Berichtdoor gravo » 22 jul 2017 09:09
Laten we het praktisch houden. We laten mannen en vrouwen doen, waartoe ze in staat zijn.
En wat blijkt? Mannen kunnen sjouwen, timmeren, zagen, luidruchtig zijn en grof. Prima geschikt om de dakgoten van het kerkgebouw een beurt te geven of het schilderwerk te doen. De BBQ aan te steken, tenten voor het kinderkamp op te zetten of klapstoelen neer te zetten als de kerk weer eens overvol dreigt te worden. Ze kunnen ook goed vechten. Winnen, gelijk krijgen, high fives geven als de tegenstander op zijn rug ligt, sporten, competities aangaan, uitdagen, verslaan. Ok al verpak je een man in een streepjespak en behang je hem met een dure bril en dito theologische opleiding...ze gaan er voor. Overtuigen, vastpraten, klemzetten, in de hoek drijven, het laatste woord hebben.
Ik ben een man, dus ik weet waarover ik het heb.
Maar laat ze nu geen tere en gevoelige zaken bespreken. Geen kraambezoek verrichten of ziekenbezoek doen. Laat ze nu geen lange gesprekken voeren, waar inlevingsvermogen voor vereist is, empathie, tact, fijngevoeligheid, zorgvuldigheid. Laat ze nu geen zorg gaan verlenen, lichamelijk of psychisch. Geen kringgesprekken voeren, geen verhalen uit de Bijbel aan kinderen vertellen. Want dat wordt niets. Daar zijn mannen niet geschikt voor. Opvoeden, da's geen mannenwerk. Lichamelijke noch geestelijke opvoeding.
En laat ze ook niet de leiding hebben over een groot aantal vrijwilligers. Die mannelijke, autoritaire, soms militaire manier van doen, heel dominant en bazig past niet bij zo'n organisatie. Iedereen die het echte werk doet kijkt altijd een beetje spottend naar de gewichtigdoenerij van ambtsdragers die een gebedje doen, de vergadering voorzitten omdat ze man zijn, maar verder weinig praktisch uit de hoek komen. Druk, druk, druk, zijn ze altijd, die predikanten. Vergadering zus en zo. Diepe denkrimpels. Maar de vrijwilligers denken "we komen er samen ook wel uit". En met vreugde bouwen zij de gemeente op. Hun praktisch ethiek staat soms mijlenver af van de theoretisch beslommeringen van predikantenconferenties.
Volgens mij zijn vrouwen veel socialer, veel beter in de groep, veel verbindender. Hebben ze veel meer gevoel voor degenen tot wie ze spreken. Ze kunnen ook beter luisteren. Ze zijn intuïtiever en kunnen meer dingen tegelijk doen. Ze hebben echt kwaliteiten om ongedwongen leiding te geven.
Bekijk het eens per situatie. Als een kerk vraagt om een stevige koers, om ketter-management, keiharde besluiten, ingrijpen, reorganisatie...kies dan mannen als ambtsdragers. Als er gevochten moet worden om de leer, om de koers, om een overwinning te behalen op een bepaalde vleugel in de kerk, om bepaalde ideeën en mensen de laan uit te sturen of als het nodig is om te vechten voor het eigen kerkgebouw of om het voortbestaan van de kerk zelf, om geld, om macht, om aanzien, dan kun je beter tot de tanden toe gewapende mannen op de kansel zetten. Die kunnen dat wel, schoon schip maken. Lobbyen, strategisch denken, ritselen, vriendjes inschakelen. Fixen, heet dat. Heb je mannen voor nodig. Niet altijd kosher, maar wel effectief. Waar gehakt wordt vallen spaanders.
Maar als je veel zwakkeren wilt helpen, wilt troosten, aan hulpverlening wilt doen, als je je wilt buigen over ouderen, gehandicapten, kinderen, vluchtelingen, armen, werklozen, zieken, eenzamen, verslaafden, gemarginaliseerde mensen, als er stilte en aandacht nodig is, trouw, meeleven, zorg, praktische hulp....schakel dan maar vrouwen in en laat je houthakkersgereedschap thuis. Vrouwen kunnen dat veel beter organiseren en darom ook veel beter het beleid daarvoor bepalen. Dat zit in hun natuur.
En als je mannen of vrouwen voor die beide taken dan zo hard nodig hebt, zorg er dan wel voor dat ze beiden hun taak als een gemachtigde, officiëel dus, kunnen uitvoeren. Laat ze het ambt dan ook dragen.
Want je kunt niemand verantwoordelijk houden, wanneer je geen verantwoordelijkheid geeft.
Laten we mannen en vrouwen dat laten doen waarin ze het beste zijn. Maar doe dat dan ook voluit. Ik bedoel: in een kerkelijk ambt. Anders blijft de mannelijke sfeer van absoluut dominant leiderschap de hele zaak beheersen en blijven vrouwen nog steeds hoofdschuddend aan de kant staan, wanneer ze weer eens zo'n typische houthakkers-beslissing van de mannelijk kerkenraad moeten herstellen in hun hoedanigheid als monddode, officieuze medewerkers, hulpjes, van een mannelijk bedrijf.
Dat de wereld zoveel rampspoed overkomt door mannelijke geldingsdrang, betekent toch niet dat de kerk die wereldse praktijk moet overnemen?
Of denken we dat de ferme mannelijke hakbijl die de ICRC nu op de GKV heeft laten vallen een fijn en opbouwend gevoel geeft voor de vrouwen die zich hun hele leven al inzetten voor de kerk? Wat lost deze testosteron-actie eigenlijk op?
Oorlog voeren, daar hebben we inderdaad mannelijke krijgers voor nodig. Kappen, hakken, knokken, schorsen, knock-out slaan. Knap hoor.
Maar ik denk dat we voor gebed, offer, verzoening, geloof, hoop en liefde toch beter vrouwen kunnen gaan beroepen.
Kortom, tot nu toe heb ik slechts de scheppingsorde gevolgd en mannen en vrouwen hun specifieke rollen gegeven die hen vanuit hun natuur toekomen. Paulus zou mij vast wel hebben begrepen. Alhoewel, dat was ook een Alpha-mannetje hoor.
gravo
'Von Gott wissen wir nichts. Aber dies Nichtwissen ist Nichtwissen von Gott'
(Franz Rosenzweig, Der Stern der Erlösung)