seksueel misbruikt als kind

[schelpje3]

Ik heb zeer goede therapie gehad van iemand die gespecialiseerd is in seksueel misbruik. Daarnaast had ik gesprekken met Judith, omdat ik in de knoop kwam met de benaming van God als Vader.
Ik heb haptonomie gehad en ik hoor het haar nog zeggen: "uw lijf draagt heel negatieve herinneringen met zich mee".
Ik was niet jong meer toen ik begon met therapie - ik had daarom altijd 'haast'...
Een stuk vrij leven is het meest haalbare, al word je soms op een onmiskenbare manier geconfronteerd met je verleden...

Dit gedicht kreeg ik van mijn therapeut - hij (en dus ook ik) wist niet van wie het was:

Weet wat je doet

Weet wat je doet:
je breekt muren af,
je haalt steen naar beneden.
Steen voor steen,
bovenaan beginnen,
anders storten ze in;
dat gaat wel sneller
maar dan heb je grote kans
dat er slachtoffers vallen
onder het neerstortende puin.

En langzaam
zal je dan wel
je kern,
je ik,
je zelf
eruit te voorschijn komen
- moet je eens zien hoe mooi en hoe echt –

En als ze dan zeggen:
je bent zo zwak
je bent zo weinig weerbaar,
dan kun jij weten:
nee
ik ben niet zwak
ik ben mijzelf.

Wat ontroerend mooi Riska !
Ik ken deze problematiek niet, wel een andere en heb daar mee te kampen.
Het gedicht verwoordt dat zeer goed.

[Kraai]

Ik snap het riska dat je er dan moeite mee kan krijgen. En ik was idd wel jonger dan jij dat ik hulp kreeg. Je kan het dan beter op jongere leeftijd krijgen dan idd op latere leeftijd. Maar kwam het bij jou dan nooit eerder naar boven? of heb je het altijd gestopt? Ik weet uit ervaring dat het dan op een gegeven moment de maat vol is. En ik had het geluk dat ik nog aangifte kon doen. Want het klinkt misschien heel stom maar je kan vanaf je 18t/m je 30ste jaar aangifte doen als je als kind misbruikt ben. Want op je acht tiende gaat het verjarings termijn pas tellen. En dat gaf mij ook een stuk rust dat ik dat nog kon doen. Het is niet makkelijk want je word helemaal leeg gezogen met vragen en hoe alles ging. Je moet dan wel heel diep nadenken en er komen dan ook weer dingen boven die je heel diep had weg gestopt. Maar ik hoop een ieder die dit leest en je kan nog aangifte doen doe het dan. en zeker riska als het in de media komt dan word je er zeker weer heel erg bij bepaald en weet je wat ik dan ook nog heb dat ik boos word omdat het nog steeds veel te veel voorkomt.en dan zou ik wel eens willen dat de daders wisten wat ze die kinder aandoen. Maar of dat zal helpen denk het niet

[Riska]

Aangifte doen? Heeft weinig zin, want hij is in 1970 overleden.
Van mijn jeugd herinnerde ik mij vrjwel niets, tot mijn plm. 15e jaar.
Ik functioneerde niet en heb een paar keer hulp gezocht. Maar dat mislukte tot ik op een plek kwam waar ik mij volledig geborgen voelde en waar ik een steengoede therapeut kreeg, die mij uiteindelijk heeft doorverwezen naar een vrouw die gespecialiseerd was in seksueel misbruik.
Ik heb als kleuter mijn moeder verloren en in de tijd dat dat gebeurde was de algemene overtuiging dat kinderen niet rouwen. Die rouw kwam alsnog dus bij die therapeut en toen ging de deksel eraf.
De therapeute naar wie ik verwezen ben uiteindelijk heeft mensen veel en veel liever als het nog niet zo lang geleden is dan dat het zo 'geblokt' is. Maar hoe lang iets ook geleden is, uiteindelijk komt het er uit.
En hoe het dan moet 'helen' is een gevecht dat ik niemand gun...

