Moderators: Memmem, Moderafo's
Biblebeltkeel schreef:Ah het klassieke argument dat als je niet vergeeft dan verbitterd bent en constant een last met je meedraagt. Nou ik slaap geen seconde slechter van het niet vergeven. Bitter? Weet ik niet. Ik zou het eerder gevaarlijk vinden om mensen te vergeven als er geen indicatie is dat ze je niet weer aanvallen. We leven in een vergevingscultuur en het is allemaal heel nep en geforceerd. Het is een soort dogma. Kinderen moeten vergeven in de klas. Je hebt geen keus. Je moet elkaar de handschoen en zeggen dat het goed is. Ook al heeft de ander totaal geen intentie om met zijn gedrag te stoppen en geeft alleen een hand om ervan af te zijn. Je kan dat dan ook zien aan de non verbale communicatie. Maarja alleen woorden zijn belangrijk. Als iemand de woordtjes heeft gezegd is het goed. Vergeven als dogma ik een snel weg van die mensen.
Jesaja40 schreef:Biblebeltkeel citeert:
We leven in een vergevingscultuur en het is allemaal heel nep en geforceerd. Het is een soort dogma.
Helemaal mee eens.
Vergeven kan alleen maar als de dader om vergeving vraagt. Dat is het Bijbelse principe en niet het dogmatische gebod: gij zult vergeven.
De dader moet er altijd vanuit gaan dat het slachtoffer bereidt is om te vergeven. Het is dus een wederzijds verkeer.
Het dogma: je zult vergeven is eenzijdig en doet geen recht.
En toch lees ik ook de opdracht om je vijanden lief te hebben en te bidden voor wie je vervolgen. Zit daar niet een soort liefde en vergeving in, ook als de dader daar niet om vraagt? Je ziet dat mensen soms hun vijanden vergeven, zelfs al ze er niet om vragen. Ik denk dus zeker dat dat wel kan. Vergeving wordt alleen gevolgd door verzoening en verzoening zonder berouw is denk ik wel onmogelijk.
Jesaja40 schreef:Marnix citeert:
Dank voor je reactie!
Deze opdracht is heel erg duidelijk Marnix. Hier is sprake van een gebod om je vijanden lief te hebben. Maar automatisch vergeven is daar beslist niet bij. Het gebod is een aansporing voor het slachtoffer én de dader. Wanneer er niet om vergeving gevraagd wordt blift de last gewoon bij de dader. Vraagt de dader echter niet om vergeving dan rechtvaardigt deze zijn daad en draagt dan de volledige verantwoording.
Je ziet soms mensen die hun vijanden ongevraagd vergeven, een kwalijke zaak, want zo zal de dader nimmer tot inkeerk komen en interessert verzoening hem helemaal niets.
Jesaja40 schreef:Marnix citeert:
Dank voor je reactie!
Deze opdracht is heel erg duidelijk Marnix. Hier is sprake van een gebod om je vijanden lief te hebben. Maar automatisch vergeven is daar beslist niet bij. Het gebod is een aansporing voor het slachtoffer én de dader. Wanneer er niet om vergeving gevraagd wordt blift de last gewoon bij de dader. Vraagt de dader echter niet om vergeving dan rechtvaardigt deze zijn daad en draagt dan de volledige verantwoording.
Je ziet soms mensen die hun vijanden ongevraagd vergeven, een kwalijke zaak, want zo zal de dader nimmer tot inkeerk komen en interessert verzoening hem helemaal niets.
Die kwalijkheid van ongevraagd vergeven zie ik totaal niet. Door te vergeven neem ik ook afscheid van de macht die de ander over mij had.
Jesaja40 schreef:Erik citeert:
Beste Erik,
Benader het eens vanuit de optiek: ongevraagd advies ies iets aan de ander opleggen, een eenzijdig proces. Eigenlijk leg je dan een last op iemands schouder die daar niet van gediend is en/of naar heeft gevraagd.
Een dader legt met zijn verkeerde handeling een last op een persoon. Door zomaar over te nemen: maar dan vergeef ik die daad, die overtreding die mij is overkomen. Maar is dat zuiver en correct? En de dader dan? mag die dan vrijuit gaan omdat ik hem die "heb vergeven". Dan wringt er nog wat aan de zijde van de dader. Die denkt met zijn/haar slechte daad weg te kunnen komen en de overtreding blijft gewoon staan. Er is gewoon schade geleden, hetzij materieel hetzij immaterieel.
