Worsteling met God

[Carl]

Hoi Carl,

Ik dacht eigenlijk altijd dat in het christendom God wordt gezien als een soort 'hemelse macht' buiten je.

Sommige bijbelschrijvers vinden dat ook, en gedeeltelijk is dat ook zo. Gedeeltelijk, want anders zou ik immers een god van mezelf maken en alle anderen niet, terwijl het goddelijk gekend kan worden door alles wat leeft, de hele schepping. Het Totaal.
Vergelijk het zo.
Ieder riviertje maakt deel uit van de grote oceaan, want uiteindelijk stroomt al het water naar die oceaan.
Of met de lucht in een bepaalde woning. Iedere woning heeft zijn eigen luchtinhoud, maar hoort toch ook weer tot diezelfde gigantische luchtvoorraad die de hele planeet omgeeft.
Zó kun je je God nog het beste indenken.

Het 'stil worden' zoals jij het noemt vindt dan ook niet plaats in iets dat buiten je is, maar in iets dat zo groots is, dat jij er ook deel van uit maakt.
Misschien ken je die ervaring van de zee, dat het innerlijk zo'n vredig gevoel geeft als je probeert de wijdsheid van de zee/oceaan te ervaren, terwijl je op het strand staat?
Zoiets bedoel ik. Je ziel associeert die wijdsheid nl. dan met haar oorsprong, het Leven, God, zelf. Vandaar dat die ervaring zo indrukwekkend kan zijn.
Vandaar dat je ook na de liefdesdaad zo'n intense ervaring kunt hebben, als je vredig in de armen van je geliefde ligt. Het draait alles uiteindelijk slechts om het Ene Overweldigende.... God.
God in je, maar ook buiten je.

je broer
Carl

[Jantjes]

Hier ook een hint van mijn Bloemenkind.
Ik heb ook al de goede raadgevingen hiervoor gelezen en ik dacht, waar moet Bloemenkind nu toch beginnen. Ja, dat is moeilijk. In ieder geval bij het begin, maar ja, waar is het begin. Met alles is het zo dat je niet midden in een verhaal moet beginnen of middenin een boek want dan heb je het begin gemist. Of bijvoorbeeld bij een torenbouw daar is het onmogelijk, je kan niet in de top van de toren beginnen en ik moet je bekennen dat ik ook de draad wel eens zoek ben. Je zei in een katholieke omgeving te zijn opgevoed en daar zeggen ze ook veel, dit doen en dat doen, hier wat bij spijkeren daar wat bij schaven, oplappen en ja, dat kan allemaal goed bedoeld zijn, maar dan raak je het spoor wel een bijster. Je zegt dat je God zoek maar hem niet kan vinden.

Ik kan je wel zeggen dat op de wijze waarop jij op zoek ben naar God, God zich niet laat vinden. Ook op de wijze waarop de goedbedoelde raadgevingen hierboven zijn gezegd, zijn goed bedoeld maar om God te vinden moet je zeker bij het begin beginnen. God heeft namelijk ons een beging aangewezen om hem te vinden. Net zoals ik hier boven de torenbouw noemde, je moet bij het beging beginnen, laag bij de grond dus. Dat is steeds weer het geval in je leven, altijd maar weer in het begin beginnen, ik spreek uit ervaring.
Wat is het begin? In dit korte Psalmver staat het vermeld.

HEER', ai, maak mij Uwe wegen,
Door Uw woord en Geest bekend;
Leer mij, hoe die zijn gelegen,
En waarheen G'Uw treden wendt,
Leid mij in Uw waarheid, leer
IJverige mij Uw wet betrachten.
Want Gij zijd mijn heil, o HEER',
'k Blijf U al den dag verwachten.

Dat is een gebed, maar ook een versje om te zingen, maar ook om het met je ogen open te mediteren. Dit Psalmvers moeten wij altijd in onze gedachten hebben, want dat is het begin.
Wat zegt dat Psalmvers dan voor een beging? In ieder geval dat wij Gods wet moeten betrachten. Dus wij moeten weten wat God van ons wil, en dat staat in de wet en in het Oude Testament beschreven. Als wij dat niet weten kunnen wij God nooit vinden.

Toch is het zo dat God jou roept! door jou bevindingen heen, die je zelf noemde. Je heb je penarie opgenoemd en daardoorheen zegt hij tegen jou: kom nou, kom nou, alleen jij weet niet hoe. Daarom raad ik jou nogmaals aan begin bij het begin en laat boven genoemde Psalmvers goed tot je doordringen want dan krijg je ook antwoord zoals dit volgende Psalmversje zegt.

Merk op, mijn ziel, wat antwoord God u geeft;
Hij spreekt gewis tot elk, die voor Hem leeft,
Zijn gunstgenoot, van blijden troost en vreê,
Mits hij niet weer op ’t spoor der dwaasheid treê.
Voorwaar, Gods heil is reeds nabij ’t geslacht,
Hetwelk Hem vreest en Zijne hulp verwacht;
Opdat er eer in onzen lande woon’
En zich aldaar op ’t luisterrijkst vertoon’.

Ik denk dat Hij al diversenmalen tot jou wat gezegd heeft, alleen jij kunt Zijn Stem nog niet. Dat was ook zo bij een geschiedenis die in de Bijbel staat vermeld in 1 Samuel 3. Daar was ook een jongenman die wat hoorde en dacht dat het een huisgenoot was die tot hem sprak. Die huisgenoot, Eli, had het wel door en zei tegen die jongenman Samuel, als je het nu weer hoort, zegt dan ‘spreekt Heere want uw knecht hoort’ 1 Samuel 3:9- En toen leerde die jongen man God kennen.

Het begin van God te leren kennen is in ieder geval, voor Hem gaan leven en dat is in eerste instantie op Zijn wet te bestuderen, betrachten en voortaan verstandig op Zijn wegen gaan. Dat maak een mens gelukkig en geeft hem houvast in zijn leven.

[tukker]

Ik denk dat je, om te kunnen geloven, jezelf moet kunnen overgeven aan iets dat 'groter' is dan jijzelf.
En daar zit ook een groot probleem bij mij

Ik ben erg eigenwijs en heb erg veel moeite met autoriteit.
Zodra iemand mij iets op wil leggen, voel ik enorm veel weerstand en verzet.

Herkenning?

Dit herken ik wel. Ook ik had en heb vaak moeite met "iets moeten" Ik ben wel christen. Wat ik uit het geloof doe, doe ik niet omdat ik dat zou "moeten", maar uit liefde tot Hem. In mijn geloof gaat het om mijn persoonlijke band met God. Dit vind ik belangrijker dan wat anderen mij "opdragen". Zo was het gebruikelijk om tijdens mijn diaconale jaar stille tijd te houden. Dit vatte ik op als "moeten" en verzette me daar dus tegen, omdat ik inging tegen mijn persoonlijke christelijke levensovertuiging omdat ik dit "te" vond.

