Ik herinner mij een bruiloft van vrienden. DAt op de receptie de bruidegom zei: En, zit er iets voor je tussen. En ik zei: Pardon? EN hij zei, nou er lopen toch wel een aantal vrijgezelle vrienden van mij rond, en dit zou je toch ook wel willen? (doelde op de bruiloft, meende dit nog serieus ook en ik was toen net 19 en hij 21)
Dat vind ik soms echt eng aan de reformatorische gezindte, dat men er vanuit gaat dat het je grootste wens is toch wel voor je 30ste getrouwd te zijn en het liefst voor je 25te. Dan voel ik me inderdaad een vreemde eend in de bijt. Op mijn opleiding was je er vroeg bij als je op e 23ste al een serieuze relatie had en trouwen voor je 30ste was zeer zeldzaam. Eerst jezelf ontwikkelen en van het leven genieten was daar het motto. Nu moet dat natuurlijk ook niet doorslaan, maar ik bedoel maar wat een cultuurtje en maatschappelijke druk met je kan doen.
Ik verdenk soms ook mensn dat ze trouwen omdat dat nu eenmaal gewenst is vanuit de omgeving en een logische gang van zaken: zo rond je 16e, 17e iemand aan de haak slaan (liefst binnen eigen gemeente) en als je dan twee jaar verkering hebt en elkaar wel mag trouwplannen maken. Ook al ben je nog maar 19.
(Overigens is meneer de bruidegom inmiddels weer gescheiden.)
of dat mijn schoonouders geen kinderen kunnen krijgen.
