Chaya schreef:Het gaat niet om vitten, ook niet over bijzaken, maar soms om fundamentele verschillen. En elkaar liefhebben betekent niet dat je alles van die ander moet goedkeuren.
Als een groep mensen een bepaalde vernieuwing wil doorvoeren, heb je de plicht om tenminste jezelf "vrij te maken". Het waarschuwen dient in liefde te gebeuren en niet vittend gedaan te worden.
In onze gemeente wordt geregeld iets nieuws ingevoerd, met het ene heb ik geen moeite omdat het inderdaad een bijzaak is (ik noem bijv. ritmisch zingen, verandering van volgorde van liturgie, dat soort dingen) maar als er principiële zaken mee gemoeid zijn, zal ik toch wel het bij de k.r. ter sprake brengen. Dat kan heel goed op huisbezoek bijvoorbeeld, of tijdens een gemeentevergadering.
Het heeft met angst niet te maken. Soms kun je niet mee in een bepaalde vernieuwing, omdat je kunt aantonen dat dit niet tot eer van de Heere is, maar meer om het de mensen naar de zin te maken. Het moet in de kerkdienst gaan om Hem, toch?
En dat wordt met al die veranderingen vergeten.
Je moet liefde niet verwarren met kleverige aai over de bol. We zijn allen op reis naar de nimmer eindigende eeuwigheid en daarom is een kerkdienst een serieuze zaak. Daarin moet de Liefde van Christus gepredikt worden, maar toch ook de noodzaak tot bekering.
En het stereotiepe beeld van een kerk vol zwartgeklede mensen, die bang zijn om aan het H.A. te gaan, zich onbekeerd menen, staat tegenover een kerk vol jubelende mensen, waarin die noodzaak tot bekering niet verkondigd wordt, want Jezus houdt van ons allemaal en je mag komen zoals je bent. En daar stopt het dan. Maar dat is de halve waarheid Niagara.
Ik kerk zelf in een middengemeente (maar dat begreep je al denk ik) en af en toe komt er een BhP predikant, of uit die rechterflank.
Dan wordt de spade 2 voet dieper gestoken hoor. Ontdekkend en separerend gepreekt en daar kun je de week mee in, met al zijn verleidingen.
Mijn ervaring is dat niet-BhP-dominees evengoed kunnen preken over zonde en zondebesef. Ik vind het een goede kwestie dat dit gebeurd, maar niet als daarbij de uitweg naar redding door Jezus Christus niet genoemd wordt. Dat is mijn ervaring door vriendinnen van mij die naar HHK en GG gingen. Ze kwamen er depressief van terug.
Ik belicht hier inderdaad de naastenliefde, maar bedoel met naastenliefde niet dat er nooit vermaand wordt. Juist elkaar in liefde aanspreken op zonden vind ik een belangrijk deel van kerk zijn. Wat mijn probleem is, is dat het vaak niet in liefde wordt gedaan. Een heleboel regeltjes zonder liefde voor God of naaste, waar iedereen elkaar op beoordeeld, is niet alleen een probleem in zware kerken. En er zijn vast ook zwaardere kerken waar dit wel op een liefdevolle wijze gebeurt.
Mijn ervaring is wel dat juist uit angst veel veranderingen tegengehouden worden. En dat progressievere gemeenteleden zich hieraan ergeren en erover roddelen is mijns inziens evenmin zoals het bedoeld is. Als er een verandering is vind ik het zeker ook belangrijk dat dit niet in tegenspraak met de bijbel is en in dienst is van de gemeente. Met in dienst van de gemeente bedoel ik niet dat men naar de mond gepraat moet worden, maar dat het bevorderlijk is voor de gemeenschap die God bij elkaar heeft gebracht. Hierbij moet dus niet énkel naastenliefde, maar ook God liefhebben boven alles hoog in het vaandel staan. Het is een gemeente die bestaat uit mensen maar het blijft Gods gemeente, daar moet men nooit vandaan gaan.
Natuurlijk zijn er hoofdzaken die vaststaan. Maar als dat dingen zijn die in alle andere stromingen niet zo zijn als in jouw kerkverband, ben je dan van mening dat alle andere kerkverbanden het mis hebben en mensen in jouw kerkverband het enige ware geloof hebben? Is het antwoord daarop nee, is het dan wel echt een hoofdzaak?
Ik denk dat het meer gaat om accentverschillen. In de ene kerk gaat het vooral over zonde en zondebesef, in de tweede kerk vooral over genade en het verkrijgen van die genade, in de derde over dankbaarheid en gaven van de Geest. Heeft één van deze kerken het mis? In mijn ogen niet, zolang er kennis is van alle gebieden, en geen een vergeten wordt. Sommige mensen hebben het misschien nodig om voortdurend te horen hoe zondig ze zijn en weten al van genade en dankbaarheid maar hebben het nodig op het begin daarvan gewezen te worden. Andere mensen hebben na een paar aanwijzingen al door wat er allemaal misgaat in hun handelen en hebben het nodig om vooral op de redding daaruit gewezen te worden: de genade. En sommige mensen hebben de eerste twee stappen al onder de knie en willen zich vooral focussen op de opdracht een gemeente te vormen, hun gaven voor God te gebruiken en in dankbaarheid te leven en horen daarover het liefst veelvuldig.
Het mooiste zou zijn dat alle aspecten voor ieder mens voldoende aan bod komen in de dienst, maar omdat mensen zo verschillend zijn lijkt dit een onmogelijke opdracht. Dat zou kunnen pleiten voor zoveel verschillende kerken als er mensen zijn, maar ik denk dat juist de veelkleurigheid van een gemeente zo mooi bedoeld is. We zijn geen lichaam met allemaal handen, we zijn een lichaam met allerlei verschillende leden.
Daarom pleit ik voor samengang, en af en toe incasseren dat het niet precies zo gaat als het beste bij jou past.
Dan moet ik maar af en toe een donderpreek uitzitten waar alleen aan het eind in één zin genoemd wordt dat Jezus hieruit redt en dat je om de Geest moet bidden om je hieruit te leiden. (Wat trouwens ook in onze kerk af en toe gebeurt, maar waar ik vaak in wanhoop van thuiskom).
Als het in de volgende dienst dan ook weer mag gaan over praktische handvaten in het hoe nu verder, naar aanleiding van de zonden die in de vorige preek aangekaart werden.