Depressief in een reformatorische omgeving...

[@nnie23]

We zijn wel van plan om samen voor ons huwelijk te gaan hoor! Maar nu ervaart mijn man denk ik geen problemen waardoor ik het voor mijn gevoel alleen moet doen.
En waarschijnlijk heeft het ook te maken met dat we net getrouwd zijn en nu samen voor ons eerste 'probleem' staan (binnen ons huwelijk), dus nog mee om moeten leren gaan.
Ik hoor maar weinig mensen praten over de eerste maanden van hun huwelijk of die tijd van zelf ging en of dat er ook moeilijke tijden waren, waarom houd iedereen zo mooi de schijn op! De afgelopen tijd zijn er veel getrouwd, nu hebben we nog steeds bruiloften en iedereen doet maar alsof alles leuk is en gezellig! Ik denk dat je het van de maatschappij allemaal leuk moet vinden, net als de bruiloft des te meer geld je gaat uit geven.

[schaapje]

Ik hoor maar weinig mensen praten over de eerste maanden van hun huwelijk of die tijd van zelf ging en of dat er ook moeilijke tijden waren, waarom houd iedereen zo mooi de schijn op! De afgelopen tijd zijn er veel getrouwd, nu hebben we nog steeds bruiloften en iedereen doet maar alsof alles leuk is en gezellig! Ik denk dat je het van de maatschappij allemaal leuk moet vinden, net als de bruiloft des te meer geld je gaat uit geven.

Volgens mij heet dit projectie wat je nu denkt.

[schelpje3]

Zwart zitten maken staat niet voor niets tussen '-' in mijn vorige posting. Lezen mensen!

Mijn boodschap: het is zó menselijk en makkelijk om te zien wat bij je wederhelft niet zo fijn is, o zo moeilijk en o zo noodzakelijk om je eigen manier van reageren op die minpunten onder de loep te nemen. Niet alleen, maar samen, biddend en eventueel met proff.hulp. Wanneer je alleen gaat vechten voor je huwelijk zal de depressie alleen maar dieper worden. Doe je het samen, dan zul je gelukkiger worden.

Nu ga je voorbij aan de problematiek als één van de twee een autistische stoornis heeft. Want diegene heeft nl. dan geen probleem!
Hulp zoeken is succesvol(ler) als beiden dit willen en er ook voor willen gaan. Want het kost strijd en tranen.
Maar @nnie heeft een depressie, dat wil niet zeggen dat hun huwelijk dan minder goed zou zijn.
Veel mensen begrijpen de aandoening depressie niet, en denken dan dat het slechts een dip is, maar het is een ziekte!
De wederhelft van @nnie is waarschijnlijk een fijne man, alleen moet hij zich gaan realiseren dat zijn vrouw ziek is. En geen lichamelijke aandoening, dat is evt. nog wel te merken of te zien. Maar iets wat zich in je hoofd afspeelt, is heel lastig uit te leggen.
Ik denk dat @nnie eerst aan zichzelf moet "arbeiden" en dan pas met haar echtgenoot aan de slag. Zij kan in deze situatie niet beide zaken aanpakken.

[mohamed]

Beste @nnie23,

Ik heb min of meer hetzelfde meegemaakt en weet uit ervaring dat in een calvinistische/ gereformeerde omgeving een bezoek aan de psycholoog als een zwakte wordt gezien en eigenlijk zelfs als een verspilling van tijd. De betrokkene wordt met argusogen bekeken en aansteller genoemd. Met mijn ex-vriendin durfde ik ook niet te bepraten wat er scheelde en door haar onbegrip voelde ik me nog schuldig ook. Het onbegrip bleef en ik werd almaar depressiever tot ik uiteindelijk aan de kant ben gezet omdat ik al mijn taken verzaakte. Nadat ik nog dieper in de put kwam en niet voor mogelijk hield dat ik nog depressiever was, knapte ik op vanaf het moment dat ik besloot mijn problemen te accepteren en eveneens dat ik het niemand naar de zin kan doen. Want de werkelijkheid is dat zodra jij probeert het iemand naar de zin te doen, je pas goed het tegenovergestelde bereikt.

Als jouw man je niet steunt in goede en in slechte tijden, dan is je huwelijk niets anders dan een boterbriefje. De waarheid is soms hard, maar wel de beste heelmeester en laat geen stinkende wonde achter.

