kiezen voor geloof/en wat als het niet meer lukt?

[Pierro]

Inderdaad.

Heb jij wel enig idee van wat het leven inhoudt, Pierro? Weet je wel wat termen als 'dierbaar' betekenen en wat het is om te geloven en om niet te (kunnen) geloven?

Niet te kunnen geloven is onmogelijk! Iedereen kan geloven! Maar niet iedereen wil geloven. Daar ligt de kern van de zaak! En ik blijf van mening dat als je oprecht je zonden aan God belijdt en Hem bidt om geloof dat Hij dat ook zal geven. En ik ben het er zeker mee eens dat er donkere tijden kunnen zijn, maar ondanks dat moeten wij het nooit hier in dit leven of bij mensen zoeken maar alleen bij God!
Trouwens, wat bedoel je met de vraag of ik weet wat leven inhoudt?

Daarmee bedoel ik dat het erop lijkt dat je geen enkel idee hebt van de hoogten en diepten die je kunt meemaken en dat 'je moet blijven geloven, dan komt het goed' dan niet meer dan een holle frase is.

En niet iedereen kan geloven, dat is onzin. Je kunt er meestal niet voor kiezen om ergens wel of niet in te geloven en niemand doet zomaar even afstand van z'n geloof omdat dat beter uitkomt. Dat doet pijn en dat doe je niet zomaar, je wordt ertoe gedwongen.

Je wordt dus gedwongen door (nietige) mensen om niet meer te geloven?! Dus je acht God en Zijn dienst minder dan wat mensen je hier aandoen??!! Ik begrijp die gedachte totaal niet! Daarbij komt, dat als je een waar gelovige bent je toch echt vroeg of laat weer terug komt bij God. En als je echt gelovig bent zul je niet zo over het geloof praten! Het is niet mogelijk om echt gelovig te zijn en toch te zeggen dat het geloof je niet gelukkig maakt enz. enz. Kun jij me situaties/voorbeelden noemen uit de (bijbelse) geschiedenis waar ware gelovigen hun geloof afzweren en het afdoen als iets dat je niet gelukkig kunt maken???

[Riska]

Je wordt dus gedwongen door (nietige) mensen om niet meer te geloven?! Dus je acht God en Zijn dienst minder dan wat mensen je hier aandoen??!! Ik begrijp die gedachte totaal niet! Daarbij komt, dat als je een waar gelovige bent je toch echt vroeg of laat weer terug komt bij God. En als je echt gelovig bent zul je niet zo over het geloof praten! Het is niet mogelijk om echt gelovig te zijn en toch te zeggen dat het geloof je niet gelukkig maakt enz. enz

Wil ik toch nog iets aan toevoegen vanuit mijn eigen ervaring.
Ik was op een school, waar de leerkracht niet alleen bij voortduring hamerde op het laatste Oordeel en als kinderen ons daar doodsbang voor maakte. Hij had de gewoonte om ons strafwerk te geven. Nee, niet: "ik mag dit of dat niet meer doen" en zo, maar 10 keer de Tien Geboden, tien keer Psalm 119 ( en in de oude berijming waren dat 88 verzen). Daar is dan wel een stokje voor gestoken door mijn vader, maar toch.
Wat denk jij dat het met een kind doet als de Bijbel en een Psalmboek als strafwerktuigen worden gehanteerd?
Wat denk jij dat het met een kind doet dat aan alle kanten door gelovige volwassenen verteld wordt dat het niet deugt, nooit op deze wereld had mogen komen en dat het kind dus aan alle kanten aan vormen van mishandeling wordt blootgesteld? Dan is het een wonder dat zo'n kind uiteindelijk tot geloof komt. En dan kan het nog weer zijn dat er mensen om je heen zijn die jou aan alle kanten de grond inboren.
Nee, geen atheïsten, maar opnieuw: mensen die zeggen te geloven en die actief zijn in kerk en alles.