[Kraai]

ja dan is het moeilijk om aangifte te doen. En ik had ik me jeugt ook al hulp gezocht en zei toen dat het weer heel goed ging. Terwijl me hart anders zei en ja hun geloofden het. Heb ook vaak zat op het punt gestaan om me zelf van het leven te beroven nu ik daarna terug kijk ben ik blij dat ik er nu zo uitgekomen ben. En ik liet naar me ouders ook niet het achterste van me tong zien. En het misbruik van mij heeft vanaf mijn achtste jaar tot me tiende ongeveer plaats gehad. En dan ben je er toch wel van bewust dat er dingen gebeuren die niet horen. En is idd beter om vroeg hulp te zoeken ipv er zo lang mee te lopen. Bij mij was het ook al veel te vast gaan zitten. En ik gun het ook niemand dat zo iets voor hun kiezen krijgen. En ik wilde ook geen hulp want ik vond dat het nog best met me ging. Maar op een gegeven moment niet meer. Ook in me huwelijk. Ik moet zeggen dat ik een hele begrip volle man heb die heel veel geduld met me heeft. Want als je dat ook niet zou hebben. dan weet je volgens mij ook niet meer waar je het zoeken moet.

[schelpje3]

ja dan is het moeilijk om aangifte te doen. En ik had ik me jeugt ook al hulp gezocht en zei toen dat het weer heel goed ging. Terwijl me hart anders zei en ja hun geloofden het. Heb ook vaak zat op het punt gestaan om me zelf van het leven te beroven nu ik daarna terug kijk ben ik blij dat ik er nu zo uitgekomen ben. En ik liet naar me ouders ook niet het achterste van me tong zien. En het misbruik van mij heeft vanaf mijn achtste jaar tot me tiende ongeveer plaats gehad. En dan ben je er toch wel van bewust dat er dingen gebeuren die niet horen. En is idd beter om vroeg hulp te zoeken ipv er zo lang mee te lopen. Bij mij was het ook al veel te vast gaan zitten. En ik gun het ook niemand dat zo iets voor hun kiezen krijgen. En ik wilde ook geen hulp want ik vond dat het nog best met me ging. Maar op een gegeven moment niet meer. Ook in me huwelijk. Ik moet zeggen dat ik een hele begrip volle man heb die heel veel geduld met me heeft. Want als je dat ook niet zou hebben. dan weet je volgens mij ook niet meer waar je het zoeken moet.

Dat is fijn kraai, dat je dan een lieve man hebt getroffen ! Want anders zou je nog verder kunnen terugzakken. Dit soort dingen grijpen zo diep in denk ik. Dat moet je je leven lang meetorsen. Hoe heeft dat invloed op je geloofsleven kraai ?

[Kraai]

Ja idd zou je dan heel erg terug kunnen zakken en dat is gelukkig niet gebeurd. Heb wel met heel veel profesionele hulp het gehaald zoals ik nu ben. Wat het met geloofs leven heeft gedaan. Ja dat heeft veel inpact gehad. Nu gaat het heel goed maar ben heel vaak opstandig geweest tegenover God. Waarom ik alles krijg/kreeg en een ander niets in mijn ogen. want mijn leven is vanaf 2006 echt op zijn kop gezet. Niet alleen met het probleem wat er speelde maar ook fam omstandigheden en dat kan je er dan net allemaal niet bij hebben. En toen zei het geloof mijn heel weinig en ging ik 1 x op een zondag naar de kerk ipv 2x maar dat kwam ook wel mede door slaapmedicatie die ik slikte. En medicijnen tegen depressie en dat vlakt ook je gevoelens af. Nu ben ik bijn een jaar zonder die pillen en dan merk je pas wat die pillen met je doet.

[schelpje3]

Klinkt mij heel erg logisch. Mensen zeggen al snel: je moet maar bidden, net alsof alles dan in 1 klap opgelost is. Je gevoelens verdwenen, de situatie veranderd. Dus niet. Natuurlijk moet je blijven bidden, maar soms weet je niet eens wat precies. Het kan zo donker zijn, dat je het gevoel hebt dat dit nooit zal veranderen.
Zelf vond ik in een bepaalde verdrietige en heftige periode wel troost in de Psalmen. Maar op dat moment ben je zo bezig met het aardse, dat het geestelijke in het gedrang lijkt te komen.
Maar dat is menselijk.

