Eerst maar eens het concrete voorbeeld.
Mijn dochter, laat ik haar V. noemen, is van lente 2009. Ze gaat dus volgend jaar naar groep 2. Alles gaat prima, al begreep ik in oudergesprekken dat ze af en toe wat extra werk krijgt. Niets bijzonders verder. De laatste schooldag kreeg ze een rapport mee waarin al haar testresultaten op cito-toetsen ingetekend staan. Nu neem ik die testen met een korreltje zout, tenslotte ontwikkelt haar brein zich nog volop. Ik was als kind bijkans een genie en ik ben nu een tamelijk lome dame. Volgens die testen echter, scoort V. nu, eind groep 1 beter dan gemiddelde kinderen eind groep 2. Dat betekent dat er kinderen naar groep 3 gaan met slechtere testresultaten dan zij, puur omdat die wel 6 zijn en zij niet.
Nou wil ik niet dat ze versnelt, ik begrijp dat hele sociaal-emotionele verhaal wel en ze is nu niet zo geniaal dat het niet uit zou maken of ze aansluiting heeft. Maar ik had het fijn gevonden als de school me hier even over ingelicht had. Want misschien is het addertje onder het gras wel dat man en ik beide docent in het VO zijn. Wij zien testresultaten als harde gegevens, op basis waarvan we beslissingen nemen.
Eigenlijk wil ik maar een paar dingen van de juf weten, maar ik weet niet of dat gepast is om te vragen. Ik wil weten wat ze komend jaar met V. willen doen en wat ik daarbij kan ondersteunen. Ik wil weten of ik haar mag helpen met schrijven, want op basis van de letterherkenningsopdrachten heeft ze zichzelf halfbakken lezen en schrijven geleerd en dat eerste gaat prima, maar dat laatste ziet er niet uit. Man en ik hebben maanden geprobeerd haar af te leiden als ze over schrijven begon, maar dat is een gepasseerd station. Tekeningen worden voorzien van titels en ze schrijft briefjes aan haar vriendje.
Misschien ook een vraag aan jullie: wanneer mag je iets vragen? Wanneer ben je een zeur? Ik heb zelf weinig face-to-face-contact met ouders (ouderavonden, 10-minutengesprekken), voor de rest mail en bel ik veel. Er zijn echt moeders bij die me de rillingen geven. Ik wil niet zo'n moeder zijn.
Hoe lossen jullie dit soort zaken op? Of laat je het gewoon zo?
(Ik snap trouwens best dat je mijn verhaal misschien ongeloofwaardig vind. Iedereen lijkt een superintelligent kind te hebben.)