Als dus de basis in de kinderjaren al niet goed is en dat wordt nog tot diep in de volwassenheid aan alle kanten bevestigd - dan is het niet zo gek wanneer iemand zegt, dat hij/zij het geloof verliest.
Want uit zeer bittere ervaring weet ik dat het niet wáár is dat God er altijd voor je is. Soms lijkt/is de hemel van koper. Je bidt en bidt en bidt en er verandert niets, het diepe donker blijft...
Je mag eerder zeggen dat het een groot wonder is dat mensen die dergelijke ervaringen hebben blijven geloven en dat er anderen zijn die "het wel geloven" als je snapt wat ik bedoel...

[Pierro]

Je wordt dus gedwongen door (nietige) mensen om niet meer te geloven?! Dus je acht God en Zijn dienst minder dan wat mensen je hier aandoen??!! Ik begrijp die gedachte totaal niet! Daarbij komt, dat als je een waar gelovige bent je toch echt vroeg of laat weer terug komt bij God. En als je echt gelovig bent zul je niet zo over het geloof praten! Het is niet mogelijk om echt gelovig te zijn en toch te zeggen dat het geloof je niet gelukkig maakt enz. enz

Wil ik toch nog iets aan toevoegen vanuit mijn eigen ervaring.
Ik was op een school, waar de leerkracht niet alleen bij voortduring hamerde op het laatste Oordeel en als kinderen ons daar doodsbang voor maakte. Hij had de gewoonte om ons strafwerk te geven. Nee, niet: "ik mag dit of dat niet meer doen" en zo, maar 10 keer de Tien Geboden, tien keer Psalm 119 ( en in de oude berijming waren dat 88 verzen). Daar is dan wel een stokje voor gestoken door mijn vader, maar toch.
Wat denk jij dat het met een kind doet als de Bijbel en een Psalmboek als strafwerktuigen worden gehanteerd?
Wat denk jij dat het met een kind doet dat aan alle kanten door gelovige volwassenen verteld wordt dat het niet deugt, nooit op deze wereld had mogen komen en dat het kind dus aan alle kanten aan vormen van mishandeling wordt blootgesteld? Dan is het een wonder dat zo'n kind uiteindelijk tot geloof komt. En dan kan het nog weer zijn dat er mensen om je heen zijn die jou aan alle kanten de grond inboren.
Nee, geen atheïsten, maar opnieuw: mensen die zeggen te geloven en die actief zijn in kerk en alles.

Als dus de basis in de kinderjaren al niet goed is en dat wordt nog tot diep in de volwassenheid aan alle kanten bevestigd - dan is het niet zo gek wanneer iemand zegt, dat hij/zij het geloof verliest.
Want uit zeer bittere ervaring weet ik dat het niet wáár is dat God er altijd voor je is. Soms lijkt/is de hemel van koper. Je bidt en bidt en bidt en er verandert niets, het diepe donker blijft...
Je mag eerder zeggen dat het een groot wonder is dat mensen die dergelijke ervaringen hebben blijven geloven en dat er anderen zijn die "het wel geloven" als je snapt wat ik bedoel...

Nogmaals ik weet dat er donker perioden in het (geloofs)leven kunnen zijn... En dit is een uitzonderlijke situatie zou ik willen zeggen. En ik weet ook niet van wat voor kerk die mensen waren maar ook bij die mensen twijfel ik aan hun geloof. Want dat getuigt absoluut niet van naastenliefde en daarnaast doen ze nog zwaar tekort aan het Evangelie door anderen zo de grond in te boren.
Maar ik blijf erbij dat dit nooit een excuus kan zijn om maar niet meer te geloven. Want het gaat niet om een relatie in het geloof met mensen maar met God. Dus wat al die mensen zeggen zal nooit uitmaken, het gaat erom wat God zegt en belooft! En ik weet zeker dat die groep mensen die zo denkt en zo anderen het geloof probeert af te nemen niet christelijk bezig zijn en God tegenwerken door mensen zo te ontmoedigen.
Ik zou proberen om zo snel mogelijk weg te gaan uit die groep gelovigen en je aan te sluiten bij een andere kerk waar wel het Evangelie recht verkondigt wordt en de mensen je in ieder geval niet de grond inboren.
Maar dat zal nu wel te laat zijn.
Wat ik ook nog kwijt wil is dat het mij wel pijnlijk overkomt dat er mensen zijn die zeggen gelovig te zijn en zo te handelen. Ik ken hier in mijn omgeving niet zulke gevallen vandaar ook mijn reactie's in de eerste plaats.
Maar toch zou ik willen vragen: waarom zou je ondanks wat er gebeurt is niet 'verder' willen kijken in de kerkelijke wereld? Ik ben van mening dat deze mensen niet representatief zijn voor de gelovigen en hun geloof al helemaal niet strookt met naastenliefde en vruchten van het geloof....
Zou iemand zich hier dan niet los van kunnen maken en een persoonlijke relatie met God opbouwen, en leven in afhankelijkheid van Hem? En dat delen met gelovigen die mensen wel in hun waarde laten en niet denigrerend handelen?

