jonge vaders

[Othello]

Hadden jullie dan echt een sterke kinderwens? Of alleen je vrouw? En hoe kwam je daar dan aan?

Mwa, een hele sterke kinderwens... zonder dat we een complete planning klaar hadden, waren we er op de een of andere manier wel aan toe. Zo voelde dat gewoon, zonder dat we elkaar continu op een roze wolk jaagden. We waren ruim twee jaar getrouwd toen ons eerste kindje werd geboren. Ik ben nog altijd dankbaar dat wij twee jaar lang de mogelijkheid hebben gekregen om in ons huwelijk te groeien, elkaar beter te leren kennen, met elkaar te leren samenleven en samen mooie dingen te doen. In die tijd hebben wij een geweldige basis kunnen leggen voor ons huwelijksleven. Ik kan me voorstellen dat, wanneer je direct zwanger bent nadat je bent getrouwd, dat toch moeilijker is.

[Corine]

Tja, ik zou niet weten.. Ik was namelijk wel direct in verwachting. We wilden allebei graag jong vader en moeder worden en dus waren we ook super blij. Ik zou niet weten hoe het was geweest als het anders was gelopen dus daar kan ik ook niet over meepraten..

Samen opdraaien voor de opvoeding is wel heel simpel geredeneerd vind ik. Dit is bij ons helemaal niet aan de orde.. Als mijn man parttime zou gaan werken kan hij meteen wiberen denk ik. Zo werkt dat nu eenmaal niet bij zijn beroep. Ook financieel is het beter dat hij werkt dan dat ik werk. Hij probeert zodra hij thuis is zoveel mogelijk met de kleine te doen, naar bed brengen etc. En als ik op zaterdag eens moet werken is hij gewoon thuis. Volgens mij is er bij ons een prima balans zonder dat hij één of twee dagen huisvadertje speelt..

[Othello]

Wat ik bedoel, is dat vrouwen wanneer ze zwanger zijn nogal... eh... anders kunnen zijn dan ze eigenlijk zijn. Volg je me nog?

Als je nu direct na je trouwdag zwanger raakt, met alle fysieke en mentale gevolgen van dien, kan ik me voorstellen dat het wel eens moeizame situaties oplevert. Je verwacht als jonggehuwden nog maanden van de liefde te kunnen leven, maar plotseling zit je met een kotsende vrouw die alleen nog maar augurken wil eten en jou onbegrip en liefdeloosheid verwijt. Ik chargeer natuurlijk, maar dan begrijp je het misschien...

Het komt er op neer dat je m.i. weinig tijd en gelegenheid meer overhoudt om elkaar op een ongedwongen manier goed te leren kennen (dat doe je nl. pas als je getrouwd bent). En dat kan een gemis zijn. Hoeft natuurlijk niet.

[Lalage]

Het komt er op neer dat je m.i. weinig tijd en gelegenheid meer overhoudt om elkaar op een ongedwongen manier goed te leren kennen (dat doe je nl. pas als je getrouwd bent). En dat kan een gemis zijn. Hoeft natuurlijk niet.

Waarom leer je elkaar pas goed kennen als je getrouwd bent?

[Othello]

Die vraag had ik van jou verwacht, ja.

Omdat je dan voor het eerst met elkaar samenleeft zoals je nog niet eerder hebt gedaan. Natuurlijk, tijdens je verkering leer je elkaar als het goed is door en door kennen. Dat moet ook, want dat vormt de basis voor je huwelijk dat daar op volgt. Maar zodra je getrouwd bent, worden er hele andere dimensies aan je relatie toegevoegd en leer je elkaar pas echt goed kennen. Althans, dat is mijn persoonlijke ervaring.

[kort]

Hier nog een jonge moeder. Toen ik bijna 21 was werd ons eerste kind geboren. Toen ik wist dat ik van haar zwanger was, heb ik gelijk besloten om te stoppen met werken. In mijn familie had ik andere voorbeelden gezien, en daarom wist ik: dat wil ik nooit. Ik wil er voor mijn kinderen zijn. En ik kan zeggen: ik heb er nog geen moment spijt van gehad! Ik denk dat het heel goed is als je als ouders zelf totaal voor de opvoeding gaat. Je kunt ze wel elke week minstens 1 dag wegbrengen, maar mijn ervaring is, dat je kind daar erg onrustig en onzeker van kan worden.

Ja, mijn man mist het ook wel dat hij niet zoveel bij de kinderen kan zijn. Maar zodra hij uit zijn werk komt en in het weekend doet hij veel met ze. Hij helpt ze op bed leggen, speelt met ze. En ook in de vakanties doet hij veel met ze, zodat ik ook vakantie heb.

Ik denk zelfs dat het ook een Bijbelse opdracht is om als moeder de zorg voor je kinderen te dragen en hen op te voeden. Maar dat is mijn bescheiden mening

[Lalage]

Die vraag had ik van jou verwacht, ja.

Omdat je dan voor het eerst met elkaar samenleeft zoals je nog niet eerder hebt gedaan. Natuurlijk, tijdens je verkering leer je elkaar als het goed is door en door kennen. Dat moet ook, want dat vormt de basis voor je huwelijk dat daar op volgt. Maar zodra je getrouwd bent, worden er hele andere dimensies aan je relatie toegevoegd en leer je elkaar pas echt goed kennen. Althans, dat is mijn persoonlijke ervaring.

