elbert schreef:"Genderspecialisten".
Ik heb geen hoge pet op van dit soort "wetenschap".
Want afhankelijk van wie je het vraagt zijn het er "minstens" 16 (zoals je zegt), of
29, of
58, of
76, of
112 genders.
Kortom: het is maar hoe goed je bent in woordkunst om een nieuw gender te bedenken.
Want volgens deze definities is gender een sociaal construct (in tegenstelling tot een biologisch gegeven dat het bij 2 houdt) en aangezien sociale constructies eindeloos kunnen varieren, zijn er ook eindeloze variaties in gender mogelijk. Het is een typisch uitvloeisel van het postmoderne gedachtegoed: alles is subjectief en als je je anders voelt dan anderen, dan hebben we weer een nieuw gender dat we aan het lijstje toe kunnen voegen.
Ja, en wat is daar precies mis mee? Als je je anders voelt, waarom zou je dan in een gender blijven zit dat je niet beschrijft.
Ik ben trouwens ontzettend benieuwd wat je nu
precies met biologisch gegeven bedoelt. Ik zal even een voorzetje geven en dan mag jij dat eventueel aanvullen.
Sinds de middelbare school (het einde van alle kennis!) weten we allemaal dat er twee geslachten zijn op basis van je chromosomen, XX en XY. Heb je XX, dan ben je vrouw, en XY, dan man. Maar niet altijd. Soms heb je YY, of XXX of XXYY of XXXXXX. Wat je in die gevallen chromosomaal bent, is me niet helemaal duidelijk.
We weten ook dat er exact 1 gen op het Y-chromosoom ligt, dat de mannelijke genderexpressie veroorzaakt. Maar soms niet. En soms ligt het op het X-chromosoom. Dus XX (dus chromosomaal vrouw) maar met het gen (dus genetisch man)
Je gender hangt af van je hormoonproductie. Een bepaalde hoeveelheid testosteron en je bent hormonaal man; een bepaalde hoeveelheid oestrogeen en je bent hormonaal vrouw. Maar soms zijn er mensen met XX-chromosomen (dus vrouw) waarvan het testosteron hoger is dan de meeste mannen (en dus is die persoon hormonaal man). Of andersom.
Of je gender wordt uitgedrukt, hangt ook af van hoe goed je cellen die hormonen weten op te nemen. Je kunt XY hebben en bakken met testosteron produceren, als het je cellen niet inkomt, ben je dus cellulair vrouw.
En dit komt in alle mogelijke combinaties voor. Bijvoorbeeld. Een persoon heeft XXY (chromosomaal intersex), met het juiste gen (genetisch man), maar produceert weinig tot geen testosteron (hormonaal vrouw), wat de cellen wel zouden opnemen (cellulair dus weer man). Vertel me eens wat "het biologische geslacht" van deze persoon is... En let op, niks van deze elementen gaat over hoe deze persoon zich
voelt; het is allemaal fysiek meetbaar, pure biologie dus.
En als je zegt dat je gewoon even tussen de benen moet kijken, dan mag je een tijdje achter in de klas gaan zitten met je gezicht naar de muur.
Het doet me eigenlijk denken aan het oude Athene waar men op een vergelijkbare manier over goden dacht. Uit angst er eentje vergeten te zijn, had men maar een altaar voor "de onbekende god" gemaakt (Hand. 17). Zo is het ook met genders. In de angst om er eentje te vergeten, hebben de genderspecialisten het over "minstens" zoveel genders. "Aan het onbekende gender", zou een mooi altaar opleveren.
Je weet natuurlijk ook dat zoiets standaard wetenschapstaal is; future proofing heet dat. Want wie weet ontdekt men later nog eens wat waardoor jouw conclusie ongeldig blijkt. Als je dan een 'minstens' inbouwt, dan blijft je conclusie in ieder geval nog enigszins overeind. Daar zit dus verder niks achter, maar dat moet je wel weten.
Ik vind daar wat van: ik vind het termen die bedacht zijn voor of door mensen die vooral op zoek zijn naar iets wat ze tot hun "identiteit" kunnen rekenen en het niet echt kunnen vinden. Eigenlijk heeft dat iets verdrietigs. Want die gevoelens van "anders zijn", zijn echt, dat ontken ik niet. Iedereen is ook anders. Maar de oplossing is niet een nieuw etiketje.
Dat "etiketje" blijkt echter enorm waardevol voor het transgender individu en de naasten. Dat heeft niks met verdrietig te maken. Je moest het verdriet eens zien voordat we de juist benaming hadden gevonden.
