Hallo allemaal.
Met bewondering heb ik de gebedstopick gelezen.
En daarbij kwamen bij mij die heerlijke woorden tegemoed:Wie Hem aanroept in de nood,vind Zijn gunst oneindig groot.
En dat is ook mijn ervaring.
Alleen ik vind het heel moeilijk om gebed te vragen,want het klinkt zo egoistisch.
Wat is het probleem.
Nu bij mijn vrouw is Schildklierkanker geconstateerd.
En nu moet ze begin april de radioactieve slok.
En 10 april horen we of het ook uitgezaaid is.
Als ik hieraan denk,dan huiver ik.
Want wie zijn wij,toch niet beter dan al die mensen,die niet genezen worden van de kanker.
Ik heb de Almachtige Vader gesmeekt,dat het geen kanker zal zijn,en het is was wel kanker,gelukkig is de Schildklier verwijderd.
Maar begrijpen jullie mijn angst?
Ik voel mij best schuldig,dat ik het allemaal neerzet,want ik lees hier van onbeschrijvelijke ellende.
Weer komt er een tekst in mijn gedachte,God aanschouwd moeite en verdriet om het in Zijn Hand te leggen.
God wil gebeden zijn,maar bovenal ook gedankt voor de onuitsprekende gave van Zijn Zoon,Onze Toekomst en voor hier en nu,ons houvast.
Ik hoop,nogmaals dat jullie mij begrijpen,als ik neerzet;God vervul niet al onze wensen,maar wel al Zijn geboden.
Eerlijkheid halve moet ik zeggen,dat ik in deze situatie mij heel dicht bij God weet.
Helaas dit wilde ik even kwijt.
Met een vriendelijke groet van Cornelis.