Pfeiffer: Hoe lang gaat dit nog duren?

[nita]

@mw, ja klopt ik heb VIG, en doktersassistente, omdat die doktersassistente op niv 4 is kan ik een verkorte opleiding verpleegkundige niv 4 doen, of de hbo v in 4 jaar. maar ik heb besloten toch niet te gaan doorleren. Ja super lekker dat lopen zonder krukken, dus ben heerlijk vrij!

over die vit D dat snap ik even niet je schrijft dat ie van jou onder de 50 moet zijn, vervolgens is ie 42 en dat is niet goed? en dan 17 en 90? Tussen welke waarde moet het nu liggen

bij mij zijn het belgische waarden, ik heb -23 en de waarde moet tussen de 30 en 100 liggen. Heb dinsdag geprikt, en mag dinsdag bellen voor de uitslag.

[mw]

Haha! De waarde moet tussen de 50 en de 250 zijn (over de bovengrens twijfel ik even...). De eerste keer was het 17. Na medicatie was het 90 en nu was hij 42. Onder de grens dus. Maar omdat het nu toch zomer is maakt het niet veel uit en kreeg ik het advies om van het zonnetje te genieten.

Gek hoor die Belgische waarden... maar nog even afwachten dus!
Ik voel het overigens aan mijn spieren en botten of het te laag is of niet...

[Lot123]

Ik las in dit topic ook over vitamine B12 en injecties hiervoor. Ik ben eigenlijk benieuwd wat de waardes waren van de vitamine B12 voordat er actie werd ondernomen.

[nita]

@mw, ah ja nu snap ik het zo dat is echt behoorlijk laag zeg die 17. Moet je hem nu over een paar maanden weer testen? In belgie zeiden ze tegen mij, dat veel mensen in belgie gewoon standaard slikken, en dat ze dat ook vooral in de scandinavische landen doen, puur omdat wij gewoon in verhouding weinig zon zien.

er zijn ook twee soorten manieren om vit d te onderzoeken ofzo, en de eenheid die ze in belgie gebruiken voor vit D is ng/ml (voor als jij dr verstand van hebt). en ze prikken de 25 OH- vitamine D bij mij.

[Liesien]

@MW: Hier idd ook t 'van het zonnetje genieten' advies Ben wel benieuwd hoe de vitD waarde straks is. Jammer dat de zon nu weer voor een tijdje weg lijkt te zijn!

@Annette: Heb je inmiddels nog fysiotherapie gehad, verlicht het de pijn een beetje? En weet je al meer? Heel veel sterkte in ieder geval met alles en een dikke hug!
Qua behandeling weet ik nog niet wat ik ga doen. De uwv-arts gaf aan dat dat waarschijnlijk in het participatieplan zou worden opgenomen. In mei wordt dat plan opgesteld, dus denk dat ik nog maar even afwacht. Kom de dagen meestal wel door hoor. Vorige week een kijkoperatie in de buik gehad, dus nu een tijdje uit de running geweest. Maar soms is het wel heeeel stil om hele dagen niets om handen te hebben

@Nita: Nee, weet niets van een IRO traject. Wat houdt dat in?
Wat was je vitD waarde?

@funlover: Geen idee meer wat ik zou willen doen qua studie eigenlijk. Vind Nederlandse en Duitse taal wel interessant, maar lastig om te zeggen wat je daar nou echt mee kán doen. Verder had de arbeidsdeskundige zoiets van: Je kunt je beter op iets administratiefs gaan richten, omdat dat met deze klachten het best te doen is. Dus beetje schipperen tussen wat mn interesse heeft en wat er 'mogelijk' is.
Hoe gaat het deze week met je, weer een beetje bijgekomen?
Begrip voor 'moeheid' blijft lastig, ook omdat mensen zien dat je de ene keer heel veel kan en de andere keer ineens niet. Denk dat daardoor vaak onbegrip ontstaat.

[*Annette*]

@ mw; vervelend dat het toch weer telaag is. Hopelijk is het zonnetje er snel weer en doet het je goed! Me doorzettingsvermogen heb ik ook wel te danken aan me coach en stagebegeleider, al ben ik soms ook best wel een beetje trots op mezelf ...

