ANGST VOOR VRIENDSCHAP

[karyna kyra]

ik zou graag willen weten of er meer mensen zijn zoals ik die angst hebben om vriendschappen aan te gaan .mijn angst bestaat uit de angst om verlaten te worden door iemand die veel voor me betekent.

ik heb in mijn vriendschappen altijd veel gegeven misschien wel te veel maar kreeg weinig terug tot op een bepaalt moment ik niet meer geven kon de koek was op en ik had zelf hulp nodig maar helaas al die personen die ik gaf kwamen me niet helpen,ik stond er alleen voor.
het was een bittere pil hoor te merken dat je stank voor dank krijgt.
ik vraag niet vaak iets van een ander3 maar soms moet je wel.

nu twee jaar naar mijn laatste opbame in een psychiatrisch ziekenhuis
komen er weer nieuwe mensen op mijn pad leuke mensen lieve mensen maar ik vind het moeilijk om me bloot te geven.ik doe alles voor deze mensen ik wil goed doen maar vraag niks terug ook niet als ik in een dip zit bang ze weg te jagen.zodoende voel ik me vaak eenzaam en verlaten.

wie kent dit
wie weet hoe je dit kan veranderen

[Haai]

Joh, moeilijk!!

Ik denk dat contact/vriendschap met anderen in ieder geval altijd een KEUZE moet zijn. Het kan dus ook een keuze zijn om weinig intensieve contacten aan te gaan. Maar als ik jouw verhaal lees is dit niet zozeer een keuze, omdat je aangeeft het toch wel anders te willen en je eigenlijk eenzaam te voelen. Ik kan je ook niet de 'sleutel' in handen geven tot oplossing van dit probleem, en ik denk dat niemand dat kan. Uiteindelijk zijn dit dingen die je (hoe moeilijk ook) zelf zal moeten doen, maar ik hoop voor je dat je (evt hier op het forum) wel wat richtingaanwijzers tegen zult komen.

Zelf kreeg ik van een docent op school eens de volgende opdracht waar ik veel aan gehad heb, en misschien helpt het jou ook:

Ik moest mij mijzelf voorstellen als een 'huis'. En dan ging het er dus om hoe ik dat huis dan zag. Hoe zag de voordeur eruit? (dus: hoe laat je jezelf op het eerste gezicht zien?) En welke ruimte ligt er achter die deur? Hoe is je huiskamer? etc... En dan: wat doe je met mensen die bij je aanbellen of kloppen? Doe je je deur pas open als ze een halfuur staan te bellen of sta je zelf al op de uitkijk of er toevallig iemand langskomt om die meteen je 'huis' binnen te slepen? En wat zien mensen als je bij je binnenkomen? Geef je ze meteen een rondleiding door het hele huis of laat je ze pas na heel veel aandringen een klein hoekje zien?
Ik moest dit helemaal op papier zetten, en voor mij werd toen heel duidelijk hoe ik mijzelf opstel in contact en wat ik van een ander verwacht voor ik meer van mijzelf laat zien, en hoe ik de keuze maak wie ik wat laat zien. Sinds ik dit duidelijker heb voor mijzelf kan ik dus ook beter bepalen met wie en hoe ik contact wil met anderen, en wordt het een keuze waar ik achter kan staan. En pas als je achter je keuze kunt staan zul je je er goed bij voelen denk ik!

Ik hoop dat je hier wat aan hebt, veel sterkte in ieder geval!

[André]

Ik ken dit wel ja, bij mij heeft/had het als oorzaak volgens de 'geleerden' dat ik toen ik geboren ben, lang in het ziekenhuis hebt gelegen. Ik ben van '63, toen was het nog niet zo heel gewoon dat ouders over de afdeling liepen de hele dag. Voor je zorgen dat konden de zusters wel was toen de opvatting. Daarna voor mn 5 de jaar ook regelmatig in het ziekenhuis verbleven. Dus als er vriendschappen lauw worden of verbroken worden heb ik daar wel moeite mee ja. Of als een huwelijk door 'onmacht' strand ook bijvoorbeeld.

[Gerdien B.]

Opzich heb ik niet echt probleem om contact te maken met mensen, maar echte goede vriendschappen houd ik nog al snel op afstand. Ben niet iemand die moeilijk het echte binnenste laat zien. Er zijn maar bar weinig mensen op deze aarde die echt kunnen zeggen dat ze mij kennen.

[karyna kyra]

het leggen van contacten daar ontbreekt het me niet aan het is meer het aangaan van echtte vriendschap je echte ik laten zien aan mensen meer vertellen als dat het mooi weer is of de bloemkool te duur.

ook bij mij zijn er weinig mensen die me echt kennen er zijn er die aleen een stukje kennen dat deel dat ik wil laten zien maar niet het gehele beeld.

het zou me kwetsbaar maken om mezelf helemaal bloot te geven en dat ik waar ik bang voor ben.

ik ben veel gekwetst in m ijn leven en wil mezelf verdere ellende besparen dus heb ik een afstandelijke houding aangenomen maar helaas breekt je dat een keer op zoals gezegt maakt het me eenzaam.

