Bambi schreef:Grappig is dit eigenlijk, als ik een lange broek draag kan ik nooit een kind van God zijn, stel je voor.
Dan kan ik ook nooit genoeg ellende-kennis bezitten en een relatie met God hebben.
Als ik dan David aanvoer als bewijs, dat die ellende-kennis niet voor een wedergeboorte noodzakelijk is, dan wordt er meewarig het hoofd geschud.
En dan wordt er gezegd: "Dat meisje is duidelijk niet wedergeboren, want dan zegt ze zoiets niet."
Maar heb je het over Calvijn, dan mag zelfs de zonde onder het tapijt geveegd worden en goed gepraat, want Calvijn heeft verstandelijk zoveel goede dingen over de ellende-kennis gezegd, maar duidelijk zelf tot aan zijn dood toe niet ervaren.
En dan mag David er ineens wel erbij gehaald worden als voorbeeld, dat je de zonde gewoon mag blijven doen en dan nog wel een kind van God kan zijn.
Bizar, daarmee wordt toch wel stelling dat de ellende-kennis die nodig is voor de wedergeboorte onderuit gehaald.
Want wel ellende-kennis nodig voor de wedergeboorte, maar daarna wijst de Heilige Geest niet meer op zonden en is het IN een relatie met God wel toegestaan????????
Ja ik begrijp het allemaal............................
Beste Bambi, je hebt inderdaad niet begrepen wat ik schreef. Wat je in je post schrijft, is allerminst wat ik wilde zeggen. Er is bijna geen beginnen aan om op te noemen wat ik niet heb gezegd. Heb je het wel echt gelezen?
mealybug schreef:maar hoe dan ook, het volgende stukje zegt genoeg:
Dit opiniestukje van Balkenende zegt nauwelijks iets over Calvijn, zeker niet vanuit theologisch perspectief. Dus als dat volgens jou al genoeg zegt, dan zegt me dat dat je weinig moeite doet om iemand recht te doen. Niet of nauwelijks weten wat iemand geschreven heeft, maar wel een oordeel klaar hebben. Volgens mij behoor je daar berouw van te hebben....
mealybug schreef:Nogmaals de vraag, waar kan ik lezen van Calvijns bekering, waarbij zijn geest met Gods Geest getuigt, zoals de Schriften het omschrijven?
Nou, lees eens bijvoorbeeld:
http://www.ccel.org/ccel/calvin/calcom38.xii.v.html waar hij spreekt over hoe hij dit vers (Rom. 8:16) verstaat:
But Paul means, that the Spirit of God gives us such a testimony, that when he is our guide and teacher, our spirit is made assured of the adoption of God: for our mind of its own self, without the preceding testimony of the Spirit, could not convey to us this assurance. There is also here an explanation of the former verse; for when the Spirit testifies to us, that we are the children of God, he at the same time pours into our hearts such confidence, that we venture to call God our Father. And doubtless, since the confidence of the heart alone opens our mouth, except the Spirit testifies to our heart respecting the paternal love of God, our tongues would be dumb, so that they could utter no prayers. For we must ever hold fast this principle, — that we do not rightly pray to God, unless we are surely persuaded in our hearts, that he is our Father, when we so call him with our lips. To this there is a corresponding part, — that our faith has no true evidence, except we call upon God. It is not then without reason that Paul, bringing us to this test, shows that it then only appears how truly any one believes, when they who have embraced the promise of grace, exercise themselves in prayers.
En verder zegt hij over zijn eigen bekering:
Eerst was ik de bijgelovigheden van de roomse kerk zo hardnekkig toegedaan, dat het niet gemakkelijk was mij uit die diepe afgrond te trekken. Maar door een onverwachte bekering heeft God mijn hart - dat voor mijn leeftijd al te zeer verhard was - tot gehoorzaamheid onderworpen. En toen kreeg ik smaak in de ware vroomheid.
mealybug schreef:En waarom leerde calvijn niet hetzelfde evangelie als Paulus die, zoals ik eerder al noemde, precies beschrijft aan de gemeenten hoe om te gaan met ongelovigen, afvalligen etc. (wat Servet wellicht niet eens was, voor zover ik zijn uitspraken lees ben ik nog niet overtuigd))
Naar elke mogelijke maatstaf was Servet een ketter. Maar Calvijn legt bijv. 2 Tim. 4:2 zo uit:
With all gentleness and doctrine. A very necessary exception; for reproofs either fall through their own violence, or vanish into smoke, if they do not rest on doctrine Both exhortations and reproofs are merely aids to doctrine, and, therefore, have little weight without it. We see instances of this in those who have merely a large measure of zeal and bitterness, and are not furnished with solid doctrine. Such men toil very hard, utter loud cries, make a great noise, and all to no purpose, because they build without a foundation. I speak of men who, in other respects, are good, but with little learning, and excessive warmth; for they who employ all the energy that they possess in battling against sound doctrine, are far more dangerous, and do not deserve to be mentioned here at all.
In short, Paul means that reproofs are founded on doctrine, in order that they may not be justly despised as frivolous. Secondly, he means that keenness is moderated by gentleness; for nothing is more difficult than to set a limit to our zeal, when we have once become warm. Now when we are carried away by impatience, our exertions are altogether fruitless. Our harshness not only exposes us to ridicule, but also irritates the minds of the people. Besides, keen and violent men seem generally unable to endure the obstinacy of those with whom they are brought into intercourse, and cannot submit to many annoyances and insults, which nevertheless must be digested, if we are desirous to be useful. Let severity be therefore mingled with this seasoning of gentleness, that it may be known to proceed from a peaceful heart.
En daar is niks mis mee.
Laat de woorden van mijn mond en de overdenking van mijn hart welgevallig zijn voor Uw aangezicht, HEERE, mijn rots en mijn Verlosser! (Ps. 19:15)
