StillAwake schreef:Dat wel, maar ik was nog niet in staat om verstrekkende keuzes te maken.
De moeilijkste keuze waar je voor stond was of je je strafwerk thuis zou opbiechten.
De keuze hoe je je leven verder wilt leiden (met alle rompslomp van dien, wellicht zelfs operaties) is nogal een verstrekkend iets...
Dat soort keuzes maak je dan ook niet in je eentje. Je bent er als ouder bij om dat te begeleiden en over de zaken te praten die het kind nog niet kan overzien. Maar verder denk ik dat als je voor belangrijke keuzes staat, je toch een heel stuk sneller ook keuzes kunt nemen. Dat zie ik zelf bij mijn stiefdochter ook en die is net 10.
Niet dat ik stel dat je dit soort keuzes snel moet maken, maar het lijkt me wel beter voor het kind als het hier eerder mee kan beginnen - met bijv. hormonen, maar ook qua integratie in de sociale omgeving. Want wanneer ben je dan wél in staat zo'n keuze te maken? Zijn we uberhaupt ooit in staat alle gevolgen te overzien? Moet een kind echt eerst nog 5 jaar extra ongelukkig zijn - met alle emotionele schade van dien - om dan eindelijk de keuze te mogen maken die ze 5 jaar geleden al had gemaakt, waarbij het overgangsproces zowel lichamelijk als sociaal een heel stuk ingewikkelder is geworden?