@ Liesien; moeilijk die keuzes! Wat voel ik me dan soms een zeurpiet, ik kan toch nog die 50%... Sterkte en beterschap verder! Ben je geopereerd vanwege je darmen?

@ Nita en Funlover; jullie ook sterkte verder!

Op het moment is het hier weer even helemaal mis, dinsdag een uurtje langer op stage gebleven. En nu 3 dagen later heb ik er nog de gevolgen ervan... Me stagebegeleider vroeg of ik de bestelling af wou maken en dus wat langer wou blijven, maar als het niet ging dan hield het op. Heb er eventjes over na kunnen denken, de wil was er wel voor maar aan de andere kant zei het stemmetje in mij; niet doen... maar toch doen. Wie niet luisterd ... en nu heb ik de gevolgen; veel pijn, erg moe, duizelig etc., me hele lichaam reageerd erop en ik kan daar dan niet mee omgaan waardoor ik me zo down ga voelen. Daarbij kwam er nog een schepje bovenop dat ik wat tegen me moeder zei en ze vervolgens gewoon door liep. Waarom luisterd ze nu niet naar me ?? Het voelt dan zo als vechten waar geen einde aan lijkt te komen... Heb de afgelopen weken erg duidelijk gemerkt, dat wanneer ik me maar aan die 3,5-4 uur per dag houd het dan best goed gaat. Ben aardig relaxed (wat de buitenwereld ook ziet), heb veel plezier in me stage, slaap beter (minder verkrampen en dus ook minder pijn in me nek/schouders), sporten ging de afgelopen week erg goed, had zelf het idee er wat energie van te krijgen en eindelijk weer wat vooruit tegaan. Maar 1 stapje over de grens en het is mis... me lichaam slokt al me energie op. Weet ook wel dat het wel weer terug komt, het even de tijd nodig heeft maar wat is het dan toch weer moeilijk ... Je wilt door en verder... In die zin is het denk ik wel een goed idee om een coach in handen te nemen die me gaat helpen in het bewaken van mijn grenzen.

Inmiddels is er bericht bij de husiarts van de revalidatiearts, maandag heb ik een afspraak bij de huisarts staan. Heb wel aangegeven dat ik eerst bespreken wil wat de mogelijkheden zijn en niet direkt wil doorverwezen worden. Vorige week een erg goed gesprek met de fysio gehad waarbij die geprobeerd heeft om het mij ook nog eens uit teleggen hoe pijn etc. allemaal werkt. Op het moment staat pijn bij mij op nummer 1 en dat moet veranderen... Maar hoe? Fysio is puur gericht op ontspanning, op het moment door massage. Al moet ik binnenkort wel leren om zelf me lichaam te ontspannen. Reageer er wel positief op, de laatste twee keren was mijn pijn minimaal na die tijd ! Al is het allemaal zo verwarrend wat de buitenwereld me allemaal zegt, de één zegt dit en de ander weer dat. De revalidatiearts deed net of dat ik wanneer ik die behandeling bij PsyQ gevolgd had dat ik dan overal vanaf was... De fysio deelde me mee dat ik niet 'beter' zou worden en altijd chronische pijnpatiënt zou blijven... maar als ik beter met mijn pijn om kan gaan dan zal het ook leefbaarder voor me worden en daar moet dus naar toe gewerkt worden.

Al werd er zoveel op psychische afgeschoven en dat maakt mij ook boos en gefrustreerd, soms ga ik dan weer zo aan mezelf twijfelen. Ben ik toch niet weer depressief etc, terwijl ik heel goed weet dat dat het niet is... Natuurlijk heb ik me ups en downs, maar wie is er nu nooit somber? Wat de fysio ook wel erg kort door de bocht vond, in die zin ben ik wel blij met een fysio die naar me luisterd en me serieus neemt.

