@ Liesien; heb je inmiddels de uitslag gekregen? Moet je binnenkort niet weer terug naar de internist? Sterkte verder!
@ Nita; fijn dat je weer energie hebt! Idd lastig die keuzes maken... je wilt graag de garantie erbij dat het goed uitpakt. Heb je inmiddels al een huisarts gevonden?
@ mw en Funlover; hoe gaat het met jullie?
Onlangs bij de huisarts ben ik ook niet veel wijzer geworden, ik moest me grenzen bewaken en nee durven zeggen. Het was geen knopje omzetten, sja... wat moet ik daar nu mee? Dat weet ik zelf ook wel, zeker na de flinke terug na 1 uurtje extra stage. Heb aantal weken het gevoel gehad dat me lichaam al me energie in beslag nam om er weer bovenop te komen. Al was het volgens de fysio ook wel heel logische, het herstellen moet toch ergens vandaan komen. Aan de andere kant kon ik het ook positief bekijken, me lichaam deed wel de moeite om te herstellen na een terug val. Ik hoopte dat ik er duidelijke handvaten zou krijgen, wat er nog meer aan mogelijkheden zouden zijn... maar helaas
.
Misschien kon ik het volgens de huisarts ook wel zelf, ik moest nu eerst weer zorgen dat het stabiel werd en dan kon ik af en toe wel eens een stapje over me grens wagen. Was het negatief resultaat, dan was me lichaam er nog niet aan toe. Bij positief resultaat dan is het mooi en zo heel langzaam opbouwen. Mezelf kennende weet ik dat ik dat niet ga redden en er dus wel hulp van buitenaf bij nodig heb. Ik wil gewoon teveel... en daarnaast is inmiddels wel duidelijk voor me dat ik niet kan omgaan met me pijn.
De revalidatiearts gaf me het advies mee om een coach in handen te nemen die me zou helpen bij het opbouwen van me opleiding en me grenzen te bewaken, ja zegt de huisarts misschien is er op school wel iemand die je hierbij kan helpen. Dan denk ik bij mezelf als iemand geen medische achtergrond heeft, er geen weet van heeft hoe moet zo'n iemand me dan helpen? Me studiecoach zegt me nu ook alleen maar dat ik een stapje terug moet doen en het wel weer komt... Helaas heb ik aan die woorden niet veel.
Heb de brief van de revalidatiearts ook mee gekregen, volgens de huisarts een hele duidelijke brief. Al snap je als leek weinig van die medische termen, maar alles staat er wel netjes in verwoord. Maar nog weet ik niet wat ik moet... De diagnose die ik nu heb is een pijnstoornis/ontregeld stress-systeem, daarnaast is mijn pijn chronische.
Afgelopen week heb ik er nog een gesprek over gehad met de fysio, daarin tref ik het wel met een fysio die daar ook uitgebreid de tijd voor neemt, luistert en meedenkt. 2,5 week geleden zei die me al, er hebben al verschillende mensen jou geprobeerd uit te leggen hoe chronische pijn werkt, waaronder ik, maar misschien moet je dat eerst begrijpen... Maar als het mij uitgelegd word dan denk ik ja zo is het, maar als ik het op mezelf moet betrekken dan snap ik het niet meer. Stiekem was ik me eigen toch aan het verzetten tegen dingen, al bedoelde hij het totaal niet beschuldigend... dat ik er hulp bij nodig heb is wel duidelijk. Misschien was ik er nu nog niet aan toe en heb ik er daarom ook geen zin in, de revalidatiearts had het advies gegeven voor PsyQ maar er waren tal van mogelijkheden mogelijk. Al kom ik met zoeken op google ook niet ver... Misschien moest ik al me woede en verdriet er eens uitgooien, schreeuwen, van me af slaan etc. of er eens even lekker tussenuit weekje centerpark o.i.d. Al weet ik wel ik ben altijd maar met me pijn bezig... als ik er wat gebeuren moet, dan is het vaak de gedachte om te pijn die het eerst naar boven komt omdat ik bang ben voor wat komen gaat doordat ik het niet vol kan houden. Evt. kon ik ook nog een keer een gesprek met de revalidatiearts aanvragen om alles nog eens goed door te spreken. Ook adviseerde hij om lotgenoten op te zoeken, die wel begrijpen wat het is om altijd maar die pijn te hebben. Het is gewoon heel moeilijk om het een ander uit te leggen... en ik ervaar gewoon zoveel onbegrip van anderen ook thuis.
