gravo schreef:De vraag wordt gesteld waarom GG-ers eigenlijk niet zelf reageren op de toch scherpe kritiek die wordt geuit.
Nu ben ik niet de eerste en niet de enige die dat in de loop van de jaren heeft gedaan. Er zijn in deze draad al enkele namen genoemd van bekende GG-ers die kritisch zijn geweest. Meestal is dat de voorbode van een onvrijwillig vertrek uit de GG.
Ik ga naar de Ger Gem, en ik herken me totaal niet in jouw verhaal. Misschien hangt het af van de plaats, het is nu eenmaal een breed kerkverband, maar ik hoor elke zondag een krachtige oproep tot geloof en bekering en een voluit Bijbelse prediking.
Een ander punt waarom GG-ers soms zo vlak kunnen reageren is wellicht de psychologie die ontstaat naar aanleiding van het door mij genoemde sombere vermoeden over ons eeuwig heil. Als je zeker weet dat er eigenlijk geen mensen buiten je kerk zalig zullen worden en ook maar betrekkelijk weinig mensen in de GG waarin je kerkt, dan kan dat leiden tot een psychologische zelfbescherming, waarbij je al dat theologische, kerkelijke denken en praten uit de weg gaat. Je kent de verhitte debatten, de altijd durende strijd tussen licht en zwaar, de spanningen in gemeenten en families rond de sympathie voor bepaalde dominees, maar je mengt jezelf daar niet meer in.
En zoals ik al zei, dat heeft absoluut geen basis in de dogmatiek van de Ger Gem. Je stelt nu gewoon even alsof het algemeen geacht wordt dat er buiten de kerk geen mensen zalig worden, en binnen de kerk slechts een enkeling. Dat is helemaal nergens op gebaseerd, en ik zou tenminste dan toch van je verwachten dit te onderbouwen.
Vooral, denk ik, omdat er daarmee helemaal niets gebeurt aan het grondprobleem: ik moet bekeerd worden, ik moet veranderd worden (GG-ers zijn enorm overtuigd van het feit dat ze genade dienen te ontvangen, wil het eeuwig wel met hen zijn), maar het hoe en wanneer daarvan is onbereikbaar achter een verre horizon verdwenen.
Als dat zo wordt gezien is dat een gebrek bij predikanten om de weg tot Christus te wijzen, en dus behoorlijk ernstig. Dat zou eenzijdige prediking zijn die niet in lijn is met de grondbeginselen van de Ger Gem. Wat mij betreft zouden die predikanten dus vermaand moeten worden.
Veel mensen leven met die harde waarheid in hun hart: "ik waarschijnlijk niet". In die gemoedstoestand, die voor sommige mensen zelfs tot depressieve gevoelens kan leiden, houd je misschien liever je mond dicht. Dat is dan een mengeling van angst en verdriet.
Dan vraag ik me echt af waar dat vandaan komt. Je stelt zo zwart-wit dat dit komt door een bepaalde leer van de Ger Gem, maar zal het niet veel meer komen door de omgeving van mensen? Niet zozeer door de prediking, maar wel door medekerkgangers die een bepaalde visie op de zaligheid aanhangen?
Ik heb daar mee te doen. Er zal zeker een verlangen zijn naar vrede en rust, naar verlossing en vreugde, maar de weg daarheen is voor een GG-er lang en moeilijk. Het moet, dat weet elke GG-er, maar hij weet niet precies hoe en wanneer die weg begint. Er zijn zo weinig voorbeelden. Steeds maar weer de dominee, die uitlegt hoe "een kind van God" op die weg gebracht wordt. Steeds maar weer, jarenlang herhaald, die weg uitgetekend en voorgeschilderd: dit, dit en dat gaat dat kind van God allemaal meemaken: alle stappen komen weer voorbij, alle kenmerken worden weer op een rij gezet, maar....het grote verdriet is (en soms de grote frustratie, de grote bitterheid): niet voor mij of (iets positiever): nog niet voor mij.
"Bid er maar veel om". Ja, ja.
Bid er maar veel om is toch een goed advies? Bid en onderzoekt de schriften.
