Verzoekingen

[Mariannevb]

Ik ben op het moment erg depressief en bang. Ik ben 41 en heb een diagnose trombose en longembolie. Dit is ontstaan door medicatiegebruik en stress/trauma. Het brengt heel veel doodsangst met zich mee. Ik heb ook pijn op mijn hart. Ik heb intuïtief het gevoel niet lang meer te leven. Nu heb ik veel vragen.

- Ik was heel erg boos op God en op mijn vader. Ik nam een stuk afstand van geloof (niet God) en mijn vader. Op een nare manier. Er is behoorlijk veel gebeurd in mijn hele familie, maar ik was veel te boos en onaardig. Twee weken daarna had ik ineens een longembolie. Dit voelt als een straf van God. Wat moet ik hiervan denken? Ik ben heel bang om dood te gaan en naar de hel te gaan. "Eert uw vader en uw moeder..." en "de straf van de zonde...". Alles wat ik in mijn leven heb fout gedaan, en dat is behoorlijk wat, alle waarschuwingen van God die ik negeerde...het speelt door mijn hoofd. Ik ben bang dat God mij niet meer wil.

- Ik heb moeite met de Westerse geneeskunde. Ik ben heel gevoelig voor medicijnen. Op de een of andere manier word ik er steeds alleen maar zieker van. Ik vraag me af of God wel wil dat ik me Westers laat behandelen. Iemand die ik ken had het over pharmakeia. Maarja...kiezen voor stikken omdat je geen pillen wilt is ook vrij radicaal. En niet erg respectvol naar het leven dat God mij gaf. Maar ergens voelt het voor mij, diep van binnen, ongeveer zo: blijkbaar heb ik een zonde begaan waarvoor ik de dood verdiende, anders zou ik geen longembolie hebben gekregen. Stom misschien. Maar toch voelt het zo.

- Op de een of andere manier, lijk ik juist nu het twijfelen gebracht te worden over mijn geloof. Er kwamen gisteren Jehova's getuigen aan de deur. Hun eerste boodschap leek wel bijna een letterlijke verhoring op een gebed dat ik net gedaan had. Maar toen ik verder met hen sprak, waren er toch wel veel verschillen tussen hun geloof en het christelijk geloof waar ik mee opgevoed ben. Ik vind dat ik te ver mee gegaan ben daarin. Ik werd een moment aan het twijfelen gebracht. En voel me nu schuldig.

- Een vriendin, moslim, kwam langs om me te troosten. Ze is erg lief en zorgzaam. Ze vroeg me op haar schoot te komen liggen, en zei dat ze mensen vaak kon kalmeren. Ze legde een hand op mijn voorhoofd. Ik had er een raar gevoel bij. Achteraf zei ze dat ze uit een familie van profeten kwam, en de gave van handoplegging van God gekregen had. En van generatie op generatie was doorgegeven. Ik werd wel rustiger. Ik weet niet zo goed wat ik hier nu van moet denken. Ook hier voel ik me schuldig. Terwijl ik ook niet wil oordelen over iemand anders geloof (barmhartige Samaritaan...).

Ik weet op het moment helemaal niet hoe ik me staande moet houden. En alles dat mis gaat of niet helemaal binnen de lijntjes past maakt me doodsbang. Iedere aanval van benauwdheid doet me ook denken: ik ga dood, en ik ben bang voor de hel, want de manier waarop ik geleefd en geloofd heb lijkt nergens naar. Ik heb er een puinzooi van gemaakt, mensen pijn gedaan, God pijn gedaan, en nu kan ik het nooit meer goedmaken.

Dus eh...help?

[Pcrtje]

Hoi Marianne, als je inderdaad erg depressief bent, zou ik je ten zeerste willen aanraden je door je huisarts naar een psycholoog te laten verwijzen. De punten die je benoemd vallen niet meer binnen het bestek van een anoniem forum. Angsten en het oprakelen van gebeurtenissen uit het verleden zouden het gevolg van een depressie kunnen zijn. Een professionele hulpverlener kan je hierin begeleiden.

Trombose en longembolieën hebben natuurlijke oorzaken. Er zijn oorzaken waar je niets aan kunt doen (o.a. erfelijkheid, bloedgroep, geslacht) en oorzaken waar wel invloed op uit te oefenen is (o.a. veel stilzitten, een operatie, bepaalde medicijnen waaronder de anticonceptiepil). Er is geen sterk verband tussen trombosen en stress of een psychisch trauma. Ik zou er ook geen bovennatuurlijke verklaringen achter zoeken, dat is namelijk niet zinvol en er is geen aanleiding voor. Een trombose of een longembolie is meestal niet levensbedreigend, en als dat bij jou nu wel het geval zou zijn, zou je nu in een ziekenhuis gelegen hebben. Het is belangrijk om je bloedverdunners te nemen, want daarmee voorkom je dat het erger wordt.