Afgelopen weekend heb ik er nog eens heel goed over nagedacht/gepiekerd, inmiddels weet ik wel wat ik niet wil en dat is naar PsyQ voor behandeling. Ik heb er absoluut geen zin in, dan kan ik net zo goed de revalidatie weer bellen zodat ik weer dezelfde behandelaars krijg i.p.v. weer allemaal nieuwe mensen. Daarbij denk ik dat de grootste oorzaak ligt in het stukje acceptatie, dat is iets wat ik dus niet kan... al meende ik het allang geaccepteerd te hebben. Van de week kreeg ik nog een mailtje van een persoon waarbij ik tijdens de revalidatie in de groep zat, lange tijd is het met haar ook niet goed gegaan maar inmiddels is ze weer voor 24u per week aan het werk. En o, dan voel ik me zo jaloers . Ben bijna een keer zo jong als haar en ze kan wel meer als mij... al kreeg ik van de fysio op me kop dat het zo fout was om mezelf met andere te gaan vergelijken... Iedereen was uniek en zo ook ieder zijn pijnklachten, ik weet ook dat ik me moet vast houden aan de dingen die ik wél kan. Enja de afgelopen weken gingen goed en die heb ik dan ook wel weer gehad.

[Liesien]

@Annette: Balen dat je nu nog de gevolgen hebt van dat uur extra. Moeilijk om die grenzen te bewaken inderdaad! Wel fijn dat het met die halve dagen wel goed gaat Ben benieuwd wat je maandag op die afspraak te horen krijgt! Verwarrend inderdaad dat elke arts weer iets anders tegen je zegt, dat helpt je ook niet echt verder. Heel vele succes in ieder geval maandag en sterkte! Hoop dat je snel weer een beetje opkrabbelt.
En je bent geen zeurpiet hoor, het is gewoon hartstikke moeilijk allemaal! Operatie was deels vanwege de darmklachten ja, het vermoeden was verklevingen in de buikholte. De uitslag is nog niet helemaal duidelijk, maar we horen eind april pas weer meer, dus nog even wachten

[nita]

hoe is het met alle meiden hier?? sterkte iedereen hoor!!

@ liesien, hoe gaat het nu met je na de operatie?? http://www.uwv.nl/Particulieren/reintegratie/ondersteuning_door_een_reintegratiebedrijf/zelf_uw_reintegratie_regelen/index.aspx

via deze constructie deed ik een loi opleiding met een stage

mmh ik weet mijn waarde in cijfers niet meer ik weet alleen dat het nu binnen de norm was, net maar okee het was binnen de norm. Ik slik daarom gewoon nog even door..

@annette, lastig he steeds maar weer die keuzes maken, en als je een keuze maakt is het alsnog geen garantie dat dat goed uitpakt..
ben je nog iets verder gekomen bij de fysio of arts?

hier gaat het nog steeds goed! ik ben weer `gezond`moe, heb weer voldoende energie

[mw]

Geniet je ook zo van het gezonde moe zijn Nita?
En nu maar hopen dat de zon lekker gaat schijnen. Dat vliegt de VitD vanzelf wel omhoog. Ik voel me i.i.g. na een uurtje in de zon (en dat mag gewoon bezig zijn, of wandelen ofzo) een stuk energieker dan wanneer de zon weg blijft.

[*Annette*]

@ Liesien; heb je inmiddels de uitslag gekregen? Moet je binnenkort niet weer terug naar de internist? Sterkte verder!

@ Nita; fijn dat je weer energie hebt! Idd lastig die keuzes maken... je wilt graag de garantie erbij dat het goed uitpakt. Heb je inmiddels al een huisarts gevonden?

@ mw en Funlover; hoe gaat het met jullie?

Onlangs bij de huisarts ben ik ook niet veel wijzer geworden, ik moest me grenzen bewaken en nee durven zeggen. Het was geen knopje omzetten, sja... wat moet ik daar nu mee? Dat weet ik zelf ook wel, zeker na de flinke terug na 1 uurtje extra stage. Heb aantal weken het gevoel gehad dat me lichaam al me energie in beslag nam om er weer bovenop te komen. Al was het volgens de fysio ook wel heel logische, het herstellen moet toch ergens vandaan komen. Aan de andere kant kon ik het ook positief bekijken, me lichaam deed wel de moeite om te herstellen na een terug val. Ik hoopte dat ik er duidelijke handvaten zou krijgen, wat er nog meer aan mogelijkheden zouden zijn... maar helaas .

Misschien kon ik het volgens de huisarts ook wel zelf, ik moest nu eerst weer zorgen dat het stabiel werd en dan kon ik af en toe wel eens een stapje over me grens wagen. Was het negatief resultaat, dan was me lichaam er nog niet aan toe. Bij positief resultaat dan is het mooi en zo heel langzaam opbouwen. Mezelf kennende weet ik dat ik dat niet ga redden en er dus wel hulp van buitenaf bij nodig heb. Ik wil gewoon teveel... en daarnaast is inmiddels wel duidelijk voor me dat ik niet kan omgaan met me pijn.