[Aragorn]

Je wordt dus gedwongen door (nietige) mensen om niet meer te geloven?! Dus je acht God en Zijn dienst minder dan wat mensen je hier aandoen??!! Ik begrijp die gedachte totaal niet! Daarbij komt, dat als je een waar gelovige bent je toch echt vroeg of laat weer terug komt bij God. En als je echt gelovig bent zul je niet zo over het geloof praten! Het is niet mogelijk om echt gelovig te zijn en toch te zeggen dat het geloof je niet gelukkig maakt enz. enz. Kun jij me situaties/voorbeelden noemen uit de (bijbelse) geschiedenis waar ware gelovigen hun geloof afzweren en het afdoen als iets dat je niet gelukkig kunt maken???

Ik had het niet over mensen die dwingen, maar over omstandigheden en je eigen gedachten. Het is niet zo dat je ervoor kiest om het een of het ander te geloven. Hoe graag je het ook zou willen, jij zou jezelf er niet toe kunnen zetten om in Allah te geloven. Of heb jij voor het christendom gekozen omdat je dat wel leuk vond en niet omdat je eigenlijk niet anders kon dan het geloven?

[Pierro]

Je wordt dus gedwongen door (nietige) mensen om niet meer te geloven?! Dus je acht God en Zijn dienst minder dan wat mensen je hier aandoen??!! Ik begrijp die gedachte totaal niet! Daarbij komt, dat als je een waar gelovige bent je toch echt vroeg of laat weer terug komt bij God. En als je echt gelovig bent zul je niet zo over het geloof praten! Het is niet mogelijk om echt gelovig te zijn en toch te zeggen dat het geloof je niet gelukkig maakt enz. enz. Kun jij me situaties/voorbeelden noemen uit de (bijbelse) geschiedenis waar ware gelovigen hun geloof afzweren en het afdoen als iets dat je niet gelukkig kunt maken???

Ik had het niet over mensen die dwingen, maar over omstandigheden en je eigen gedachten. Het is niet zo dat je ervoor kiest om het een of het ander te geloven. Hoe graag je het ook zou willen, jij zou jezelf er niet toe kunnen zetten om in Allah te geloven. Of heb jij voor het christendom gekozen omdat je dat wel leuk vond en niet omdat je eigenlijk niet anders kon dan het geloven?

Het gaat erom dat je ook iets kunt willen en jezelf ergens in kunt gaan verdiepen.... Ik kan moslim worden en dan mezelf gaan verdiepen in de leer en naar de moskee gaan en vooral met gelovige moslims gaan praten over hun geloofsbeleving. En hoe zij in contact komen met hun God, hoe ze denken over het leven e.d.
Zo kun je dat ook doen bij het christendom, lijkt mij.... En daarbij komt dat het hier niet gaat of je iets leuk vindt maar of het rust geeft voor je ziel! Het zijn levensbelangrijke vragen!
En in dit voorbeeld ging het over het geloof dat er wel was, als ik het goed begrijp maar dat door anderen ontmoedigd werd. Op een dusdanige wijze dat er gestopt is met geloven. Maar het geloof was wel dierbaar.... Dat vind ik een aparte redenering. Aangezien het geloof een relatie is met God en boven alles van mensen uitstijgt!

