Reanimeren na hartinfarct/stilstand

[Ruth2]

Het is een verpleeghuis op reformatorische grondslag, dus er verblijven eigenlijk alleen mensen die uit de rechterflank van de ger. gezindte komen.
Iemand met Alzheimer kan niet genezen, dat is onmogelijk. En zo moet je ook niet redeneren. Men vindt daar dat God je stervensuur bepaalt, dus als een 93 jarige die al jaren in die instelling verblijft een hartstilstand krijgt, vanwege een longontsteking, grijpt men niet in.
Iemand heeft ook recht om te sterven! Niet met hulp van de dokter met een spuit, maar op natuurlijke wijze.
Je kunt iemand die aan de grens van dit leven staat, niet eindeloos terug blijven halen.

In veel dingen heb je wel gelijk maar ik vind het vreemd dat zo'n tehuis dat beleid heeft: ten alle tijden:niet reanimeren.
Ik heb in mijn leven diverse keren van dichtbij meegemaakt dat iemand werd opgenomen in een verpleeghuis en tot nu toe moet je daar echt voor tekenen of je wel of niet gereanimeerd wilt worden, er zijn tehuizen waar verteld word: in principe reanimeren wij niet maar je moet het wel zelf zwart op wit aangeven of je het wel of niet wilt en als jij wel wil dat er gereanimeerd moet worden, moet dat ook uitgevoerd worden.
Het komt altijd maar dan ook altijd direkt met de opname van patienten ter sprake, ik was er zelf bij dus niet van horen zeggen.

[Bambi]

=

[Ruth2]

Op een ledenvergadering van de NPV heeft dr. Teeuw, verpleeghuisarts in Salem gesproken over ‘Wel of niet reanimeren na de 70 jaar en andere dilemma’s in de laatste levensfase’. Dr. Teeuw geeft enkele praktijkvoorbeelden waarbij direct moet worden gekozen voor wel of niet reanimeren. Bij andere ziektes heeft men meer tijd om na te denken of er iets moet worden gedaan. Vaak wordt er over kwaliteit van leven gesproken, alsof het leven uit kwaliteit bestaat, maar die term gebruiken wij liever niet.
Het beleid in Salem is gericht op twee kernwoorden: leven en welzijn. De Bijbel geeft richtlijnen voor de beschermwaardigheid van het leven. Er mag geen bloed worden vergoten. Medisch handelen mag niet gericht zijn op de dood. Het zesde gebod luidt: Gods geboden onderhouden opdat het u wel ga. Gods geboden zijn gericht op het leven en komen het welzijn ten goede. In de Bijbel mag men sterven. In Salem reanimeren we niet. In een verpleeghuis is er 1% van slagen.
Als er iemand in Salem wordt opgenomen bespreekt het team met de familie, dat we geen euthanasie, geen reanimatie, geen weefseldonatie doen en ook niet naar een ziekenhuis gaan als het niet echt nodig is. We geven een folder mee daar alles over ons beleid in staat.

Overgenomen uit Jaarverslag Graafstroom NPV 2008

[Miepje90]

Reanimatie is moeilijke materie, omdat het je, meer dan andere medische onderwerpen, confronteert met je eigen sterfelijkheid. In dat opzicht vind ik het gesprek over wel of niet reanimeren ook behoorlijk lastig.

Daarnaast is het ook een complex gesprek: vaak gaat het om dingen die ver van je af staan, soms kom je alleen maar met een gebroken been op de spoed, of daarna als je revalideert in het verpleeghuis. Je moet zomaar beslissen of je, stel dát er iets gebeurt, wilt dat er actief ingegrepen wordt met als risico dat je er geschonden uitkomt.

Wat ik altijd uitleg aan mensen: ongeacht het reanimatiebeleid gaan we goed voor u zorgen. Niet reanimeren wil zeggen dat iemand inderdaad sterft als er sprake is van een hartstilstand, wel reanimeren wil zeggen dat wij ons best gaan doen om uw hart weer op gang te krijgen bij een hartstilstand. De kans dat dit lukt, is zo'n 15%; ontzettend laag dus. Van die 15% komt een deel uit de reanimatie zónder hersenbeschadiging, een deel heeft ernstige hersenbeschadigingen en de rest zit daar tussenin. Hoe langer het duurt voor iemand gevonden wordt, hoe kleiner de kans op herstel zonder beschadigingen.

Bij een aantal mensen nemen wij vooraf de beslissing om wél goed voor iemand te zorgen, maar niet te gaan reanimeren. Dat is niet omdat wij vinden dat het leven geen zin heeft voor die persoon, maar wel omdat wij verwachten dat diegene er (ernstige) beschadigingen aan over gaat houden. Bij iemand die al eens een hersenbloeding heeft gehad, vaatproblemen heeft, 87 is en suikerziekte heeft, is de kans op (grote) complicaties veel groter dan bij een jong, gezond persoon.
Leeftijd is daarin niet het hardste criterium, maar speelt zeker wel mee. Ik vind dat iemand van 90 nog mag kiezen, maar ik ben wel geneigd om dan de risico's van een hartstilstand wat extra te benadrukken.

Wat ik er zelf van vind: we zijn geneigd te vergeten dat iemand in principe overleden is zodra het hart stilstaat. Het woord zegt het al: 're-animeren' is 'weer in leven brengen'. In die zin vind ik reanimatie niet zomaar een medische handeling, maar eentje waar je echt heel goed over na moet denken.
Ik vind overigens dat je 'niet reanimeren' en 'euthanasie' niet onder één noemer mag scharen: een handeling niet doen om het leven niet te verlengen vind ik iets anders dan een handeling wél doen om het leven actief te beëindigen.

@ Angelo: heftige situatie! Ik kan me goed voorstellen dat je van die vraag schrikt.. Misschien ook goed om eens met je huisarts over door te praten? Of een dokter uit de kerk?

[pannenkoek]

Idd heftig!
Van harte sterkte! en ik hoop dat je spoedig een antwoord krijg op je vragen.