Miepje90 schreef:Zou 't niet ook zo zijn dat juist door al die beschikbare medicijnen, het taboe op lijden heel groot wordt? Alsof pijn bijna niet meer mág, het niet meer maatschappelijk acceptabel is om heel ziek te zijn..
rotterdam schreef:Of worden levens onaanvaardbaar verlengd door de beschikbare medicijnen ?
Als het bekorten van het leven mogelijk is door menselijk ingrijpen dan is verlengen ook mogelijk.
rotterdam schreef:Houdt dit ook in dat we niet eindeloos mogen doorbehandelen ?
Zo ja, waar ligt de grens ?
Jvslooten schreef:Volgens mij mag je gewoon gebruik maken van de middelen, zolang deze ethisch ook verantwoord zijn natuurlijk. En of de Heere de middelen wil zegenen dat merk je vanzelf wel. Op een gegeven moment is het ook gewoon voorbij. "Oud en de dagen zat". In vrede zal ik gaan liggen en weldra slapen,
want U HEERE, doet mij veilig wonen.
Oei, JvSlooten en Rotterdam, dat is een ingewikkeld vraagstuk... Ik vind eindeloos doorbehandelen ethisch niet acceptabel, omdat er vrijwel áltijd wel een middel is (desnoods actief beademen en (chemisch) reanimeren).
Ik hoop over een paar weken af te studeren als dokter en heb een baan op de Intensive Care zodra ik klaar ben, een afdeling waar je juist met de vragen over lijden en doorbehandelen veel te maken krijgt - niet eens de directe euthanasievraag, dat is daar vrijwel niet aan de orde. Mijn ervaring als co-assistent en semi-arts is dat je (oftewel: in nauw overleg met begeleider) de keuze om door te behandelen vaak neemt in overleg met de patiënt, maar ook door goed te kijken naar de omstandigheden en de conditie van de patiënt. Zo wordt over het algemeen voor iedere patiënt gevochten, maar een reanimatie bij iemand van 85+ wordt na een half uur volgens protocol gestopt; terwijl je bij iemand van 30 afwijkt van het protocol en langer doorgaat.
Bij mensen met bijvoorbeeld uitgezaaide kanker moet je je afvragen of je nog alles uit de kast wilt halen. Niet vanwege de kosten, niet omdat je het je patiënt niet gunt, maar omdat je de keuze moet maken tussen zinvol leven verlengen en nodeloos lijden rekken. Maar ook dat zijn keuzes die een patiënt en een arts samen moeten maken. Interessant linkje in dat kader:
http://medischcontact.artsennet.nl/archief-6/tijdschriftartikel/145311/elke-dag-is-er-een-maar-kwaliteit-is-voorwaarde.htm; een huisarts met kanker die afziet van verdere behandeling en in een open brief zijn redenen daarvoor met zijn behandelend arts deelt.
En hoewel er een enorm verschil zit tussen (familie van) patiëntenperspectief en (bijna)doktersperspectief, dat realiseer ik me echt wel, ben ik daar ook privé best terughoudend in.
Maar, conclusie tot zover wat mij betreft: ongeacht welke keuze je maakt, het is belangrijk om die keuze weloverwogen en uiteraard samen met God, te maken. Alle middelen die er zijn, gebruiken 'omdat God ze heeft gegeven', is misschien ook wel proberen weglopen voor de dood...
Dan nog even deze:
Pcrtje schreef:In feite hoort een christen die opstaat tegen euthanasie ook op te staan tegen pijnverlichting en genezen, maar dat doet de hedendaagse christen niet. Dat is hypocriet en arrogant. Daar heb ik geen goed woord voor over
Kan ik - zoals je vast wel verwachtte - toch niet helemaal over mijn kant laten gaan;). Allereerst wil ik de mythe dat alleen gelovige artsen weigeren euthanasie toe te passen, graag de wereld uit helpen. Er is wel eens onderzocht - maar daar heb ik geen bronnen van, kan ik voor je opzoeken - dat er naar verhouding evenveel seculiere artsen weigeren euthanasie toe te passen. En ik denk dat de impact van zo'n euthanasietraject op de arts flink onderschat wordt, dat dat anders is dan een 'gewoon' stervensbegeleidingstraject.
Ik ben in principe uit principe tegen euthanasie, maar sluit niet uit ooit in de situatie te komen toch mee te werken. Hoewel ik lijden wil verlichten en liever nog wil genezen, wil ik niet actief het leven van patiënten beëindigen. Ik heb weinig moeite met passief het leven van een patiënt beëindigen door een beademingsmachine te stoppen, of door niet te reanimeren bij een hartstilstand, maar ik vind het van een heel andere orde om een medicijn toe te dienen dat maar tot één doel dient, en dat is dat mijn patiënt overlijdt. Dat is niet hypocriet, niet arrogant, maar mijn mening. Je mag het hypocriet vinden, je mag het arrogant vinden, maar dat is dan jouw mening.
Hm, lang verhaal, maar ik kon het even niet laten;).