[gurl]

Je wordt dus gedwongen door (nietige) mensen om niet meer te geloven?! Dus je acht God en Zijn dienst minder dan wat mensen je hier aandoen??!! Ik begrijp die gedachte totaal niet! Daarbij komt, dat als je een waar gelovige bent je toch echt vroeg of laat weer terug komt bij God. En als je echt gelovig bent zul je niet zo over het geloof praten! Het is niet mogelijk om echt gelovig te zijn en toch te zeggen dat het geloof je niet gelukkig maakt enz. enz

Wil ik toch nog iets aan toevoegen vanuit mijn eigen ervaring.
Ik was op een school, waar de leerkracht niet alleen bij voortduring hamerde op het laatste Oordeel en als kinderen ons daar doodsbang voor maakte. Hij had de gewoonte om ons strafwerk te geven. Nee, niet: "ik mag dit of dat niet meer doen" en zo, maar 10 keer de Tien Geboden, tien keer Psalm 119 ( en in de oude berijming waren dat 88 verzen). Daar is dan wel een stokje voor gestoken door mijn vader, maar toch.
Wat denk jij dat het met een kind doet als de Bijbel en een Psalmboek als strafwerktuigen worden gehanteerd?
Wat denk jij dat het met een kind doet dat aan alle kanten door gelovige volwassenen verteld wordt dat het niet deugt, nooit op deze wereld had mogen komen en dat het kind dus aan alle kanten aan vormen van mishandeling wordt blootgesteld? Dan is het een wonder dat zo'n kind uiteindelijk tot geloof komt. En dan kan het nog weer zijn dat er mensen om je heen zijn die jou aan alle kanten de grond inboren.
Nee, geen atheïsten, maar opnieuw: mensen die zeggen te geloven en die actief zijn in kerk en alles.

Als dus de basis in de kinderjaren al niet goed is en dat wordt nog tot diep in de volwassenheid aan alle kanten bevestigd - dan is het niet zo gek wanneer iemand zegt, dat hij/zij het geloof verliest.
Want uit zeer bittere ervaring weet ik dat het niet wáár is dat God er altijd voor je is. Soms lijkt/is de hemel van koper. Je bidt en bidt en bidt en er verandert niets, het diepe donker blijft...
Je mag eerder zeggen dat het een groot wonder is dat mensen die dergelijke ervaringen hebben blijven geloven en dat er anderen zijn die "het wel geloven" als je snapt wat ik bedoel...

Ik kan heel goed begrijpen dat mensen het geloof verliezen. In jou geval zou je zeggen dat wat je leraar en je school je aandeed al bijna niks meer met het (echte) christelijke geloof te maken heeft.
Ik heb zelf ook wel het nodige meegemaakt enne heb ook bijna mijn geloof eraan verloren. Heb ooit eens een paar weken geprobeerd niet in God te geloven maar dit lukte niet echt. Gelukkig is bij mij de basis in mijn kinderjaren zeg maar wel goed en ik denk ook dat dat me wel geredt heeft.
Maar goed ik denk dus dat uiteindelijk iedereen wel kan geloven maar dat voor sommige mensen wel moeilijker is als voor anderen.
En je kan wel echt geloven en toch niet gelukkig zijn. Dat je gelooft betekent niet altijd dat het je gelukkig maakt. Christenen hebben het net zo goed moeilijk als anderen en soms lijkt het of God er niet is. Maar juist dan komt het op je geloof aan denk ik. Maar het kan echt heel erg moeilijk zijn...

[Riska]

Laat ik nog even iets zeggen: Ik heb een bevochten, een zwaar bevochten geloof.
Het is ook moeilijk twee namen, die slechts een letter verschillen...

Er was domweg geen andere mogelijkheid- het ging niet om kerkgang maar om een leerkracht.
Het is wel zo dat ik bijna achterdochtig ben geweest op het gebied van christelijk onderwijs en ik regelmatig op de school van mijn kinderen gevraagd heb naar wat verteld werd.
Ik zou in staat zijn geweest ze naar een openbare school te sturen.
Rustig aan maar, is niet gebeurd.