Bovendien weet ik nog steeds niet hoe ik God moet zien en of ik Hem wel in mijn leven wíl toelaten.

God laat Zich zien in Zijn Zoon Jezus. Zoals Jezus in de bijbel wordt beschreven, zo is God ook (liefdevol, bewogen met de mens (met jou),vergevingsgezind en zo verder). Ergens in de bijbel staat ook "..wie Mij (dat is Jezus) gezien heeft, heeft de Vader (dat is God) gezien." Of je Hem in jouw leven wil toelaten, is jouw keuze. Ik zie de bijbel als uitnodiging van God om Hem lief te hebben en zo te komen bij de bruiloft van het Lam (de wederkomst van Jezus). Zoals bij elke uitnodiging kun je die aanvaarden (geloven) of naast je neer leggen (niet geloven). Ik hoop dat je Gods uitnodiging aanvaart c.q gaat aanvaarden.

En stel dat God míj heeft verworpen?
Want zo voelt het, omdat ik geen hulp van Hem heb ervaren noch ervaar in mijn leven.

Van mij mag je aannemen dat God je niet verworpen heeft (en nooit zal verwerpen). Dat je Zijn hulp niet ervaart, wil volgens mij niet zeggen dat Hij je niet helpt. Vaak kun je achteraf Zijn hulp/leiding pas merken.

Ter afsluiting onderstaand gedicht (welke ik reeds eerder heb geplaatst op dit forum, ik weet het, maar mijns inziens ook op deze topic van toepassing is):

Ik droomde eens en zie ik liep aan ’t strand bij lage tij.
Ik was daar niet alleen, want ook de Heere liep aan mijn zij.
Wij liepen saam het leven door en lieten in het zand,
een spoor van stappen, twee aan twee; de Heer liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij en zag mijn levensloop,
in tijden van geluk en vreugd van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek, zag ik langs heel de baan,
daar waar het juist het moeilijkst was, maar een paar stappen staan…
Ik zei toen: “Heer, waarom dan toch?” Juist toen ik U nodig had,
juist toen ik zelf geen uitkomst zag op het zwaarste deel van het pad…
De Heer keek toen vol liefd’ mij aan en antwoordde op mijn vragen:
“Mijn lieve kind, toen ’t moeilijk was, toen heb ik jou gedragen…”

Hopelijk heb ik met deze reactie een positieve bijdrage geleverd. Zo niet, dan mijn excuus en deze reactie graag als niet geschreven beschouwen.

Groet,

tukker

[Bloemenkind]

Ik wil jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor jullie reacties.
Het doet me goed om te merken dat er zoveel mensen met me meedenken en wellicht ook meevoelen.

Ik ben nu erg moe, dus reageer niet op iedereen persoonlijk.
Maar weet dat ik alles goed heb gelezen en dat de boodschappen zijn aangekomen

Ik sloeg net een boekje open dat ik eens van een vriendin heb gekregen.
'Een minuut voor God' heet het.
Het gebed van vandaag luidt: 'Ik ben ervan overtuigd dat niets onmogelijk is voor God. Ik bid om geloof in zijn kracht om wonderen te doen en mij te veranderen in een heilig en gelukkig mens. AMEN'.

Dat vind ik een erg mooi gebed

Het zou goed kunnen dat God zich wel degelijk manifesteert in mijn leven, maar op een manier die ik niet waar kan nemen.
Toen ik om hulp vroeg, 'verwachtte' ik dat ik me daardoor beter zou voelen.
Lichter, vrijer, gelukkiger.
Ik ging ervan uit dat verhoring van mijn gebeden inhoudt dat God mij geneest.
En eerlijk gezegd ga ik daar nog steeds van uit.
Dus ik vraag om hulp, en vul zelf in hoe die hulp er wat mij betreft uit moet zien.
Niets loslaten en overgave dus

In het OT vind ik veel dingen terug die mij bang maken voor God.
En ook dingen waardoor ik moeite heb God te 'volgen'.
Zeker omdat ik van nature een aversie heb tegen 'volgen'.

Ik begrijp op zich best dat wetten, ge- en verboden zin hebben.
Maar ik word er alleen maar opstandig door.
Ik zie ook niet hoe al die regeltjes stroken met de vrije wil die God ons schijnt te hebben gegeven.
Ook hoor ik wel eens dat die wetten nu minder geldig zouden zijn, sinds de komst van Jezus.
Maar ik ben niet erg bijbels onderlegd moet ik erbij vermelden.

Aan de ene kant wil ik niets liever dan onafhankelijk zijn.
Ik sluit me de laatste tijd steeds meer af voor mensen.
Heb er erg veel moeite mee uitgestoken handen aan te pakken.
Misschien wel uit angst dat ik (te) afhankelijk word, want ik besef dat dat risico aanwezig is.
Zeker nu ik me zo voel zoals ik me voel.
Klein, zwak, hulpeloos, machteloos.
En helaas is dit niet iets van de laatste tijd, het speelt al zoveel jaren dat ik nu echt elke hoop verloren ben en eigenlijk geen uitweg meer zie.
Misschien zoek ik God nu wel weer als een 'laatste redmiddel'.

Ik heb zelf een soort scheiding aangebracht tussen wat ik mijn 'ego' noem en mijn 'hogere zelf', dat deel dat i.m.o. in verbinding staat met God.
Het gekke is, dat ik wel degelijk merk dat ik verstrikt zit in dat ego-deel, maar er toch mee samenval.
Ik neem het waar, neem ook waar dat ik ermee samenval, en tóch val ik ermee samen, als iemand nog begrijpt wat ik bedoel

@ Carl: wat jij schrijft, vind ik prachtig.
Zo maak je jezelf ook niet afhankelijk van een onpersoonlijke macht die buiten je staat.
Zo zou ik willen dat het is, en zo geloofde ik dat ook altijd.
Ik heb alleen ontdekt dat ik dat enkel met mijn hoofd geloofde, maar niet met m'n hart.

Ik ben overigens blij dat ik niet de enige ben die zo allergisch reageert op 'moeten'

Dat laatste gedichtje van tukker, daar heb ik ook al vaak bij moeten huilen.
M.n. bij de laatste regel.