Ik vraag me dan wel af hoe jouw verkeringstijd was. Het maakt volgens mij wel uit of je gewend bent om het weekend samen bij een van beiden thuis door te brengen of altijd bij ouders in huis zit of elkaar alleen overdag ziet en nooit 's ochtends met een dik ochtendhumeur Maar er zit vast een kern van waarheid in voor elk stel, het zal wel flink wennen zijn om een huisje te delen in plaats van je eigen plekje te hebben.

[Othello]

Ik vraag me dan wel af hoe jouw verkeringstijd was.

Hoezo? Twijfel je er door wat ik schreef aan of we elkaar wel goed hebben leren kennen?

Onze verkeringstijd was nogal intensief. Doordat ik op kamers woonde aan de andere kant van 't land, bracht ik de weekenden dat ik thuis was vrijwel onafgebroken door in het gezelschap van mijn vriendin. Ik sliep bij haar terwijl mijn ouders aan de andere kant van het dorp woonden. In die tijd hebben we elkaar goed leren kennen, goed genoeg om het huwelijk aan te gaan. En dat zegt alles, dunkt me. Maar ik blijf erbij dat je na je huwelijk elkaar op een hele andere, nieuwe manier leert kennen. Daarom is een huwelijk ook iets waar je elke dag weer in moet investeren, aan moet werken. Zeker als er na verloop van tijd ook nog eens kinderen komen.

[Lalage]

ok, nou ik ben benieuwd

[Othello]

Inderdaad. Wacht maar tot je merkt dat Borkdude altijd verzuimt de tandpastadop op de tube te draaien, jij daar honderd keer wat van zegt, het geen biet helpt en je slaande ruzie krijgt... dan ontdek je vast hele nieuwe kanten aan Borkdude

[Othello]

Ik denk zelfs dat het ook een Bijbelse opdracht is om als moeder de zorg voor je kinderen te dragen en hen op te voeden. Maar dat is mijn bescheiden mening

Los daarvan denk ik dat vrouwen er in de meeste gevallen ook veel beter in zijn.

Wij doen veel samen, praten ook veel over hoe we in bepaalde opvoedkundige zaken willen staan, maar mijn vrouw weet het gewoon beter in de praktijk te brengen dan ik. Niet dat ik er daarom voor wegloop, integendeel. Maar ik merk wel dat het mij meer moeite kost dan haar.

[Lalage]

Inderdaad. Wacht maar tot je merkt dat Borkdude altijd verzuimt de tandpastadop op de tube te draaien, jij daar honderd keer wat van zegt, het geen biet helpt en je slaande ruzie krijgt... dan ontdek je vast hele nieuwe kanten aan Borkdude

Daar twijfel ik aan. Ik weet allang dat hij nooit dingen op de vaste plek teruglegt en daardoor altijd alles kwijtmaakt. En dan moet ik natuurlijk gaan zoeken waar het is, want zelf kan hij het nooit terugvinden. Ik weet wel een beetje waar ik aan begin hoor... al probeer ik hem nog wel aan te praten dat hij z'n vuile was zelf in de wasmand moet gooien en dat hij zelf troep mag opruimen die hij op m'n kamer maakt. Dat doet hij dan ook wel En hij stofzuigt soms ook voor me en hij kookt vaak en helpt altijd met de afwas, lucky me

[Othello]

Maar straks ben je getrouwd en denkt hij: nu doet Lalage dat wel voor me.

En dan?

[Lalage]

Waarom zou hij dat denken? Ik heb al 100 keer gezegd dat hij ook iets moet doen. En als hij nu MIJN kamer gaat stofzuigen (omdat hij zelf niet goed tegen stof kan en ik haat stofzuigen) dan doet hij dat later ook wel. Verder vindt hij koken leuk en kan hij dat ook nog goed. Hij weet donders goed dat ik niet alles ga doen

[Sanne20]

Mms.. het is hoe je er zelf tegenover staat. Ik heb het foto-tje van de zoon van TheKeimpe even geshowt aan mijn man. Hij was er weg van. Ik denk dat een discussie over wanneer je de geschikte leeftijd hebt om vader te worden een beetje nutteloos is.

De enige goede leeftijd is de leeftijd waarop je er zelf aan toe bent!!!!
Of dat nu 20, 24, 33 of 88 is.....

Wij mochten willen dat we zo'n klein hummeltje in armen mochten sluiten. ( wij zijn 20 & 24, twee jaar getrouwd.) Helaas kunnen wij geen kinderen krijgen en gaat onze weg via adoptie.

Jonge vaders van 20 tot 88 wees trots op je kind, geniet ervan en laat je niet van de wijs brengen doordat mensen zeggen dat je te jong bent.

Ik vindt dat we allemaal moeten bedenken dat de leeftijd waarop je kinderen mag ontvangen in Gods plan past. En dan hoeven we als Christenen niet te luisteren naar wat de mensen zeggen. Wat de mensen normaal vinden en wat niet. Wanneer jij gelooft dat het kindje door God aan jou gegeven is dan is het goed.

Dan kunnen andere praten als brugman, maar dan mag een christenjongere van 20 tot 88 geloven dat Zijn Wil geschiedde......