StillAwake schreef:Goed te horen inderdaad.
Of het kabinet naar Thorium moet kijken vraag ik me wél af, ik heb leiver dat wetenschappers daar naar kijken.
waarschijnlijk duurt het nog 40 jaar voordat een LFTR centrale technisch haalbaar zal zijn, en dat helpt niet echt met het halen van de klimaatdoelen voor 2050.
We moeten er wel over nadenken, maar niet op wachten.
Met ernaar kijken bedoel ik dat er een onderzoeksreactor moet komen, zoals de Chinezen inmiddels aan het doen zijn. Naar verwachting moet die volgend jaar operationeel worden. De Chinezen gooien er de komende 15 jaar 440 miljard dollar tegenaan om 150 nieuwe kerncentrales te bouwen. Dan is het toch niet teveel gevraagd als we in Europa een onderzoekscentrale naar thorium gaan bouwen? Daar zijn wat centjes voor nodig.
StillAwake schreef:Daarnaast: Een thoriumcentrale levert nog steeds kernafval op dat 240.000 jaar gevaarlijk blijft en afgeschermd opgeslagen moet worden. Het is slechts een klein deel (het meeste afval zal een halfwaardetijd hebben van rond de 300 jaar), maar er blijft een fractie met een halfwaardetijd van 2400 eeuwen.En het probleem van kernafval is op zich niet zozeer het volume, maar vooral dstralingsintensiteit.
Kernafval met een halfwaardetijd van 240.000 jaar heeft per definitie een lage stralingsintensiteit. Dus de verhalen over zoveel honderdduizend jaar zijn overtrokken. Stabiele elementen hebben nu eenmaal een langere halfwaardetijd dan instabiele elementen die een hoge stralingsintensiteit hebben. Daarom is cesium-137 (met een halfwaardetijd van 30 jaar) gewoonlijk een stuk intenser qua straling dan bijv. uranium dat een veel langere halfwaardetijd heeft.
Daar komt nog eens bij dat het kernafval met een hoge halfwaardetijd (uranium, plutionium) gewoon hergebruikt kan worden in een thoriumreactor. Het is dus geen afval, maar brandstof. En mocht je het niet meer kunnen gebruiken in een kerncentrale, dan stop je het een kilometer onder de grond (bijv. in een stabiele zoutlaag) en dan heeft ook niemand er ooit nog last van.
Maar concreet denk ik dat een nieuw kabinet de optie heeft om 1 grote EPR neer te zetten of 2 kleinere centrales, bijvoorbeeld de nieuwe
SMR van Rolls Royce of een
BWRX-300 van Hitachi (ik noem maar een paar voorbeelden). Als ik moet kiezen, dan zou ik voor 2 kleinere centrales gaan. De ervaring leert dat die grote EPR centrales (die bijv. 3,2 GigaWatt leveren) lange bouwtijden hebben en forse kostenoverschrijdingen kennen. Voorbeelden zijn
Hinkley Point C in het VK en
Flamanville 3 in Frankrijk. Het gevaar zit erin dat als het met zo'n EPR in Nederland dezelfde kant opgaat, we een "dat is eens maar nooit meer" conclusie krijgen en we nog niet serieus verder gaan. Kleinere centrales zijn qua bouwtijd en kosten veel voorspelbaarder. Dan heb ik dus liever meerdere opgepimpte kopieen van Borssele (een kleine centrale die in 4 jaar tijd is gebouwd) dan een megacentrale met allerlei bouwtijd- en financieringsproblemen. Maar we zullen er niet aan ontkomen om veel meer kernenergie te gaan gebruiken, zeker als we ook nog een waterstofeconomie willen. Bijvoorbeeld: Tata steel verbruikt naar schatting 30 TWh per jaar. Dat zijn 9 Borsseles (de kerncentrale) of 10 windparken Borssele III+IV erbij, alleen voor Tata. Dit heb ik van
dit draadje.
Laat de woorden van mijn mond en de overdenking van mijn hart welgevallig zijn voor Uw aangezicht, HEERE, mijn rots en mijn Verlosser! (Ps. 19:15)