Leven in angst en onzekerheid

[Scavence]

Ik heb erg getwijfeld of ik me hierover wel wou uitlaten maar laat ik dat toch maar doen. Na een lange tijd van identiteitsproblemen heb ik het gevoel dat ik mijzelf ergens ben kwijt geraakt. Ik heb mijzelf een tijd sterk sociaal geïsoleerd van de buitenwereld en ben toen met veel vallen en opstaan weer terug in het sociale verkeer gekomen. Het is jammer dat dat destijds niet met de juiste vrienden was. Ik heb meerdere losbandige relaties gehad en heb mij ook ingelaten met (soft) drugs, alcohol en compleet verkeerde muziek. Dit alles met mensen waar ik me eigenlijk voor het meest van de tijd niet eens prettig bij voelde. Meerdere studies heb ik niet afgemaakt en zelfs een tijd heb ik full-time gewerkt zonder startkwalificatie.

Gelukkig heb ik met God mijn weg terug kunnen vinden naar Hem en voel daar al een sterke stabiliteit in.

Het probleem is echter dat ik sociaal behoorlijk instabiel geworden ben. Het ene moment kan ik me prima uiten en is er niets aan de hand. Maar ook veel te veel momenten ervaar ik intense angst voor mensen om mij heen. Een diepe onzekerheid heeft plaats genomen in mijn hart. Het maakt me werkelijk zo onzeker over het leven dat ik er vaak de zin niet meer van in zie. Ergens neem ik het mezelf kwalijk en heb ik het gevoel dat dit het gevolg is van mijn oude leven en dat ik er maar mee moet leren leven. Aan de andere kant ben ik er sterk van overtuigd dat God mij zo niet bedoeld kan hebben.

Ik leg dit probleem vaak bij God en vraag om zijn leiding hier in. Ook heb ik recentelijk professionele hulp gezocht op wekelijkse basis. Hierin wordt ik begeleid dat dagelijkse dingen als fietsen, winkelen, naar school gaan en werken allemaal geen angst hoeven op te leveren. Wat dit dus soms doet.

Rationeel snap ik de belachelijkheid ervan. Wat kan je nou gebeuren? Gevoelsmatig zit ik enkel vast.

Vanuit de psychologie wordt er dan ook gesproken dat er vanuit een situatie een gedachte ontstaat die gevoel en gedrag oplevert. En dat door bepaalde aspecten te ondermijnen de cyclus onderbroken kan worden. Ik heb alleen erg weinig sturing in mijn gedachtegang en mijn gevoelens beheersen lijkt me onmogelijk. Situaties vermijden werkt averechts en je gedrag wordt al zodanig gestuurd door je gedachtegang en gevoelens dat deze ook nauwelijks te beïnvloeden is.

Mijn vraag is dus of er mensen zijn die hier dingen in herkennen of soortgelijke problemen ervaren in het dagelijkse leven. En kan er sprake zijn van een ander soort gebondenheid? Ik ben hier voorzichtig in omdat ik vind dat hier te vaak en te snel mee gesmeten wordt.

Verder hoop ik op serieuze reacties.

[Mortlach]

Een lastige situatie waar meer mensen mee worstelen dan je zou denken. Ik herken een hoop, al is het voor mij gelukkig alweer een aantal jaar geleden dat ik er echt last van had.

Ik ben blij te lezen dat je je professioneel laat begeleiden. Daar zul je ongetwijfeld zeer veel aan hebben als je het een eerlijke kans geeft. Het lijkt erop dat je op de goede weg zit. En verder is het oefenen, heel veel oefenen. Gedachten en gevoelens zijn nu eenmaal lastig te beheersen; dat je herkent wat er intern met je gebeurt, is al heel wat.

Als je verwacht dat je uiteindelijk volledige controle zult hebben over gedachten en gevoelens, dan moet je je verwachtingen bijstellen. Niemand heeft dat namelijk. En dat heeft niets met occulte gebondenheid te maken. De tijd dat we psychische problemen wijten aan demonen ligt toch alweer een tijdje achter ons? Ik kan die gedachte in ieder geval totaal niet serieus nemen.