Ik zal morgen alles nog eens nalezen.
Ik wil jullie allemaal nogmaals hartelijk danken voor jullie bijdrage.
Ik heb er veel aan en het doet me goed hier mijn worsteling te mogen delen

Liefs,

Bloemenkind

[MrSokkie]

Ik wil jullie allemaal heel hartelijk bedanken voor jullie reacties.
Het doet me goed om te merken dat er zoveel mensen met me meedenken en wellicht ook meevoelen.

Er zijn altijd meer mensen die met je meevoelen dan je denkt. Dat maakt je niet afhankelijk, je moet het nog steeds zelf doen, maar er staan een hoop mensen langs de zijlijn je toe te juichen.

Ik ben nu erg moe, dus reageer niet op iedereen persoonlijk.
Maar weet dat ik alles goed heb gelezen en dat de boodschappen zijn aangekomen

ALs je dit stuk nog helemaal typt als je moe bent, hoe ben je dan uitgeslapen?

Het zou goed kunnen dat God zich wel degelijk manifesteert in mijn leven, maar op een manier die ik niet waar kan nemen.
Toen ik om hulp vroeg, 'verwachtte' ik dat ik me daardoor beter zou voelen. Lichter, vrijer, gelukkiger.
Ik ging ervan uit dat verhoring van mijn gebeden inhoudt dat God mij geneest. En eerlijk gezegd ga ik daar nog steeds van uit.
Dus ik vraag om hulp, en vul zelf in hoe die hulp er wat mij betreft uit moet zien. Niets loslaten en overgave dus

Dat gebeurt vaak. We willen wel hulp, maar gaan vervolgens allerlei eisen stellen aan die hulp. Het moet zo en zo zijn, dit en dit wil ik niet opgeven, etc, etc. Als je huis in brand staat zijn we vast niet zo kritisch over de brandweer die ons komt helpen met blussen.

In het OT vind ik veel dingen terug die mij bang maken voor God.
En ook dingen waardoor ik moeite heb God te 'volgen'.
Zeker omdat ik van nature een aversie heb tegen 'volgen'.

Lees dan vooral het NT, en je zult zelf wel merken wanneer je er aan toe bent om ook het OT te lezen.

Aan de ene kant wil ik niets liever dan onafhankelijk zijn.
Ik sluit me de laatste tijd steeds meer af voor mensen.
Heb er erg veel moeite mee uitgestoken handen aan te pakken.
Misschien wel uit angst dat ik (te) afhankelijk word, want ik besef dat dat risico aanwezig is. Zeker nu ik me zo voel zoals ik me voel. Klein, zwak, hulpeloos, machteloos. En helaas is dit niet iets van de laatste tijd, het speelt al zoveel jaren dat ik nu echt elke hoop verloren ben en eigenlijk geen uitweg meer zie. Misschien zoek ik God nu wel weer als een 'laatste redmiddel'.

Zoals ik al zei: een hoop mensen kunnen je helpen en je steunen, maar je moet het zelf doen. Als je verwacht dat je psycholoog al je problemen voor je oplost kun je jezelf het geld van de consulten beter besparen. Je moet het zelf doen, zo;n therapeut kan je alleen helpen dingen in een ander perspectief te krijgen. Ik vermoed dat God ook zo werkt. Hij kan je een bepaalde kant op wijzen en dan moet je het zelf doen, maar ook God staat voor je te juichen aan de zijlijn.

Ik heb zelf een soort scheiding aangebracht tussen wat ik mijn 'ego' noem en mijn 'hogere zelf', dat deel dat i.m.o. in verbinding staat met God.
Het gekke is, dat ik wel degelijk merk dat ik verstrikt zit in dat ego-deel, maar er toch mee samenval.
Ik neem het waar, neem ook waar dat ik ermee samenval, en tóch val ik ermee samen, als iemand nog begrijpt wat ik bedoel

Weet je zeker dat je geen boeddhist bent? Je vat het namelijk hier erg mooi samen. Je hebt blijkbaar al door dat jij niet je ego bent, en dan ben je al een heel eind. Verder is het oefenen, oefenen, oefenen. Vallen, opstaan en weer vallen. Maar elke keer opnieuw proberen.

weltrusten voor nu.

[hijwel]

Ik moest denken aan dit gedicht:

Ik bracht mijn zorgen bij de Heer
om ze aan Hem te geven
Ik bad voor dat wat moeilijk was;
ik wilde graag blij leven.

Maar toen ik daarna verder ging
en alles had beleden,
toen voelde ik een groot verdriet:
mijn last was niet verdwenen!

’Waarom nam U mijn zorg niet weg?
Heer wilt U niet verhoren
wat ik U vroeg in mijn gebed?’
Toen hoorde ik deze woorden:

’Ik wil je helpen, o mijn kind;
je last mag je Mij geven,
en al je zorgen neem Ik op Mij
op heel je weg door ’t leven.

Doch weet 1 ding, onthoud het goed:
jouw tobben zal niet baten,
Je lasten kan Ik dragen slechts
als jij ze los wilt laten.’

[tukker]

Het zou goed kunnen dat God zich wel degelijk manifesteert in mijn leven, maar op een manier die ik niet waar kan nemen.
Toen ik om hulp vroeg, 'verwachtte' ik dat ik me daardoor beter zou voelen.
Lichter, vrijer, gelukkiger.
Ik ging ervan uit dat verhoring van mijn gebeden inhoudt dat God mij geneest.
En eerlijk gezegd ga ik daar nog steeds van uit.
Dus ik vraag om hulp, en vul zelf in hoe die hulp er wat mij betreft uit moet zien.
Niets loslaten en overgave dus

Ik denk dat dit een hele menselijke reactie is op het gebed. God is en kan echter meer dan de mens. Ik geloof dat God elk gebed hoort en verhoort. Dit laatste echter soms op een manier wat wij niet verwachten. Om een voorbeeld uit mijn eigen leven te geven: Eind 1997 moest ik een hartoperatie ondergaan. Natuurlijk was ik vlak voor het zover was erg zenuwachtig. Ik bad God om kracht. Even later kwam bij mij de gedachte naar boven " Wat mensen mijn hart ook aandoen, ze kunnen nooit komen aan Diegene (Jezus) die in mijn hart woont" Dit is, als je mij beter kent, een erg rare gedachte wat niet uit mijzelf in mij op zou komen. Hoe dan ook: deze gedachte heeft mij toen erg veel steun gegeven. Nu soms nog trouwens.

Ik begrijp op zich best dat wetten, ge- en verboden zin hebben.
Maar ik word er alleen maar opstandig door.
Ik zie ook niet hoe al die regeltjes stroken met de vrije wil die God ons schijnt te hebben gegeven.

