tulp schreef:Eerlijk gezegd verbaas ik me over de reacties die gravo krijgt op zijn verhaal.
Het wantrouwen: al 37 jaar? Zitten jullie elkaar daar niet te versterken? Jullie zouden met elkaar in gebed moeten! Heb je wel naar je eigen aandeel gekeken in plaats van gelijk met je vinger naar de kerkenraad te wijzen?
Een soort 'blaming the victim'.
Gelet op de manier waarop gravo zijn verhaal doet en met inachtneming van al zijn postings hierover, snap ik jouw verbazing niet.
tulp schreef:Je kunt denken: 37 jaar praten over iets moeilijk wat je meegemaakt hebt, nee dan moeten ze wel verkeerd bezig zijn!
En je kunt denken: 37 jaar praten over iets moeilijks wat je meegemaakt hebt, dan moet dat wel diep ingegrepen hebben!
Je kunt ook denken, is het dan niet eens tijd voor uitpraten en vergeving?
tulp schreef:Ik zie dat de posts van gravo soms kwetsend opgevat kunnen worden. Nu ik daar echter de achtergrond van lees, verbaas ik me erover dat er zo weinig compassie is met een medebroeder.
Die compassie kan ik wel opbrengen als hij het niet zo op badinerende toon had gedaan. En ze daarbij allemaal over één kam scheert!
Ik heb in het verleden een hele nare kwetsende ervaring gehad met een k.r. broeder, die nooit uitgepraat is omdat hij dit niet wilde, terwijl het voor mij, persoonlijk vérstrekkende gevolgen had en heeft!
Moet ik daarom in wrok om blijven zien? Deugt mijn kerkverband dan niet (meer)?
Sterker nog, ik ben teruggekeerd en als ik deze broeder zie (hij is naar een andere gemeente overgegaan, maar komt nog sporadisch als gast) kan ik hem aankijken, hij mij niet!
Waar wrok zit, is geen plaats voor liefde.
En zoals gravo zelf al suggereerde:
PS.
Deze post past eigenlijk niet zo in dit topic. Van mij mag het daarom ook een nieuw topic worden onder de titel "frustratie".
Maar dan loop ik wel het gevaar dat een dergelijk onderwerp van hogerhand wordt weg-gecensureerd. Want dergelijke dingen liggen nog steeds heel gevoelig. Het is aan de moderators.