Berichtdoor Niagara » 18 jan 2018 21:36
Ik denk dat er verschillende factoren meespelen.
1. Psychologie heeft meer plaats gekregen in de samenleving. Nederlanders durven meer dan vroeger te benoemen dat ze zich bijvoorbeeld depri voelen, en stappen eerder naar een psycholoog toe, in tegenstelling tot immigranten. Zij schamen zich nog meer en denken als je voorstelt naar een psycholoog: ‘ik ben toch niet gek?’ Er zijn natuurlijk ook nog veel Nederlanders die deze reactie nog hebben maar de groep die het acceptabel vindt wordt groter. Hierdoor zullen mensen eerder de stap naar een psycholoog maken dan vroeger, wat resulteert in meer GGZ-behandeltrajecten.
2. De maatschappij verandert. Waar vroeger vooral fysiek veel van mensen gevraagd werd in de arbeid, heeft de belasting van werk zich veel meer verplaatst naar het psychische vlak. Dit maakt dat mensen eerder ongeschikt worden voor werk op twee manieren: A. Er is een deel mensen dat niet tot het ingewikkeldere werk in staat is door laagbegaafdheid of kansarme opvoeding. Waar vroeger een analfabeet nog keurig betaald kon meewerken op een boerderij, zal hij/zij nu hoogstwaarschijnlijk geen betaalde baan krijgen zonder een of andere overheidssubsidie of speciaal project. Deze banen zijn er minder doordat dit werk steeds meer door machines wordt gedaan. Let wel dat er in nederland 1,5 miljoen laaggeletterden rondlopen, die vaak ook schulden krijgen ivm het niet kunnen begrijpen van brieven etc. Deze groep zal nu dus niet snel een baan krijgen, hebben ook nog eens meer moeite dan de gemiddelde nederlander al heeft met vinden aan welk loket je hier hulp bij kan vragen, en is ook kwetsbaar voor schulden en daardoor voor door stress veroorzaakte psychische problemen. En B. De psychische belasting van het werk zorgt voor veel burn-outs: 1 op de 7 werkende nederlanders heeft hier in meerdere of mindere mate last van. Door het hoge tempo van het werk, de grootte en complexiteit van organisaties en daardoor onoverzichtelijkheid, onflexibiliteit en frustrerende bureaucratie, hoge eisen qua diploma’s etc is de druk erg hoog en zal iemand met groot verantwoordelijkheidgevoel, perfectionisme, nood aan overzicht of nood aan concreet resultaat zien al snel gedemotiveerd, gefrustreerd, angstig of overvraagd raken. Veel mensen worden in een veeleisend keurslijf gedrukt wat niet goed past, en dat heeft op korte of lange termijn psychische klachten als gevolg. Dit komt niet alleen door werk, ook de wens van mensen om daarnaast kinderen groot te brengen, een sociaal leven op te bouwen, te sporten en gezond te eten etc. laat vaak weinig tijd over voor werkelijke ontspanning en reflectie. Mensen slapen te weinig, ervaren te veel druk, durven hun zwakheid niet te tonen, zijn hard voor zichzelf, kunnen hun emoties niet goed uiten, enz enz.
Je hoeft dus maar een kleine kwetsbaarheid te hebben, en die heeft ieder mens wel, en je kan zomaar overwerkt thuiszitten met je mooie HBO-diploma. Ook veel mensen stranden trouwens al voor het behalen van hun diploma, als je niet goed bent in overzicht houden, plannen of samenwerken kan je met je hoge iq vrijwel geen enkele HBO halen.
3. Wat denk ik ook meespeelt is de lange wachtlijsten die er staan. De stap naar om hulp vragen gebeurt vaak pas op het moment dat iemand denkt: en nou kan het echt niet langer zo doorgaan. Als je dan nog een half tot soms wel twee jaar moet wachten tot je hulp krijgt, heeft dit veel invloed. Niet alleen verhevigt de problematiek bij de persoon zelf dan, ook kan de omgeving (gezin, goede vrienden, andere slachtoffers van bijvoorbeeld geweldsdelicten door ‘verwarde’ personen) hier zoveel last van hebben dat zij zelf ook in psychische problemen komen, wat weer meer mensen op wachtlijsten oplevert.
Ook moet ik zeggen, na heel wat ervaringen binnen de GGZ, dat niet iedere hulpverlener bekwaam is om iedere client te helpen, en er soms om geld langer doorbrhandeld wordt dan nodig. Als je als client niet assertief bent kun je zomaar jaren behandeling krijgen die niet werkt. Als je als client wel assertief bent op het moment dat je behandeling niet helpend is word je regelmatig als manipulatief of hyperkritisch bestempeld. Ook kan ik het voorbeeld geven van mijn man die met sederende medicatie werd volgestopt op het moment dat hij hallicuneerde, wat niet zijn hallucinaties wegnam maar hem wel zo van de wereld bracht dat hij niet meer in staat was aan te geven dat hij deze medicatie niet wilde. Had hij mij er niet bij gehad, en het gebeurt regelmatig bij mensen die met psychotische verschijnselen opgenomen worden dat ze geen persoon bij zich hebben, laat staan één met verstand van psychische medicatie en de durf om assertief te zijn tegen (en ‘het beter te weten’ dan) een arts, dan had hij tijden en tijden onder die medicatie kunnen zitten, en wie weet wat er allemaal met hem gebeurd was en over hem beslist was zonder dat hij bezwaar kon maken. Voor hetzelfde geld had hij nu nog opgenomen gezeten op de longstay, zijn hallucinaties gingen immers niet over van deze medicatie waardoor zijn brein permanent beschadigd kon worden (als psychose niet met de juiste medicatie behandeld wordt treedt hersenbeschadiging op wat hoe langer het duurt, permanenter van aard wordt en kan leiden tot schizofrenie: het voortdurend beleven van wanen etc., zelfs buiten psychotische episodes). De psychiater wilde maar ophogen en ophogen ipv switchen naar andere medicatie die met veel lagere dosis al veel beter hielp. Ik kan enkel gissen hoeveel mensen in nederland hierdoor gesedeerd maar ongeholpen door het leven gaan, voor zover je dat nog leven kunt noemen. En ga eens na wat dit de samenleving zal kosten.
Laatst gewijzigd door
Niagara op 18 jan 2018 21:59, 1 keer totaal gewijzigd.