[Kraai]

Klinkt idd allemaal heel logische maar ik denk dan wel eens als ze het zelf mee maken dan praten ze ook wel anders. Dat is mooi dat je daar troost uit kon halen. Als het bij mij heel donker was dan kon ik nergens troost uit halen. En me hulpverleners probeerde dat wel maar dat werkte bij mij juist verkeerd. En als het dan alleen maar over het misbruik ging maar dat is het juist niet. Ik heb zoveel voor me kiezen al gehad zoals rouwverwerking en zo. Dat kwam daar nog eens boven op. En nu ook met me gezondheid moet morgen geopereerd worden. Sorry hoor maar ik wil niet zielig overkomen maar soms voel je het gewoon even dat je het kwijt wil

[Riska]

Om te beginnen: sterkte Kraai, als je morgen geopereerd moet worden. Iets ernstigs of valt dat wel mee?
We zijn meer lotgenoten dan je denkt - soms 'stapelen' dingen en dat maakt het extra zwaar. Ik had geen mama meer en nog zo wat van die dingen.
Ik erger me altijd wezenloos aan mensen die aangeven dat ze zwaar depressief waren en "toen kwam Jezus en toen was alles over". Nou, niet dus. Hooguit dat je een dragende kracht ervaart. Maar het knokken blijft.
Waar ik mij in kon vinden waren op dat moment Psalmen als Psalm 22 - Mijn God, mijn God waarom hebt Gij mij verlaten... Want er zijn van die perioden dat er niks meer is, dat het alleen maar donker is. Zoiets...

[Kraai]

Dank je is niet echt ernstig maar moet voor de tweede keer aan me pols geopereerd worden in een jaar tijd aan een ganglion denken ze. Maar ik wil het nu laten onderzoeken ivm ziekte in me fam. En het zit bij me slagader en dat is wel riskant. Ja ik snap helemaal wat je bedoeld. Zo leeft mijn vader nog wel maar ben hem door hersen infarcten kwijt geraakt. En me pa was altijd me maatje in alles. En dat kan ook zo pijn doen. Ja zeker word dat vaak gezegd als iemand depressief is dat Jezus komt en het over is maar zo ervaar ik dat niet hoor. Ik ervaar wel dat ik door Hem geleid ben dat ik nu ben wie ik ben

[schelpje3]

Helaas kon ik dat ook niet zo ervaren. Aardedonker, en heel eenzaam. Ik ken het. Jezus houdt van je, altijd. Daar kun je niks mee als je op de bodem van je bestaan zit.
Iemand zei tegen me: zie het maar als een ballon aan een draadje, het draadje is superdun, de ballon zit in de wolken. Je ziet hem niet. Maar het kontakt is er. Op dat moment zei het me niets, maar later wel.
En als dan de enige mens die je begrijpt weggenomen wordt, val je helemaal in een onpeilbaar diep gat. Misschien moest het allemaal wel zo zijn, om alleen Hem aan te grijpen. Ik weet het ook niet.

[Riska]

Misschien moest het allemaal wel zo zijn, om alleen Hem aan te grijpen. Ik weet het ook niet.

Geloof ik niks van... Dan zou het allemaal van God afkomen. God heeft er weet van, maar het komt niet van Hem en al helemaal niet van Christus. In gesprekken met een predikant jaren geleden zei hij:"Ik vind het een wonder dat je nog gelooft". Kijk, dat is taal die ik versta...
Let wel: het gebeurt allemaal niet zonder God. Hij heeft er weet van, is erbij. Dat betekent niet dat Hij het wil.
Het is zoals met een ziek kind dat naar het ziekenhuis moet. Mama is er bij, heeft er verdriet van, heeft weet van de pijn (en een ouder zou graag de pijn van haar/zijn kind overnemen!) en zo is het met God. Zo ongeveer kan ik ermee leven, zonder mijn geloof volledig te hebben verloren.

