Wegwijzer

[Rozebottel]

Hallo, mijn naam in Rozebottel en ben 27 jaar oud.
Ik weet eigenlijk niet goed waar ik heen moet en hoop dat ik jullie site mag gebruiken voor dit.
Mijn vader is overleden en was in mijn jonge jaren boer. Mijn moeder is hertrouwd en gaan wonen op een uur rijden hiervandaan en heeft last van zware depressies.
Door moeilijkheden in de relatie tussen mijn vader en moeder waren wij geen stabiele kerkgangers. Tot mijn 12e heb ik op de meisjesclub van de kerk gezeten, maar toen dit overging in tienerclub en de jongens en meisjes dus samenkwamen, ben ik niet meer gegaan. Catechesatie heb ik denk ik tot mijn 16e gevolgd.
In de tussenliggende tijd tot nu heb ik mij niet veel ontwikkeld. Ik merk dat sommige dingen mij steeds zwaarder, maar weet niet goed meer hoe ik het tij kan keren. Eigenlijk wil ik 10 jaar al niet meer. Ik heb heus ook wel goede dagen, maar deze overheersen niet.

[Mortlach]

Je wilt niet meer? Hoe bedoel je, qua kerkgang, qua geloof, qua leven zelfs misschien?

[Rozebottel]

Ik bedoel het laatste.

[Mortlach]

Ja, daar was ik al een beetje bang voor.

Er zal ongetwijfeld een hoop steun en bemoediging komen als ik de mensen hier een beetje ken, maar laat ik dit dan eerst even duidelijk wegzetten:

Ga naar de huisarts, morgenochtend nog, bespreek dit met hem of haar en laat je doorverwijzen naar een psycholoog.

Je hoeft dit niet helemaal alleen te doen, maar hoe goed wij het ook met je voorhebben, veel kunnen we niet voor je doen. Daarvoor is de situatie te ernstig.

Dan nu de bemoediging:
Ik kan me voorstellen wat je doormaakt. Ik ben in het verleden zelf lang depressief geweest - inclusief zelfmoordgedachten, maar gelukkig geen poging - al is dat nu alweer zo lang geleden dat ik aan het vergeten ben hoe slecht ik het toen had. Je kunt hier dus doorheen komen, ook al lijkt het hopeloos. Maar neem van me aan dat dat in je eentje veel moeilijker is dan het hoeft te zijn als je professionele hulp zoekt. Praat erover, dat is het enige dat echt helpt.

[lekkerbek]

Je signaleert bij jezelf een groot probleem, goed dat je dit ook hier verwoordt!
Ik geef je hetzelfde advies als Mortlach: ga naar je huisarts. Je moet hulp hebben, de huisarts kan je naar de juiste hulpverlener sturen. Met de juiste hulpverlening kan ook jij hier uitkomen!
Sterkte!

[Rozebottel]

Het wrange is dat ik al een tijd lang psychologische hulp heb gehad, zowel regulier als particulier.
Ik denk dat ik de depressiviteitsgenen van mijn moeder heb geërfd en de autisme-genen van mijn vader.

Ik doe nu al zo'n 3 jaar productiewerk, parttime. En wordt ondersteund door het UWV. Ik heb Havo gedaan en hoewel ik mijn Hbo niet afgemaakt hebt, voelt het alsof ik dit niet nodig heb.

Speciale dagen, zoals gister Koningsdag, zijn een crime voor mij. Waarom kan ik niet deelnemen aan het sociale verkeer? Meedoen aan de zeskamp bijv.!

[Bambi]

Het wrange is dat ik al een tijd lang psychologische hulp heb gehad, zowel regulier als particulier.
Ik denk dat ik de depressiviteitsgenen van mijn moeder heb geërfd en de autisme-genen van mijn vader.

Ik doe nu al zo'n 3 jaar productiewerk, parttime. En wordt ondersteund door het UWV. Ik heb Havo gedaan en hoewel ik mijn Hbo niet afgemaakt hebt, voelt het alsof ik dit niet nodig heb.

Speciale dagen, zoals gister Koningsdag, zijn een crime voor mij. Waarom kan ik niet deelnemen aan het sociale verkeer? Meedoen aan de zeskamp bijv.!

