Er kunnen heel wat redenen zijn waarom mensen moeite hebben om met anderen te communiceren. Autisme is daar een van, maar je kunt ook gewoon het karakter er niet voor hebben. Het lijkt in onze maatschappij soms alsof je abnormaal bent wanneer je het niet geweldig vindt om met anderen om te gaan, maar dat is dus niet zo. Niet ieder mens is een kuddedier. Sociale vaardigheidscursussen zijn dus ook alleen nuttig wanneer je zelf problemen hebt met je eigen houding, of wanneer je het nodig hebt in je beroep. Dit zie je bijvoorbeeld bij een opleiding als SPH. In dat vakgebied is het niet erg handig wanneer je niet zo sociaal vaardig bent (al pik je de mensen die die vaardigheden uit boekjes hebben aangeleerd er vaak feilloos tussen uit
).
En er zijn genoeg mensen die autistische trekjes hebben hoor, dus dat je hoog scoort op een test vind ik niet gek. In de psychologie willen ze juist weer van al die etiketjes af, en terecht! Nergens is het aantal mensen met een "stoornis"zo hoog als ik Nederland
Bij autisme begrijp je vaak dingen niet in het gedrag van anderen die voor mensen zonder autisme wel vanzelfsprekend zijn. Een klein voorbeeldje:
Wanneer je een vraag krijgt bij een proefwerk, en die vraag is: is dit goed of fout?
Wij begrijpen dan dat je uit 1 van die twee mogelijkheden moet kiezen. Iets is goed, of fout. Een autist zou hier kunnen antwoorden: "Ja". Want hé, natuurlijk is iets goed
offout
Of je leest een boekje met een kind, en wijst aan wat er op de plaatjes staat. "Kijk, dit is een auto". Een autist zegt dan: "nee, dat is geen auto, het is een plaatje van een auto".
Even twee kleine voorbeelden van hoe miscommunicatie kan ontstaan, doordat iemand met autisme dingen niet vanzelfsprekend begrijpt, en de dingen erg zwart/wit neemt.
Een autist heeft moeite om dingen te "doorzien". Neemt alles letterlijk. Grapjes of cynisme worden daardoor vaak niet begrepen, waardoor een autist stug kan overkomen. Vaak is er ook nauwelijks gevoel voor humor.
Er zijn heel veel mensen die het niet leuk vinden om met andere ouders in contact te komen hoor. Wanneer jij je daar schuldig over voelt, omdat je kinderen daarom niet met vriendjes kunnen spelen, zou ik daar bijvoorbeeld 1 dag per week voor reserveren. Je moet dan 1 dag door de zure appel heen, maar spreek met jezelf af dat je het contact met de ouders zo kort mogelijk houdt.
Ik ben niet autistisch, maar word ook moedeloos van dat oppervlakkige geneuzel van veel ouders. Als ik soms hoor waar mensen druk mee kunnen zijn, dan voel ik me af en toe ook een Alien.
Daarom hier 2 dagen waarop ze mogen afspreken, en ik nodig ouders niet uit voor thee of een gezellig gesprek. Er zijn ook ouders waar ik wel goed mee kan opschieten hoor, maar dat zijn niet de types `huisje/boompje/baantje`
Heb je wel behoefte aan contact met mensen, of maakt het je niet zo veel uit?
is dit tegen iemand in bijzonder? Daar kan jokesloten niets aan doen. volgens mij is ze helemaal niet om een diagnose bezig maar wil tips of herkenning van mensen die het ook ervaren. Voor haar een serieuze vraag en ik snap echt niet waarom jij zo boers reageert. 