De revalidatiearts gaf me het advies mee om een coach in handen te nemen die me zou helpen bij het opbouwen van me opleiding en me grenzen te bewaken, ja zegt de huisarts misschien is er op school wel iemand die je hierbij kan helpen. Dan denk ik bij mezelf als iemand geen medische achtergrond heeft, er geen weet van heeft hoe moet zo'n iemand me dan helpen? Me studiecoach zegt me nu ook alleen maar dat ik een stapje terug moet doen en het wel weer komt... Helaas heb ik aan die woorden niet veel.

Heb de brief van de revalidatiearts ook mee gekregen, volgens de huisarts een hele duidelijke brief. Al snap je als leek weinig van die medische termen, maar alles staat er wel netjes in verwoord. Maar nog weet ik niet wat ik moet... De diagnose die ik nu heb is een pijnstoornis/ontregeld stress-systeem, daarnaast is mijn pijn chronische.

Afgelopen week heb ik er nog een gesprek over gehad met de fysio, daarin tref ik het wel met een fysio die daar ook uitgebreid de tijd voor neemt, luistert en meedenkt. 2,5 week geleden zei die me al, er hebben al verschillende mensen jou geprobeerd uit te leggen hoe chronische pijn werkt, waaronder ik, maar misschien moet je dat eerst begrijpen... Maar als het mij uitgelegd word dan denk ik ja zo is het, maar als ik het op mezelf moet betrekken dan snap ik het niet meer. Stiekem was ik me eigen toch aan het verzetten tegen dingen, al bedoelde hij het totaal niet beschuldigend... dat ik er hulp bij nodig heb is wel duidelijk. Misschien was ik er nu nog niet aan toe en heb ik er daarom ook geen zin in, de revalidatiearts had het advies gegeven voor PsyQ maar er waren tal van mogelijkheden mogelijk. Al kom ik met zoeken op google ook niet ver... Misschien moest ik al me woede en verdriet er eens uitgooien, schreeuwen, van me af slaan etc. of er eens even lekker tussenuit weekje centerpark o.i.d. Al weet ik wel ik ben altijd maar met me pijn bezig... als ik er wat gebeuren moet, dan is het vaak de gedachte om te pijn die het eerst naar boven komt omdat ik bang ben voor wat komen gaat doordat ik het niet vol kan houden. Evt. kon ik ook nog een keer een gesprek met de revalidatiearts aanvragen om alles nog eens goed door te spreken. Ook adviseerde hij om lotgenoten op te zoeken, die wel begrijpen wat het is om altijd maar die pijn te hebben. Het is gewoon heel moeilijk om het een ander uit te leggen... en ik ervaar gewoon zoveel onbegrip van anderen ook thuis.

Afgelopen week vroeg die of ik er ook over nagedacht had, inmiddels had ik de psychologen praktijk waar ik vorig jaar gestopt ben al een mail gestuurd wat bij hun de mogelijkheden waren. Aangezien dit eerstelijns is (voor de tweedelijns was bij doorverwijzing de wachtlijst zolang dat er besloten werd me naar de eerstelijns te verwijzen zodat ik binnen korte tijd hulp kreeg). Als antwoord kreeg ik terug; op dit moment bieden wij alleen kortdurende gesprekstherapieën aan. Vanuit uw basispakket worden hiervan 5 sessies vergoed en eventueel vanuit een aanvullend pakket nog een aantal. Binnen deze gesprekken kan dan besproken worden hoe u het beste om kan gaan met uw pijnklachten en kunnen handvaten daarvoor gegeven worden. Mocht u behoefte hebben aan meer gesprekken of aan andere behandelmethodes zoals psychosomatische fysiotherapie of beeldende therapie dan zou ik u verwijzen naar .... of een andere tweedelijns instelling. Allereerst denk ik dat 5 gesprekken onvoldoende zijn, aangezien er ook veel verdriet, boosheid en pijn meespeelt en volgens de fysio ben ik aardig ver weg. Heb de tweedelijns vandaag ook nog gemaild over hoe en wat, met als antwoord; Als .... bieden wij voor pijnklachten het volgende aan Psychosomatische Fysiotherapie veelal in combinatie met Cognitieve gedragstherapie. Dit behandelplan kan worden voorgesteld nadat er bij ons een intake en diagnostiek traject is geopend en van daaruit het bovenstaande kan worden voorgesteld.