[schaapje]

Misschien moest het allemaal wel zo zijn, om alleen Hem aan te grijpen. Ik weet het ook niet.

Geloof ik niks van... Dan zou het allemaal van God afkomen. God heeft er weet van, maar het komt niet van Hem en al helemaal niet van Christus. In gesprekken met een predikant jaren geleden zei hij:"Ik vind het een wonder dat je nog gelooft". Kijk, dat is taal die ik versta...
Let wel: het gebeurt allemaal niet zonder God. Hij heeft er weet van, is erbij. Dat betekent niet dat Hij het wil.
Het is zoals met een ziek kind dat naar het ziekenhuis moet. Mama is er bij, heeft er verdriet van, heeft weet van de pijn (en een ouder zou graag de pijn van haar/zijn kind overnemen!) en zo is het met God. Zo ongeveer kan ik ermee leven, zonder mijn geloof volledig te hebben verloren.

Riska ik heb grote bewondering voor je wijsheid in het geloof, jij kan nog veel mensen tot zegen
zijn.

m.v.g.

[schelpje3]

Misschien moest het allemaal wel zo zijn, om alleen Hem aan te grijpen. Ik weet het ook niet.

Geloof ik niks van... Dan zou het allemaal van God afkomen. God heeft er weet van, maar het komt niet van Hem en al helemaal niet van Christus. In gesprekken met een predikant jaren geleden zei hij:"Ik vind het een wonder dat je nog gelooft". Kijk, dat is taal die ik versta...
Let wel: het gebeurt allemaal niet zonder God. Hij heeft er weet van, is erbij. Dat betekent niet dat Hij het wil.
Het is zoals met een ziek kind dat naar het ziekenhuis moet. Mama is er bij, heeft er verdriet van, heeft weet van de pijn (en een ouder zou graag de pijn van haar/zijn kind overnemen!) en zo is het met God. Zo ongeveer kan ik ermee leven, zonder mijn geloof volledig te hebben verloren.

Ik zeg niet dat het allemaal van God komt. Maar we leven in een gebroken wereld, vol van zonden en pijn. Sommige dingen die wij meemaken zijn het gevolg van die zonde. Mensen kunnen elkaar zoveel pijn en schade berokkenen. En ik vind de vergelijking van een ouder met een ziek kind geen goede. Sorry. Maar wij zijn als moeder of vader onmachtig om ons kind beter te maken, i.t.t. God.
En als een predikant tegen jou zegt dat hij het nog een wonder vindt dat je nog gelooft, vind ik hem eerlijk gezegd geen goede "dienaar". Want als hij al twijfelt aan Gods trouw en genade, en dit zo doorgeeft aan jou, hoe moet het dan idd bij jou gaan !

[Riska]

Schelpje, luister: ik kom uit een andere denominatie dan jij en ervaar en zie dingen dus wat anders denk ik.
Ik ben door een mens beschadigd, ernstig beschadigd. Die mens was actief in de kerk - ouderling en zo.
Ik heb als kind op een school gezeten waar strafwerk bestond uit het tien keer overschrijven van de Tien Geboden, van delen (of helemaal) van Psalm 119. Geen manier om van de teksten te gaan houden...
En in dat verband heeft die predikant gezegd dat het hem verwonderde dat ik mijn geloof behouden heb. Dat ik dat behouden heb is gewoon een Godswonder! Zo heeft hij het bedoeld. En dat heeft niets te maken met twijfel aan Zijn trouw en genade van zijn kant.
Velen hebben onder de gegeven omstandigheden dat geloof wel degelijk verloren. En dat was dan niet de schuld van de mens die haar/zijn geloof verloor, maar degene die ervoor gezorgd heeft dat het gebeurde. En dan ook nog "in de naam van God"... door te verwijzen naar bepaalde onderdelen van de Tien Geboden...
Als iets niet helemaal gaat zoals jij vindt dat het zou moeten gaan in het geloofsleven, wil het nog niet zeggen dat het een foute weg of foute redenering is...