Nogmaals, niets ten nadele van de mensen in de GG. Ik ken ze als vriendelijke en eerlijke mensen. Oprechter in hun hang naar het echte ware geloof ken ik ze niet. Serieuzer kom je ze nauwelijks tegen. Maar die grote stilte. Wie hoort ooit eens spontaan uit de mond van een GG-er van de heerlijke verlossende vreugde in zijn hart, toen hij vrede vond voor zijn ziel? Wie zegt nu eens hardop hoe groot de genade en de liefde van God is? Waar is de vrijheid der kinderen Gods? Men durft het niet te zeggen. Men dooft de vreugde die er misschien kort is met de sombere waarheid van het klein getal der uitverkorenen. Het kan eigenlijk niet. Daarom dat zwijgen.
Ik kan je zo tientallen voorbeelden uit mijn eigen gemeente noemen, dit lijkt me een karikatuur. In onze gemeente gaat een groot gedeelte aan het avondmaal, ook jongeren. Het kan ook anders zijn ja, ik ben ook wel eens in gemeenten geweest waar dit niet zo was. Maar ik ben toch meer geneigd om dat aan de cultuur binnen de kerk te wijten dan aan de leer zelf, of de prediking. Het kan soms zijn dat het in een gemeente dood is, en dat de prediking maar een beetje wordt aangehoord. Dat is heel erg, maar geen reden om meteen de prediking verdacht te stellen.
Zou het tegenwoordig anders zijn ? (ik ben al heel wat jaren weg uit de GG). Ik hoop het. De eenvoudigste manier om dit te weten te komen is de vraag naar een openlijk getuigenis. Bijvoorbeeld bij jongeren die bij hoog en bij laag beweren dat de GG helemaal niet meer zo rigide is als vroeger, dat er veel meer mensen aan het avondmaal gaan. Dat hoor ik nog wel eens, wanneer men mijn bezwaren verontwaardigd van de hand doet. Ik zou dan willen vragen: "Jullie weten van het enige nodige, dat een waarachtige wedergeboorte en bekering noodzakelijk is, welnu, wie van jullie mag zeggen dat hij of zij die genade ontvangen heeft? Nee, ik vraag niet of je heilig bent, zonder zonde, volmaakt. Ik vraag je of je mag zeggen dat je een waarachtig kind van God bent, of je door geloof zalig bent gemaakt, of je Jezus Christus hebt mogen aannemen als je Redder en Zaligmaker, of je op grond van dat geloof ook de vreugde en verlossing hebt mogen smaken en of geloof, hoop en liefde je leven hebben vervuld, of je in die zin een waardige avondmaalsganger kunt zijn".
Dan is het antwoord toch vaak een stilzwijgen. Waarin ik het sterke verlangen wel hoor, maar waarin ik ook de reserve voel. Dat je dat niet zomaar kan zeggen, dat dat eigenlijk nog niet vermeld mag worden, dat daar geen zekerheid over bestaat. Dat is toch de keursteen, vind ik.
Het is volgens mij goed dat mensen en jongeren zichzelf onderzoeken. Als de Heere echt in het leven begonnen is, zal iemand dat niet ontkennen. Maar we hebben wel een zondig hart, en dat moet gereinigd worden door de Heilige Geest. Dat gaat niet allemaal van de ene op de andere dag. Soms wel, maar vaak duurt dat wat langer. Er is wel degelijk een weg naar Christus toe, dat is ook Bijbels, maar die weg moet uiteindelijk ook in Christus eindigen. Ik ben het met je eens dat het niet goed is als iemand een leven lang geen kennis aan de zaligheid van Christus heeft. Dat is dan ook meestal te wijten aan lauwheid en luiheid bij de persoon zelf.
Helaas, dat stilzwijgen heeft een treurig vervolg. Wie al niet op jonge leeftijd tot dit getuigenis kan komen, in de leeftijd waarop je ontvankelijk bent voor het Evangelie en je je hart voluit kunt geven aan de dingen van God, die zal dat later bijna nooit meer kunnen. Wie al op jonge leeftijd in de val van de verharding stapt (en dat gebeurt met een theologie die de toekomst toesluit), die blijft gevangen in het logische web van uitverkiezing, gecombineerd met de idee van een gering aantal ware kinderen van God.