Bijbels gezien: wij moeten altijd de bereidheid hebben om te kunnen vergeven. Vergeven is nooit eenrichtingsverkeer. Vergeven is wederkerigheid. Botheid of ongeinteresserdheid van een dader zal nimmer een goed gevoel brengen bij het slachtoffer. Eerder zal dat uitmonden in bitterheid ondanks het feit dat het uit je geheugen wil bannen. Ik heb het hem vergeven zonder te vragen is het onder het tapijt vegen.
Hoe dan ermee om te gaan? Wat is dan de Bijbelse weg, die zovelen van ons zo graag willen hanteren. Als eerste dient bij elke overtreding het gederfde bedrag of de waarde van de schade vastgesteld moet worden. Volgt men echt het Bijbelse principe dat dient bovenop het schadebedrag nogmaals 20% vergoed worden. Dan is de verhouding dader en slachtoffer in evenwicht. Sterker nog: het leren vergeven houdt dus ook in: ik aanvaard de volledige schade uit de hand van de dader. Wie voorshands vergeeft ontneemt zich het recht op een volledige compensatie. Maar er zit meer in het Bijbelse principe: Als dader laat je het wel uit je hoofd om je eigen gezin tekort te doen en te verarmen door de extra 20% als bonus op de schade. De les daarin is tweeledig: laat het vooral uit je hoofd om aan een andermans bezit te komen. Respecteer ook het royale bezit van wie je beroofd van geld en goed maar ook van eer. Dat is de dubbele boden van het vergeven: zorg als dader dat je niet vergrijpt. Maar ook als eigenaar: je mag je openlijk verdedigen om je niet te laten beroven.
Ik zie vergeven wel degelijk als eenrichtingsverkeer. Het idee dat je vergeving kunt 'kopen' door de schade (al dan niet verhoogd met x%) te voldoen stuit me enorm tegen de borst. Want wat als de schade niet te vergoeden is? De dader moet zichzelf elke morgen in spiegel aankijken. En wordt dan -letterlijk- met zichzelf geconfronteerd. Maar ook met zijn slachtoffers. Dat is zijn verantwoordelijkheid.Jesaja40 schreef:Erik citeert:
Beste Erik,
Benader het eens vanuit de optiek: ongevraagd advies ies iets aan de ander opleggen, een eenzijdig proces. Eigenlijk leg je dan een last op iemands schouder die daar niet van gediend is en/of naar heeft gevraagd.
Een dader legt met zijn verkeerde handeling een last op een persoon. Door zomaar over te nemen: maar dan vergeef ik die daad, die overtreding die mij is overkomen. Maar is dat zuiver en correct? En de dader dan? mag die dan vrijuit gaan omdat ik hem die "heb vergeven". Dan wringt er nog wat aan de zijde van de dader. Die denkt met zijn/haar slechte daad weg te kunnen komen en de overtreding blijft gewoon staan. Er is gewoon schade geleden, hetzij materieel hetzij immaterieel.
Bijbels gezien: wij moeten altijd de bereidheid hebben om te kunnen vergeven. Vergeven is nooit eenrichtingsverkeer. Vergeven is wederkerigheid. Botheid of ongeinteresserdheid van een dader zal nimmer een goed gevoel brengen bij het slachtoffer. Eerder zal dat uitmonden in bitterheid ondanks het feit dat het uit je geheugen wil bannen. Ik heb het hem vergeven zonder te vragen is het onder het tapijt vegen.
Hoe dan ermee om te gaan? Wat is dan de Bijbelse weg, die zovelen van ons zo graag willen hanteren. Als eerste dient bij elke overtreding het gederfde bedrag of de waarde van de schade vastgesteld moet worden. Volgt men echt het Bijbelse principe dat dient bovenop het schadebedrag nogmaals 20% vergoed worden. Dan is de verhouding dader en slachtoffer in evenwicht. Sterker nog: het leren vergeven houdt dus ook in: ik aanvaard de volledige schade uit de hand van de dader. Wie voorshands vergeeft ontneemt zich het recht op een volledige compensatie. Maar er zit meer in het Bijbelse principe: Als dader laat je het wel uit je hoofd om je eigen gezin tekort te doen en te verarmen door de extra 20% als bonus op de schade. De les daarin is tweeledig: laat het vooral uit je hoofd om aan een andermans bezit te komen. Respecteer ook het royale bezit van wie je beroofd van geld en goed maar ook van eer. Dat is de dubbele boden van het vergeven: zorg als dader dat je niet vergrijpt. Maar ook als eigenaar: je mag je openlijk verdedigen om je niet te laten beroven.
Terug naar “Actualiteit & Politiek”
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 1 gast