De fysio dacht dat ik er meer gebaad bij was om daar heen te gaan i.p.v. PsyQ ook vanwege hun christelijke identiteit. Gelukkig werkt de psycholoog waar ik vorig jaar gestopt ben bij zowel de eerste- als de tweedelijns, in dat opzicht zou de kans mogelijk zijn om weer naar dezelfde psycholoog te vragen. Al vraag ik me ook wel af of er niet bepaalde psychologen hun specialisme erin hebben. Vorig jaar was het enigste wat ik van de psycholoog te horen kreeg; ik moest het meer naast me neer leggen... en ik moest dingen doen waar ik energie van kreeg. Al is mijn energiebalans nog altijd verstoord...

Ik vind de stap zó moeilijk om weer naar 'hulpverleningsland' te moeten, durf eigenlijk geen beslissing te nemen omdat ik bang ben voor... In het verleden heb ik negatieve ervaring gehad met de ggz wereld, lang van het kastje naar de muur gegooid en ben dan bang dat ik weer niet begrepen zal worden etc. En ik hoopte toen ik er vorig jaar stopte dat ik de deuren voorgoed achter mij dicht getrokken had...

Vorige week heb ik examen gehad en gelukkig geslaagd , maar dat heeft zoveel energie van me in beslag genomen dat ik er nog de klappen van heb. Me pijn is wel aardig verminderd na fysio bezoek van afgelopen donderdag en verder is het redelijk te onderdrukken met naproxen en pcm, maar die extreme moeheid daar helpt niets tegen. Volgens de fysio moest ik het maar voor lief nemen en het tegenover me mooie resultaat zetten, maar op het moment heb ik het helemaal gehad met mij lijf. Maar ik weet ook niet hoe ik het anders had kunnen doen... Het weekend veel op bed en bank gelegen, op die momenten weet ik geen raad met mezelf, ben heftig aan het zweten en geregeld gevoel van flauw te zullen vallen. Had gister ook veel pijn in me nek doordat ik erg verkrampt geslapen had twijfelde wel om de HAP te bellen, maar ik vermoed dat ik daarmee ook niet veel verder kom. Het enigste wat ze vermoedelijk kunnen doen is zwaardere pijnstilling (= morfine) geven. Het voelt zo als strijd met de pijn en moeheid en dat het maar vechten is en blijft, waar na 3 jaar nog geen einde aan lijkt te komen. Ben op het moment alleen thuis en de muren vlogen dan ook op mij af dat ik even niet wist wat ik doen moest... Huisarts bellen, fysio, me moeder of vriendin? Het doet mij gewoon pijn en ik word zo ongelukkig hiervan...

[-Judith-]

Ah Annette! Wat heftig joh! *HUG!* Sterkte!

[mw]

Wat een ellende toch, Anette. Zo blijf je maar zoeken naar wat het beste voor je is. Ik blijf je doorzettingsvermogen enorm bewonderen! Ondanks dat je het af&toe niet meer zitten, weet je jezelf toch steeds weer in je nekvel te pakken en contacten te zoeken met hulpverleners, ook al staat het je tegen. Een *hug* voor jou! Weet dat er veel aan je gedacht en voor je gebeden wordt!

Hier gaat het nog steeds enorm goed! Het was gister (Koninginnedag ) precies een jaar geleden dat ik 'instortte'. Ik moest wel lachen om mijzelf: hier hebben ze de fantastische gewoonte om in de Koninginnenacht met brommers zonder uitlaat te gaan rondrijden. Ik heb dus geen oog dicht gedaan die nacht. Vorig jaar heb ik op koninginnedag 22 uur aan één stuk geslapen, wat een verschil. Geef me dan toch maar een nachtje niet slapen
Maar terugdenkend aan hoe ellendig ik mij vorig jaar voelde en het me totaal niet interreseerde wat er om mij heen gebeurde, maakt dat ik nu enorm geniet van mijn supervolle & drukke agenda. En als ik dan 's avonds (moe voor zover ik het moe noemen kan, maar ontzettend voldaan)op de bank neerplof, dan kan ik alleen maar ontzettend dankbaar zijn. En als ik dan alle zegeningen tel van de afgelopen 366 dagen, dan raak ik echt niet uitgeteld. God is zo ontzettend goed! Dat was Hij vorig jaar ook toen Hij mij zei: wees van Mijn trouw bewust,want ik ben aan je zij als je slaapt! En dat is Hij nu nog, Hij is het die mij elke dag weer nieuwe energie geeft. Zo, dat moest ik even kwijt

