Roodkapje schreef:Je kunt je niet achter je probleem verschuilen: ik deed dit en dat, maar daar kan ik niets aan doen, want ik heb autisme. Alsof je dan als autist opeens vanwege die autisme een vrijbrief hebt om bepaald gedrag te gaan vertonen. Als je op die manier problemen krijgt, kun je stellen dat het dan je eigen schuld is. Maar ik weet dus niet of dat in jouw geval ook zo speelt, ik ken je verder niet.
Ik vind van niet. Maar dat is natuurlijk erg eenzijdig. Zoals alles wat ik hier opschrijf, meestal zijn het ook niet de autisten die heel erg last hebben van hun gedrag, maar de omgeving.
Dat ik nu een stempel heb, betekend niet dat voor mij alles opgelost is. Integendeel. Ik vind het juist ontzettend erg, want alhoewel het wel betekend dat ik er mee kan leren omgaan, het betekend dus ook dat de problemen niet over zullen gaan bij het ouder worden, wat wel zo was geweest als het met de pubertijd te maken had gehad. Ook vind ik dit stempel geen reden om te zeggen: Alles wat ik verkeerd doe is de schuld daarvan. Dat is niet reëel.
Eerder gaf je aan dat je bij je eerste optie je werk zou verliezen, bij de tweede optie je sociale contacten, en dat bij de derde optie je niet bij je ouders zou kunnen inwonen. Ik vind alle drie de gedachtes nogal gericht op de korte termijn. Je bent bang, kennelijk, om iets te verliezen. Heb je je er al aan gedacht dat je meer kunt verliezen dan je denkt als je je problemen niet goed aanpakt?
Wie zegt dat ik mijn problemen niet goed aanpak? Het gaat misschien wat langzamer dan bij een opname, maar er word evengoed iets aan gedaan.
Je kunt wel zeggen: ik ga af en toe voor een gesprek, dan kan ik blijven werken. Maar als je niet goed sociaal functioneert op je werk, dan kan dat ook problemen opleveren, promoties blijven uit enzovoort. Als je je sociale contacten verliest door een tijdje opgenomen te zijn, dan moet je eens gaan afvragen hoe goed die contacten dan zijn.
Daar tegenover staat dat als jij je op laat nemen en je werkt hard aan je problemen, dat je na je opname waarschijnlijk makkelijker en beter sociale contacten aangaat dan nu.
Ik durf die opname niet aan, ik wil niet een uur reizen voor ik thuis ben om te werken, ik wil ieder moment op de fiets kunnen stappen om met wat vrienden iets te gaan drinken. Om even naar de winkel te gaan. Niet constant bekeken worden. Ik wil weer gewoon leven.
En nog iets, ik werk er nu ruim 1,5 jaar en er zijn nog geen problemen geweest. Ik werk in een winkel, ben constant met mensen bezig en heb geen last van dat ik niet weet hoe ik moet reageren. Ja, een enkele keer, maar iedereen heeft dat wel eens denk ik.
En als je niet bij je ouders kunt wonen, vraag ik me af waarom dat zo is. Willen je ouders je daarmee motiveren om toch vooral die behandeling te doen?
Ze durven het niet aan, zijn bang voor problemen, zijn bang dat ik ga automutileren, suïcidaal word.
Al met al lijkt het me slimmer om je gewoon op te laten nemen. Misschien kun je dan niet bij de politie, maar als je zonder opname solliciteert bij de politie en je hebt je problemen nog steeds, dan komt dat bij de psychologische test die je moet afleggen ook wel boven tafel. Dus voor je politie-aspiraties maakt het wel of niet opgenomen worden waarschijnlijk niets uit.
Tsjah, je bent een van de vele die dat slimmer lijkt. Het is alleen wel zo dat niemand in mijn hoofd kan kijken wat écht het beste is voor mij.
Ik denk dat je een soort kosten-baten analyse zou kunnen maken: wat kost opname en wat levert het op? En dan op de lange termijn. Op grond daarvan zou ik een beslissing nemen, en niet op grond van emotionele argumenten als 'ik verlies mijn baan, ik verlies mijn sociale contacten.' Ook al verlies je je baan, die baan is niet de enige baan die in Nederland beschikbaar is. Er zijn vast wel meer banen...
Zoals je misschien wel weet, een autist heeft moeite met nieuwe situaties. Je zegt het immers zelf? En dan moet je je voorstellen wat het is om 6 maanden weg te zijn uit je vertrouwde omgeving. Iedere dag word je geconfronteerd met jezelf, hoe je doet. Je maakt je zorgen, vinden ze me niet heel erg raar? Doe ik niet belachelijk? Je zit constant tussen mensen met zware problemen. Dit in zijn geheel is heel bedreigend voor mij! En ik heb het naar mijn zin bij mijn baan, ik heb het er mee getroffen, en ik ga dat niet opgeven omdat ik een vleugje autisme heb.
Daarom is het vaak zo dat dit soort stoornissen pas later boven water komen. En bij PDD-NOS gaat het om een pervasieve ontwikkelingsstoornis met autistische trekjes die niet thuis te brengen is in de andere categorieën van autisme (NOS = Not Otherwise Specified). Dus het is een restcategorie van autisme. En meestal heeft iemand met PDD-NOS ook nog andere stoornissen (co-morbiditeit): persoonlijkheidsstoornis, AD(HD). Ook zijn deze mensen vaker dan anderen depressief omdat ze moeite hebben met het in toom houden van emoties.
Ik weet niet of ik daar moeite mee heb. Zal het eens vragen. Dat mag heel raar klinken, maar je begrijpt me wel denk ik.
En, nog een keer, ik heb het eindelijk uit ze gekregen dat ik maar een heel licht vleugje PDD-NOS heb!!! Ik ben nu niet meer, niet minder dan andere mensen hierom, ik verander niet, en ik wil ook niet anders behandeld worden! (niet dat dat hier zou gebeuren, maar het is meer een wens voor mijn omgeving, die ik hierom ook niet de uitslag ga vertellen)Ze hebben ook gezegd dat ik met mijn intelligentie al die tijd de problemen op heb gevangen.
Mag ik al slaatste zeggen dat ik geen autist ben, ik héb autisme en daar heb ik soms last van!
Ik weet dat er dan mensen zijn die meedenken.