[Aapjes]

Dat er een gedachte ontstaat vanuit een bepaalde situatie wat een gevoel en bepaald gedrag oplevert klopt wel. Herken heel veel in je verhaal (zij het om heel andere redenen) en kamp met dezelfde problemen. Die cyclus doorbreken lijkt onmogelijk maar het kan wel. Alleen wanneer je je door gedachten en gevoelens laat leiden heb je er geen grip op. Hoe je er wel grip op krijgt? is voor mij ook nog vaak een raadsel. met goede hulp (cognitieve gedragstherapie kom je wel een eind). Je leert door denk technieken grip te krijgen op je gedachten.

Ik geloof niet in een soort gebondenheid. eigenlijk is het heel simpel. je reageert in een bepaalde situatie, bv met angst/schrik reactie. als volgende keer weer een zelfde soort situatie voordoet reageer je sneller met dezelfde reactie. als dit vaker voorkomt laat je je op een gegeven moment leiden door je angst en beheerst het je hele leven. Uiteindelijk kan je lichaam het over nemen en gaat reageren in normale situaties alsof er angst zou zijn. Natuurlijk is dit even simpel gezegd maar bij mij was het zo. Als je je eenmaal laat leiden breidt het heel snel uit. vooral als je ook nog aan het vermijden gaat.

Het is goed dat je hier hulp bij hebt gezocht. Nogmaals ik herken veel in je verhaal maar heb verder ook geen tips ofzo. zelf ben ik ook nog `zoekende`, en ben op het moment hard bezig er met veel hulp bovenop te komen. maar dat van een soort gebondenheid zou ik proberen los te laten.

[schelpje3]

Scavence, ik herken het wel, helaas.
Het kan je behoorlijk eenzaam maken, terwijl je er aan de buitenkant niets van ziet, klopt dat?
Voel je je vaak veiliger achter een masker?
Maar een valkuil is wel dat je dingen in gaat vullen voor de ander, hoe die ander mogelijk denkt. En dat klopt heel vaak niet.

[Lichtzwaard]

Men kan hier woorden over vuil maken ;maar ten eerst moedig en knap dat je je probleem voorlegt.

Ten tweede goed dat je hulp gezocht heb en hopen dat het mensen zijn die jou echt verder kunnen helpen

Ten derde zou je een bepaal gebondenheid kunnen hebben maar of dat zo is zou je bij de juiste mensen die daar voor opgeleid zijn moeten vragen.De Kerk heeft mensen in dient die daar voor opgeleid zijn.

ten vieren je weet wat er geschreven staat===Komt allen tot mijn die vermoeid en belast zijn en Ik zal u rust geven===

En dat is een rust van totale genezing;Blijf bidden en smeken een oprecht bidder zal Hij altijd verhoren Hij de Arts van onze ziel en lichaam.

Veel kracht moed en sterkte .

[Scavence]

Ik geloof niet in een soort gebondenheid. eigenlijk is het heel simpel. je reageert in een bepaalde situatie, bv met angst/schrik reactie. als volgende keer weer een zelfde soort situatie voordoet reageer je sneller met dezelfde reactie. als dit vaker voorkomt laat je je op een gegeven moment leiden door je angst en beheerst het je hele leven. Uiteindelijk kan je lichaam het over nemen en gaat reageren in normale situaties alsof er angst zou zijn. Natuurlijk is dit even simpel gezegd maar bij mij was het zo. Als je je eenmaal laat leiden breidt het heel snel uit. vooral als je ook nog aan het vermijden gaat.

Hier herken ik me voor een heel groot deel in. Maar als je lichaam het al over kan nemen, waarom zou je geest dat dan niet kunnen? Ik snap dat veel mensen hier wat nuchter tegenover staan, inclusief mijzelf. Maar ik sluit het nooit uit. Want het is, naar mijn mening, niet iets waar wij ook maar enige kijk op hebben.

Scavence, ik herken het wel, helaas.
Het kan je behoorlijk eenzaam maken, terwijl je er aan de buitenkant niets van ziet, klopt dat?
Voel je je vaak veiliger achter een masker?
Maar een valkuil is wel dat je dingen in gaat vullen voor de ander, hoe die ander mogelijk denkt. En dat klopt heel vaak niet.

Het kan me inderdaad behoorlijk eenzaam maken. Ook is het zo dat het lijkt dat op zo'n moment mijn masker volledig gebroken is. Terwijl ik hem dan juist nodig zou hebben. En als ik dan merk dat anderen dat aan mij merken is het rondje compleet.