Ik denk dat je de tien geboden het beste kunt vergelijken met verkeersregels. Verkeersregels zijn er om het verkeer in goede banen te leiden. Gods regels zijn er om het leven in goede banen te leiden. Binnen deze "scheidslijnen" zijn wij vrij om te leven.

Ik sluit me de laatste tijd steeds meer af voor mensen.
Heb er erg veel moeite mee uitgestoken handen aan te pakken.

Dan moet ik jou een groot compliment geven, dat jij op dit forum zo open bent

tukker

[Bloemenkind]

Wederom hartelijk dank dat jullie de moeite hebben genomen in dit topic te reageren

Ik merk dat ik het een beetje eng vind mijn verhaal hier te posten.

Ik ben er op een aantal fora door een aantal mensen van beschuldigd dat ik me aanstel en dat het me alleen maar om de aandacht gaat.
Ik kan me die beschuldigingen best voorstellen, aangezien ik al zo ontzettend lang in een cirkeltje ronddraai.
Toch heeft dat me erg veel pijn gedaan.
Ik ben een beetje bang dat dat hier ook gebeurt

Ik probeer altijd open te staan voor ideeën en tips die me worden aangereikt.
Maar wanneer ik zó verstrikt zit in angst en duisternis zoals nu, is het lastig er ook daadwerkelijk wat mee te doen.
Omdat ik zo in die negatieve, neerwaartse spiraal zit.

Velen hebben al hun geduld met mij verloren.
Ik weet niet zo goed waarom ik dit nu vermeld.
Misschien om jullie te waarschuwen
En misschien ook wel omdat dat ook een reden is waarom ik denk dat God mij niet meer moet.
Ook al ga ik ervan uit dat God niet is zoals wij mensen zijn.
Maar toch...

Oké, back on topic maar weer

@MrSokkie: dat is misschien wel zo, maar ik voel dat niet zo.
Doordat zoveel mensen hun geduld met mij hebben verloren (zie hierboven), doordat zoveel mensen mij hebben veroordeeld en nog veroordelen, zie ik eigenlijk alleen nog maar dat: de veroordeling.
Ik zie niet meer dat er ook nog mensen zijn die me wèl serieus nemen en me langs de zijlijn toejuichen

Haha, gelukkig voor jullie ben ik nooit helemaal uitgeslapen

Ik kreeg eens een verhaaltje van iemand.
Het ging erover dat mensen vaak met hun gebroken dromen naar God gaan.
Vervolgens hangen ze om Hem heen, zeggen ze dat Hij op moet schieten en vertellen ze Hem hoe hij hun dromen moet repareren.
Uiteindelijk vragen ze God, wanhopig en gefrustreerd, waarom Hij toch niet opschiet.
Waarop God antwoordt dat ze, als ze willen dat Hij hun dromen repareert, ze wel los moeten laten, anders kan Hij er niet aan werken...

Jammer dat ik het oorspronkelijke verhaaltje niet meer heb, maar dit was zo'n beetje de strekking.
En het kernpunt van waar het bij mij om draait (denk ik): loslaten.

Trouwens, ik ben best in staat de brandweer te vertellen wat ze het eerst moeten blussen als m'n huis in brand staat

Dat bedacht ik me gisteravond ook: dat ik het liefst zou willen dat ik iets of iemand al mijn problemen kon geven, zodat het voor mij wordt opgelost.
Maar ik weet dat dat niet werkt.
En ik weet ook dat ik dat toch niet durf en kan.

Haha, ik weet niet hoe ik me moet noemen.
Heb me heel lang verdiept in allerlei theorieën en filosofieën, m.n. de 'spirituele'.
Daar komt mijn mooie samenvatting vandaan

Helaas bewerkstelligt al mijn inzicht nog steeds geen verandering...




@ hijwel: wat een treffend gedicht.
Sluit perfect aan bij wat ik hierboven heb geschreven.
Aan de ene kant mijn problemen aan God willen geven en ze aan de andere kant nog vasthouden, dat werkt niet...

Ik vraag God vaak mij te helpen loslaten, maar dat werkt ook niet.
Wellicht omdat het willen vasthouden (uit angst) nog sterker is dan het willen loslaten?
Omdat mijn vertrouwen (in God, het leven) nog veel te gering is?



@ tukker: wat mooi dat je je op een moeilijk moment zo gesteund voelde door God.
En eigenlijk is het ook heel logisch dat God onze wensen en gebeden niet precies zo verhoort als wij graag zouden willen...

Wat je zegt over de 10 geboden klinkt logisch.
Toch vind ik bepaalde geboden erg zwart-wit.
Zoals dat je niet mag stelen.
Vindt God dat ook zo erg als een man een brood steelt voor zijn zieke kind?

Ach, misschien denk ik gewoon veel teveel na over alles

Bedankt voor je compliment



Liefs aan allen,

Bloemenkind

[MrSokkie]

@MrSokkie: dat is misschien wel zo, maar ik voel dat niet zo.
Doordat zoveel mensen hun geduld met mij hebben verloren (zie hierboven), doordat zoveel mensen mij hebben veroordeeld en nog veroordelen, zie ik eigenlijk alleen nog maar dat: de veroordeling.
Ik zie niet meer dat er ook nog mensen zijn die me wèl serieus nemen en me langs de zijlijn toejuichen

Een hele hoop mensen proberen je te helpen, en als dat niet lukt dan voelen die mensen frustratie. Het kan zijn dat ze die frustratie op jou richten als veroordeling, maar je moet wel begrijpen dat hun frustratie ook hun probleem is, en niet het jouwe.
Bespreek je je problemen eigenlijk ook wel met familie en vrienden?

Jammer dat ik het oorspronkelijke verhaaltje niet meer heb, maar dit was zo'n beetje de strekking.
En het kernpunt van waar het bij mij om draait (denk ik): loslaten.

Klopt, in heel veel tradities gaat het om los laten, en dat is nou net iets wat het ego niet wil. DIe wil alles lekker bij zich houden en zo ondermijnt het jouw geluk.

Trouwens, ik ben best in staat de brandweer te vertellen wat ze het eerst moeten blussen als m'n huis in brand staat

Serieus? Ik denk dat een brandweerman daar sowieso niet naar luistert en gewoon zijn werk doet, en je uiteindelijk blij moet zijn dat de brand uit is en blij met alles wat nog staat. Vandaaruit kan je opnieuw beginnen. Je moet er wel een beetje op vertrouwen dat een brandweerman wel weet wat hij doet. (okee, genoeg brandend huis-metaforen nu)

Dat bedacht ik me gisteravond ook: dat ik het liefst zou willen dat ik iets of iemand al mijn problemen kon geven, zodat het voor mij wordt opgelost.

