Maar dat is dan meer omdat hij dan een woord gehoord heeft. Echt zo van...Mam, jij bent ook gescheiden toch? Nou, daar ga je dan gewoon op in, of, Mam, nu heb ik eigenlijk 2 vaders hé? Hij vindt dat (nu) echt gewoon leuk! Zijn vader heeft een relatie (wat met mijn zoontje ook goed klikt) en ik ben sinds december 2006 ook weer getrouwd. En wij met z'n drietjes hebben het ook ontzettend goed. Mijn zoontje is gek op mijn man en dat is wederzijds. We proberen heel open naar mijn zoontje te zijn. Als hij iets vraagt over de scheiding (wat zelden gebeurt) krijgt hij daarop een eerlijk antwoord. We gaan echter niet zelf hele verhalen aandragen. Dat is me afgeraden door een maatschappelijk werkster. Op het moment dat een kind naar iets vraagt is het met 'iets' bezig. Dan moet je antwoorden, maar niet verder het hele verhaal er aan breien, want daar is hij dan nog niet aan toe.

Mijn ex en ik hebben een omgangsregeling getroffen en mijn zoontje gaat elke 2 weken een weekend naar zijn vader. Ook in de vakanties gaat hij daar regelmatig heen. Hij vindt dit helemaal geweldig en wij doen ook heel enthousiast.
Ik heb nog steeds (mail)contact met mijn ex en dat gaat dan natuurlijk over onze zoon. Dat contact is goed en dat willen we graag zo houden omdat dat beter is voor de ontwikkeling van ons kind.
We hebben dit ook bij de scheiding afgesproken. We zijn eigenlijk om het zo maar eens te zeggen "in goede harmonie" uit elkaar gegaan.
Mensen kunnen hiervan denken wat ze willen. Sommige begrijpen dat niet en zeggen dan dat je ook "in goede harmonie" bij elkaar had kunnen blijven, maar dat is gewoon onzin geklets. Daar wordt het kind de dupe van en dat is wel het laatste wat ik wil.

Het is toch nog een heel verhaal geworden....

[Raido]

Is bindingsangst eigenlijk een beetje standaard bij kinderen van gescheiden ouders?

Nee ik denk het niet, de mensen van gescheiden ouders die ik ken hebben eerder een verlatingsangst dan een bindingsangst.. Misschien liggen die wel dicht bij elkaar overigens, dat je door je verlatingsangst heb 'dat wil ik nooit, dus ik bind me niet'.

[liisje]

Dat verlatingsangst dat ken ik wel.
toen ik verkering had (nu mijn man) mocht hij savonds nooit weg vooral niet als we een meningsverschil hadden. Was altijd bang dat hij niet meer terug zou komen.

Was voor hem best een moeilijke tijd dat ik zo aan hem hing. Maar gelukkig wist hij hoe het kwam(al begreep hij het ook niet helemaal)

Nu we getrouwd zijn gaat het eigenlijk heel goed wel denk ik dat ik in sommige situaties anders (heftiger) reageer dan anderen.
Maar dat kan natuurlijk ook wel karakter bepaalt zijn.

[jnien]

Edit: Overigens, wat betreft mijn gescheiden ouders heb ik geloof ik nooit last gehad van vooroordelen, hoewel ik jaren bang geweest ben dat men mij er op af zou rekenen...

Dat is eigenlijk ook wel hetgene waar ik nog het meest bang voor was/ben.. dat ik er zelf op aangekeken word.. maar dat valt echt wel heel erg mee.. En anders weet ik inmiddels ergens ook wel dat dat gewoon nergens op slaat, ze weten niet beter..

[jnien]

Soms vraag ik mij serieus wel is af wat beter is in zo'n situatie: scheiden of bij elkaar blijven. Beide zijn uit eindelijk slecht voor de kinderen, maar welke van de 2 het slechtst?

Dat is wat ik mij soms ook af vraag... Het is wel iets wat niemand nog heeft aan durven roeren( Jnien stipte het even aan). Dit zeker niet als het om gelovige mensen zou gaan, die feitelijk alleen op overspel gronden zouden mogen scheiden...

Wat is beter voor kinderen als ouders in onmin leven, maar al er geen overspel in het huwelijk plaatst, scheiden of getrouwd blijven ?

Als kind wil je er niet over na denken of het beter voor je is. Je wil dat je ouders samen blijven, in jouw ogen horen ze bij elkaar! En je wil niet anders zijn dan andere kinderen, wil niet 'het kind van gescheiden ouders' zijn..
Je wilt je vader én je moeder elke dag bij je kunnen hebben..

[jnien]

Ik ben er eigenlijk wel blij mee om jullie verhalen zo te lezen.
Ik heb vaak heel sterk het gevoel dat ik alles gewoon moet accepteren zoals het is, en niet zo moeilijk moet doen..
Maar als ik het dan weer hier zo lees, dan kom ik er toch wel achter dat het allemaal helemaal niet zo raar is dat ik me zo voel..
En dat het normaal is dat het niet zo 1,2,3 verdwijnt..

Dankjulliewel!

[Jess]

Ik ben ook een periode van plan geweest om weg te gaan bij mijn man. Had er geen zin meer in. Voelde geen liefde meer voor hem. Het liep gewoon voor geen meter en op gegeven moment door een klein akkefietje knapte er iets in me. Ben toen echt finaal door het lint gegaan en voor mijn gevoel was er geen weg meer terug. Dit is lange tijd zo geweest, maar waar moest ik heen? Ik wist het niet. Kon en wilde niet met hangende pootjes terug naar mijn ouders.

Op een gegeven moment kwam het toch weer goed. Hoe weet ik nog steeds niet. Het was niet zo dat we veel ruzie maakten, maar mijn gevoelens waren helemaal weg voor hem. Hij hield nog wel van mij en zag het niet zoals ik het zag. Nu nog niet, het is al een paar jaar geleden en laatst begon ik er nog eens over maar hij had het nooit zo ervaren als ik.

Ben ik blij dat ik heb volgehouden want we hebben het goed met elkaar.