Mirrie8 schreef:Hallo allemaal,
Ik heb sinds 6 maanden een relatie met een ontzettend lieve jongen. Mijn eerste serieuze relatie sinds jaren, want mn laatste relatie Is op een vervelende manier uitgegaan en durfde ik geen jongens meer te vertrouwen. Bij deze jongen voelde alles precies goed. We hebben dezelfde hobbies en interesses. Houden van dezelfde muziek. Iedereen om ons heen zegt ook dat We elkaar gevonden hebben. Ik ben Christelijk opgevoed en hij ook. Alleen heeft hij het geloof een paar jaar geleden los gelaten. Hij voelt En ziet het niet. Hij heeft zo vaak gevraagd of God hem een teken wil geven dat Hij echt bestaat. Hij kan zich niet blindelings overgeven en geloven. Nog voordat We met onze relatie begonnen, Had ik hem gezegd dat ik dit heel lastig vond en niet wist of ik ermee kon doorgaan. Gelijk een dominee ingeschakeld en vanaf onze scharrel tijd heeft mn vriend daar contact mee. Hij staat er gelukkig wel open voor allemaal. Elke zondag gaat hij mee naar de kerk. Dit gebeurt dus nu 6 maanden lang. Maar na een recent gesprek vertelde hij me dat hij nog steeds niet gelooft dat het Christendom de religie Is. Hij heeft zoveel vragen waar de dominee hem ook niet allemaal mee kan helpen helaas. Hij heeft een tijd gebeden maar Is daar ook mee gestopt omdat het niks uithaalde in zijn ogen. Hoe moet ik hier nou mee omgaan? Ik geloof oprecht dat als je open staat voor het geloof, je uiteindelijk aangeraakt wordt. Maar dit vreet me op en Is gewoon elke aanwezig. Ik hou heel veel van hem, en wil het hier niet om uitmaken. Iemand een vergelijkbaar verhaal of ervaring meegemaakt ?
@ Mirrie8,
Het is altijd een lastige route om je persoonlijke verhaal op een forum te plaatsen. De nuances ontbreken en je weet nooit of je wel de juiste mensen treft. Of je wel of niet geholpen wordt.
Toch zou ik er zelf het volgende van willen zeggen:
Uit je verhaal blijkt mijns inziens dat je vriend zich helemaal niet losgemaakt heeft van godsdienst. Het lijkt wel alsof hij daar definitief over beslist heeft, maar volgens mij is dat niet zo. Hij heeft vrij kort geleden nog heel veel indringende vragen gesteld. Hij is er zeer intensief mee bezig geweest. Hij heeft zich waarschijnlijk suf gezocht naar een oplossing, waarin hij zowel eerlijk naar zichzelf kan blijven als eerlijk naar jou, maar die zoektocht heeft nog niet tot een eindresultaat geleid. Althans, dat denk ik.
Of dat komt doordat hij de verkeerde personen heeft gesproken of doordat hij ongeduldig is weet ik niet, maar naar mijn gevoel moet je rekening houden met het volgende:
1. Tot geloof komen is geen haastwerk. Het gebeurt ook niet vaak in zeer korte tijd. Meestal krijg je pas inzicht in de betekenis van religieuze overtuigingen na lange tijd. Eerst doe je mee met de gebruiken en gewoonten, later begrijp je de bedoeling daar beter van. Je leeftijd en levenservaring spelen een grote rol in de aanvaarding van religieuze dingen. De religie houdt zich immers met de grootste levensvragen bezig? Onze afkomst, onze toekomst, het waarom van de dingen, de zin en het doel van ons leven, het onuitroeibare kwaad, de bitterheid van de dood enzovoorts. Die vragen.
Verwacht niet dat je de religieuze antwoorden op al die zaken even snel tot je kunt nemen. Iedereen is daar zijn leven lang mee bezig, ook niet-gelovige mensen. Vaak is lange tijd ook niet duidelijk of je jezelf nu als gelovige of als niet-gelovige moet zien. Geef het de tijd.
Laat de liefde niet het slachtoffer worden van de haast.
De kern van de religie is liefde. Dus wees daar dan als eerste mee bezig. Al had ik alles, maar de liefde niet...
2. Er is grote verscheidenheid in de godsdienst en ook in soorten gelovigen. Godsdienst kan dogmatisch zijn, zeer zelfverzekerd en rechtlijnig. Zo zit het en niet anders. Maar godsdienst kan ook cirkelen rond de genoemde levensvragen en veel meer ruimte laten voor twijfel, zoeken, voorzichtigheid. Stel jezelf de vraag of jij of je vriend misschien een te krampachtig beeld van gelovig-zijn hanteren. Denk je misschien niet te snel dat je nu alles moet onderschrijven, alles moet geloven, alles moet doen, laten, vinden, denken of verwoorden, wat andere christenen in je onmiddellijke nabijheid ook doen?
Dat is misschien helemaal niet nodig. Er is zoveel verschil tussen mensen. ook tussen gelovigen. Er zijn ook liberale christenen, voor wie niet zozeer de letter van de godsdienst belangrijk is, maar veel meer de geest. Die eerlijk durven zegen dat ze heel veel dingen niet begrijpen en van heel veel zekerheid niet zeker zijn. Waarom zou zo iemand minder te maken hebben met religie dan een zelfverzekerde, wat strengere gelovige?
Zomaar wat bemerkingen om je ervoor te behoeden dat je de liefde niet te snel opgeeft.
Ubi caritas et amor, ibi Deus est (waar barmhartigheid is en liefde, daar is God).
gravo