Hét recept voor die afhankelijkheid waar je zo bang voor bent.

Haha, ik weet niet hoe ik me moet noemen.
Heb me heel lang verdiept in allerlei theorieën en filosofieën, m.n. de 'spirituele'.
Daar komt mijn mooie samenvatting vandaan

Helaas bewerkstelligt al mijn inzicht nog steeds geen verandering...

Nee, maar het is een begin. Je moet je wel beseffen dat je zelf die verandering teweeg moet brengen. Al het inzicht in de wereld helpt je niet als je vervolgens gaat zitten wachten tot er iets veranderd...

[Bloemenkind]

Ik begrijp dat iemand als ik veel frustratie kan oproepen.
En verstandelijk begrijp ik ook dat dat hún probleem is, niet het mijne.
Toch wordt het wel mijn probleem (of wellicht: maak ik het wel mijn probleem ) door alle oordelen, boosheid, verwijten, enz., die ik steeds over me uitgestort krijg.

Ik vind het moeilijk om daar afstand van te nemen, simpelweg omdat het pijn doet.

Maar mogelijkerwijs spiegelen die mensen me alleen maar mijn eigen veroordeling van mezelf.
Net zoals ik dat, wellicht, op God 'projecteer'.

Ik bespreek mijn problemen momenteel niet met mijn ouders.
Die hebben zich al zolang zoveel zorgen om me gemaakt, dat ik t.o.v. hen doe of het allemaal wel meevalt.
Voor vrienden geldt hetzelfde.
Mijn vriend is de enige die ik, in het 'echte leven' dan, wat meer laat zien van wat er aan de hand is.
Maar dit vind ik heel moeilijk, omdat het veel schuldgevoelens geeft.

Die theorie ken ik ook, van het ego dat de baas wil blijven en zo je geluk ondermijnt.
Maar ik heb nooit begrepen (en begrijp dat nog niet) waarom één 'deel' van mij ervoor zou willen zorgen dat het 'geheel' dat ik ben ongelukkig is.

Vertrouwen, idd, dat is ook zo'n kernpunt, naast loslaten.
En ik heb inmiddels wel gemerkt dat ik geen vertrouwen heb.
Niet in mezelf, niet in God, niet in het leven.

Aan de ene kant denk ik: je hebt gelijk, wachten tot er iets verandert werkt niet.
Aan de andere kant: wachten hoeft niet 'passief' in de zin van afwachtend te zijn.
Het kan ook ontvankelijkheid zijn.
Een wachten tot het juiste inzicht of de juiste weg zich aandient.
Als je begrijpt wat ik hiermee bedoel.

[tukker]

Hallo Bloemenkind,

Als je het niet erg vindt, geef ik nog een reactie.

Algemeen:

God is (God zij dank daarvoor) anders dan mensen. Hij verliest nooit Zijn geduld. God is genadig. Hij ziet ons aan in Jezus en Zijn volbrachte werk. Moeilijk voor te stellen misschien, als het in het dagelijks leven anders is. Het gaat Hem, denk ik, aan Zijn hart dat Hij jou zo ziet worstelen. Hij wil je daarbij helpen. Probeer Hem, hoe moeilijk misschien ook, daarin te vertrouwen. Het is als het spelletje "blindemannetje". Wij mensen zijn de geblindoekte persoon. God is de Leider.

Ik weet niet of je de amerikaanse gospelzanger Jullie Miller kent? Zij beschrijft in haar songteksten veel, denk ik.
Van haar song "You knew the way to my heart" komt de citaat:

" You knew the way to my heart
I had a good defense, but You tore it all apart (with Your love)
You knew, You knew the wat to my heart"

en

"When no one else could touch me
nobody else could see
Your compassion reached
the deepest part of me"

Wat je zegt over de 10 geboden klinkt logisch.
Toch vind ik bepaalde geboden erg zwart-wit.
Zoals dat je niet mag stelen.
Vindt God dat ook zo erg als een man een brood steelt voor zijn zieke kind?

Ach, misschien denk ik gewoon veel teveel na over alles

Bij het lezen van deze reactie/vraag dacht ik aan hetgeen er in Mattheus 12 vers 3 t/m 8 (uit Het Boek) staat.

Ik wens je veel sterkte en Gods nabijheid toe.

groet,

tukker

[MrSokkie]

Ik begrijp dat iemand als ik veel frustratie kan oproepen.
En verstandelijk begrijp ik ook dat dat hún probleem is, niet het mijne.
Toch wordt het wel mijn probleem (of wellicht: maak ik het wel mijn probleem ) door alle oordelen, boosheid, verwijten, enz., die ik steeds over me uitgestort krijg.

Ja, natuurlijk, het is jouw probleem niet, maar je krijgt wel te maken met de gevolgen. Maar aan de andere kant is het positiever dat mensen boos worden, dan dat het ze niks kan schelen. Boosheid wil in ieder geval zeggen dat ze om je geven. Het is een beetje krom, ik weet het, maar toch.

Ik vind het moeilijk om daar afstand van te nemen, simpelweg omdat het pijn doet.

Vreemd eigenlijk, dat de mens de neiging heeft zich zelfs vast te klampen aan pijn, omdat dat "beter" is dan het loslaten en niet weten wat je er voor in de plaats krijgt. Het is pijn, maar het is tenminste iets! Je bent dus niet de enige die zo reageert. Leren inzien dat er echt iets voor in de plaats komt, iets waar je wël gelukkig van wordt is een enorme opgave voor sommigen van ons, mezelf incluis.

Maar mogelijkerwijs spiegelen die mensen me alleen maar mijn eigen veroordeling van mezelf.
Net zoals ik dat, wellicht, op God 'projecteer'.

Haha, ja, dat is heel herkenbaar. Mijn vriendin vraagt altijd "neem je me het niet kwalijk" als er iets fout gegaan is, en dan zeg ik altijd "Nee, maar jij blijkbaar nog wel". Een groot gevaar is dat je gaat denken hoe mensen over je denken. Je bent (neem ik aan) geen telepaat en je kan dus niet in andermans hoofd kijken. Als je wilt weten wat ze van je denken, moet je dat vragen en dat niet zelf gaan invullen. Met zoveel duisternis in je geest kan daar nooit iets goeds uit komen. En trouwens, het blijkt vaak dat mensen best voor zichzelf kunnen denken, dat hoef jij niet voor ze te doen.

