ikkie89 schreef:[b]in de vragenrubriek zag ik de volgende vraag:[[/b]b]Vraag:
Ik heb al jaren last van eetklachten. Wanneer ik eet komt dit zo weer omhoog. Vijf jaar geleden ben ik hier al eens mee naar de dokter geweest maar hij dacht dat dit vast wel door spanning zou komen, waarvan ik zeker weet dat het niet zo is. Het komt eigenlijk vanzelf. Wanneer ik het tegenhoud (als ik bijv. bij iemand ben) word ik heel beroerd en voel ik dat het heel hoog zit en heb als ik dan thuis kom heel veel last van lucht... Ik las op internet dat dit ook wel regurgitatie genoemd wordt, maar de informatie daarover is vooral voor zuigelingen terwijl ik er -zolang ik weet- altijd nog last van gehad heb
herkent iemand van jullie dit?
Ja, ik heb er wel college over gehad. Het vermoeden bestaat dat het inderdaad psychisch is. Kleine kinderen (zuigelingen) geven altijd wat melk en voedsel op nadat ze voeding gehad hebben. Dat is eigenlijk 'regurgitatie'. Het is heel normaal, omdat bij hele kleine kindjes de maag en de darmen nog niet helemaal ontwikkeld zijn.
Alleen houdt het bij een kleine groep niet op. Die blijven na de maaltijd eten opgeven, en dat is dan dus niet normaal. Ouders van zulke kinderen kunnen zich dan zorgen maken over het feit of hun kind wel voldoende voedsel binnenkrijgt om te groeien. En dan komt er een ingewikkeld proces op gang: de ouders willen graag dat hun kind eet, dus dan moet het kind van de ouders eten, en in extreme gevallen kan dit tot een eetobessie leiden bij zowel kinderen als ouders. Eten is dan niet meer iets neutraals, maar krijgt een enorme lading.
In heel extreme gevallen wordt eten een traumatische ervaring voor zowel ouders als kinderen. Dan kun je je afvragen of er een medische oorzaak is, of dat het psychisch is. Meestal is er niks medisch te vinden bij onderzoek en in de orthopedagogie wordt het vermoeden geuit dat het aangeleerd (geconditioneerd) gedrag is.
De problemen zijn het ergst bij zuigelingen en peuters, dus je zult daar ook de meeste gevalsbeschrijvingen van aantreffen. Het werd heel lang niet serieus genomen, maar tegenwoordig wordt er veel onderzoek naar gedaan, dus ik vermoed dat binnenkort ook wel meer informatie beschikbaar komt over (jong)volwassenen met dit probleem.
Laatst (22 december 2006) was er een uitzending van Netwerk over dit onderwerp, de kinderen die in de uitzending te zien zijn, waren wel heel extreme gevallen. Het is geconditioneerd gedrag: het eten van voedsel zorgt ervoor dat je beroerd gaat voelen en soms gaat kokhalzen en braakneigingen krijgt. Uiteindelijk kan het zich dus uiten als een eetstoornis of een soort obsessie voor bepaald voedsel.
Een link naar de uitzending van Netwerk staat hier.
Nogmaals: dit is echt een heel extreem voorbeeld, maar het gaat om het idee. Je kunt je misschien goed voorstellen dat je hier gradaties in hebt van heel erg mild tot heel extreem last hebben van eten opgeven. Wat in de vraag hierboven beschreven wordt is lang niet zo extreem als het voorbeeld in de uitzending van Netwerk, maar evengoed irritant voor mensen die er last van hebben.
Zoals ik al zei: het probleem is eigenlijk pas kort geleden erkend en veel huisartsen (h)erkennen het niet. Als psychologiestudent ken ik het alleen maar van colleges bij orthopedagogiek in verband met mijn minor. Dus als tabletjes tegen wagenziekte/misselijkheid helpen, zou ik dat vooral gebruiken. Als het helpt, dan helpt het, toch?
Een therapie om er vanaf te komen is er (nog) niet, voor zover ik weet. In de psychologie wordt pas gesproken van een stoornis als een bepaald probleem zo ernstig is dat degene die er last van heeft niet meer normaal kan functioneren of ernstig afwijkend gedrag vertoont dat gevaar voor zichzelf of de omgeving kan opleveren. Dus hoewel het opgeven van eten na de maaltijd een psychische oorzaak kan hebben, wil dat nog niet zeggen dat je dan ook last hebt van een psychische afwijking.
Bij de kinderen in de uitzending van Netwerk zie je dat die kindjes niet meer normaal functioneren en dat hun leven en dat van hun omgeving (ouders, broers en zussen) helemaal ontwricht raakt door het probleem van de peuter. In dat soort gevallen spreek je van een psychische stoornis en komen de kinderen in aanmerking voor een behandeling.
N.B.: Ik studeer wel psychologie, maar dat maakt me geen psycholoog. Als je echt last hebt bij het eten en je huisarts denkt dat het psychisch is, vraag hem/haar dan eens of je doorverwezen kunt worden naar een eerstelijnspsycholoog. Als je ermee zit, kan een psycholoog je misschien helpen, als het probleem zelf niet opgelost kan worden, kan een psycholoog je wel tips geven om ermee leren om te gaan.
dus ben wel zo slim gwst om nu helemaal geen appelbeignets meer te nemen terwijl ik het verder heerlijk vind!
!!