Dat is wel een heel somber vooruitzicht voor alle ouderen in de kerk. Er is voor God toch niets te wonderlijk? Het is evenzogoed een wonder als een jongere wordt getrokken als een oudere.
De enige manier waarop mensen los kunnen komen van de dwanggedachten die op kunnen komen binnen een strikte GG-gemeenschap, is de directe confrontatie met een prediking die als accent heeft: God is liefde.
Als je in je sombere overpeinzingen opeens te horen krijgt dat God, die inderdaad alles bepaalt, geen willekeurige God is. Geen God, Die net zo goed heil als vloek over je leven kan uitroepen (alsof dat voor Hem geen verschil zou maken).
Nee, als je te horen krijgt dat God een zuivere wil heeft die altijd en eeuwig op het goede is gericht. Die ook voor jou altijd het goede zal zoeken. God is goed. Dat kan de reddingsboei worden. Want als Hij goed is en ik draag mijn leven aan Hem op, ik laat Hem toe, dan kan toch geen macht ter wereld God tegenhouden om ook mij genadig te zijn?
Met het eerste ben ik het volmondig eens. Het hoort elke zondag van de kansel gepredikt te worden wat een genadig en goed God we hebben. Als dat niet gebeurd is er iets mis. We hebben toch zeker geen willekeurige tiran in de hemel? Waarom zouden we dan nog naar de kerk gaan. Nee, dat is zeker niet de leer van de Ger Gem.
Ik vind het laatste stukje wel wat bijzonder uitgedrukt. Want het is wel zo dat er geen mens is die goed doet, en geen mens die tot Christus komt zonder dat de Vader hem of haar trekt. Dat is wel een realiteit. Het is niet zo dat een verstandelijke keuze voor Jezus automatisch de rechtvaardigmaking is. We worden rechtvaardig door een echt geloof, en dat gaat wel verder dan een rationele keuze zoals je die lijkt te omschrijven.
Iedere GG-er die tot geloof komt en daar ook openlijk en met bevrijding over spreekt, heeft het altijd, altijd, altijd over de liefde van God. Dat was het gebrek, waaraan ze leden. Het was de liefde die hen tot God trok. Vaak zijn dat daarom ook de spectaculairste bekeringen, daar in de GG.
En dat heeft alles te maken met het soms stikkedonker waaruit ze verlost werden.
Alsof de liefde van God niet besproken zou worden in de Ger Gem. Zeker wel! Elke zondag horen we toch hoe goed God nog wil zijn voor zondaren en dat er nog een middel is om tot genade te komen? Dat is ook zo in de Ger Gem hoor. Luister maar eens een aantal preken, en wijs me eens aan wat er precies verkeerd is.
Het is vervolgens uiterst moeilijk om je daarna te handhaven binnen die GG. Je geloofstaal, je vreugde, je getuigenis klinken veel mensen hol in de oren. Je ziet dan ook veel mensen die dit geloof hebben leren kennen vertrekken. Ze worden meewarig nagestaard: weer iemand die denkt dat hij een ware gelovige is.
Ik betwijfel of er veel ware gelovigen vertrekken. Ik denk veeleer dat de mensen die vertrekken de prediking van de ellende niet aanstaat. En dat is toch een wezenlijk onderdeel van de Bijbel.
Dat is de tragiek van de GG. Geloof blijft schaars, omdat dat nu eenmaal zo moet zijn. Wie al te snel zegt dat hij waarachtig gelooft, zal uiteindelijk moeten vertrekken. Er worden genoeg kinderen geboren om die leegtes weer aan te vullen. Maar elke generatie voltrekt dit patroon zich weer.
Dit is gewoonweg onjuist, en het lijkt zelfs bijna op laster. Noem mij de artikelen, de boeken of de preken waar dit wordt gezegd.
Daarom spreken ex-GG-ers soms met meer woorden dan de GG-ers zelf.
Je spreekt met veel woorden, inderdaad. Maar of dat nu zo goed is...