Ik bespreek mijn problemen momenteel niet met mijn ouders.
Die hebben zich al zolang zoveel zorgen om me gemaakt, dat ik t.o.v. hen doe of het allemaal wel meevalt.
Voor vrienden geldt hetzelfde.
Mijn vriend is de enige die ik, in het 'echte leven' dan, wat meer laat zien van wat er aan de hand is.
Maar dit vind ik heel moeilijk, omdat het veel schuldgevoelens geeft.

Logisch, maar je moet je eens afvragen. Schuld. Wat betekent schuld eigenlijk? Er is toch alleen sprake van schuld als je bewust iets verkeerd gedaan hebt, als je een keuze hebt en bewust de verkeerde keuze hebt gemaakt. Als je geen keuze hebt, ben je slachtoffer, geen schuldige! (dit moet natuurlijk weer niet leiden tot bodemloos zelf-medelijden, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).
Ik denk dat het belangrijk is dat je eerlijk bent, tegen jezelf en ook je ouders (ik weet uit ervaring dat dat erg moeilijk is). Natuurlijk maken je ouders zich zorgen, maar je doet hen en jezelf echt geen plezier door toneel te lopen spelen. Daar ga je uiteindelijk aan onderdoor. Je ouders houden van je (neem ik toch aan) en willen je helpen. Ze kunnen natuurlijk weinig doen (je moet het zelf doen) maar als je ze niet vertelt dat je de belangrijkste wedstrijd van je leven speelt, komen ze ook niet aan die zijlijn staan juichen voor je. Het zelfde geldt voor vriendinnen.

Die theorie ken ik ook, van het ego dat de baas wil blijven en zo je geluk ondermijnt.
Maar ik heb nooit begrepen (en begrijp dat nog niet) waarom één 'deel' van mij ervoor zou willen zorgen dat het 'geheel' dat ik ben ongelukkig is.

Het ego is een hele sterke kracht, bij een persoon op zich. Een persoon die zichzelf wil beschermen tegen pijn. Veel mensen komen niet eens tot het besef dat er meer is dan alleen hun ego (daar zorgt het ego wel weer voor). Het probleem is dat het als je als geheel gelukkig wilt worden, dan moet je je ego indammen en dat wil het niet. Het gaat zich dus verzetten.

Ik begrijp het ook niet helemaal waarom het zo werkt, het gaat allemaal wel erg diep psychologisch gezien, maar het is een feit dat het zo werkt.

Vertrouwen, idd, dat is ook zo'n kernpunt, naast loslaten.
En ik heb inmiddels wel gemerkt dat ik geen vertrouwen heb.
Niet in mezelf, niet in God, niet in het leven.

En er is jammer genoeg ook niks wat ik nu kan zeggen waardoor je dat vertrouwen wel weer ineens krijgt. Vertrouwen krijg je niet in bulk, dat krijg je beetje bij beetje, en daar moet je hard voor werken. Maar die 2 kernpunten zijn helemaal geen 2 punten, maar 1. Het is moeilijk loslaten als je er niet op vertrouwt dat er iets beters voor in de plaats komt.

Aan de ene kant denk ik: je hebt gelijk, wachten tot er iets verandert werkt niet. Aan de andere kant: wachten hoeft niet 'passief' in de zin van afwachtend te zijn. Het kan ook ontvankelijkheid zijn.
Een wachten tot het juiste inzicht of de juiste weg zich aandient.
Als je begrijpt wat ik hiermee bedoel.

Ja, ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ik denk ook dat je een denkfout maakt. Hoe is wachten tot de juiste weg zich aandient niet passief dan? Dat is weer een truc van je ego: die zorgt ervoor dat je passief gaat zitten zijn terwijl je denkt dat je actief open staat voor inzicht. En zo verandert er niks.

Je kunt er ook actief op uit gaan om die weg te gaan zoeken! En ja, dat doe je door te proberen, te zoeken, te vragen, te praten, en vooral eerlijk naar jezelf kijken. Misschien sla je een weg in die na een tijdje toch niet goed blijkt, nou ja, dat blijkt dan vaak toch niet de ramp te zijn die het nu lijkt. Je bent in ieder geval van je plaats af waar je al wortel aan het schieten was.

Sterkte!

[Bloemenkind]

Hallo tukker,

Ik vind het juist fijn dat je op mijn posts reageert

Ik vind het erg moeilijk God te zien als 'iemand' die oneindig geduldig en genadig is.
God te zien als 'iemand' die zó anders is dan wij mensen.
Daar kan ik met mijn voorstellingsvermogen niet bij.
(En misschien is dat eigenlijk ook wel logisch, het menselijke verstand is nou eenmaal beperkt.)

Ik heb nog nooit van Julie Miller gehoord, maar de citaten vind ik erg mooi.
'You tore it all apart', dat klinkt alsof het ook voor anderen niet makkelijk en misschien zelfs pijnlijk is om God in je hart toe te laten..

Ik ken Het Boek niet, maar heb het stuk in mijn NT opgezocht.
Begrijp ik goed dat Jezus de wetten dus niet naar de letter volgde, maar naar de geest?

Dankjewel voor je wens

Liefs,

Bloemenkind

[Bloemenkind]

Ja, natuurlijk, het is jouw probleem niet, maar je krijgt wel te maken met de gevolgen. Maar aan de andere kant is het positiever dat mensen boos worden, dan dat het ze niks kan schelen. Boosheid wil in ieder geval zeggen dat ze om je geven. Het is een beetje krom, ik weet het, maar toch.

Daar zit wat in
Dat geldt bijv. wel voor mijn ouders.
Die werden/worden wel eens boos op me uit onmacht, uit frustratie.
Omdat het hen pijn deed/doet mij te zien lijden.

Toch is die boosheid niet altijd een teken van 'geven om' heb ik gemerkt.
Vaak, zo is mij gebleken, worden mensen ook boos op mij omdat ik ze (onbewust) confronteer met dingen in henzelf die ze liever niet onder ogen zien.
En omdat hun 'ego' gewond raakt wanneer ik hun adviezen afwijs en niet de weg ga waarvan zij denken dat die goed voor mij is

Vreemd eigenlijk, dat de mens de neiging heeft zich zelfs vast te klampen aan pijn, omdat dat "beter" is dan het loslaten en niet weten wat je er voor in de plaats krijgt. Het is pijn, maar het is tenminste iets! Je bent dus niet de enige die zo reageert. Leren inzien dat er echt iets voor in de plaats komt, iets waar je wël gelukkig van wordt is een enorme opgave voor sommigen van ons, mezelf incluis.

Dit is iets wat ik zelf ook niet snap.
Klaarblijkelijk is mijn angst voor het onbekende zó groot, dat ik er heel wat pijn voor over heb.
Hoewel dat niet alleen maar te maken heeft met die angst voor het onbekende.
Er zit ook een flinke mate van zelfbestraffing bij
Mag ik wel gelukkig zijn van mezelf?
Nee dus.