[mw]

Nu ga je voorbij aan de problematiek als één van de twee een autistische stoornis heeft. Want diegene heeft nl. dan geen probleem!
Hulp zoeken is succesvol(ler) als beiden dit willen en er ook voor willen gaan. Want het kost strijd en tranen.
Maar @nnie heeft een depressie, dat wil niet zeggen dat hun huwelijk dan minder goed zou zijn.
Veel mensen begrijpen de aandoening depressie niet, en denken dan dat het slechts een dip is, maar het is een ziekte!
De wederhelft van @nnie is waarschijnlijk een fijne man, alleen moet hij zich gaan realiseren dat zijn vrouw ziek is. En geen lichamelijke aandoening, dat is evt. nog wel te merken of te zien. Maar iets wat zich in je hoofd afspeelt, is heel lastig uit te leggen.
Ik denk dat @nnie eerst aan zichzelf moet "arbeiden" en dan pas met haar echtgenoot aan de slag. Zij kan in deze situatie niet beide zaken aanpakken.

Volgens mij gaat dit topic over de ziekte depressie en niet over autisme, dus daar kon ik niet eens aan voorbijgaan
Verder ben ik het helemaal met je eens dat Annie eerst aan zichzelf moet arbeiden, maar hopelijk wel met de support van haar man. En waarom ik dat vind is dit:

Maar nu ervaart mijn man denk ik geen problemen waardoor ik het voor mijn gevoel alleen moet doen.

Denken dat iemand iets ervaart...
Dat het gevoel er is kan ik snappen door de depressie, maar de ervaringen van je man gaan invullen...

Maar goed, Annie: succes met je therapie, hopelijk heb je er snel baat bij!

[@nnie23]

Dus als jouw partner vanwege gezondheidsproblemen geen passie meer kan tonen en het seksuele op een zeer laag pitje moet komen te staan, is jouw huwelijk niets meer waard?

Deze reactie van schelpje ben ik het mee eens.. Volgens mij is dit een goede/kritische vraag van schelpje. Net als iemand mij vroeg of er wel liefde of verliefdheid was tussen mijn man en mij voor we in het huwelijksbootje stapte. Daar is dit forum voor, lijk mij.

[-Judith-]

Anderhalf jaar geleden, we waren net een half jaar getrouwd, kreeg ik ook een behoorlijke depressie, mijn man had dit allang zien aankomen, maar ik was zelf te eigenwijs om te luisteren naar de klachten e.d.
Maar wat ik wil zeggen; mijn man is ook heel nuchter, en hij vroeg mij ook nooit hoe het op therapie/gesprekken was geweest, en ik vond dat vreselijk moeilijk, meerdere keren heb ik hem moeten zeggen dat ik het gevoel had dat ik er alleen voor stond, omdat hij nóóit eens vroeg hoe het was o.i.d.... Wat bleek? Na een aantal x, gaf hij toe dat hij het moeilijk vond om er naar te vragen, hij dacht dat ik het niet zou waarderen, of dat ik het moeilijk vond, sindsdien is hij langzaamaan bijgedraaid, en vraagt hij steeds vaker spontaan hoe het gegaan is!
Ik kon van hem dus echt niet verwachten dat dat in 1x zou gebeuren, want het zat gewoon niet in hem!
ik ken trouwens ook iemand waarvan de familie in alle toonaarden ontkende dat zij een depressie had, puur en alleen omdat zij het zagen als een tekortkoming...Dat is dieptriest, en heel moeilijk!

[@nnie23]

Hoi judith,

Ik heb inmiddels (mede door de aanmoedigingen van dit forum) met hem gepraat.
Hij vind het wel mee vallen met een depressie bij mij, omdat ik niet heel de dag zielig lig te doen op de bank. Daarbij vind hij het nog steeds lastig om hier mee om te gaan. En ik wil hem ook wel de tijd geven om er aan te wennen, hij hoopt dat het heel snel over is, ik ook natuurlijk.
Ik heb hem wel verteld dat het niet een hoofdpijntje is wat zo over gaat.
Mijn familie ziet het wel als een serieus iets, maar zijn familie niet. Maar goed ik vind het al heel wat dat ik nu met mijn man heb gepraat en dat vind ik nu even belangrijker als families...

Groetjes

[schaapje]

Ik heb begrepen dat als je je problemen, moeite en gevoelens wil delen met een partner, deze vaak het gevoel heeft dat hij ze op moet lossen, daarom voelt hij zich zo machteloos om dat ze niet direct op te lossen zijn.
Een man begrijpt vaak niet dat het er over praten en als de ander wil luisteren al heel veel druk van de ketel af is.