[Dreamster]

Als je heel veel geeft, verwacht je ook dat je heel veel terugkrijgt.

Dat kan voor de ander ook moeilijk zijn, om daar aan te voldoen...

[marina87]

Dat is zeker waar, Dreamster!

[Night]

Elders geef je aan met borderline bekend te zijn.
Probeer daar ook eens een deel verklaring in te vinden.
Weet dat dat je moeilijke kanten zijn, en probeer dat ook te uiten naar diegenen waar je contact mee probeert te leggen en vriendschap probeert op te bouwen.
Niets is zo moeilijk als begrip te krijgen en te vertrouwen in een bestendige relatie. Te praten over wat je moeilijk vind of moeilijk kan helpt (belangrijk!) de ander ook een stuk op weg om dichter bij jou te komen en je te begrijpen.

Succes en sterkte.

[Evelien]

Als je vrienden weten dat je bordeline heb. (echt vrienden dan he). Dat scheelt een hele boel.

[Harm-J]

Bordeline houd nog wel meer in dan wat hier word omschreven. Ik mis nog een aantal facetten.

[Laughy]

het zou me kwetsbaar maken om mezelf helemaal bloot te geven en dat ik waar ik bang voor ben.

ik ben veel gekwetst in m ijn leven en wil mezelf verdere ellende besparen dus heb ik een afstandelijke houding aangenomen maar helaas breekt je dat een keer op zoals gezegt maakt het me eenzaam.

jezelf kwetsbaar opstellen is eng, vooral als je al veel negatieve ervaringen hebt gehad. dan kijk je nog wel een keer uit voordat je je weer kwetsbaar opstelt.
Ik heb hier wel eens gesprekken met mensen over gehad, en vaak kwamen we toch tot de conclusie dat je positieve ervaring nodig hebt om weer mensen dichtbij te laten komen. dit is eng, want hier moet je je wel kwetsbaar voor opstellen, maar vooruit kijken is beter dan achteruit kijken, al weet ik dat je het verleden niet snel vergeet. maar niet ieder mens is hetzelfde.. als je minder afstandelijk wil zijn, moet je dit steeds blijven proberen, al is dat nog zo eng. ik weet ook dat dit makkelijker gezegt dan gedaan is.
Ga eens bij jezelf na wat jij nodig hebt om je kwetsbaar op te stellen. (en zo andere mensen dichtbij te laten komen) Wanneer voel jij je veilig genoeg om dit te doen? Hierover praten is ook eng, maar kan wel een boel begrip bij anderen opbrengen.

[karyna kyra]

ik heb idd ook borderline en weet dat vanuit mijn jeugd een houding is ontstaan van het niet evrtrouwen van mensen.

met de opmerking dat ik ook veel terug verwacht omdat je veelgeeft ben ik het niet eens ik verwacht niks te vaak ben ik onderuit gegaan om nog iets te verwachtten.

ik heb als kind mezelf niet kunnen hechtte enf binden aan iemand omdat de personen die je het meest zou vertrouwen niet te vertrouwen was.

ik begrijp dat het een hele lange weg is om mezelf kwetsbaar op te kunnen stellen.maar ik wil het proberen omdat ik zielsveel verlang naar echte vrienden om me heen

nu nog er achter komen hoe ik dat doe

[Mauren]

hoi karyna kyra!
ik herken dit wel. ik merk ook dat ik afstand ga nemen van mensen,
zo durf ik vaak niet op de koffie bij iemand. na lang aandringen doe ik dat dan toch maar. maar door mn gedachtens (negatieve, faalangst) lukt het dan vaak niet om het gezellig te hebben. maar wat ik je vooral wil vertellen, hoe ik dat aanpak / aangepakt heb.
ik ga wel de contacten aan met mensen, al komt dat 9 van de 10 keer vanuit de ander (ja ik weet dat is niet goed van mij) maar ik houd dan wel contact, later durf ik ook die menzen eens uit te nodigen, ga eens op de koffie, terwijl ik dat vreselijk eng vind, en achteraf niet tevreden ben over mezelf, ik breid het langzaam uit. dus neem de tijd ervoor zou ik zeggen.
misschien heb je hier niks aan. ik kan verder alleen zeggen dat ik het herken. het heeft wel zo zijn oorzaken dat dit nu zo is, herken ik bij mezlef.

overigens heb je dat ook met contacten via internet? ik merk bij mezelf dat dat voor mij minder eng is, waarom?? misschien omdat ik het dan op afstans kan houden. ik weet het ook niet.

nou sterkte hor! groet mauren

[L'être extraterrestre]

Vriendschappen aangaan op zich heb ik weinig moeite mee, maar het onderhouden ervan.. Ik ben constant bang dat iemand mij stom vind, belachelijk, kinderachtig, lelijk en dat is natuurlijk funest voor een relatie.

En als mensen te dichtbij komen stoot ik ze af. Een vriend heb ik dan ook niet, als ik iemand leuk vind, diegene vind mij ook leuk, we gaan een, twee keer uit, wil ik niet meer. Ik kan het niet.

Wat er aan te doen? Vertel het me maar...

[Lalage]

http://www.verlegenmensen.nl