En ik denk, zeker als je je geen voorstelling kunt maken van wat kinderen en volwassenen aangedaan kan worden, dat je buitengewoon voorzichtig moet zijn met oordelen - of moet ik zeggen veroordelen.
Dat voelt bijna aan alsof je opnieuw de grond in geboord wordt door mensen die zeggen Christus na te volgen.

[Pierro]

Je wordt dus gedwongen door (nietige) mensen om niet meer te geloven?! Dus je acht God en Zijn dienst minder dan wat mensen je hier aandoen??!! Ik begrijp die gedachte totaal niet! Daarbij komt, dat als je een waar gelovige bent je toch echt vroeg of laat weer terug komt bij God. En als je echt gelovig bent zul je niet zo over het geloof praten! Het is niet mogelijk om echt gelovig te zijn en toch te zeggen dat het geloof je niet gelukkig maakt enz. enz

Wil ik toch nog iets aan toevoegen vanuit mijn eigen ervaring.
Ik was op een school, waar de leerkracht niet alleen bij voortduring hamerde op het laatste Oordeel en als kinderen ons daar doodsbang voor maakte. Hij had de gewoonte om ons strafwerk te geven. Nee, niet: "ik mag dit of dat niet meer doen" en zo, maar 10 keer de Tien Geboden, tien keer Psalm 119 ( en in de oude berijming waren dat 88 verzen). Daar is dan wel een stokje voor gestoken door mijn vader, maar toch.
Wat denk jij dat het met een kind doet als de Bijbel en een Psalmboek als strafwerktuigen worden gehanteerd?
Wat denk jij dat het met een kind doet dat aan alle kanten door gelovige volwassenen verteld wordt dat het niet deugt, nooit op deze wereld had mogen komen en dat het kind dus aan alle kanten aan vormen van mishandeling wordt blootgesteld? Dan is het een wonder dat zo'n kind uiteindelijk tot geloof komt. En dan kan het nog weer zijn dat er mensen om je heen zijn die jou aan alle kanten de grond inboren.
Nee, geen atheïsten, maar opnieuw: mensen die zeggen te geloven en die actief zijn in kerk en alles.

Als dus de basis in de kinderjaren al niet goed is en dat wordt nog tot diep in de volwassenheid aan alle kanten bevestigd - dan is het niet zo gek wanneer iemand zegt, dat hij/zij het geloof verliest.
Want uit zeer bittere ervaring weet ik dat het niet wáár is dat God er altijd voor je is. Soms lijkt/is de hemel van koper. Je bidt en bidt en bidt en er verandert niets, het diepe donker blijft...
Je mag eerder zeggen dat het een groot wonder is dat mensen die dergelijke ervaringen hebben blijven geloven en dat er anderen zijn die "het wel geloven" als je snapt wat ik bedoel...

Ik kan heel goed begrijpen dat mensen het geloof verliezen. In jou geval zou je zeggen dat wat je leraar en je school je aandeed al bijna niks meer met het (echte) christelijke geloof te maken heeft.
Ik heb zelf ook wel het nodige meegemaakt enne heb ook bijna mijn geloof eraan verloren. Heb ooit eens een paar weken geprobeerd niet in God te geloven maar dit lukte niet echt. Gelukkig is bij mij de basis in mijn kinderjaren zeg maar wel goed en ik denk ook dat dat me wel geredt heeft.
Maar goed ik denk dus dat uiteindelijk iedereen wel kan geloven maar dat voor sommige mensen wel moeilijker is als voor anderen.
En je kan wel echt geloven en toch niet gelukkig zijn. Dat je gelooft betekent niet altijd dat het je gelukkig maakt. Christenen hebben het net zo goed moeilijk als anderen en soms lijkt het of God er niet is. Maar juist dan komt het op je geloof aan denk ik. Maar het kan echt heel erg moeilijk zijn...

Opzich ben ik het wel met je eens ja. Zeker in dat laatste.... Het kan absoluut heel moeilijk en donker zijn maar dan biedt het geloof juist uitkomst, want dat is een hopen en vertrouwen op iets wonderlijk moois en dat geeft weer moed om door te gaan. Daarnaast het feit dat je altijd al je zorgen en moeilijkheden bij de Heere mag brengen, Hij zal uitkomst geven!

