BasLaaitjeer schreef:Beste Gravo,
Ja ik bedoel dit cynisch. Nee ik heb momenteel geen andere uitleg van Jezus' oproep om de wereld in te trekken en het Evangelie te verkondigen tot aan de einden der aarde. Maar als ik kijk naar het gebrek aan eenheid binnen 'de kerk' c.q. Zijn lichaam denk ik wel: moet een boodschap die tot eenheid/eensgezindheid/saamhorigheid zou moeten leiden maar dit blijkbaar niet doet in de praktijk, overgebracht worden aan groepen mensen die het i.t.t. ons in het westen wél lukt om in harmonie met de natuur en elkaar te leven? Ik weet niet hoeveel verschillende groeperingen/'gezindten' er zijn binnen de protestante kerk maar het zijn er heel wat. En als die nou allemaal harmonieus als lichaamsdelen binnen één lichaam zouden functioneren zou dat aanbevelenswaardig zijn. Maar is dat zo? Is die gezindheid van Christus er onderling?
Vriendelijke groet van Bas
Dag Bas,
Cynisme is een gevaarlijk goedje. Brandbaar en explosief. Meestal ontploft het in je eigen gezicht. Maar dit ter zijde.
Dat de Kerk met het ontstaan van het protestantisme ernstig, blijvend en betreurenswaardig verscheurd is geraakt (quis non fleret) stem ik toe. Maar ik wil er wel een paar kanttekeningen bij maken.
Ook de Una Sancta die zich nog steeds lijkt te presenteren als de ongedeelde wereldkerk is dat in feite niet meer. Net zoals het protestantisme aan repeterende breuken lijdt, lijdt de RKK ook aan de schisma's die er zijn geweest. Nog even afgezien van de schuldigen, maar de Orthodoxe kerken zijn ook erg groot en de vleugels die met elkaar strijden om de voorrang in het Vaticaan zijn velen.
Een belangrijker punt is voor mij echter dat er verschillen zijn die eenvoudig onvermijdelijk zijn. Ook al ben je onder één paraplu georganiseerd, per land, per stad, per dorp, ja zelfs per wijk, altijd zul je lokale groepen christenen zien die een eigen cultuur in denken en handelen ontwikkelen. Ik zie dat allereerst als een verrijking. Anderen zien het misschien als een versnippering. Maar dat is dan een versnippering die onvermijdelijk is, denk ik. Eén overkoepelende institutie (lees: hiërarchie) zorgt er nog niet voor dat er geen soms ingrijpende verschillen in leer en leven meer ontstaan. Al blijft de liturgie strak georganiseerd en uniform, die verschillen zullen toch aan de oppervlakte komen.
Belangrijker nog lijkt me de overtuiging dat de kernen van het christelijk geloof niet zo snel worden aangetast door alle mogelijke verschillen van inzichten. Kijk wie zich onttrekt aan de christelijke belijdenis doet meer dan een verschil van inzicht introduceren. Die neemt in feite afscheid en kan ook niet meer het verwijt krijgen dat hij een scheurmaker is of de eenheid verbreekt. Maar iedereen die zich christen noemt en de belijdenis van de kerk deelt kan gerekend worden tot de kerk in welke verschijningsvorm die zich ook aandient. van RKK tot losse ongebonden geloofsgroepen. Zo zie ik het.
Als je te snel zegt dat er geen eenheid meer is, dan oordeel je wellicht te snel. En onderschat je misschien de kracht en de stabiliteit van de christelijke belijdenis. Die blijft tot nu toe staande in alle mogelijke landen, volken, continenten, tijden en omstandigheden. Het laatste wat we moeten doen is bepaalde mensen uit bepaalde tijden, landen of volken buiten God, het geloof en de doop plaatsen, omdat ze zo anders zijn, anders denken en handelen als wij zelf. Zolang zij zich christen noemen, beschouw ik hen als broeder en zuster.
Laten we zeker geen geforceerde eenheid gaan opleggen op basis van ons eigen denken en doen.
gravo