[nette]

@annette heftig hoor, ik vind het goed dat je het allemaal hier schrijft, zodat je hart ff kan luchten.
veel sterkte, en goed dat je naar de hulpverlening mailt. het is erg belangrijk. dat je zelf uitspreekt of schrijft, want dan begrijp je zelf ook beter mijn ervaring.

@mw ben het helemaal met je eens, ik heb ook dicht tegen een depressie aangezeten in november/decemer (net gestopt met studie was de druppel)een volle agenda is dan 10* beter
en ik vind het ook fijn als ik een keer niet in slaap kan komen. beter dan altijd moe
gelukkig is GOD er voor ons.

[Funlover]

Onbegrip snap ik!
Ik stuit er ook nog weleens op....

Je lijkt voor het oog fit. Maar je kan van binnen zo moe zijn...
Ik merk het al gauw als ik weer heel diep ga slapen, dat ik echt buiten westen ben als ik wakker word....
Erg vervelend.

Ik heb er laatste weken wel weer meer last van.
En hoop nog steeds op betere tijden.

Gister maar weer eens begonnen met een multivitamine voor vrouwen te slikken...

@Annette hopelijk helpt goede therapie. Het lijkt mij ook heel lastig om het van jezelf voor te stellen. Ik voel me soms ook heel zwak als ik moe ben...
Veel mensen denken overigens dat ze 'gek' zijn als ze de hulpverlening in stappen. Ik vind het altijd een hele stoere stap. Ik waan me ook in dat wereldje hoor... Heb de sticker: 'aanpassingstoornis" meen ik. Weet het niet eens precies. Maak me er niet druk om. Vind therapie vermoeiend maar ook zo heerlijk! Iemand die met een andere kijk naar je problemen kijkt en je helpt... En je ook bemoedigt. Ik heb een top vrouwtje!

Maar als ik jullie verhalen lees heb ik echt respect. Moeilijk allemaal hoor!

[Liesien]

@Nita: Bedankt voor de link! Zal het eens bekijken. Het gaat inmiddels weer prima met me, maar zie dat je t al een heel tijdje terug had gevraagd

@Annette: Wat heftig, je hele verhaal. Weet er niet zoveel op te zeggen eigenlijk. Kan me alleen maar bij de rest aansluiten dat je hartstikke dapper bent dat je elke keer maar weer doorgaat! En wat goed dat je toch de hulpverlening hebt gemaild. Kan me voorstellen dat het een hele stap voor je is, maar ik hoop dat het je kan helpen bij het verwerken van alles! En ook cognitieve gedragstherapie dus, ik moet me daar ook nog steeds op oriënteren eigenlijk. Gefeliciteerd met het behaalde examen! Wel heel naar dat je lichaam daardoor weer zoveel energie heeft verbruikt. Een hele dikke hug en heel heel veel sterkte met alles!

@MW: Fijn dat het nog steeds zo goed gaat, dank God inderdaad! En natuurlijk mag je dat even kwijt

@Funlover: Vervelend dat je er weer meer last van hebt. Hoop dat het snel weer beter zal gaan!

Hier gaat het zo z'n gangetje. Afgelopen week weer bij de internist geweest. VitD was 80, dus dat is prima. Wel heel vervelend dat ze maar 1 uitslag hadden binnen gekregen, dus nu konden we nog niet zien of het weer aan het dalen is. Maar omdat het nu zomer wordt maakt het ook niet veel uit. Wel moet ik in september/oktober weer even prikken, omdat het vorig jaar juist toen erg laag was.
M'n IGAwaarde blijft laag, 0,32. Zo gauw ik last krijg van infecties in slijmvliezen of darmen moet ik meteen aan de bel trekken.