[schelpje3]

Precies Schaapje. Een man luistert oplossingsgericht. Als hij zijn vrouw over een probleem hoort praten, denkt hij: o o, werk aan de winkel. Bij vrouwen onderling zie je dat niet of nauwelijks.
Ik zag het bij mijn schoonouders bijv. mijn schoonmoeder klaagde dat ze pijn had, schoonpa stond al op om een tablet te pakken, maar dat hoefde helemaal niet.
Anderzijds bestaat wel het gevaar (denk ik) dat een man zijn oren sluit als zijn vrouw steeds opnieuw begint te praten over haar depressie. Denk je niet?

[boer]

''Mannen maken grote problemen kleiner, en vrouwen maken kleine problemen groter'', is dat niet een soort algemene ''waarheid'' ?

[schaapje]

''Mannen maken grote problemen kleiner, en vrouwen maken kleine problemen groter'', is dat niet een soort algemene ''waarheid'' ?

Mooi toch...dan zitten we samen op het gemiddelde.

[refo]

Lees eens een werelds boekje over de verschillen in denken tussen man en vrouw.
Er gaat letterlijk een wereld voor je open.

Als je een man vraagt: hoe laat is het, kijkt hij op zijn horloge, noemt de tijd en gaat verder met z'n werk. Een vrouw zal altijd een wedervraag stellen. Hoezo? Waarom vraag je dat?
Dat komt omdat vrouwen bij het stellen van een vraag niet een antwoord willen op die vraag. Let er maar eens op.
Gevolg is dat mannen in de ogen van de vrouwen ongevoelig reageren. Maar daar heeft dat niets mee te maken. Terwijl mannen ongeduldig worden omdat ze geen antwoord krijgen. Als ik om vier uur weg moet en m'n horloge doet het niet, dan wil ik hier en nu weten hoe laat het is. En niet een onderhandelingsronde beginnen om de tijd te weten te komen.
Sinds ik het weet moet om een heleboel dingen lachen. En lachen is gezond.

[schelpje3]

Lees eens een werelds boekje over de verschillen in denken tussen man en vrouw.
Er gaat letterlijk een wereld voor je open.

Als je een man vraagt: hoe laat is het, kijkt hij op zijn horloge, noemt de tijd en gaat verder met z'n werk. Een vrouw zal altijd een wedervraag stellen. Hoezo? Waarom vraag je dat?
Dat komt omdat vrouwen bij het stellen van een vraag niet een antwoord willen op die vraag. Let er maar eens op.
Gevolg is dat mannen in de ogen van de vrouwen ongevoelig reageren. Maar daar heeft dat niets mee te maken. Terwijl mannen ongeduldig worden omdat ze geen antwoord krijgen. Als ik om vier uur weg moet en m'n horloge doet het niet, dan wil ik hier en nu weten hoe laat het is. En niet een onderhandelingsronde beginnen om de tijd te weten te komen.
Sinds ik het weet moet om een heleboel dingen lachen. En lachen is gezond.

Ja, en hoe denkt je vrouw er inmiddels over? Ook ha ha ha ha?

[meribel]

Lees eens een werelds boekje over de verschillen in denken tussen man en vrouw.
Er gaat letterlijk een wereld voor je open.

Als je een man vraagt: hoe laat is het, kijkt hij op zijn horloge, noemt de tijd en gaat verder met z'n werk. Een vrouw zal altijd een wedervraag stellen. Hoezo? Waarom vraag je dat?
Dat komt omdat vrouwen bij het stellen van een vraag niet een antwoord willen op die vraag. Let er maar eens op.
Gevolg is dat mannen in de ogen van de vrouwen ongevoelig reageren. Maar daar heeft dat niets mee te maken. Terwijl mannen ongeduldig worden omdat ze geen antwoord krijgen. Als ik om vier uur weg moet en m'n horloge doet het niet, dan wil ik hier en nu weten hoe laat het is. En niet een onderhandelingsronde beginnen om de tijd te weten te komen.
Sinds ik het weet moet om een heleboel dingen lachen. En lachen is gezond.

oooh, dat voorbeeld is toch zo niet kloppend!

Bij ons is het compleet andersom.
Gewoon frustrerend, vraag ik hoe laat het is, zegt hij waarom.
Dan zeg ik ;