Veendam schreef:(...)Maar het blijft dat de mens zelf zich moet bekeren.
Nou veel succes.
Het bezwaar dat ik tegen deze logische, mechanische geloofsopvatting heb is het volgende:
Alles wordt in een verklaarbare oorzaak-gevolg verhouding gezet. Je krijgt de indruk dat er garanties zijn op de door mensen uitgevoerde acties.
Hiermee verdwijnt het wezenlijke aspect van de ontmoeting tussen God en mens, namelijk het aspect van het ongedachte, het onverwachte, het genadige. De roeping, de genadige stem van God die tot ons komt zonder voorwaarden, zonder voorafgaande acties, vroomheid of goede werken van de mens, verdwijnt helemaal uit beeld.
Theologisch gezegd: de volstrekte passieve gave van het geboren worden (passivum), ik heb het over de geestelijke geboorte, de wedergeboorte, wordt vervangen door de bekering, het actieve aspect dat volgt op de genadige komst van God in ons leven.
Ik ontken niet dat de bekering een actief onderdeel is van het geloof, maar bekering zet zelf niets in werking. De bekering is geen werkend bestanddeel ten behoeve van het heil.
De bekering is een gevolg van de ervaring die gepaard gaat met de wedergeboorte, met de onverwachte, onverdiende en genadige ervaring van Gods liefde. Hij heeft ons lief! dat is de werkelijke drijfveer die ons hart verandert. En liefde is niet af te dwingen, is geen geval van oorzaak en gevolg. Liefde is iets dat je overkomt. De bekering is een re-actie die zich uit in handelingen die zich niet langer in ongehoorzaamheid van God afkeren, maar juist een andere weg gaan, de weg van gehoorzaamheid aan Gods wet. Bekering is een verandering die voortkomt uit geschonken liefde en daarom gekenmerkt wordt door daden van liefde. Want de kern van de wet is liefde.
Wie met de bekering begint, komt in het diensthuis terecht. En daar moeten we nu juist van verlost worden.
De mens "zelf" , zoals in bovenstaand citaat gebezigd, is een hopeloos geval. Zelf kan en wil de mens niet anders gaan leven. Juist dat "zelf" moet worden opgegeven, verloochend en vervangen worden door een nieuwe leven, een nieuw hart, een nieuwe gezindheid, een nieuw leven vanuit een nieuwe geboorte, een nieuw zelf, een zelf dat zijn identiteit ontleent aan Christus. Niet meer ik, maar Christus leeft in mij.
God (de Geest) is degene die mij baart, niet ik zelf.
In zeker zin kan ik het eens zijn met de uitspraak dat God de bekering niet schenkt (een uitspraak ergens in deze draad), maar dat leg ik dan wel zo uit, dat Gods eigenlijke geschenk de gave van een nieuwe geboorte, een nieuw leven is. Als dat leven er is, komt alles daar als vanzelf uit voort. Ook de omkering, de bekering van de mens. Want dat nieuwe leven geeft inzicht in de geestelijke werkelijkheid. De totaliteit van de kloof tussen ons en God, door zonde en schuld, maar ook de geestelijke werkelijkheid van de liefde waarmee wij door God als kinderen worden aangenomen, de liefde die in Jezus Christus aan ons is getoond.
Wie een nieuw hart heeft, leeft anders (dat is dan de bekering). Maar anders leven leidt niet tot een nieuw hart.
Hoe ontvangen wij dan een nieuw hart. Daar draait alles kennelijk om, dus daar zullen we nu wel nieuwsgierig naar zijn.
Dat ontvangen wij door geloof. En geloof is niets anders dan de roeping van God horen, begrijpen en op jezelf toepassen.
Niet wie zich bekeert wordt zalig, maar wie gelooft wordt zalig.
Geloof en wedergeboorte gaan overigens samen. Het zijn de voor- en achterkant van hetzelfde papier. Zonder voorkant is er geen achterkant, zonder achterkant is er geen voorkant. Wie gelooft is zalig. Wie zalig is heeft een nieuw leven ontvangen, wie een nieuw leven heeft ontvangen gelooft. Dat gebeurt allemaal op hetzelfde moment.
Laten we het allemaal niet te (chrono)logisch maken. Ten diepst verwoorden we namelijk een wonder. Elke geboorte is een wonder.
gravo