Dus, concreet: een bezoek aan je huisarts. Daar zul je het meest mee geholpen zijn.

Groet, Pcrtje

[Mariannevb]

Ha.

Dankjewel.

Er is wel degelijk (wetenschappelijk aangetoond) een sterk tussen angst/stress en bloedstollingsproblemen. Angstmedicatie en bloedstollingsproblemen. En longembolie en dood. Mijn eigen medisch specialist gaf in ieder geval een overlijdenspercentage van ruim 10% in de eerste periode. Het heeft een tijd geduurd voordat ik werd gediagnosticeerd, en dus behandeld, wat een nogal gevaarlijke periode was, achteraf gezien. Ik stikte iedere dag wel een paar keer bijna. Maar ze vonden een CT niet nodig. Het werd onterecht op een paniekaanval geschoven. Dat heeft er nogal ingehakt. En mensen in mijn familie hebben de neiging dood neer te vallen door een hartinfarct op mijn leeftijd. Wat ook niet echt helpt voor de gemoedsrust.

Andersom lijken de bloedverdunners ook depressie en rare angsten in mij te veroorzaken. Ik reageer vaak extreem gevoelig op medicatie, en op lactose (wat in de medicatie zit). Mijn vriendin had ook het idee dat de pillen iets met mijn hoofd deden...ik ben normaal niet zoals nu, behalve als ik melk drink...een strikt lactosevrij dieet lost dat normaal op. Ik zal morgen inderdaad even de arts bellen. Nog meer pillen van wat voor aard dan ook lijkt me niet echt de oplossing. Een bloedverdunner zonder lactose wel. Ik hoor van meer mensen met longembolieën dat ze de eerste periode heel bang zijn, maar nu gaat het inderdaad wel heel erg met me aan de haal. Ik bel even.

Groetjes.

[Pcrtje]

Er is wel degelijk (wetenschappelijk aangetoond) een sterk tussen angst/stress en bloedstollingsproblemen.

Een sterk verband? Dat moet je me maar toch even laten zien. Waar kan ik die wetenschappelijke studie vinden?

En longembolie en dood. Mijn eigen medisch specialist gaf in ieder geval een overlijdenspercentage van ruim 10% in de eerste periode.

Voor zaken als de levensverwachting maakt het nogal uit op welke plek de longembolie(ën) zit(ten), wat de omvang is, wat de oorzaak was en of de patiënt therapietrouw is. Zoals ik al zei: in de meeste gevallen is een longembolie niet direct levensbedreigend. Voor een 40-jarige vrouw die onder pilgebruik een trombose krijgt geldt een beduidend betere levensverwachting dan voor een 80-jarige die een trombose bij kanker en hartfalen krijgt.

En mensen in mijn familie hebben de neiging dood neer te vallen door een hartinfarct op mijn leeftijd. Wat ook niet echt helpt voor de gemoedsrust.

Als daar geen duidelijke oorzaak voor is (zoals roken, leefstijl, andere aandoeningen), is dat een reden om dat eens verder te laten uitzoeken. Meerdere familieleden met een plotse hartdood rond 40 jaar kan best wel eens erfelijk zijn.

Andersom lijken de bloedverdunners ook depressie en rare angsten in mij te veroorzaken.

Dat betwijfel ik. Dit zijn geen bekende bijwerkingen van bloedverdunners. Klachten van depressie en angst hebben andere oorzaken.

[Marnix]

Los daarvan het geestelijke aspect, ik weet niet waar je vandaan komt en of je schuldgevoel klopt. Los daarvan ben je in Jezus Christus een kind van God van wie Hij houdt, niet iemand die met goed gedrag die liefde moet verdienen door zich aan allerlei regels te houden. Ik krijg erg het idee dat je denkt dat je goed moet leven, de goede dingen moet doen enz en dat God dan pas van je houdt en anders niet. En als je fouten maakt mag je naar Hem toegaan en dat zeggen en dan mag je opnieuw beginnen want Hij is je Vader en Jezus je Redder.

Want deze hogepriester kan met onze zwakheden meevoelen omdat Hij, net als wij, in elk opzicht op de proef is gesteld, maar dan zonder te zondigen. Laten we dus zonder schroom de troon van Gods genade naderen, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden.

Ga dus naast naar de huisarts naar een plek / naar mensen waar Gods liefde en genade klinkt en waar je niet verder de put in wordt gepraat.