Afgelopen week vroeg die of ik er ook over nagedacht had, inmiddels had ik de psychologen praktijk waar ik vorig jaar gestopt ben al een mail gestuurd wat bij hun de mogelijkheden waren. Aangezien dit eerstelijns is (voor de tweedelijns was bij doorverwijzing de wachtlijst zolang dat er besloten werd me naar de eerstelijns te verwijzen zodat ik binnen korte tijd hulp kreeg). Als antwoord kreeg ik terug;
op dit moment bieden wij alleen kortdurende gesprekstherapieën aan. Vanuit uw basispakket worden hiervan 5 sessies vergoed en eventueel vanuit een aanvullend pakket nog een aantal. Binnen deze gesprekken kan dan besproken worden hoe u het beste om kan gaan met uw pijnklachten en kunnen handvaten daarvoor gegeven worden. Mocht u behoefte hebben aan meer gesprekken of aan andere behandelmethodes zoals psychosomatische fysiotherapie of beeldende therapie dan zou ik u verwijzen naar .... of een andere tweedelijns instelling. Allereerst denk ik dat 5 gesprekken onvoldoende zijn, aangezien er ook veel verdriet, boosheid en pijn meespeelt en volgens de fysio ben ik aardig ver weg. Heb de tweedelijns vandaag ook nog gemaild over hoe en wat, met als antwoord;
Als .... bieden wij voor pijnklachten het volgende aan Psychosomatische Fysiotherapie veelal in combinatie met Cognitieve gedragstherapie. Dit behandelplan kan worden voorgesteld nadat er bij ons een intake en diagnostiek traject is geopend en van daaruit het bovenstaande kan worden voorgesteld.De fysio dacht dat ik er meer gebaad bij was om daar heen te gaan i.p.v. PsyQ ook vanwege hun christelijke identiteit. Gelukkig werkt de psycholoog waar ik vorig jaar gestopt ben bij zowel de eerste- als de tweedelijns, in dat opzicht zou de kans mogelijk zijn om weer naar dezelfde psycholoog te vragen. Al vraag ik me ook wel af of er niet bepaalde psychologen hun specialisme erin hebben. Vorig jaar was het enigste wat ik van de psycholoog te horen kreeg; ik moest het meer naast me neer leggen... en ik moest dingen doen waar ik energie van kreeg. Al is mijn energiebalans nog altijd verstoord...
Ik vind de stap zó moeilijk om weer naar 'hulpverleningsland' te moeten, durf eigenlijk geen beslissing te nemen omdat ik bang ben voor... In het verleden heb ik negatieve ervaring gehad met de ggz wereld, lang van het kastje naar de muur gegooid en ben dan bang dat ik weer niet begrepen zal worden etc. En ik hoopte toen ik er vorig jaar stopte dat ik de deuren voorgoed achter mij dicht getrokken had...
Vorige week heb ik examen gehad en gelukkig geslaagd
, maar dat heeft zoveel energie van me in beslag genomen dat ik er nog de klappen van heb. Me pijn is wel aardig verminderd na fysio bezoek van afgelopen donderdag en verder is het redelijk te onderdrukken met naproxen en pcm, maar die extreme moeheid daar helpt niets tegen. Volgens de fysio moest ik het maar voor lief nemen en het tegenover me mooie resultaat zetten, maar op het moment heb ik het helemaal gehad met mij lijf. Maar ik weet ook niet hoe ik het anders had kunnen doen... Het weekend veel op bed en bank gelegen, op die momenten weet ik geen raad met mezelf, ben heftig aan het zweten en geregeld gevoel van flauw te zullen vallen. Had gister ook veel pijn in me nek doordat ik erg verkrampt geslapen had twijfelde wel om de HAP te bellen, maar ik vermoed dat ik daarmee ook niet veel verder kom. Het enigste wat ze vermoedelijk kunnen doen is zwaardere pijnstilling (= morfine) geven. Het voelt zo als strijd met de pijn en moeheid en dat het maar vechten is en blijft, waar na 3 jaar nog geen einde aan lijkt te komen. Ben op het moment alleen thuis en de muren vlogen dan ook op mij af dat ik even niet wist wat ik doen moest... Huisarts bellen, fysio, me moeder of vriendin? Het doet mij gewoon pijn en ik word zo ongelukkig hiervan...
Wat de toekomst brengen moge........