Haha, ja, dat is heel herkenbaar. Mijn vriendin vraagt altijd "neem je me het niet kwalijk" als er iets fout gegaan is, en dan zeg ik altijd "Nee, maar jij blijkbaar nog wel". Een groot gevaar is dat je gaat denken hoe mensen over je denken. Je bent (neem ik aan) geen telepaat en je kan dus niet in andermans hoofd kijken. Als je wilt weten wat ze van je denken, moet je dat vragen en dat niet zelf gaan invullen. Met zoveel duisternis in je geest kan daar nooit iets goeds uit komen. En trouwens, het blijkt vaak dat mensen best voor zichzelf kunnen denken, dat hoef jij niet voor ze te doen.

Haha, mijn vriend reageert ook meestal zo als ik sorry zeg.
Dan zegt hij: zeg dat maar tegen jezelf.

Ik ben (helaas) geen telepaat, maar ga er idd steeds meer vanuit dat mensen negatief over me denken.
Soms kan ik nog denken: dat komt omdat ik zo depressief ben. Daardoor zie ik alles negatief, dus ook hoe mensen over me denken.
Ondanks dat, blijf ik erin geloven dat mensen genoeg van me hebben (enkele uitzonderingen daargelaten).

Logisch, maar je moet je eens afvragen. Schuld. Wat betekent schuld eigenlijk? Er is toch alleen sprake van schuld als je bewust iets verkeerd gedaan hebt, als je een keuze hebt en bewust de verkeerde keuze hebt gemaakt. Als je geen keuze hebt, ben je slachtoffer, geen schuldige! (dit moet natuurlijk weer niet leiden tot bodemloos zelf-medelijden, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).
Ik denk dat het belangrijk is dat je eerlijk bent, tegen jezelf en ook je ouders (ik weet uit ervaring dat dat erg moeilijk is). Natuurlijk maken je ouders zich zorgen, maar je doet hen en jezelf echt geen plezier door toneel te lopen spelen. Daar ga je uiteindelijk aan onderdoor. Je ouders houden van je (neem ik toch aan) en willen je helpen. Ze kunnen natuurlijk weinig doen (je moet het zelf doen) maar als je ze niet vertelt dat je de belangrijkste wedstrijd van je leven speelt, komen ze ook niet aan die zijlijn staan juichen voor je. Het zelfde geldt voor vriendinnen.

Zelf geloof ik (of geloofde) dat je altijd een keuze is; dat alles wat er gebeurt, het gevolg is van een keuze, hetzij een bewuste, hetzij een onbewuste.

En wat schuld is?
Dat weet ik niet eens.
Ik weet alleen dat ik met een heel sterk schuldbesef ben geboren.
En dat het idee dat ik daardoor 'straf' verdien, heel diep in mij verankerd zit.

En wat mijn 'toneelspel' betreft: dat is niet alleen bedoeld om de ander te beschermen, maar ook om mezelf te beschermen.
Ik heb echt geen zin om weer te worden veroordeeld (behalve dan door mezelf schijnbaar )

Het ego is een hele sterke kracht, bij een persoon op zich. Een persoon die zichzelf wil beschermen tegen pijn. Veel mensen komen niet eens tot het besef dat er meer is dan alleen hun ego (daar zorgt het ego wel weer voor). Het probleem is dat het als je als geheel gelukkig wilt worden, dan moet je je ego indammen en dat wil het niet. Het gaat zich dus verzetten.

Ik begrijp het ook niet helemaal waarom het zo werkt, het gaat allemaal wel erg diep psychologisch gezien, maar het is een feit dat het zo werkt.

Het ego een persoon op zich... maar dan zie je de mens toch als heel gespleten?
(Dat ervaar/zie ik zelf ook zo hoor. Ik heb m.n. een sterke splitsing aangebracht tussen lichaam en geest/ziel.)

En er is jammer genoeg ook niks wat ik nu kan zeggen waardoor je dat vertrouwen wel weer ineens krijgt. Vertrouwen krijg je niet in bulk, dat krijg je beetje bij beetje, en daar moet je hard voor werken. Maar die 2 kernpunten zijn helemaal geen 2 punten, maar 1. Het is moeilijk loslaten als je er niet op vertrouwt dat er iets beters voor in de plaats komt.

Precies.
En daarom hou ik vast aan mijn pijn.
Wie zou ik zijn zónder die pijn?

Ja, ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ik denk ook dat je een denkfout maakt. Hoe is wachten tot de juiste weg zich aandient niet passief dan? Dat is weer een truc van je ego: die zorgt ervoor dat je passief gaat zitten zijn terwijl je denkt dat je actief open staat voor inzicht. En zo verandert er niks.

Je kunt er ook actief op uit gaan om die weg te gaan zoeken! En ja, dat doe je door te proberen, te zoeken, te vragen, te praten, en vooral eerlijk naar jezelf kijken. Misschien sla je een weg in die na een tijdje toch niet goed blijkt, nou ja, dat blijkt dan vaak toch niet de ramp te zijn die het nu lijkt. Je bent in ieder geval van je plaats af waar je al wortel aan het schieten was.

Ik zie dat het een valkuil kan zijn, maar zeker geen denkfout i.m.o.
Omdat het voor mij al vaak heeft gewerkt.

Zoeken, vragen, praten, eerlijk naar mezelf kijken, dat doe ik wel.
Dat laatste punt is nog steeds erg moeilijk, omdat ik veel dingen zie die ik niiet zou willen zien.
Maar ik doe het tóch (denk ik althans... Ik heb natuurlijk ook m'n blinde vlekken.)

Sterkte!

Dank je

Liefs,

Bloemenkind

[Bloemenkind]

Ja, natuurlijk, het is jouw probleem niet, maar je krijgt wel te maken met de gevolgen. Maar aan de andere kant is het positiever dat mensen boos worden, dan dat het ze niks kan schelen. Boosheid wil in ieder geval zeggen dat ze om je geven. Het is een beetje krom, ik weet het, maar toch.

Daar zit wat in
Dat geldt bijv. wel voor mijn ouders.
Die werden/worden wel eens boos op me uit onmacht, uit frustratie.
Omdat het hen pijn deed/doet mij te zien lijden.