Misschien moet je eens gaan beginnen om jezelf te accepteren zoals je bent.
God heeft ieder mens uniek gemaakt.
Jezelf met anderen vergelijken, daar schiet je dus niets mee op.
Dan raak je steeds teleurgesteld in jezelf.
Dan ben je constant in gevecht met jezelf en dat is, naast heel vermoeiend, ook heel deprimerend.
En daarmee zorg je ook dat je niet van jezelf houd, maar eerder een hekel aan jezelf krijgt.

Dus accepteer jezelf, kijk naar wat je zelf leuk vind om te doen en ga daarvan genieten.
Ga niet over je eigen grenzen heen, die horen nu eenmaal bij jou.
En praat tegen God, over alles wat je voelt, denkt en ervaart.
Hij kent je door en door en weet dus wat je doormaakt.
Hij is altijd bij je en wil je altijd helpen.
Je kunt ook alles aan Hem vragen, ook om je te helpen als je je deprie voelt.
Hij houdt van je.
Bouw dus een relatie met God op, dat is het belangrijkste in het leven en dan kun je het leven ook beter aan.

Sterkte.

[Riska]

Misschien moet je eens gaan beginnen om jezelf te accepteren zoals je bent.
God heeft ieder mens uniek gemaakt.
Jezelf met anderen vergelijken, daar schiet je dus niets mee op.
Dan raak je steeds teleurgesteld in jezelf.
Dan ben je constant in gevecht met jezelf en dat is, naast heel vermoeiend, ook heel deprimerend.
En daarmee zorg je ook dat je niet van jezelf houd, maar eerder een hekel aan jezelf krijgt.

Ja, dat is echt heel gemakkelijk - accepteren dat je bent zoals je bent...
Dat doe je in een handomdraai...
Daarom hebben psychologen en psychiaters tijd zat - kun je gelijk en op staande voet terecht.
Ik zou proberen een beetje je in te leven hoe het is om in een depressie te verkeren en daarnaast autisme te hebben, als ik Rozebottel goed begrijp.

Ik kan alleen maar meegaan in het advies om toch op korte termijn overleg te hebben met je huisarts, zodat je opnieuw naar een psycholoog kan worden verwezen. En, als het mogelijk is, een kring om je heen van mensen waarbij jij je veilig voelt. Want alleen red je het niet. Uit ervaring weet ik dat depressie kan toeslaan als je hele dagen alleen bent. Ook al heb je misschien ook behoefte aan alleen zijn, het is niet goed dat alle dagen te zijn.

Ik hoop dat je met je huisarts een weg kunt vinden om ermee om te gaan...

[Pcrtje]

Dag Rozenbottel,

Mijn advies is hetzelfde als wat hiervoor al gezegd is: ga naar je huisarts en probeer met hem of haar tot goede vervolgstappen te komen.

Ik snap dat de stap heel groot lijkt of dat je er tegenop ziet als je er eerder bent geweest en het op niets uit liep. Stuur me anders een privé-berichtje, misschien kan ik je een stukje verder helpen. Ik ben (nog) geen huisarts maar al wel bekend in wat de medische/psychologische zorg voor je kan betekenen.

[mealybug]

Hallo, mijn naam in Rozebottel en ben 27 jaar oud.
Ik weet eigenlijk niet goed waar ik heen moet en hoop dat ik jullie site mag gebruiken voor dit.
Mijn vader is overleden en was in mijn jonge jaren boer. Mijn moeder is hertrouwd en gaan wonen op een uur rijden hiervandaan en heeft last van zware depressies.
Door moeilijkheden in de relatie tussen mijn vader en moeder waren wij geen stabiele kerkgangers. Tot mijn 12e heb ik op de meisjesclub van de kerk gezeten, maar toen dit overging in tienerclub en de jongens en meisjes dus samenkwamen, ben ik niet meer gegaan. Catechesatie heb ik denk ik tot mijn 16e gevolgd.
In de tussenliggende tijd tot nu heb ik mij niet veel ontwikkeld. Ik merk dat sommige dingen mij steeds zwaarder, maar weet niet goed meer hoe ik het tij kan keren. Eigenlijk wil ik 10 jaar al niet meer. Ik heb heus ook wel goede dagen, maar deze overheersen niet.

