ereunao schreef:Het komt in steeds meer gemeenten voor dat de dominee met flesje olie op zak op stap gaat om zieken te zalven!
Ik heb dat eens onderzocht en het is voor mij duidekijk dat het geen sacrament is maar iets uit de tijd van mijn opa toen er nog geen of heel weinig medicijnen waren. En toen gold dat haarlemmerolie overal goed voor en wonderolie was. Maar nu maken die de dominees er een sacrament van en gaan met een flesje olie op zak (let wel ik zeg niet met dezelfde olie , maar met hetzelfde bijgeloof ) op stap om zieken te zalven! Maar ik geloof daar niet in. Als het gelovig gebed het niet doet omdat de weg van de Heere met de patiënt een andere weg is dan wij gedacht en gehoopt hadden moeten wij daar tevreden mee zijn. En ik heb tot nog toe nooit gehoord dat de zieke er direct baat bij had. En reken maar dat de goedgelovige gemeente aan het bidden gegaan is! Maar het is puur Rooms bijgeloof en ik bid ook: ‘Vader vergeef het hun, want ze weten niet wat ze doen’ .Want het is het nog net niet, maar het grenst aan toverij! ereunao
Door je moderne, wetenschappelijke aanleg, die ook zo goed tot uiting komt in de vaak letterlijke Bijbellezing die je volgt, blijkt duidelijk hoe weinig gevoel je hebt voor symboliek. En dat is nu net essentieel om de kern van godsdienst te beschrijven. Symboliek komt van het Griekse woord symballoo, dat 'samenvallen' betekent. Een uiterlijke handeling of een uiterlijk voorwerp valt samen met een verborgen of onzichtbare waarde of zaak. Net zoals wij elkaar een hand geven (het uiterlijke symbool) om daarmee onze welwillende, vriendelijke en uitnodigende houding uit te drukken. Die handdruk is het symbool voor de welwillendheid. Die zou anders onzichtbaar blijven. Er zijn eindeloos veel symbolen. Ik beperk me even tot algemeen bekende christelijke symboliek. Denk aan gebaren (gevouwen handen, een zegenend gebaar, het afnemen van een hoofddeksel bij het binnengaan van een kerk of juist het soms dragen van een hoofddeksel door vrouwen), kleding (ambtsgewaad, een witte doopjurk of wit doopkleed), voorwerpen (kaarsen, liturgische kleden, een avondmaalsstel of ander parafernalia), afbeeldingen (op orgelkasten, kansels, doopvonten, katheders, graven, gebouwen, schilderijen, glas-in-lood-ramen). Kortom, die hele symboliek moet niet als zodanig op waarde worden geschat. Dat zou te letterlijk zijn. Dan gaat het al gauw om de prijs van zilver, de waarde van een kelk of de opbrengst van een schilderij dat bijvoorbeeld als altaarstuk al eeuwenlang dienst doet. Nee, de waarde van die symboliek ligt in de betekenis en de geestelijke werkelijkheid die er mee wordt bedoeld. Die op zichzelf onzichtbaar is, maar uitgedrukt kan worden op allerlei manieren, daarmee naar de geestelijke werkelijkheid verwijzend.
Dat geldt volgens mij ook voor ziekenzalving. Ook daarmee wordt symbolisch Gods liefde en trouw uitgedrukt. in het uiterlijke gebaar, dat gepaard gaat met een bezoek, een erkenning van iemands nood en met een bijzondere handeling, wordt uitdrukking geven aan het geloof dat God deze mens bezoekt, dat Hij weet heeft van de nood waarin in iemand is geraakt en wordt verwezen naar de helende en genezende aanraking van de ziel. Elke letterlijke uitleg is hier uit den boze. Het gaat niet om de Zalf zelf, maar om de Heelmeester. Met eenvoudige voorbeelden heeft Jezus Zelf ook de grote dingen van het Koninkrijk voorgesteld, uitgebeeld, vergeleken, gesymboliseerd. Alledaagse dingen kunnen dienen om dichter op het onzichtbare, maar o zo belangrijke geheim van Gods heil te komen. Jezus had juist de voorkeur om het geringste als voorbeeld te nemen.
Daarbij is er ook nog het verhaal van de vrouw die Jezus zalft. Jezus heeft nooit de moderne, spottende en wetenschappelijk bevooroordeelde woorden in de mond genomen dat dit toch maar om "Haarlemmerolie" zou gaan. Nee, die zalf en die handeling getuigden van een oprechte innerlijke verbondenheid aan Jezus. Jezus was voor die vrouw van grote waarde. Daarom symboliseerde zij dat met zalf van grote waarde. Het materiële uiterlijk weerspiegelde het geestelijke innerlijk.
Jezus was mutatis mutandis ook een Symbool. Niemand heeft ooit God gezien, maar Jezus heeft Hem ons verklaard. Hij was het uitgedrukte beeld, lezen we in de Bijbel. Hij valt als het ware samen met God, terwijl hij toch van Hem onderscheiden is, omdat Hij mens werd, net als wij. Jezus was uiteraard meer dan een symbool. Hij was niet louter een uitbeelding, maar met Zijn komst in het vlees werd wel de kloof tussen God en mens overbrugd. Via Hem kunnen wij God kennen. Dat is precies de functie van een symbool. Een zichtbare sleutel te zijn voor het onzichtbare.
gravo