[windekind]

Maar ik blijf erbij dat dit nooit een excuus kan zijn om maar niet meer te geloven. Want het gaat niet om een relatie in het geloof met mensen maar met God. Dus wat al die mensen zeggen zal nooit uitmaken, het gaat erom wat God zegt en belooft! En ik weet zeker dat die groep mensen die zo denkt en zo anderen het geloof probeert af te nemen niet christelijk bezig zijn en God tegenwerken door mensen zo te ontmoedigen.

Maar andere mensen bepalen wel voor een groot deel het godsbeeld dat je hebt. Als je van kindsaf verteld is dat je nooit goed genoeg bent voor God, dan heb je dat er echt niet zomaar uit door op je vijftiende naar een andere kerk te gaan. Natuurlijk wéét je dan dat de Bijbel anders spreekt, maar het zit er te diep ingebakken om daar met je hele wezen mee in te stemmen.

[Pierro]

Laat ik nog even iets zeggen: Ik heb een bevochten, een zwaar bevochten geloof.
Het is ook moeilijk twee namen, die slechts een letter verschillen...

Er was domweg geen andere mogelijkheid- het ging niet om kerkgang maar om een leerkracht.
Het is wel zo dat ik bijna achterdochtig ben geweest op het gebied van christelijk onderwijs en ik regelmatig op de school van mijn kinderen gevraagd heb naar wat verteld werd.
Ik zou in staat zijn geweest ze naar een openbare school te sturen.
Rustig aan maar, is niet gebeurd.

En ik denk, zeker als je je geen voorstelling kunt maken van wat kinderen en volwassenen aangedaan kan worden, dat je buitengewoon voorzichtig moet zijn met oordelen - of moet ik zeggen veroordelen.
Dat voelt bijna aan alsof je opnieuw de grond in geboord wordt door mensen die zeggen Christus na te volgen.

Ja oke, ik geloof je best maar aangezien ik dit soort verhalen nog nooit gehoord heb weet ik ook niet in hoeverre ik daarover kan oordelen. Wat wel zo is dat ik van mening ben dat de geschetste situaties absoluut niet representatief zijn voor het christelijke geloof!
Ik weet niet op wie je doelt, als je stelt dat je zowat opnieuw de grond in geboord wordt..... Maar mocht het in mijn richting zijn; graag argumenten!
Volgens mij heb ik niemand persoonlijk aangevallen alleen nogal wat vraagtekens gezet bij bepaalde reactie's... Maar goed als jij dat anders ervaart hoor ik dat graag!

[Pierro]

Maar ik blijf erbij dat dit nooit een excuus kan zijn om maar niet meer te geloven. Want het gaat niet om een relatie in het geloof met mensen maar met God. Dus wat al die mensen zeggen zal nooit uitmaken, het gaat erom wat God zegt en belooft! En ik weet zeker dat die groep mensen die zo denkt en zo anderen het geloof probeert af te nemen niet christelijk bezig zijn en God tegenwerken door mensen zo te ontmoedigen.

Maar andere mensen bepalen wel voor een groot deel het godsbeeld dat je hebt. Als je van kindsaf verteld is dat je nooit goed genoeg bent voor God, dan heb je dat er echt niet zomaar uit door op je vijftiende naar een andere kerk te gaan. Natuurlijk wéét je dan dat de Bijbel anders spreekt, maar het zit er te diep ingebakken om daar met je hele wezen mee in te stemmen.

Een reden temeer om dit bij de Heere te brengen! Hij zal ook hierin uitkomst geven! Zie al die prachtige beloftes rondom gebedsverhoring en dergelijke! De Heere laat geen oprechte bidders staan! In al deze moeilijkheden mag je ook bij Hem terecht!

[windekind]

Een reden temeer om dit bij de Heere te brengen! Hij zal ook hierin uitkomst geven! Zie al die prachtige beloftes rondom gebedsverhoring en dergelijke! De Heere laat geen oprechte bidders staan! In al deze moeilijkheden mag je ook bij Hem terecht!