Toch is die boosheid niet altijd een teken van 'geven om' heb ik gemerkt.
Vaak, zo is mij gebleken, worden mensen ook boos op mij omdat ik ze (onbewust) confronteer met dingen in henzelf die ze liever niet onder ogen zien.
En omdat hun 'ego' gewond raakt wanneer ik hun adviezen afwijs en niet de weg ga waarvan zij denken dat die goed voor mij is

Vreemd eigenlijk, dat de mens de neiging heeft zich zelfs vast te klampen aan pijn, omdat dat "beter" is dan het loslaten en niet weten wat je er voor in de plaats krijgt. Het is pijn, maar het is tenminste iets! Je bent dus niet de enige die zo reageert. Leren inzien dat er echt iets voor in de plaats komt, iets waar je wël gelukkig van wordt is een enorme opgave voor sommigen van ons, mezelf incluis.

Dit is iets wat ik zelf ook niet snap.
Klaarblijkelijk is mijn angst voor het onbekende zó groot, dat ik er heel wat pijn voor over heb.
Hoewel dat niet alleen maar te maken heeft met die angst voor het onbekende.
Er zit ook een flinke mate van zelfbestraffing bij
Mag ik wel gelukkig zijn van mezelf?
Nee dus.

Haha, ja, dat is heel herkenbaar. Mijn vriendin vraagt altijd "neem je me het niet kwalijk" als er iets fout gegaan is, en dan zeg ik altijd "Nee, maar jij blijkbaar nog wel". Een groot gevaar is dat je gaat denken hoe mensen over je denken. Je bent (neem ik aan) geen telepaat en je kan dus niet in andermans hoofd kijken. Als je wilt weten wat ze van je denken, moet je dat vragen en dat niet zelf gaan invullen. Met zoveel duisternis in je geest kan daar nooit iets goeds uit komen. En trouwens, het blijkt vaak dat mensen best voor zichzelf kunnen denken, dat hoef jij niet voor ze te doen.

Haha, mijn vriend reageert ook meestal zo als ik sorry zeg.
Dan zegt hij: zeg dat maar tegen jezelf.

Ik ben (helaas) geen telepaat, maar ga er idd steeds meer vanuit dat mensen negatief over me denken.
Soms kan ik nog denken: dat komt omdat ik zo depressief ben. Daardoor zie ik alles negatief, dus ook hoe mensen over me denken.
Ondanks dat, blijf ik erin geloven dat mensen genoeg van me hebben (enkele uitzonderingen daargelaten).

Logisch, maar je moet je eens afvragen. Schuld. Wat betekent schuld eigenlijk? Er is toch alleen sprake van schuld als je bewust iets verkeerd gedaan hebt, als je een keuze hebt en bewust de verkeerde keuze hebt gemaakt. Als je geen keuze hebt, ben je slachtoffer, geen schuldige! (dit moet natuurlijk weer niet leiden tot bodemloos zelf-medelijden, maar ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel).
Ik denk dat het belangrijk is dat je eerlijk bent, tegen jezelf en ook je ouders (ik weet uit ervaring dat dat erg moeilijk is). Natuurlijk maken je ouders zich zorgen, maar je doet hen en jezelf echt geen plezier door toneel te lopen spelen. Daar ga je uiteindelijk aan onderdoor. Je ouders houden van je (neem ik toch aan) en willen je helpen. Ze kunnen natuurlijk weinig doen (je moet het zelf doen) maar als je ze niet vertelt dat je de belangrijkste wedstrijd van je leven speelt, komen ze ook niet aan die zijlijn staan juichen voor je. Het zelfde geldt voor vriendinnen.

Zelf geloof (of geloofde) ik dat je altijd een keuze hebt; dat alles wat er gebeurt, het gevolg is van een keuze, hetzij een bewuste, hetzij een onbewuste.

En wat schuld is?
Dat weet ik niet eens.
Ik weet alleen dat ik met een heel sterk schuldbesef ben geboren.
En dat het idee dat ik daardoor 'straf' verdien, heel diep in mij verankerd zit.

En wat mijn 'toneelspel' betreft: dat is niet alleen bedoeld om de ander te beschermen, maar ook om mezelf te beschermen.
Ik heb echt geen zin om weer te worden veroordeeld (behalve dan door mezelf schijnbaar )

Het ego is een hele sterke kracht, bij een persoon op zich. Een persoon die zichzelf wil beschermen tegen pijn. Veel mensen komen niet eens tot het besef dat er meer is dan alleen hun ego (daar zorgt het ego wel weer voor). Het probleem is dat het als je als geheel gelukkig wilt worden, dan moet je je ego indammen en dat wil het niet. Het gaat zich dus verzetten.

Ik begrijp het ook niet helemaal waarom het zo werkt, het gaat allemaal wel erg diep psychologisch gezien, maar het is een feit dat het zo werkt.

Het ego een persoon op zich... maar dan zie je de mens toch als heel gespleten?
(Dat ervaar/zie ik zelf ook zo hoor. Ik heb m.n. een sterke splitsing aangebracht tussen lichaam en geest/ziel.)

En er is jammer genoeg ook niks wat ik nu kan zeggen waardoor je dat vertrouwen wel weer ineens krijgt. Vertrouwen krijg je niet in bulk, dat krijg je beetje bij beetje, en daar moet je hard voor werken. Maar die 2 kernpunten zijn helemaal geen 2 punten, maar 1. Het is moeilijk loslaten als je er niet op vertrouwt dat er iets beters voor in de plaats komt.

Precies.
En daarom hou ik vast aan mijn pijn.
Wie zou ik zijn zónder die pijn?

Ja, ik begrijp wel wat je bedoelt, maar ik denk ook dat je een denkfout maakt. Hoe is wachten tot de juiste weg zich aandient niet passief dan? Dat is weer een truc van je ego: die zorgt ervoor dat je passief gaat zitten zijn terwijl je denkt dat je actief open staat voor inzicht. En zo verandert er niks.

Je kunt er ook actief op uit gaan om die weg te gaan zoeken! En ja, dat doe je door te proberen, te zoeken, te vragen, te praten, en vooral eerlijk naar jezelf kijken. Misschien sla je een weg in die na een tijdje toch niet goed blijkt, nou ja, dat blijkt dan vaak toch niet de ramp te zijn die het nu lijkt. Je bent in ieder geval van je plaats af waar je al wortel aan het schieten was.

Ik zie dat het een valkuil kan zijn, maar zeker geen denkfout i.m.o.
Omdat het voor mij al vaak heeft gewerkt.

Zoeken, vragen, praten, eerlijk naar mezelf kijken, dat doe ik wel.
Dat laatste punt is nog steeds erg moeilijk, omdat ik veel dingen zie die ik niiet zou willen zien.
Maar ik doe het tóch (denk ik althans... Ik heb natuurlijk ook m'n blinde vlekken.)

Sterkte!

Dank je

Liefs,

Bloemenkind