mona schreef:Ik kan niet mee met jou visie, in die zin, dat iedereen een kind van God is, tenzij het tegendeel is bewezen.
Het gevaar daarvan is dan dat de inhoud van de preek vervlakt.
Teus schreef:Misschien kun je uitleggen wat je hiermee exact wil zeggen?
Als men bij iedereen geloof veronderstelt, (zoals ook bij ons in de kerk, dit is een gemeentevisie waar ik niet achter sta) dan hoeft er in de preek niet meer gewezen te worden op de noodzaak om gered te worden.
We zijn immers allemaal gered? Hoe je gered kunt worden, en hoe gewillig Christus is om te redden, het hoeft allemaal niet meer aan de orde te komen.
Het is voor iedereen een gepasseerd station.
Daar kun je verschrikkelijk mee in de knoop komen, als God in je leven gaat werken.
Ik plaats hierbij een artikel van Paul Visser. Die geeft exact aan wat er in onze gemeente gebeurd.
Ik citeer de kern eruit, wat tussen haakjes staat is van mij:
"....Ik weet helaas maar al te goed dat dit type existentiële strijd in de gereformeerde traditie tot veel vrome misstanden heeft geleid: geestelijk navelstaren, eindeloos wroeten in je ziel, levenslange heilsonzekerheid.
Die uitwassen laten onverlet dat elke generatie op de een of andere manier door dit gevecht heen zal moeten, wil het daadwerkelijk en persoonlijk hoop krijgen op God, geworteld raken in Christus en gevoed worden door de Geest. (eerst wedergeboorte, en daarna geloof)
aangepraat
Zou het kunnen zijn dat een opgroeiende generatie van kinds af aan inmiddels te veel wordt aangepraat dat Jezus op voorhand je beste vriend is? De gevolgen daarvan zie ik om me heen: geloof als het sluitstuk van een redenering,
zonder daadwerkelijke bekering, zonder ‘goede strijd’ om met God in het reine te komen. Een geloof ‘van horen zeggen’, zonder zelf Zijn overtuigende stem te hebben vernomen. Een geloof dat je jezelf voor een appel en een ei hebt eigengemaakt. (kortom: niet door wedergeboorte een nieuwe schepping geworden)
Maar een geloof dat daarom ook voor de eerste de beste schotel linzen van de hand kan worden gedaan. Daarmee zijn we bij de kern.
Een geloof dat niet op leven en dood is verworven, wordt niet als een kostbaar geschenk gekoesterd. Het is niet bestand tegen de kritische vragen van een wereld die het zonder God ook prima voor elkaar heeft. Het is evenmin opgewassen tegen de harde werkelijkheid van alledag, waarin je vaak bitter weinig van God gewaar wordt. De twijfel zit bij velen maar net onder de oppervlakte. En zodra ze de kop opsteekt, blijkt ze veel dieper geworteld dan men zelf vermoedde.
Geruisloos valt het geloof af, als een verdord blad van een boom. Geloof dat niet ontvonkt is aan de omgang met God, met alle verbijstering en verrukking vandien, wordt op den duur een saaie bedoening.
Het wordt een riedel, die je steeds minder raakt en die je na verloop van tijd beu wordt". (En men de kerk verlaat...wat was dit dan voor geloof?)
https://www.nd.nl/kerkganger?s=W8M040SL ... LLNA%3D%3DGister werd de uitspraak gedaan: de loopbaan van je geloof begint in de armen van je ouders (verwijzing naar de doop, de preek ging over volharding).
Zo wordt het geloof je al aangepraat terwijl je nog van niets weet. Dit heeft niets met Gods verbond te maken.
Je loopbaan in het geloof begint bij de wedergeboorte, niet bij de doop!
Christus is dan al je Vriend vanaf je geboorte, en ben je al wedergeboren door de doop.
Er hoeft niets meer gebeuren. De preken zijn hierop afgestemd.
Dat bedoel ik met vervlakking. Het onuitsprekelijk offer van Christus en de liefde van de Vader wordt zo meer en meer gedevalueerd.
Zie het artikel van Paul Visser. Zo herkenbaar.
De enige hoop is een herleving en opwekking. De uitstorting van Gods Geest die ons de ogen opent!