Ja, dat is natuurlijk zo, maar het kan voor sommige mensen pijnlijk zijn om dat te zeggen omdat de Heere niet lijkt te antwoorden. En dan lijkt zo'n reactie goedkoop, begrijp je?

[Riska]

Een reden temeer om dit bij de Heere te brengen! Hij zal ook hierin uitkomst geven! Zie al die prachtige beloftes rondom gebedsverhoring en dergelijke! De Heere laat geen oprechte bidders staan! In al deze moeilijkheden mag je ook bij Hem terecht!

Het is buitengewoon jammer dat het onderwerp gesplitst is, laat ik dat voorop stellen. Daardoor is er veel weg wat je weer elders moet gaan opzoeken.

Maar in bovenstaand citaat zit iets van veroordelen: je doet het dus kennelijk niet voldoende, de dingen bij de Heer brengen.
Maar zoals ik al zei, er zijn perioden dat de hemel van koper is...
Ik hoor je zeggen: dat lijkt maar zo, het is niet zo. Maar gevoelens kun je niet uitsluiten en er zijn perioden geweest dat ik niets van Hem ervaren heb.
En daar laat ik het maar bij. Ik denk dat we langs elkaar heen blijven praten en jij koste wat kost toch het laatste woord wil hebben dat ....
laat verder maar

[Pierro]

Een reden temeer om dit bij de Heere te brengen! Hij zal ook hierin uitkomst geven! Zie al die prachtige beloftes rondom gebedsverhoring en dergelijke! De Heere laat geen oprechte bidders staan! In al deze moeilijkheden mag je ook bij Hem terecht!

Ja, dat is natuurlijk zo, maar het kan voor sommige mensen pijnlijk zijn om dat te zeggen omdat de Heere niet lijkt te antwoorden. En dan lijkt zo'n reactie goedkoop, begrijp je?

Dan is er dus geen sprake meer van vertrouwen.... Toch?! En zo'n reactie lijkt mij niet goedkoop hoor.... Ik zou in dit soort moeilijke zaken niet echt een afdoende antwoord kunnen geven hoor; maar wel kun je altijd wijzen op God!
(Maar goed, de discussie gaat een beetje verzanden denk ik.... Het blijft een welles-nietes spelletje en daar schieten we ook niet veel mee op denk ik....)

[Pierro]

Een reden temeer om dit bij de Heere te brengen! Hij zal ook hierin uitkomst geven! Zie al die prachtige beloftes rondom gebedsverhoring en dergelijke! De Heere laat geen oprechte bidders staan! In al deze moeilijkheden mag je ook bij Hem terecht!

Het is buitengewoon jammer dat het onderwerp gesplitst is, laat ik dat voorop stellen. Daardoor is er veel weg wat je weer elders moet gaan opzoeken.

Maar in bovenstaand citaat zit iets van veroordelen: je doet het dus kennelijk niet voldoende, de dingen bij de Heer brengen.
Maar zoals ik al zei, er zijn perioden dat de hemel van koper is...
Ik hoor je zeggen: dat lijkt maar zo, het is niet zo. Maar gevoelens kun je niet uitsluiten en er zijn perioden geweest dat ik niets van Hem ervaren heb.
En daar laat ik het maar bij. Ik denk dat we langs elkaar heen blijven praten en jij koste wat kost toch het laatste woord wil hebben dat ....
laat verder maar

Ik wil er in alle eerlijkheid toch nog even aan toevoegen dat ik die periodes ook zeker ken! En dat kun je geloven of niet, dat is aan jezelf.....
Maar juist daarom weet ik dat God een bidder nooit zal laten staan! En het is zeker niet altijd direct op onze tijd, en het vertrouwen is zeker niet altijd aanwezig.... Periodes van twijfel en onzekerheid in moeilijke situaties kunnen het leven overheersen..... Maar ik blijf er voor pleiten dat we altijd (in ieder geval verstandelijk) op Zijn beloften moeten vertrouwen en dat Hij op Zijn tijd uitkomst geeft!