Ik ga soms inderdaad ook invullen, voornamelijk als ik niet van mijn dag heb kunnen genieten. Want alle mensen zullen nu wel weten hoe instabiel ik eigenlijk ben.

Vragen als hoe gaat het met je en alles goed zijn soms ook echt vragen die ik niet fatsoenlijk kan beantwoorden.

Ten derde zou je een bepaal gebondenheid kunnen hebben maar of dat zo is zou je bij de juiste mensen die daar voor opgeleid zijn moeten vragen.De Kerk heeft mensen in dient die daar voor opgeleid zijn.

Ik heb nog niet echt een vaste kerk, dus dit zou een moeilijke kunnen worden voor mij. Wel ben ik me erg aan het oriënteren waar ik me het beste thuis voel. Thuis voelen... Het is lastig met zo'n angst. Ook denk ik niet dat iedere kerk daar speciale mensen voor in dienst heeft?

[Mortlach]

Hier herken ik me voor een heel groot deel in. Maar als je lichaam het al over kan nemen, waarom zou je geest dat dan niet kunnen? Ik snap dat veel mensen hier wat nuchter tegenover staan, inclusief mijzelf. Maar ik sluit het nooit uit. Want het is, naar mijn mening, niet iets waar wij ook maar enige kijk op hebben.

Het lijkt mij dan juist weer dat wij hier dankzij de moderne psychologie bijzonder veel kijk op hebben.

Het kan me inderdaad behoorlijk eenzaam maken. Ook is het zo dat het lijkt dat op zo'n moment mijn masker volledig gebroken is. Terwijl ik hem dan juist nodig zou hebben. En als ik dan merk dat anderen dat aan mij merken is het rondje compleet.

Dat masker heb je een stuk minder vaak nodig dan je denkt. (al hangt dat wel een beetje af van de mensen met wie je je omringt.

Ik ga soms inderdaad ook invullen, voornamelijk als ik niet van mijn dag heb kunnen genieten. Want alle mensen zullen nu wel weten hoe instabiel ik eigenlijk ben.

Dat zou nog wel eens kunnen tegenvallen. De meeste mensen zijn veel te veel met zichzelf bezig om zich druk te maken om jou. Daarom moet je ook proberen te vermijden voor anderen te denken, want dat is namelijk zo goed als nooit wat die mensen ook echt denken.

Vragen als hoe gaat het met je en alles goed zijn soms ook echt vragen die ik niet fatsoenlijk kan beantwoorden.

Niemand verwacht een eerlijk antwoord als ze die vragen stellen. Het is een sociaal smeermiddel. Je mag hier dus goed kijken wie het vraagt en daar je antwoord op afstemmen. Goede vrienden krijgen het 'echte' antwoord, de rest krijgt gewoon 'Goed, en met jou?'

[schelpje3]

Mortlach, het quoten ging niet goed.
Voordat mij verderop in het topic weer dingen worden verweten, die ik gezegd zou hebben, maar dus niet.....

[schelpje3]

Scavence: wie zijn geest overwint, is sterker dan die een stad inneemt, staat in de Bijbel. M.a.w. het is niet eenvoudig, om je hoofd iets te laten denken wat met je lichaam in tegenspraak is.

[Scavence]

Het lijkt mij dan juist weer dat wij hier dankzij de moderne psychologie bijzonder veel kijk op hebben.

Ja, dat ben ik ook wel met je eens. Maar wat weten we nou eigenlijk van daarbuiten?

Dat masker heb je een stuk minder vaak nodig dan je denkt. (al hangt dat wel een beetje af van de mensen met wie je je omringt.

Klopt wel, denk ik. Maar bijvoorbeeld nieuwe vriendschappen hebben tijd nodig om op elkaar afgestemd te worden voordat ik het zelf als een vriendschap zou gaan bestempelen. En niet iedereen is zo gezegend daarin.

Dat zou nog wel eens kunnen tegenvallen. De meeste mensen zijn veel te veel met zichzelf bezig om zich druk te maken om jou. Daarom moet je ook proberen te vermijden voor anderen te denken, want dat is namelijk zo goed als nooit wat die mensen ook echt denken.

Ik ben het helemaal met je eens. Het sluipt er alleen zo makkelijk in he?