Koop een reisboek en ga eens een paar maanden reizen, mensen ontmoeten, een vrijwilligersproject doen in Afrika, en vergelijk jezelf voortdurend met mensen die het slechter hebben dan jezelf, en dat zijn er in deze wereld waarschijnlijk wel zo'n 85%.
En geloof niet alles wat mensen tegen je zeggen of wat je moet leren...
Je bent nog hartstikke jong , je leven is nog maar net begonnen !!

[Bambi]

Ja, dat is echt heel gemakkelijk - accepteren dat je bent zoals je bent...
Dat doe je in een handomdraai...
Daarom hebben psychologen en psychiaters tijd zat - kun je gelijk en op staande voet terecht.
Ik zou proberen een beetje je in te leven hoe het is om in een depressie te verkeren en daarnaast autisme te hebben, als ik Rozebottel goed begrijp.

Ik kan alleen maar meegaan in het advies om toch op korte termijn overleg te hebben met je huisarts, zodat je opnieuw naar een psycholoog kan worden verwezen. En, als het mogelijk is, een kring om je heen van mensen waarbij jij je veilig voelt. Want alleen red je het niet. Uit ervaring weet ik dat depressie kan toeslaan als je hele dagen alleen bent. Ook al heb je misschien ook behoefte aan alleen zijn, het is niet goed dat alle dagen te zijn.

Ik hoop dat je met je huisarts een weg kunt vinden om ermee om te gaan...

Ik ben nu eenmaal anders dan jij, dus je hoeft niet zo te katten op me.
Juist die manier van reageren geeft mensen het gevoel niet goed genoeg te zijn en veroorzaakt juist depressies bij mensen.

Het probleem met de huidige maatschappij is nu juist dat je aan een bepaald beeld moet voldoen.
En juist psychiaters en psychologen geven je een stempel, als je daar niet aan voldoet.
En geven je dus ook een gevoel van niet goed genoeg te zijn.

Ik heb zelf juist moeten leren, dat met jezelf accepteren zoals je bent, al een groot deel van het probleem verholpen wordt.

[Wilsophie]

@ Riska, het is juist helemaal niet makkelijk om dat advies te geven wat Bambi geeft. Het is een zeer wijze raad.
De wijze waarop jij regeert is heel irritant en haalt zoveel onderuit. Hoezo "alleen red je het niet" , lekker bemoedigend is dat.
En dan afdoen, "ga maar naar je huisarts".
Ik denk dat MB een heel goed advies heeft gegeven. Trek erop uit, neem even afstand van je wereldje, waar je blijkbaar in vast zit, en bied hulp aan in een organisatie met de capaciteiten die je in je hebt dan zul je zien dat er een wereld voor je opengaat.

[Riska]

Sorry, ik zal me er niet meer mee bemoeien...
Het was goed bedoeld, maar kennelijk niet begrepen.

[Wilsophie]

Dat is precies wat ik bedoel. Een negatieve spiraal waar niemand wat aan heeft.
Projectie is nooit een goed uitgangspunt.

[Wilsophie]

Hallo, mijn naam in Rozebottel en ben 27 jaar oud.
Ik weet eigenlijk niet goed waar ik heen moet en hoop dat ik jullie site mag gebruiken voor dit.
Mijn vader is overleden en was in mijn jonge jaren boer. Mijn moeder is hertrouwd en gaan wonen op een uur rijden hiervandaan en heeft last van zware depressies.
Door moeilijkheden in de relatie tussen mijn vader en moeder waren wij geen stabiele kerkgangers. Tot mijn 12e heb ik op de meisjesclub van de kerk gezeten, maar toen dit overging in tienerclub en de jongens en meisjes dus samenkwamen, ben ik niet meer gegaan. Catechesatie heb ik denk ik tot mijn 16e gevolgd.
In de tussenliggende tijd tot nu heb ik mij niet veel ontwikkeld. Ik merk dat sommige dingen mij steeds zwaarder, maar weet niet goed meer hoe ik het tij kan keren. Eigenlijk wil ik 10 jaar al niet meer. Ik heb heus ook wel goede dagen, maar deze overheersen niet.

Even een vraag. Je was boer? En ging naar een meisjesclub?
Of begrijp ik dat niet goed? Heet het dan niet een boerin?