Berichtdoor Niagara » 24 dec 2016 11:31
Ik heb zelf geen grote kinderwens. Nooit echt gehad ook. Kom uit een gezin van 5 kinderen en vond dat altijd veel te druk. Zag ook altijd al op tegen zwanger zijn, bevallen etc. Waar mijn zus niet kon wachten tot het zover was. Ik vind kinderen wel leuk, heb zelfs een tijdje les gegeven op speciaal onderwijs, maar heb bij baby's ook nooit zo'n vertederend gevoel. Nou heeft mijn moeder dat ook niet bij de meeste baby's, maar zij zegt dat dat bij haar eigen kinderen wel kwam toen ze er waren. Nu is mijn zus zwanger voor het eerst, dus ben ik benieuwd hoe het bij mijn neefje/nichtje gaat voelen.
Ik ben begin dit jaar getrouwd met een hele lieve man mét kinderwens, maar ook met een genetische afwijking waardoor kinderen krijgen menselijk gezien niet op de natuurlijke manier mogelijk is. Dit wist ik al voor wij verkering kregen, en voor mij was het niet moeilijk om daar vrede mee te hebben. Dit kan je egoïstisch noemen en misschien is het dat ook wel. Toch probeer ik er wel voor mijn man te zijn in zijn verwerkingsproces.
Wij hebben beide nogal wat psychische problemen die werken erg lastig maken, en ik weet van mezelf dat ik sowieso niet meer dan twee kinderen aan zou kunnen, misschien zelfs maar één. Financieel zitten wij ook niet zo ruim dat wij makkelijk een kind kunnen onderhouden. We hebben gespeeld met de gedachte adoptie (=niet te betalen voor ons), pleegkinderen (zie ik zitten maar mijn man niet) of bevruchting met donorzaad. Dat laatste zie ik dan weer minder zitten. Maar ben ik dan egoïstisch, of mijn man, of mogen onze beide meningen bestaan en gerespecteerd worden? Ik vind het laatste. Zolang je maar open bent voor zover je kunt, en elkaar niet veroordeeld, want als je dat in je huwelijk al doet, waar is het dan nog veilig?
Toch, toen deze zomer mijn menstruatie plots uitbleef schoot het door ons hoofd: zou er een wonder gebeurd zijn? En begonnen we ons er stiekem toch wel op te verheugen. Natuurlijk waren er honderdduizend problemen als het zo zou zijn, maar toch hoopten we er op. Maar nee, het was een bijeffect van mijn medicatie en na 2 maanden werd ik toch weer ongesteld.
Dat was wel een beetje een teleurstelling, maar ook een opluchting. Als ik namelijk echt zwanger zou zijn gebleken had ik cold turkey met al mn medicatie moeten stoppen (vanwege kans op spontane abortus, met name in eerste trimester) en dat zou ik geestelijk waarschijnlijk niet aangekund hebben. Dit voorval heeft mij wel doen besluiten mijn medicatie voor zover mogelijk af te bouwen, zodat ik, mocht er een wonder gebeuren, niet Gods plan in de weg zou zitten hiermee. Toch is helaas gebleken dat ik niet zonder alle medicatie kan op dit moment, ik zit wel lager maar nog niet op 0. En ik denk dat God daar ook begrip voor zal hebben.
Als je geen kinderen wilt zul je daar waarschijnlijk je redenen voor hebben, of je je daar nou bewust van bent of niet. Het kunnen nare ervaringen in je gezin van herkomst zijn, of het kennen van je eigen draagkracht. Dit is ook een vorm van moederinstinct. Namelijk het aanvoelen dat jij (zoals het nu gaat) geen goede moeder zou kunnen zijn voor je kind. Of dat er nou in ligt dat je het emotioneel niet aankan of dat het kind zich ongewenst zou voelen omdat het dat ook zou zijn voor jou. Want een kind voelt dat haarfijn aan. Als jij er aan onderdoor gaat als je 0 tijd voor jezelf hebt, is het goed dat je die grens aangeeft. Dan kun je samen met je man kijken of daar een oplossing voor te vinden zou zijn. Ook kan het helpen om in gesprek te gaan met een moeder van een (groot) gezin waarmee het wél goed gaat, om haar eens te vragen hoe zij zorgt dat ze ook aan zichzelf toekomt. Soms kan de beslissing om geen kinderen te krijgen de beste zijn, zelfs als je het aan bijna niemand uit kunt leggen. Als je bijvoorbeeld mishandeling of schadelijke gedragspatronen in je gezin van herkomst hebt ervaren en bang bent dat je het patroon van je ouder(s) zult herhalen of juist in tegenovergestelde zin te extreem zult uitvoeren ten nadele van je kind. Sommigen kunnen dit met therapie voorkomen, maar niet iedereen.
Ja, er zijn mensen die kinderen willen en ze niet krijgen en dat is triest, maar mensen die geen kinderen blijven willen als ze ze krijgen, daarvan zijn de kinderen vaak diep ongelukkig, onveilig gehecht enz. En zelfs als je als ouder je best doet, als dat ongewenste aan de basis blijft knagen is waarschijnlijk de keuze voor geen kinderen de beste, het bespaart een hoop leed. Want jouw man wil waarschijnlijk wel kinderen, maar wil hij dat nog steeds als de enige mogelijkheid is dat hij kinderen krijgt waar zijn vrouw onder lijdt en de betreffende kinderen waarschijnlijk ook? Een disfunctionerend gezin is zwaar om in te leven. Jij kunt beoordelen of het ook zo zal zijn, jij voelt aan dat je geen kinderen wilt en zult moeten graven wat daar de grootste oorzaak van is. Een angst ergens voor, hoe reëel is die angst dan? Nare ervaringen, hoe waarschijnlijk is het dat die een schadelijke rol krijgen in het nieuwe gezin? Zelf niet goed in je vel zitten, wil en kun je daaraan werken en hoe redelijk is de eis dat dat snel opgelost is? Of misschien gebreken zien bij je man, waarvan je denkt dat die een kind schade toe zouden brengen? Problemen in jullie relatie? Zorgen over jullie financiele situatie waardoor je bang bent geen zorg voor een kind te kunnen dragen? Er zijn zovele mogelijkheden, wees vooral eerlijk naar jezelf en je man hierover. Als je er niet open over bent geef je je man de kans niet om het te begrijpen. Heb je het gevoel dat hij daar geen ruimte voor geeft, ga er dan op een niet veroordelende manier over in gesprek met hem.