Niemand verwacht een eerlijk antwoord als ze die vragen stellen. Het is een sociaal smeermiddel. Je mag hier dus goed kijken wie het vraagt en daar je antwoord op afstemmen. Goede vrienden krijgen het 'echte' antwoord, de rest krijgt gewoon 'Goed, en met jou?'

Maar het opbrengen van het "Goed, en met jou" is nou precies een voorbeeld van hoe je een masker draagt. Je voelt je niet zo, maar toch ga je de indruk wekken dat het zo is. Ik word er zelf gewoon moe van te pretenderen iets te voelen wat ik niet voel en me anders voor te doen dan dat ik ben. Maar om nou tegen iedereen te zeggen dat je je instabiel voelt is vragen om reactie.

M.a.w. het is niet eenvoudig, om je hoofd iets te laten denken wat met je lichaam in tegenspraak is.

Ik wou dat we dat konden tegenspreken.

[Scavence]

Ik heb zojuist het boek "Tussen vlucht en verlangen" van Dr. John Townsend binnen. Hier wordt psychologie en geloof gecombineerd in een zelfhulpboek. Eenzaamheid, angst en onzekerheid met voorbeelden vanuit tamelijk complexe situaties worden hier in een breed spectrum behandeld. Ik zal inhoudelijk een korte schets maken van je verwachten kan.

Fundamenteel:
1. Verbondenheid
2. Autonomie
3. Behoefte goed en kwaad te begrijpen
4. Behoefte aan gezag en volwassenheid

Mechanismen:
Gezonde contactvermijdende mechanismen: omgaan met pijn
Gezonde contactvermijdende mechanismen: voorbereiden op hechting
Destructieve contactvermijdende mechanismen: zes beslissende stappen
Destructieve contactvermijdende mechanismen: de gevolgen

Mensen met soortgelijke problematiek raad ik aan dit boek te gaan lezen. Ook voor mensen die dit nog niet zo ervaren kan het preventief werken (voorkom destructieve mechanismen).

[Reinolda]

Ik herken het helaas ook. Bang zijn voor mensen, bang zijn voor de reacties van mensen, bang zijn voor roddels, het liefste in huis willen blijven zodat je geen mensen ontmoet, als er aangebeld word snel naar boven gaan (alsof je niet thuis bent), niet naar verjaardagen durven gaan, niet naar de winkel durven gaan, een masker ophebben en helemaal 'op' zijn als dat masker afgezet kan worden enz.
Goed van je dat je nu hulp zoekt, ik hoop en bid voor je dat het je mag helpen!
Ik heb zelf nu ook hulp gezocht en ga een 'sova-training' volgen. Ik hoop dat het mij mag helpen en dat het jou ook helpt!

[Scavence]

@Reinolda

Amen. Ik hoop dat de sova-training je goed zal doen, al zal dit wel een spannende tijd voor je worden. Veel wijsheid toegewenst!

[Aapjes]

@Reinolda: Kun je dat wel dan? een sova-training volgen. Ik bedoel dit is toch ook met andere mensen?
Goed dat je ook hulp hierbij zoekt Herken het zo... de dingen die je beschrijft. op het laatst zit je gevangen in je eigen huis

[Reinolda]

@Reinolda: Kun je dat wel dan? een sova-training volgen. Ik bedoel dit is toch ook met andere mensen?
Goed dat je ook hulp hierbij zoekt Herken het zo... de dingen die je beschrijft. op het laatst zit je gevangen in je eigen huis

Ik moet de drempel toch een keer over.. Af en toe kan ik wel mezelf zijn bij andere mensen, dat voelt zo heerlijk! Daarnaast heb ik ook individuele gesprekken, wat dus ook samenspeelt met t topic dat ik gestart ben over huwelijkstherapie.
Ja precies! Nu ik een zoontje heb voel ik me wel wat veiliger bij andere mensen. Want als ze dan bijv. iets zeggen dat ik niet leuk vind, kan ik me een beetje achter hem verschuilen/naar hem kijken.
Vanuit mezelf ben ik gewoon een kletser, wel altijd een binnenvetter geweest, dus over gevoelens praat ik niet snel met onbekende mensen. Met mensen die ik 100% vertrouw lukt dat mij wel, maar nog niet altijd.
Ik wil gewoon leren dat ik mezelf kan zijn, dat mijn mening er ook toe doet en dat ik niet minder ben dan de ander.