Mortlach schreef:
Ja, dat is lastig. En het feit is dat als iemand echt dood wil, dat hoe dan ook wel gebeurt. Of het gepaard gaat met allerlei trauma's voor de omstanders ligt aan de methode.
Een jongere die depressief is, heeft geen 'voltooid' leven. Aan de andere kant zijn er ook gevallen waar mensen dood willen waar na jaren ploeteren met alle mogelijke therapieën geen verbetering is, waarvan elke psycholoog en -iater en therapeut zegt dat dit niet is op te lossen. Laat je zo iemand dan echt dusdanig aan hun lot over dat voor de trein springen de enige optie is?
Dat is inderdaad een goede vraag. Ik weet wel van een meisje van begin 20 dat zo zwaar te lijden had onder haar geestelijke ziekte, dat haar behandelaren toen er na vele malen een zelfmoordpoging gelukt was tegen elkaar zeiden: misschien is het ook wel beter zo. Je kunt inderdaad mensen tegenhouden maar als ze echt dood willen lukt het meestal wel een keer. Maar vaak willen mensen niet echt dood, ze willen vooral weg uit het leven wat ze nú hebben.
Er zijn ook velen die een of meerdere zelfmoordpogingen hebben gedaan maar er wel weer uitgeklommen zijn, al hebben velen het nog wel zwaar, het diepste dal is dan toch achter ze.
En wie beoordeelt dan of er voor jou als lijdend voorwerp wel of geen uitzicht meer is? Want soms zie je het niet meer (kenmerk van depressie), en de mensen om je heen ook niet (man, als niemand meer hoop heeft dan kan je maar net zo goed dood toch?), maar heeft God nog wel een plan met dat leven. En dit zeg ik niet om gemeen te zijn en te zeggen dat de mensen die lijden maar lekker door moeten lijden, maar omdat mijn persoonlijke ervaring is dat God soms een uitweg biedt die niemand gezien had. Of dat nou is door een persoon die in je leven komt waardoor het toch weer de moeite waard voelt, of door dan toch een stap durven zetten terwijl je dacht dat je dat niet kon. En ik denk dat als hierin nou eens wat meer zorg kwam: het ondersteunen van herstel en zelf regie nemen over de contacten die je aangaat, dat er dan heel wat minder mensen zouden zijn die hun leven zo rigoreus beëindigen. En met herstel bedoel ik vooral geestelijk herstel, wat oa bestaat uit accepteren wat je niet (meer) kunt, en het ontdekken wat je eigenlijk allemaal nog wel zelf kunt. Want dood lijkt wel een 'uitweg' die er altijd is, maar meestal omdat het alternatief nog naarder lijkt.
Laten we onze aandacht eerst maar eens richten op het creëeren van betere alternatieven voor deze mensen.
Een jongere met depressie heeft volgens jou geen voltooid leven. Wat als die jongere dat wel vindt? Wat is het criterium voor voltooid leven, moet je het zelf voltooid vinden of moeten anderen dat vinden?
Het beoordelen of er mogelijkheid tot herstel is, dat is een lang proces, iets waar ik de overheid niet zo snel veel centjes aan zie uitgeven. Wat inhoudt dat er dan te snel beslissingen zullen worden gemaakt door niet voldoende geïnformeerde of onkundige hulpverleners. Ze moeten eerst maar eens zorgen dat er beter omgekeken wordt naar de ouderen en mensen met psychische noden, voor ze er zo'n wet doorjassen.