Voor de laatste keer "afscheid" nemen.

[Johanne]

Ik moet zeggen dat ik (gelukkig) wat dit betreft nog niet zo superveel heb meegemaakt ofzo...
Het ingrijpendste was wel een meisje/vrouw van 25 bij mij uit de kerk, en van het koor waar ik opzat en ze was vroeger altijd mijn oppas geweest. Ze lag in het ziekenhuis voor een operatie aan een gebroken been, mocht bijna naar huis hoefde alleen nog even gegipst te worden en ineens was ze weg. Ze hebben dat op dat koor zeg maar wel heel mooi opgevangen met een hele avond enzo met elkaar wat zingen en veel praten enzo, je merkte daarna wel dat de groep ook ineens een stuk hechter was geworden enzo (waren ook maar 20 man ofzo) En we hebben erna ook in de rouwdienst de nummers die voor haar veel betekenden gezongen.

Ik heb verder opzich wel wat sterfgevallen meegemaakt maar allemaal toch van mensen die een stuk verder van me vandaan stonden..
Op mn oma na dan.. die was ook van de ene op de andere dag ineens 'weg'.

[Nels]

Een paar weken geleden is de moeder van een klasgenootje overleden.
Ik hoorde dat 's ochtends toen ik op school kwam.

Iedereen was heel erg aangeslagen, ook al kende bijna niemand de moeder persoonlijk.

We zijn met zn allen naar een klaslokaal gegaan, daar zat iedereen wat bij elkaar. Van leraren kregen we de ruimte om iets te zeggen, maar de meesten konden niets zeggen. We kregen ook wat drinken.

Als klas zijn we naar het condoleren gegaan.
En onder elkaar werd er ook veel over gesproken. Niemand vond het raar van elkaar als de ander zijn/haar emoties toonde.

Ja, ik denk wel dat er plaats is voor rouw in de jeugdcultuur.

Herkenbaar JK!

Vorig jaar overleed de vader van een jongen die (toen) ook in vwo 5 zat. Hij was de dag erna op school, en toen hebben we met een groepje in een lokaal gezeten en gebeden..

Later zijn we ook nog bij het condoleren en de begrafenis geweest. Die jongen zelf had het zelf op prijs gesteld dat we dat gedaan hadden.

hmmm...dit is bij mij ook wel erg herkenbaar...toen de vader van een meisje overleed bij mij in de klas...toen dat bekend gemaakt werd...hebben we die les er ook over zitten praten...maar niemand had eigenlijk wat te zeggen...maar na die les ben ik toen naar huis gegaan...omdat ik er toen nogal doorheen zat, omdat toen net een paar maanden geleden mijn eigen vader overleden was...
Ik weet eigenlijk niet hoe het toen gegaan is op school...ik ben toen tot na de begrafenis thuisgebleven en verder sprak ik er in mijn klas er eigenlijk met niemand over...dat komt denk ik ook wel voornamelijk omdat ik toen net 2 weken in een nieuwe klas zat en niemand eigenlijk kende...
Toen ik op school kwam werd ik wel door een aantal gecondoleerd en ik had ook wel wat kaartjes gehad..maar verder heb ik er in mijn klas nooit echt met iemand over gehad...behalve dan met dat meisje..toen ook hetzelfde gebeurd was...als bij mij..

[man_on_fire]

Ik denk zeker dat er in de jeugdcultuur ruimte voor rouw is. In de 'kindercultuur' heb ik het in iedergeval wel meegemaakt.

Toen mn meester van groep 7 overleed (ik zat toen in groep 8 ) zijn we met klasgenoten gaan condoleren en ook met de klas naar de begrafenis geweest, verder hebben we allemaal een papier gemaakt met iets van ons erop voor de moeder van onze meester, achteraf denk ik dat dat heel belangrijk was omt te verwerken. Wat ik me ook nog kan herinneren is dat we veel gepraat en gehuild hebben in de klas.

Wij hebben toen met onze klas een schriftje bijgehouden, met wat er in die week gebeurde. Ik denk een goede manier van verwerking. Je plakte de rouwadvertenties erin, en schreef veel dingen op. Het was ook fijn als je merkte dat er mensen meeleefden, vooral ook met de moeder van onze meester. En er was inderdaad ruimte genoeg voor rouw. Ik kan me nog goed herinneren dat de directeur stond te huilen voor de klas. Als er een volwassene zo voor de klas staat, heb je als kind zeker het gevoel dat er ruimte voor is. We zijn ook met bussen naar de begrafenis geweest, samen met de ouders van mijn klasgenoten. Wel vond ik het jammer dat we die maandag ( hij was op zaterdag op zondag verongelukt ) vrij hadden gekregen. Je hebt dan geen ruimte om er over te praten, en dat is wel heel belangrijk. Op dinsdag is dat uiteraard wel gebeurd. Het is in iedergeval wel iets dat ingrijpt in je leven.