Moderator: Moderafo's
Dat zijn de 'bekommerden' of in de tale 'zij die hongeren en dorsten naar de gerechtigheid', en ja.. die vallen buiten 'de genade'..Want kun je zeggen dat iemand die alleen in stand 1 leeft (dus waarin God de Vader enkel ervaren wordt als vertoornd Rechter) in een rechte staat m.b.t. God verkeert?
Raido schreef:Met zulke dingen heb ik altijd... leuk dat je het zo uitlegt, maar het is niet 'de enige weg' of 'zo gaat een echte bekering altijd'..
*leest Afwachten of Verwachten*
elbert schreef:Hmm, hier worden standen dus opgevat als trappen op een bekeringsweg? Volgens mij krijg je problemen als je zo'n onderverdeling gaat hanteren, zeker als je daarbij de staat gaat betrekken.
Want kun je zeggen dat iemand die alleen in stand 1 leeft (dus waarin God de Vader enkel ervaren wordt als vertoornd Rechter) in een rechte staat m.b.t. God verkeert?
Een ander punt van Blaauwendraads kritiek vormt de 'standenprediking' in zwaar-protestante kring: de gelovige zou een aantal standen moeten doorlopen, voordat hij werkelijk bekeerd is. De overgang van de ene naar de andere stand zou gepaard gaan met een bijzondere geloofservaring. Volgens Blaauwendraad leert de oorspronkelijk reformatorische kerk niets van deze discontinue geloofsniveau's. En hij betreurt het dat het bijna tot norm verheven is dat God op een 'zeer persoonlijke wijze' tot je moet spreken. Deze leer traceert de TU-bestuurder tot het negentiende eeuwse protestantse 'gezelschapsleven', waarin 'ongeschoolde voorgangers' hun eigen (bijzondere) geloofsweg tot voorbeeld voor allen stelden.
Othello schreef:elbert schreef:Hmm, hier worden standen dus opgevat als trappen op een bekeringsweg? Volgens mij krijg je problemen als je zo'n onderverdeling gaat hanteren, zeker als je daarbij de staat gaat betrekken.
Want kun je zeggen dat iemand die alleen in stand 1 leeft (dus waarin God de Vader enkel ervaren wordt als vertoornd Rechter) in een rechte staat m.b.t. God verkeert?
Daar zit volgens mij ook het probleem van waaruit Blaauwendraad en Van der Zwaag hun zorg hebben geuit.
Dan kom je op het punt van dadelijke en lijdelijke rechtvaardigmaking, het verschil daartussen, Christuskennis en dergelijke. Ik ben me erin aan het verdiepen, maar 't is nogal ingewikkeld geworden...
Waardoor men afging op de ervaring van een aantal predikanten/theologen en die inpaste in bepaalde gelovigen uit de Bijbel.Volgens mij is het vooral zo ingewikkeld geworden, omdat men poogt te onderscheiden in de ervaringen van gelovigen en die systematisch te ordenen. Daarbij loopt men het gevaar verder te gaan dan waar de Bijbel ons direct over vertelt.
Klopt inderdaad, het is een van de dingen die van der Groe benadrukt en dat is later ook gedaan door Kersten. Je bent bekeerd, maar je moet ook het exacte moment van je bekering weten en tsja.. dan moet ik ook stilzwijgen want dat weet ik niet. Daarom onstond er een zoektocht naar dat punt, omdat je anders leeft met een ingebeelde Jezus. Het probleem is echter dat het gros van de reformatorische/nadere-reformatoren etcetra dat helemaal niet zo zag (a Brakel bijvoorbeeld niet).Bovendien is er het gevaar dat er uit het oog verloren wordt, waar het in de kern om gaat: het noodzakelijke kennen van Christus als persoonlijke Zaligmaker en de absolute heilszekerheid in Hem (N.B. 1 van de kernpunten van de Reformatie).
Dat vind ik persoonlijk ook. Systemen zijn goed om dingen uit te leggen, maar een bekering verloopt niet systematisch, het is wel zo uit te leggen.Het je verliezen in beschouwingen over in welke stand je nu leeft, kan ontaarden in bevindingsgeloof (verkeerd) i.p.v. geloofsbevinding (goed). Ik zeg niet dat dit altijd gebeurt, maar ik ben wel bang dat dit het gevolg kan zijn van zo'n manier van onderscheiden.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 52 gasten
