JeeWee schreef:
Ik begrijp heel goed dat dit best verwarrend over kan komen. Ik kan er ook best in lezen wat jij er in leest, want dat staat er immers letterlijk.
Toch interpreteer ik dit anders. Na een bijzondere tijd sta je weer met twee benen op de grond; je hebt je even opgetrokken gevoeld, los van het 'aards gewemel'. En dan weer terug.
Die 'afdrukken der heerlijkheid op onze eigen ziel' kan ik wel invoelen. Soms krijg je daar ook zicht op. Dat kun je zo hebben bij het vieren van het heilig Avondmaal: dan kun je zo maar in een oase zijn, bijna los van het aardse...
Dit is nu net het gevaar wat ik bij andere gelovigen op een ander forum ook zie.
Ze herkennen het gevoel en gaan zich vereenzelvigen met mevr. Vrijdag.
En wat ze verder schrijft daar zijn ze dan blind voor en gaan dat te vuur en te zwaard verdedigen.
Zelfs dat het niet in de Bijbel voor komt, wordt daar afgedaan als niet belangrijk.
Ze zien niet de listige streken van de duvel hierin.
Hij gebruikt de zwakheden van de mens.
Deze mevrouw wilde graag heel veel bijzondere dingen meemaken en mat alles groot en breed uit aan haar zus, dat was dus haar zwakheid.
Ik ken het gevoel ook, dat je de gemeenschap met God voelt.
De ene keer is het heel teer en de andere keer voel je je zo gelukkig, dat je hart er te klein voor is.
Maar toch heb ik mijn vraagtekens bij wat mevr. Vrijdag schrijft.
Als je het 1e citaat leest, dan zie je dat ze begint met 'IK heb een aanbiddelijke nacht gehad' en daarbij dat zij de zoete gemeenschap heeft gehad met haar overleden vriendin.
Ze eindigt echter met 'Daarna moesten WE terug naar de aarde'
Dit heeft niets met de gemeenschap met God te maken en met anderen die gemeenschap IN God ervaren.
Maar puur met de gemeenschap met die overleden persoon zelf.